Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά...

Υφασμάτινα φτερά αγγέλου.

Θεωρώ οτι ορισμένες φορές τα λόγια περιττεύουν και δε μιλάω επ ουδενί για τα έργα των χεριών μου, που άλλωστε δε τα θεωρώ τίποτα  μοναδικό, όσο για τον τρόπο που επιλέγω να τα παρουσιάσω.
Αν λοιπόν δε θεωρείται βλάσφημη η χρήση λόγων των Χαιρετισμών, προτιμώ να τ αφήσω,έτσι λιτά κι απέριττα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Τσάϊ και συμπάθεια.

Κάτι ειπώθηκε τελευταία περί απιστίας στη decoupage και σπεύδω να επανορθώσω, πριν διαταραχθούν ανεπανόρθωτα οι σχέσεις μας.
Πάντα μ΄ άρεσε η ζωγραφική και η decoupage  μου έδωσε την ευκαιρία να δημιουργώ με ζωγραφικούς πίνακες, χωρίς να εκτίθεμαι . 
Αλλοίμονο αν προσπαθούσα  να αντιγράψω Ρενουάρ! Το "Γεύμα στο κωπηλατικό πάρτυ" μ άρεσε πάντα πάρα πολύ. 

Οι εκφράσεις, οι στάσεις του σωμάτων, τα χρώματα  ήταν από τους  αγαπημένους Πίνακες. 





Ευκαιρία λοιπόν οταν τον βρήκα σε χαρτοπετσέτα να θέλω να τη χρησιμοποιήσω οπωσδήποτε. 
Έτσι απλώθηκε σε ένα κουτί για τσάι  

και περίμενε ένα χρόνο τουλάχιστον,να βρεθεί κάτι να το συνοδεύσει. 

Οχι καλέ κουλουράκια και λοιπά βουτήματα, συνδυασμός μοτίβων εννοώ (ακόμα και για Τέχνη να μιλάω,ο νους σας στο φαί,σε καλό σας!)
Πολύ υπομονετικός αποδείχθηκε ο άμοιρος Ρενουάρ και τι θα μπορούσε να κάνει, μεταξύ μας; να πάρει τον ομματιών του και να την κάνει μ'  ελαφρά;;; είχε κολληθεί δυνατά και δεν το ρίσκαρε
Η αλήθεια είναι οτι κάποιες φορές,που αντιμετωπιζόμαστε στα ίσα είχε περάσει απο το μυαλό μου η ιδέα να τον καλύψω και να πάμε παρακάτω, αλλά και πάλι δε μου πήγαινε καρδιά, είχε στρώσει και τόσο όμορφα...
Αυτά παθαίνουν όσες ξεκινάνε χωρίς σαφές πλάνο στο μυαλουδάκι τους  και βαδίζουν στα τυφλά.
Ευτυχώς φάνηκε φως στην άκρη του τούνελ απο εκεί που δεν το  περίμενα,με τη μορφή μιας χαρτοπετσέτας εκ Πολωνίας, δώρο του πολυταξιδεμένου τέκνου μου (γλείφουμε κι εμείς οι πτωχοί κανένα κοκκαλάκι, απο καιρού εις καιρόν.). Βλέπεις άλλοι ταξιδεύουν και απολαμβάνουν κι άλλοι βολεύονται με τ΄ απόνερα των ταξιδιών. Ατιμη ζωή!
Θεωρώ οτι ήταν το  ιδανικό πάντρεμα. 

Τα χρώματα συμβαδίζουν με του πίνακα χωρίς να κάνουν παραφωνία και φαίνεται σαν να ήταν ένα αρμονικό σύνολο ανέκαθεν, ή μήπως όχι;
Το εσωτερικό των κουτιών που προορίζονται για χρηστική χρήση κι όχι διακοσμητική, δε τα βάφω ποτέ, για αποφυγή δυσάρεστων .
 Έτσι ο στολισμός περιορίζεται στις εξωτερικές επιφάνειες και  διακοσμούνται με κάποια επιλεγμένα στοιχεία,όπως τρέσες,  κορδέλες ή μεταλλικά .

