Ματάκιιι;;;

Πάρτε μάτι απο την ...κλειδαρότρυπα!

Ντροπή σας μεγάλα κορίτσια που τρέξατε, δεν πρόφτασα να τελειώσω την πρόταση.

Για την “κλειδαρότρυπα της άμμου” μιλούσα φυσικά!

Το πρώτο απο τα όστρακα των 5 Πολιτειών που έγινε Γούρι για το σπίτι.

Στα χρώματα της θάλασσας οι κορδελίτσες, να θυμίζουν το φυσικό περιβάλλον απο το οποίο προέρχεται και φορτωμένο charms με νόημα!

Φυσικά ένα ματάκι γιατί “ο Θεός να σε φυλάει απο μάτι που κοιτάει πονηρά” σύμφωνα με την γλυκειά συνονόματη,

* ένα μικρό γαλάζιο φιλντισένιο σταυρουδάκι για προστασία,

* μία εικοσάρα για οικονομική ευμάρεια (καλώς τηνε και πούντηνε;)

* μία βαρκούλα να φέρνει μόνο καλά μηνύματα απο πέρα μακρυά...,

* μία μουσική νότα για μια ζωή εύηχη,

* μία καρδιά γιατί χωρίς αγάπη δεν αναπνέουμε,

* ένα ζευγαράκι σε περιπαθή πόζα, γιατί στη ζωή πορευόμαστε ΜΑΖΙ και

* πετρούλες για να θυμίζει τα εμπόδια της ζωής που υπερνικούνται με τη θέληση.

Ελπίζω να σας αρέσει.  

Υ.Γ. Όλα τα υλικά προήλθαν από μπομπονιέρες...έτσι για να μην ξεχνιόμαστε: οτι δεν πετάμε τίποτα!


Καλό Μήνα γι αυτόν που ξημερώνει αύριο ,
 Καλό Φθινόπωρο! ήδη εδώ το νοιώθουμε.
...και πού είστε τ όνειρο δεν ξεθώριασε καθόλου...αν εμείς δε τ αφήσουμε να ξεθωριάσει...(Αφιερωμένο στο Αγγελικούλι μου)

Ανία τέχνας κατεργάζεται...

Τούτες τις μέρες πού ούτε κώνωψ ανωφελής δε κυκλοφορούσε στη γειτονιά (οι πραγματικοί κυκλοφορούσαν ασυστόλως), ούτε εγω είχα πολύ κέφι για decoupage, ένεκα η ζέστη και οι φωτιές που ανηλεώς κατακαίουν το Νησί, συν κάτι ψιλο ταλαιπώριες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ο καλλιτεχνικός μου οίστρος διοχετεύθηκε σε σφυροκόπημα!
Είχα καιρό να ασχοληθώ με χάντρες και συρματάκια κι έκρινα σκόπιμο να εκτονώσω εκεί όλη μου την αρνητική διάθεση, φτιάχνοντας όμως γλυκούλικα και αισιόδοξα ψευτοπραγματάκια, ξορκίζοντας ό,τι κακό.
Ετσι χωρίς πολλά υλικά, έμπνευση στα Τάρταρα και καθόλου εργαλεία (μόνο ένα σφυράκι οικοδομής ως φονικό όπλο), και με τα συρματάκια που μου χάρισε η αγαπημένη μου Μπέττυ και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό, έφτιαξα τούτα δω:
...Για να με γνωρίσεις μες το πλήθος... (σιγά μην περίμενες αυτό για τη γνωριμία!)

 και για του λόγου το αληθές : http://youtu.be/ZofuhWUXgT0

Ζεύγος ενωτίων φυσικά σε σχήμα καρδιάς ! τι για πειράματα είμαστε τώρα;

Το άσμα http://youtu.be/RGkFUoysuI0 για την υπερπαραγωγή που ακολουθεί: 

 δεν πειράζει που εδώ έκανα παρασπονδία και αντί για το στήθος το άσμα προσαρμόστηκε  στα ώτα;

και για το τέλος αυτό! αντιστάθηκε σθεναρά να επεξεργασθεί  φωτογραφικά και ν ακολουθήσει τα άλλα,οπότε...

