Όχι γιατί τα προικιά ήταν λίγα, μη με βλέπετε έτσι, έχω τον τρόπο μου, αλλά μη βγει παραέξω και φτάσει σ αυτιά που δεν πρέπει!
Τι μου γλυκοπικρογίνεστε;
Ελπίζω να περάσατε καλά, αν εξαιρέσουμε την οικονομική κρίση (που ούτως ή άλλως δεν μας εξαιρεί), την έλλειψη βενζίνης (άλλοι αποφάσισαν να μην ξοδευτούμε σε άσκοπες μετακινήσεις) και φυσικά την αφόρητη ζέστη. Ε, εντάξει πώς κάνετε κι έτσι για τόσο δα προβληματάκια ; όλα τ άλλα όμως εεε;;; Ντούρασελ!!!
Επιστροφή λοιπόν από το
χωριό που τα τελευταία 27 χρόνια είναι ο σταθερός τόπος των δια-κοπών μου.
Εγώ γέννημα-θρέμμα του νησιού και του κάμπου ήρθα εις γάμου κοινωνία με το βουνό!
Αγαπώ τη θάλασσα και δεν θα μπορούσα να ζήσω σε πόλεις χωρίς αυτήν, γι αυτό πάντα απορούσα πώς μπορούσε να τίθεται το δίλημμα “βουνό ή θάλασσα” και δη για καλοκαιρινές διακοπές.
Θα συμβιβαζόμουν αν μιλούσαμε για χωριά όπως τα Ζαγοροχώρια, τα χωριά του Πηλίου ή της ορεινής Αρκαδίας. Όχι για τη φήμη τους ή την τουριστική τους προβολή, αλλά για την πολιτιστική και Αρχιτεκτονική τους ταυτότητα. Κυρίως γι αυτήν.
Τρελαίνομαι για τα χωριά αυτά, που είναι ζωντανοί ύμνοι στον ανώνυμο τεχνίτη, που με μεράκι και πρωτόγονα μέσα δημιούργησε αυτά τα μοναδικά μνημεία Πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ένα λαξευμένο φουρούσι, μία πελεκητή ακρογωνιά, ένα σκαλισμένο υπέρθυρο, ένα κεντημένο μπαλκονάκι, ένα πέτρινο καλντερίμι, μπορούν να παγιδέψουν για ώρα την ματιά μου και να κλέψουν την καρδιά μου.
Δυστυχώς το χωριό των διακοπών μου δεν διατήρησε αυτή την ταυτότητα.
Χυμένο θαρρείς μέσα σε μια λαγκαδία και γαντζωμένο από τις οξυγώνιες πέτρες που ξεμυτάνε απειλητικά από τη γη, θεώρησε πολυτέλεια ή οπισθοδρόμηση την συνέχιση κατασκευής σπιτιών από πέτρα αφήνοντας πίσω το παρελθόν του, θέλοντας ίσως και να το ξορκίσει, παραδόθηκε στον κακόγουστο “πολιτισμό” του τσιμέντου.
Χωριό που παρόλο που βρίσκεται στον ομφαλό της Εύβοιας, στην κατάφυτη δηλ. πλευρά της
η φτώχεια έσπρωξε όλα τα νιάτα του προς τα μεγάλα αστικά κέντρα και έμεινε να μαραζώνει
μαζί με δυο ντουζίνες γέρους. Ακολούθησε κατά πόδας δηλ. τη μοίρα της Ελληνικής επαρχίας
στην καθοριστική δεκαετία του 60-70.
Έτσι τα σπίτια, που η ίδια η γη πρόσφερε πλουσιοπάροχα το υλικό της στα χέρια ντόπιων μαστόρων για την κατασκευή τους, εγκαταλείφθηκαν και χάσκουν ξεδοντιασμένα να μαρτυρούν περασμένα μεγαλεία (;) αλλά και πικρές ιστορίες φτώχειας και στέρησης, ενώ έκλεισαν τα όνειρά τους για μια καλλίτερη ζωή στους τέσσερις άχαρους πανομοιότυπους τσιμεντένιους τοίχους.
Επειδή όμως η λαϊκή σοφία λέει “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, οι καταστροφικές φωτιές του 2007 που του στέρησαν ολοσχερώς το πράσινο που περιέβαλε το χωριό κι έκαψε και πολλά σπίτια, έδωσε το κίνητρο της ανακατασκευής.
Τώρα πλέον που έχει εκτιμηθεί το υλικό που ολόκληρη η Ελλάδα εμπορεύεται (πέτρα Καρύστου, γι αυτό μιλάμε), που έχει συγκριθεί το “πριν” και το “μετά” και το πριν υπερτερεί κατά κράτος, συν την αθρόα είσοδο Αλβανών μεταναστών, που ειδικεύονται στο κτίσιμο της πέτρας και την επιστροφή νέων ηλικιών στα χωριά λόγω της κρίσης και της ανεργίας, άρχισαν αργά αλλά θαρρετά να εμφανίζονται ξανά τα πετρόκτιστα σπίτια και να εντάσσονται αβίαστα στο φυσικό τους χώρο.