Στην προκειμένη περίπτωση, μία τρεσούλα σε βαθύ μπορντώ χρώμα κάλυψε το τελείωμα της χαρτοπετσέτας στην εσωτερική πλευρά του "γυάλινου παράθυρου", ένα κομμάτι απο καρφίτσα 

που είχα πάρει απο τις  Sofan (μου είχε ξεκολλήσει και τα κορίτσια μου το αντικατέστησαν χωρίς οικονομική επιβάρυνση και τις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ άλλη μία φορά,και αυτό δεν ήθελαν να τους το επιστρέψω "κράτα το " μου είπαν "για κάποια κατασκευή σου". 
Νάτο λοιπόν!) πάτησε στην κάτω δεξιά γωνία με θέμα ρόφημα μετά βουτημάτων 

και στην μπροστινή πλευρά με τη ζύμη της Λαμπρούκας, με κρακελέ και πατίνα έγινε μία κονκάρδα με το περιεχόμενο "Tea".











Αυτό λοιπόν είναι ολοκληρωμένο το κουτί τσαγιού, θάθελα να πιστεύω οτι σας αρέσει.

Tea-box με decoupage χαρτοπετσέτας και μικρές λεπτομέρειες (η κονκάρδα δεν είχε πάρει την τελική της κρακελαρισμένη μορφή)

Τι θα λέγατε λοιπόν να πιούμε ένα τσαγάκι;;;;;

Της υπομονής

Δε με λες υπομονετική με τίποτα.
Τόχω ξαναπεί, όταν θέλω κάτι το θέλω ΤΩΡΑ!  Στις κατασκευές,δεν έχω την υπομονή να περιμένω τ αποτέλεσμα να προκύψει αργά και με σταθερά διαστήματα απο τη μία διαδικασία στην επόμενη. Θέλω ως δια μαγείας να τελειώσει μόλις το πιάσω στα χέρια μου
Κι εκεί είναι που γίνονται οι μεγαλύτερες πατάτες!
Όμως καμιά φορά με πιάνει το καλό μου και παίζω με τα νεύρα μου,τα εκπαιδεύω δηλ ν αντέχουν
Αυτό ακριβώς έκανα τις πρώτες μέρες του καινούργιου χρόνου. Ασκηση ετοιμότητος τη λένε, δια παν ενδεχόμενο και δεν έπεσα έξω, μόνο που κόντεψα να χάσω τ αυγά και τα καλάθια.
Στο τέλος όμως θριάμβευσε η υπομονή μου κι απέκτησα ένα καλάθι και αυγά!χαχαχαχα
Κάτι περίεργο συμβαίνει με μένα πηδάω τις γιορτές σαν  επικοντίστρια και έτσι μόλις καβατζάρουμε την Πρωτοχρονιά,εγω αντί να εύχομαι "Καλή Χρονιά" λέω  "αντε τώρα πάμε για Πάσχα,ολοταχώς"
Μήπως είναι ψέματα αυτό; Μέχρι να κάνεις έτσι κι έτσι το κεφάλι περνάμε απο τα Χριστούγεννα και τους κουραμπιέδες στο Πάσχα και τα τσουρέκια!
Ετσι λοιπόν αποφάσισα να δοκιμάσω την κατασκευή ενός πρότζεκτ που είχα δει σε μία ξένη σελίδα Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν σκοινί.
Βέβαια η αγορά του σκοινιού ήταν μια μικρή Οδύσσεια αφού δεν είχα αγοράσει ποτέ και δεν ήξερα ποία καταστήματα  πουλούσαν ,έτσι οργώνοντας το μισό νησί τ αγόρασα τελικά απο ένα κατάστημα γεωργικών  ειδών.
Υφάσματα είχα,οπλίστηκα με υπομονή και ξεκίνησα το τύλιγμα, υπο το άγρυπνο μάτι της μητέρας μου και τις συνεχείς ερωτήσεις της "τι θα κάνεις με το σκοινί; γιατί το τυλίγεις; γιατί  δε μου λες;"
- Bλέπεις σαπούνι;
- Οχι
- Αρα για να κρεμαστώ απόκλεισέ το,δε θα χρειαζόταν να κάνω τέτοιο αγώνα νάναι πολύχρωμο
Είδε κι απόειδε σταμάτησε, κι εγω ολοκλήρωσα με την ησυχία μου την επόμενη μέρα κατ οίκον.