κούκος μονός! (αν ήταν διπλό θάμουν εγω το παγώνι)
Σε παγώνι δεν διατίθεται  άσμα (τουλάχιστον εγω δεν γνωρίζω),συνοδέψτε το κατά το δοκούν και
για να μην με "δώσετε" σε καμιά οικολογική οργάνωση, ΔΕΝ ΜΑΔΗΣΑ ΕΓΩ ΤΟ ΠΑΓΩΝΙ, να εξηγιόμαστε.
Αυτάάά!

Υπέρβαση...

...Σταμάτησε να μιλάει. Κάθησε κάπως πιο αναπαυτικά στη καρέκλα της κι έσκυψε λίγο προς το μέρος μου.

- Λοιπόν; τι λες μετά απο όλα αυτά. Θέλεις να με βοηθήσεις;

- Τι μπορώ να κάμω για σένα; τη ρώτησα κάπως αμήχανα.

Κι αυτή χαμογέλασε θλιμμένα.

- Να βρούμε τον Νικόλα θέλω, μου είπε ψιθυριστά

- Μετά από τόσα χρόνια...πιστεύεις πως μπορείς να τον βρείς; Εξακολουθείς να τον σκέφτεσαι και να τον θέλεις; τη ρώτησα 

Χαμογέλασε θλιμμένα.

- Ούτε που τον σκέφτομαι, ούτε που τον θέλω! Μου είπε όσο πιο σκληρά μπορούσε. Θέλω μόνο να τον βρω να τον πιάσω από τον λαιμό και να τον ρωτήσω. Γιατί με σκότωσε; ...ΓΙΑΤΙ;

(Μια κραυγή που με συντάραξε, από το διήγημα του Διον. Κονταρίνη “ Η τρελλο-Κατερίνα” της συλλογής "ΑΓΚΥΡΕΣ")

                                               *************************************************
Επειδή πάντα κάποιος χρωστά μία "συγγνώμη"  και  ίσως, του οφείλουν, Ας υπερβούμε τ' ανθρώπινα κι ας μην βουλιάζουμε στο τέλμα της αχαριστίας και της αγνωμοσύνης, κι όχι...

"Aύριο" λες,

και μέσα σ' αυτή  τη μικρή αναβολή

παραμονεύει ολόκληρο

  το πελώριο ΠΟΤΕ.

Νάσαι τόσο πρόσκαιρος,

και να κάνεις όνειρα

τόσο αιώνια!

                                 Τάσος Λειβαδίτης

______________________________________ΤΩΡΑ!




UPDATE: Για να βοηθήσω να κατανοήσετε τον κορμό του διηγήματος,να σας πω οτι είναι μία ιστορία,σαν τις "Νύφες" του Βούλγαρη. Κάποια που την έστειλαν ως πρόβατο επι σφαγήν στην Αμερική, να ξελασπώσει η οικογένεια,με μια φωτογραφία αγνώστου ανδρός ανα χείρας,ο οποίος δεν εμφανίσθηκε ποτέ και η ζωή της απο την στιγμή που μπήκε στο Υπερωκειάνιο να συναντήσει την "τύχη" της είχε καταστραφεί.Πολύ συγκινητική και αληθινή ιστορία όπως και η γραφή της. Θεώρησα οτι ταίριαζε στο σκεπτικό της ανάρτησης και συμπεριελήφθη.

Σεργιανίζοντας...