Δεύτερος σταθμός: ΚΎΜΗ.
Δίκαια την ονομάζουν “Αρχόντισσα”, η αρχοντιά της φωνάζει από μακρυά.
Κωμόπολη καλοζωϊσμένη, απλώνεται νωχελικά μέσα σε μια οργιώδη βλάστηση και θεραπευτικά τρεχούμενα νερά.
Θεραπεία και γαλήνη σου προσφέρει και μόνο η θωριά της!
Αιωνόβια πλατάνια, ελιές, καρυδιές, συκιές, πανύψηλες βελανιδιές και άγρια αυτοφυή θαμνώδη είναι η όλη γκάμα του πράσινου που σε συντροφεύει στη διαδρομή και μετά,
κάτω από τα πόδια της το γαλάζιο του Αιγαίου.
Κι εκείνη στέκει καμαρωτή κι αγέρωχη και σου μιλάει για το ένδοξο παρελθόν της, αυτό της κοσμοκρατόρισσας (ξεχάσατε τις αποικίες της Ν.Ιταλίας;) μέσα από την Νεοκλασική της Αρχιτεκτονική και την ιδιαίτερη ποιότητα των κατοίκων της.
Άνθρωποι, που παρόλο επαρχιώτες, η ναυτική τους παράδοση, το εμπόριο του ορυκτού πλούτου της περιοχής (κάρβουνο και βωξίτης), το λιμάνι-σταθμός διαμετακομιστικού εμπορίου
με την απέναντι πλευρά του Αιγαίου, τους έδωσε από νωρίς τις αναγκαίες δόσεις ούτως ώστε να αποκτήσουν κοσμοπολίτικο αέρα, χωρίς να χάσουν την δική τους ιδιαίτερη ταυτότητα.
Η Κύμη συνδυάζει αριστοτεχνικά την πόλη με το χωριό, χωρίς να μειονεκτεί από το δεύτερο και να τυραννιέται και να τυραννάει από το πρώτο.
Αξίζει να την επισκεφθείτε, όπως και το λιμάνι της, την Παραλία, που σου δίνει ακόμη μια αίσθηση από τα ψαροχώρια παλιών ελληνικών ταινιών.
Ο Κυμαίϊκος μπακλαβάς και τα κυμαίϊκα ξεραμένα σύκα θα ναι η μελένια σας αναμνηστική γεύση από την Κύμη.
Κάλαμος- Μουρτερή
Τι περίεργο! Εδώ η θάλασσα μοιάζει να ξερνάει χρώματα.
Ποιανού άραγε μεγάλου ζωγράφου έπεσε η παλέτα κι έβαψαν τα πετρώματα, κι έδωσε χρώμα και ψυχή στ΄ άψυχο;
Πού μπορεί να βρίσκει όλ΄ αυτά τα βότσαλα και να τα φέρνει να τ απιθώνει στη στεριά;
Σε ποιο καζάνι κρατάει κι ανακατεύει το υλικό στα έγκατα της;
ποιός αρχιμάστορας ρίχνει τη δοσολογία; πού ξοδεύει αυτό το υπέροχο υλικό;
Όλες οι πιθανές και απίθανες αποχρώσεις!
Κάθε χρώμα σ΄όλες τους τις διαβαθμίσεις!
Κάθε χρώμα σε άπειρους συνδυασμούς κι απίθανους ιριδισμούς!
Κι εκεί που κάθεσαι και χαλαρώνεις κι απολαμβάνεις τα χάδια του ήλιου, σε συντροφεύει το συνεχές κροτάλισμα, άδειασμα του καζανιού κι όλο το νέο υλικό ξεχύνεται στα πόδια σου και σ εντυπωσιάζει η αστείρευτη φαντασία του δημιουργού, που εμπλουτίζει το τοπίο με νέα σχήματα και νέες αποχρώσεις.
Ναι, αυτό το απλό υλικό μ εντυπωσίασε, άλλωστε η φύση πάντα με την μοναδική της μαεστρία μ εντυπωσιάζει κι επειδή στο απλό και όχι στο εξεζητημένο είναι η αληθινή ομορφιά, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ οτι “τα πάντα εν σοφία εποίησες”!!!
Σας τα κερνώ λοιπόν με την αγάπη μου και μην στραβομουτσουνιάζετε (σας βλέπω) και μην τα υποτιμάτε , άλλωστε σεβαστείτε τον κόπο μου και την ...μαυρίλα μου!
Κατράμι έγινα για χάρη σας, να σας κοινωνήσω λίγο από την ομορφιά που αντίκρισα.
Κερασμάτα λοιπόν σ όσους μ αναζήτησαν (κι όχι μόνο) όπως και σ αυτούς που γιορτάζουν σήμερα...τι στο καλό τόσα λιοντάρια ανάμεσά μας, που μας καταδυναστεύουν΄ολοχρονίς, δεν θα γιορτάζει ΕΕΕΝΑ;;; Ε, λοιπόν χαλάλι σας και χαλάλι του!!!
Απολαύστε τα...