καλάθι από σκοινί,τυλιγμένο με ύφασμα και κρίκους κουρτίνας για χέρια

Όταν το είδε δε, καταλάγιασε το μέσα της,γιατί έναν φόβο τον διέκρινα στο μάτι της.
Βέβαια χωρίς παρατήρηση δε θα έμενα, αλλοίμονο!
_Ήθελε πιο έντονα χρώματα. Γιατί δε του έβαζες κόκκινα υφάσματα αφού έχεις
-Γιατί τόθελα για το Πάσχα
-Κι επειδή;
- κι επειδή το Πάσχα τα χρώματα ως επι το πλείστον είναι ανοιξιάτικα,you Know? ίτρινα,γαλάζια,ροζ, γι αυτό!
- Πάντως με τα κόκκινα θάταν καλλίτερο
-Θα το κάνω τα Χριστούγεννα, τώρα είναι αυτό! τέλος η συζήτηση
Βγήκε λοιπόν ένα καλαθάκι για το Πάσχα που ήθελε υπομονή για το τύλιγμα και γερά νεύρα για το ράψιμό του.
Κι αφού ολοκληρώθηκε το καλάθι,σειρά είχαν τ αυγά
Κάπου είχαν ξεμείνει κάτι φελιζολένια αυγά, μετά από οικτρή αποτυχία ντεκουπάζ τους.
Δεν ήθελα να τα βλέπω μπροστά μου κι αυτά σαν να τόκαναν επίτηδες,τσουπ ξεπετιόνταν σε κάθε ευκαιρία! Ώσπου είπα να τους  δώσω μία δεύτερη ευκαιρία και να καλύψω την ντροπή
Παρότι είχα κάνει όρκο μετά το 2010 που έκανα τις χριστουγεννιάτικες μπάλες, ο,τι έκανα έκανα με τα κουρελάκια και τις καρφίτσες, δυστυχώς ήθελα να το δώ και σ αυγό. Ξέχασα τον  όρκο κι έπιασα δουλειά. Επειδή δε τους είχα καμιά ιδιαίτερη πόληψη, δεν έδωσα μεγάλη σημασία στην  επιλογή των υφασμάτων έτσι έγινε ένα αυγό επιμελώς ατιμέλητο,...

κάτι μεταξύ κουκουνάρας κι ανανά,αλλά όχι είναι αυγό!

Το ύφασμα δε, του έδωσε ένα πιο στρουμπουλό σχήμα
Το άλλο αποφάσισα να το κάνω με χαρτί,αλλά πάλι με καρφίτσες. Μεγάλη εμμονή σαν να έκανα μάγια σε κάποιον ένα πράγμα!
Αυτές βέβαια δεν το εκτίμησαν ως ώφειλαν, κι έτσι με φιλοδώρησαν   μ' ένα δαχτυλάκι ,με μία ανεπαίσθητη τρυπούλα στο κέντρο της ρόγας του.
Το δεύτερο όμως , με αποζημίωσε  σ' ομορφιά.
Μικρά λουλουδάκια με κοφτάκι,χαντρούλα στο πέρασμα της καρφίτσας κι έγινε ένα μικρό θαυματάκι.