Πάτε καλάάά ή να βάλω τσι φωνές;
Μα στην Κέρκυρα ήρθατε να πλύνετε τ' άπλυτά  σας;;;

Κι όταν μαζέψετε τα πλυμένα σας ...έχω και κότερο πάμε μία βόλτα;

΄

παραπλέοντας το Βίδο

ή μήπως προτιμάτε με κάποιο απ αυτά;

Κόλπος Γαρίτσας

πόσο σας έχω καταλάβει οτι σας αρέσει η χλιδή! μεταξύ μας, καθόλου δε σας αδικώ

κι αν η θάλασσα σας ζάλισε, τι θα λέγατε για μία στάση για καφέ, εδώ;

ή πιο παράμερα και νεανικά;

ή μήπως προτιμάτε παραθαλασσίως τώρα που συνηθίσατε το κούνημα;

με τούτα και τ άλλα, βράδυασε κιόλας

ξέρω-ξέρω θα θέλατε "Cavalieri", σας χαλώ χατήρι;
Πάμε!
Χριστίνα αφιερωμένο...

θέα  μπροστά

θέα πίσω
Όποια κι αν προτιμήσετε...Θεϊκή!

πέφτοντας το σούρουπο τα φώτα ανάβουν!

μέρα ανεβήκαμε και νύχτωσε για τα καλά,αλλά...χαλάλι σας!

κι αν ξεχάσατε ένα κουρεματάκι,υπάρχει χρόνος και μάλιστα  πολύ κυριλέ κατάσταση, δείτε...

δεν παίρνω όρκο οτι είναι κομμωτήριο,μην πάτε νυχτιάτικα και κουρταλάτε τσι πόρτες!
γιατί τότε σας βλέπω εδώ...

και δε θα φταίω.

Κόψτε μία μανόλια κι άντε για ύπνο σαν καλά παιδιά, αρκετά  κουραστήκατε σήμερα!

Κι αμέσως βράδιασε


 Μόνος στη γη
                                διασχίζοντας
μιαν αχτίδα
                   ήλιου
Πόσο γρήγορα
                 ήρθε
                                      το δείλι


Salvatore Quasimodo
(Σικελία 1901-1968)

Υπερατλαντικά πολύτιμα!

Μετά την προηγούμενη ψυχοπλακωτική ομολογουμένως ανάρτηση, οφείλω να επανορθώσω ξαλεγράροντάς σας, κι έχουμε και λέμε...

Πόσες φορές θα ευχαριστήσω τον θεό – blogger για όλους εσάς που γνώρισα κι αγάπησα εδω μέσα;

Πολλές,  και πιστεύω ακόμα περισσότερες! Θάμουν αχάριστη διαφορετικά.

Μ' αγκαλιάσατε με τόση αγάπη, άνθρωποι άγνωστοι, που με γνωρίσατε μέσα απο το γραπτό λόγο και την εικόνα, όσων κατά καιρούς δημιουργώ και σας παρουσιάζω.

Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά ενδιαφέροντα, με διαφορετικές ακόμα, πατρίδες!

Κι όμως τόσο οικείοι ξαφνικά, τόσο γνώριμοι κι ας μην έχουμε ποτέ και ας μην πρόκειται ίσως ποτέ, να γνωρισθούμε απο κοντά, αν και πολύ θα το θελα!

Δεν φαντάζεσθε λοιπόν τη χαρά μου, όταν σήμερα το μεσημέρι μου τηλεφώνησαν απ το ταχυδρομείο οτι έχω δέμα και να μου το φέρουν στο γραφείο, να μην το στερηθώ το 3ήμερο.

Τι ήταν; 

 Ζήήήλειααα!

Κοχύλια του Ατλαντικού!!!

Ναι, καλά καταλάβατε, απο τον Ατλαντικό κατευθείαν!

Όχι, δεν μου τα έστειλε αυτοπροσώπως ο Ωκεανός, αλλά ένας ευγενικός, καρδιακός φίλος (έτσι έχει γίνει πια, κι όχι εξ αιτίας των κοχυλιών) που με γνώρισε μέσα απο το “Κάντο μ αγάπη” και θέλησε έτσι να μου εμπλουτίσει τα θέματα της έμπνευσής μου.