Στη συνέχεια προστέθηκε κι άλλο με καρδούλες (αυτά είναι μία απο τις 3 παραλλαγές πασχαλινών αυγών,που θα δείτε ).
Μπορεί να μην είναι Faberge αλλά και τη δουλειά τους έχουν (μιλάμε για μισή μέρα το καθένα) και τη χάρη τους και προπάντων γλύτωσαν το πέταμα, που τόχα το μόνο σίγουρο.
Γι αυτό σας λέω ,αν διαθέτετε  ολίγον απο  υπομονή ημιόνου και κουρελάκια, θα μπορούσατε να κάνετε μία παρόμοια μεταμόρφωση, αν όχ,ι τα φύλλα των περιοδικών θα σας δώσουν μία ακόμα λύση, πάντα υποφέροντας ,αλλά υπομένοντας.

Υφασμάτινο παπί σε χειροποίητο καλάθι με αυγά απο φελιζόλ & ανακύκλωση χαρτιού

Το τελικό αποτέλεσμα μετράει κι εκεί κερδίζετε εσείς εγγυημένα.

Τι ΔΕΝ έκανα στραβά;;;;

 Να, αυτά παθαίνω και φουρκίζομαι!

Δε φτάνει που έχουμε μουλιάσει στη βροχή,όση δεν έκαμε όλο το Χειμώνα μαζί, δε φτάνει η ημικρανία, αλλά έπρεπε να προστεθεί κι αυτό!

 

Γιατί να τα μαθαίνω εγω ετεροχρονισμένα;;; Κι ύστερα αναρωτιέμαι...
Πως να πετύχεις πουλάκι μου, όταν τίποτα δε κάνεις όπως πρέπει,όταν πρέπει;;;
Βέβαια για μένα κομματάκι δύσκολο να εφαρμόσω όλα αυτά που είδα, γιατί είμαι τύπος μεσογειακός,άρα πληθωρικός,άρα ασυγκράτητος και δικαίως μου απεδόθη ο τίτλος της Σοφίας .
Οχι δεν έγινα θεά της σοφίας, Σοφία Λόρεν με είπε κάάάποια.

Αντε τώρα τη Σοφία (για τη Λόρεν πάλι μιλάμε) να την έβαζες σε τέτοια καλούπια. Θα έπαιρνε ο διάολος το Μαστρογιάννι και θα τον σήκωνε!

Να προγραμματίσω αποβραδίς, λέει, τι θα φάμε αύριο;;;
Αρκετά έχω σκοτίσει τον εγκέφαλο όλη μέρα, γιατί η άτιμη ραπτομηχανή κόβει την κλωστή και τραβάει το γαζί, αν έσπασε το κρακελέ, πού έχω βάλει τα μολύβια μου της ακουαρέλας (ναι, Μαράκι ακόμα δεν τα βρήκα) τι να στείλω στο ένα Μπαζάρ, τι θα στείλω στο άλλο, πότε θα κατέβω στη Χώρα ν' αγοράσω αυγά (όχι για φαί, είπαμε για φαί έχουμε καιρό, άλλωστε έχουμε Σαρακοστή, κάνουμε αποτοξίνωση) κι αύριο μέρα είναι, κι αν δεν κατέβει έμπνευση, αυγά τηγανιτά με πατάτες μια χαρά φαί είναι!

Τιιι;;; λένε οτι ο έρωτας περνάει απο το στομάχι;;;

Φυσικά,δεν αντιλέγω. Ο έρωτας όμως πέρασε,τώρα είμαστε στην βαθειά αγάπη,πιο βαθειά χάνεσαι,οπότε το φαϊ το μόνο που κάνει, να προσθέτει κιλά και να κάνεις βαρύ ύπνο. Και δε το μπορώ το ροχαλητόόό!!!

Γράφε κάθε φορά που σου λείπει κάτι, στη λίστα για τα ψώνια... και μετά γύρευε το χαρτί, ακόμα και κάτω απο τα μαξιλάρια του καναπέ.
Να γράψω κανένα ποίημα καλλίτερα που θα μου σκαμπίσει για ανάρτηση; κανένα τίτλο τραγουδιού που μου διαφεύγει, καμία βαθυστόχαστη ρήση, που όλο και κάπου θα μου χρειαστεί; μη μου λες για ψώνια.
Οοοοχι κάθε Σάββατο που ο στύλος του σπιτιού πάει Σ/Μ,ο,τι θυμάμαι θα γράψω,ούτως ή άλλως σάμπως φέρνει ποτέ ό,τι του γράφω; Αυτοσχεδιάζουμε και οι δυο!

Φτουυυ! πάλι στο φαΐ ήρθαμε...

Κάνε λέει το φαϊ που του αρέσει, να τον κερδίσεις! 

 Ευτυχώς του δικού μου του αρέσουν όλα,έτσι και ψωμί κι ελιά (χωρίς τιάρες γιατί είμεθα και δημοκράτες) να τούχω δεν θα πει όχι, στο καμένο δεεε, μου ζητάει και τη συνταγή!
 Ο καλός θεούλης είδε οτι ήμουν απρογύμναστο και μερίμνησε να στείλει καλόβολο άνθρωπο στον ανάποδο κι αντιδραστικό (στη Σοφία, λέμε) .  Άσε που άμα του κάνω το φαΐ που του αρέσει απο τη χαρά του μπορεί ν αραδιάσει πως πέρασε τη μέρα του, Εκθεση ιδεών δηλ. κανονική!

Αυτό το ν' ακούσω τα προβλήματα της ημέρας εν ώρα φαγητού, έχω κάνει διατριβή  χρόνια! Βλέπεις δεν εμπέδωσε ποτέ το "όταν τρώμε δε μιλάμε". Μόνο για τις γυναίκες είναι ο Ζαμπούνης γμτ;

 Κι όχι γιατί δεν έχω φωνή να υψώσω και να πω ”θα πάψεις επιτέλους, θέλω να μιλήσω κι εγώ, έχω κι εγώ προβλήματα”, όόόχι γιατί και φωνή έχω και μάλιστα στεντόρια αμα λάχει (και χωρίς να λάχει),αλλά  δεν έχω κουράγιο να τα ξαναθυμηθώ, ούτε θα λύσουμε το Κυπριακό στο τραπέζι. 

Αυτός τα λέει, εγώ ΔΕΝ τ' ακούω (και φωτογραφία μου νάχε απέναντί του πάλι θα τάλεγε),οπότε οταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, πατάς ενα “σκασμός   Αντωνάκη μου”  βάλτε οπωσδήποτε το “μου” τον γλυκαίνει τον σκασμό κι όλα ο.κ.! 

Ξαναπέφτουμε με τα μούτρα στο πιάτο μας κι αποσώνουμε το ρημαδιασμένο, μπας και καταλάβουμε τι τρώμε... Το ξανάπαμε, περάσαμε το κεφάλαιο "ερωτας", πεινάμε - τρώμε, ανάγκη επιβίωσης κι όχι test drive...  πάπαλα!

Όσο δε για  νυχτοπερπατήματα και υποδείξεις τύπου "εσύ Πηνελόπη στην αναμονή και στη μούγγα", δε μπήκα προ διλήμματος. Έτσι απέφυγε τον “οδηγό καλής συμπεριφοράς by Sofia”, αν και καμιά φορά σκέπτομαι εγω να του το προτείνω, μπας και πνεύσει άνεμος ανανέωσης στο σπίτι. Ένας τσακωμός, έστω και δι ασήμαντον αφορμήν, όσο νάναι ανάβει τα αίματα, εμείς μόνο στην Μικροβιολόγο τα δίνουμε, τσάμπα πάνε.

Oυυυφφφ! όσο τα σκέφτομαι φουντώνω!