Ποτέ δεν πίστευα οτι τα κοχύλια που έβλεπα και πουλούσαν τα τουριστικά μαγαζιά στο νησί μου ήταν αληθινά.

Τα νόμιζα βιομηχανοποιημένα. Και καταλαβαίνετε την έκπληξη και την χαρά μου οταν τα βλεπα όλα εκεί μπροστά μου, ακτινοβολούντα, ταξινομημένα και προφυλαγμένα ως πολύτιμα.

Και είναι πολύτιμα! για την έννοια του αποστολέα τους, για την προσωπική του φροντίδα συλλογής, για την επιλογή και τέλος την προσεκτική δεματοποίηση και αποστολή.

Εκείνος, διατείνεται οτι μου χρωστάει πολλά, γιατί σε μία πολύ άσχημη στιγμή της ζωής του βρέθηκα “κοντά του”.

Εγώ, λέω οτι είμαι τυχερή που μου έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσω και με τιμά με την εκτίμηση και την φιλία του.

Αγαπημένε μου Ντένη, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Αν μου δώσετε ιδέες πως να τ αξιοποιήσω, εκτός decoupage  φυσικά, ίσως φανώ γαλαντόμα και μεγαλόψυχη και  σας ...επιβραβεύσω! Λοιπόν ακούω προτάσεις, και για να σας βοηθήσω να διευκρινίσω οτι είναι αρκετά  μεγάλα και βαριά.

Μέρα που την τρέμει ο λογισμός...

Στη Ζάκυνθο ο χρόνος μετριέται με π.σ. και μ.σ.

Κι αυτά τα αρχικά σημαίνουν “πριν το σεισμό” και “μετά το σεισμό”.

Ολα τέλειωσαν εκείνη τη μαύρη μέρα της 12ης Αυγούστου του 1953. Τότε που τα στοιχεία της φύσης συνωμότησαν ύπουλα να καταστρέψουν ενα στολίδι πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς που ήταν η Ζάκυνθος εκείνου του καιρού.

Αεροφωτογραφία αμέσως μετά τη σεισμοπυρκαγιά

Ακόμα κι εμείς που δε ζήσαμε τις τραγικές εκείνες μέρες του ΄53 η μέρα τούτη παραμένει μια ανατριχιαστική επέτειος και μια μέρα αναπόλησης του τι χάθηκε μέσα σε λίγες ώρες.

Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα απο το βιβλίο “ΖΑΚΥΝΘΟΣ” του Ν.Α.Βαρβιάνη του ανθρώπου στις ενέργειες του οποίου (μαζί με τον βυζαντινολόγο Μαν. Χατζηδάκη και τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο Α') η σημερινή Ζάκυνθος χρωστά ο,τι περισώθηκε και βρίσκεται στο Μεταβυζαντινό Μουσείο Ζακύνθου.

“Απο τις 11 το πρωί ως τις 3 το απόγευμα της 12ης Αυγούστου, ένας τρελλός ακατάπαυστα χορός της γης με αλλεπάλληλα σκιρτήματα του εδάφους ήταν αρκετός να γκρεμίσει και να κάνει ερείπια ο,τι με κόπο αιώνες είχαν δημιουργήσει στη Ζάκυνθο. Η καταλύτρα δύναμη της φωτιάς που για δέκα μέρες ακολούθησε και σαράντα ημέρες έπειτα η υποβοσκή της στα αποκαϊδια, στα χαλάσματα, έφθασαν να παρουσιάσουν μία αφάνταστη και απίστευτη εικόνα, μακάβριας ολοκληρωτικής καταστροφής της Πολιτείας.

Δύσκολα διαχωρίζονταν τα όρια του κόσμου απο την κόλαση!