Τι μ έπιασε και τα γράφω όλ αυτά μέρα πούναι;;

Τι,  δε θυμηθήκατε οτι σήμερα γιορτάζουμε;;;  Ω,ναι!  Όλες οι Μαρίες του ντουνιά (λέγε μας Παναγιωταρά), έχουμε την τιμητική μας.
 Ήταν που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα, ήρθε κι ο αείμνηστος και μας έδωσε ίσα δικαιώματα κι εκεί που ήταν στραβό το κλίμα τόφαγε κι ο γάιδαρος...κι απόγινε!

Εγώ λοιπόν από καταβολής γεννήσεως δεν ήταν γραφτό να ισιώσω στα ...προχωρημένα μου, όσες ανύπαντρες όμως που δεν έχετε δέσει ακόμα το γάϊδαρό σας (κυκλοφορούν πιο εξελιγμένα μοντέλα στις μέρες μας, μη μένετε στο γάιδαρο), μπορείτε να δείτε ένα έξυπνο βιντεάκι που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και διαφημίζει  καταστημα λευκών ειδών και αν όχι να τα εφαρμόσετε (δε θα το συνιστούσα, γιατί μέχρι χανουνάκια σας βλέπω στη συνέχεια) τουλάχιστον να γελάσετε και να προγραμματίσετε τις αγορές σας.

             Κάποιες θα θυμηθείτε τις συμβουλές των γιαγιάδων σας πριν το γάμο. Εμένα τουλάχιστον μου τόχε πει ρητά κάτω από τα εικονίσματα: “τον άντρα σου να τον αφήνεις να πηγαίνει όπου θέλει, πάλι σε σένα θα γυρίσει”, δε πειράζει που θάναι ελαφρά μεταχειρισμένος, εννοούσε, το σασί θάναι απείραχτο, κι αυτό σου ανήκει! Έτσι στραβά της τάχαν πει κι αυτηνής της έρμης και όταν ξεψυχούσε ο παππούς ζήταγε τη φωτογραφία της γκόμενας (όχι η γιαγιά δεν ακολούθησε από εγκεφαλικό). Ααααχχχ πόσες γενιές πήγαν στραβά!

Μπορεί διαφημίσεις στο blog μου να μην έχω, απο αποψη, αλλά οταν κάτι  αξίζει, δεν το αφήνω να πάει χαμένο. Κι αν δεν εφαρμόζουμε σωστά τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, ξέρουμε τουλάχιστον που να τσακίζουμε τη πιστωτική του κάρτα με το απεριόριστο όριο,χαχαχα  
Πολύ έξυπνη βρήκα την ιδέα διαφήμισης της επιχείρησης, βασισμένη σ έναν αμερικάνικο (ποιός θα μας έδινε τα φώτα άλλωστε) οδηγό καλής συζυγικής συμπεριφοράς (μια ζωή λειτουργούσαμε με manual) δεκαετίας του '50 (φρέσκο-φρεσκότατο!).

Το βλέπεις και μεταφέρεσαι πίσω στη χρονομηχανή .

Όσες δε ζήσατε εκείνη την εποχή,του συρματοπλεγμένου απο τη λακ μαλλιού κομμωτηρίου λάχανο και του καναπέ με τις κλάρες, vintage τηλεόραση(ναι,δεν ήταν πάντα επίπεδη,παλιά δε ξέραμε πού να το χωρέσουμε το μπαούλο) τηλέφωνο με καντράν, κ.λ.π. δείτε το, αξίζει ούτως ή άλλως, ακόμα  και τα πρόσωπα θυμίζουν διαφήμιση του τότε.

Γι αυτό φουρκίζομαι. Αν τόχα δει πολλά χρόνια πριν, ίσως κάτι να είχε σωθεί από το ανδρόγυνο
πρότυπο του '50κάτι,ίσως...                                                              

                                                               

Χρόνια μας Πολλά λοιπόν, κι ας τη γιορτάσουμε σαν κακά κορίτσια, γιατί μπορεί  τα Καλά κορίτσια  να πάνε στον Παράδεισο, αλλά τα κακά... παντούύύ!!!! XAAA

                                         

VIVA Sofia!!!