Δίνοντας το ραδιογράφημα στην Αμερικανική Αποστολή στην Αθήνα ο κυβερνήτης του αεροσκάφους που έσπευσε για αυτοψία, μετέδιδε:

“Η πόλις της Ζακύνθου παρουσιάζει όψη μάζης φλογών ορατών απο αποστάσεως πολλών μιλίων. Αι οδοί φαίνονται ως να ανετινάχθησαν απο νάρκες. Το θέαμα εν συνόλω είναι φοβερώτερον απο εκείνο που παρουσίαζε η Χιροσίμα”

Ολα μεταβλήθηκαν σε πέτρες μισοκαμένες κι ασβεστοποιημένες, σε κατάμαυρα χαλάσματα και στάχτη, για να ταφεί ένας ξεχωριστός, ανώτερος πολιτισμός μαζί με την ήσυχη,ευτυχισμένη ζωή των κατοίκων.

Δεν ήταν μονάχα τα ανθρώπινα θύματα, οι μεγάλες οικονομικές απώλειες. Το μέγεθος της καταστροφής μετριέται και απο τον ολοκληρωτικό αφανισμό των πνευματικών, καλλιτεχνικών και ιστορικών θησαυρών του νησιού που είχε το χαρακτηριστικό μεγάλης εθνικής απώλειας.

Η Πόλη ένα απέραντο οικόπεδο μετά την εκκαθάριση των ερειπίων

Πόσο ταιριαστό και προφητικό ήταν το σονέτο που έγραψε για την Ζάκυνθο ενάμιση αιώνα πριν, ο Αμερικανός ποιητής Εντ.Αλαν Πόε :

“Όμορφο νησί, που του ωραιότερου απ' όλα τα λουλούδια

πήρες τ' όνομα

το πλέον μαγευτικό, απ' όλα τα ωραία ονόματα.

Πόσες ομορφιές που δεν είναι πλέον, πόσα όνειρα

ελπίδων σβησμένα

Πόσες οπτασίες, που δεν είναι πλέον, πάνω στο ακρογιάλι σου!

Αλλοίμονο, δεν είναι πλέον...

Μία θλιβερή τραγική στιγμή ξαφνικά μετάβαλε τα πάντα

Δεν υπάρχει πλέον!

Και ούτε τις ομορφιές σου, ούτε την παλιά σου αρχοντιά

βλέπει κανείς.

Σαν μία ερειπωμένη γη, σε βλέπει κανείς τώρα

πάνω στο ανθοστόλιστο, δαντελλωτό ακρογιάλι σου.

Ω νησί του Υακίνθου, ώ ροδόχρυση Ζάκυνθος,

χρυσό νησί, Ανθος της Ανατολής...”    
(ελεύθερη μετάφραση :απο Ν.Βαρβιάνη 1954)

Επίσης μία πολύ ωραία ανάρτηση είναι ΕΔΩ! επισκεφθείτε την κι όχι μόνο γι αυτό... και εδώ!
Και μετά απο όλα αυτά, οταν κάποτε επισκεφθείτε τη Ζάκυνθο μην αμελήσετε να επισκεφθείτε το  Μουσείο, με τα σωζόμενα της φοβερής σεισμοπυρκαγιάς και να θαυμάσετε επίσης μία μακέτα , 

Πανοραμική άποψη απο το Κρυονέρι μέχρι και τον Αγιο (όπως το βλέπουμε)

 δουλειά 13 χρόνων (!!!) της Ζάκυθος που χάθηκε,

Ο Αγιός μας (ένα από 4 κτίρια που  διασώθηκαν  από το σεισμό) με τα ΄ δέντρα του Άμμου και το Μπαστούνι του
(λιμενοβραχίονας)

 ξαναγεννημένης

Αποψη απο την τσίμα του Πόρτου και προς το Κάστρο

 με θαυμαστή υπομονή και μεράκι, 

Η Πλατεία του Ποιητή με το Θέατρο έργο του Τσίλλερ

απο το χέρι ενός αθεράπευτου “σπουργίτη” του αείμνηστου Γιάννη Μάνεση, και τον ευχαριστούμε γι αυτή την παρακαταθήκη.
Οι φωτογραφίες της μακέτας μου παραχωρήθηκαν ευγενικά απο την Κίκη μου και την ευχαριστώ γι αυτό 
ειλικρινά απο καρδιάς.

Πλάθω ...μπιχλιμπιδάκια

Η εποχή δεν ευνοεί τις long size αναρτήσεις, λίγο το ποτό, λίγο η θάλασσα και λίγο ως πολύ η ζέστη (άλλο θέλατε να πω, σας την έσκασα! το θέμα της συντροφιάς τ' αφήνω στην διακριτική σας ευχέρεια) μας έχουν κάνει να είμαστε εκτός προγράμματος, σπιτιού και όπου τέλος πάντων εγκλωβιζόμαστε ολοχρονικής.

Αν λοιπόν, θελήσετε να περάσετε δημιουργικές ώρες ακόμα και αυτή την χαλαρή περίοδο ή ακόμα και να εκτονώσετε το στρες που δημιουργεί η αβεβαιότητα των πολιτικών αποφάσεων, μία πρόταση είναι το fimo!

Το "Πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια" το ξέρετε , ε εσείς  θα πλάθετε μπιχλιμπιδάκια! 

Δεν θέλουν τίποτ' άλλο από φαντασία και κέφι. Τα μόνα "εργαλεία" που απαιτούνται, από εκεί και πέρα η ζέστη και ο ήλιος θα κάνουν τη δική τους δουλειά και το αποτέλεσμα θα το ευχαριστηθείτε εσείς και οι φίλοι σας

Παρακάτω σας εκθέτω τρεις προτάσεις:

λουλουδοκαρφιτσούλα (για σκάση της Κικής)

λεμονάκι μυρωδάτο και μοσχοβολά... τ'  αυτί!

Παγωτό για το κινητό! Ποίος είπε οτι το κινητούλι σας δεν λιγουρεύει;


Καλή διασκέδαση λοιπόν παρα θιν αλός!!!

Σημειώσατε...Χ!

Αρκετές φορές η Μισιρλού έχει αναφέρει για την έμπνευση που της έδωσα σχετικά με τα σημειωματάρια που έχει παρουσιάσει.

Να λοιπόν που ήγγικεν  η ώρα (οχι της βασιλείας των Ουρανών, ανόητα) να δείτε και την ...έμπνευση!

decoupage σε mdf με χαρτοπετσέτα

Ξέρω είχατε μεγάλη πρεμούρα...κι είπα να μην σας αφήσω έτσι και με 40ο Κελσίου,σαν νάχατε πυρετό ένα πράμα.

Τώρα πόσες θα τα δείτε, είναι ένα ζήτημα, καθότι μείναμε three and the Kouko's band, αλλά δεν πειράζει καλλίτερα, μπορεί κάποιοι να γλυτώσουν το σοκ.

αυτό κατά τη φωτογράφηση υποχώρησε,μην παρεξηγείτε...

 Και για να δικαιολογηθώ έτι περισσότερο, να πω οτι ήμουν στα πρώτα μου βήματα, μπουσούλαγα σαν να λέμε! Αλλά δε μπορείτε να πείτε ίσα το πήγαινα (...το μπουσούλημα ντε!) ούτε ζάρα!
Και φυσικά συνοδεύονταν απο ασορτί χρώματος μολύβια (ντράπηκαν και κρύφτηκαν στη φωτογρά φηση). Τι θέλετε να πω οτι ξέχασα να τα φωτογραφήσω; (αν είναι κι "επαγγελματική" φωτογράφηση  αυτή!)

 Επειδή λοιπόν τα καλλίτερα έρχονται, βολευτείτε τώρα μ αυτά τα δροσερά και χαρούμενα, ο,τι πρέπει για τον καύσωνα να ανακατεύετε τις μέρες μέχρι να...  Γυρίσωωω!

κουτάλες με χαρτοπετσέτα decoupage

                                      ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑ!