Πετροέκθεση

Πόσο προφητική ήταν η τελευταία ανάρτηση!!!
Αδεια ήταν η βάρκα, άδεια έμεινε για μήνα και πλέον...
Δεν ήταν στις προθέσεις μου,αλλά ουδέποτε ερωτήθηκα για ο,τι συνέβαινε. Ετσι και τώρα απο τις 18/7 που κυκλοφόρησα τελευταία φορά στα λημέρια μας.
Πολλά μεσολάβησαν,άλλα δυσάρεστα,άλλα οιονεί ευχάριστα, σ ένα Καλοκαίρι που κι αυτό ιμιτασιόν μας προέκυψε φέτος. Δε βοήθησε ούτε η πολιτική κατάσταση,που τόκανε όσο χειρότερα μπορούσε!
 Κι επειδή εμένα τα ιμιτασιόν δε μ αρέσουν,δεν θ ασχοληθώ καθόλου με τα τεκταινόμενα,ως μη γενόμενα και θα σας απασχολήσω με ό,τι ασχολήθηκα προσωπικά τον καιρό του χαμού μου.
Μην έχετε μεγάλες προσδοκίες,γιατί συντάχθηκα κι εγω με την περιρέουσα κατάσταση και δεν έκανα θεαματικά δημιουργήματα (κατ εμέ),ασχολήθηκα με μικρά και ...τρυφερά .
Και αφού θέλουμε να πιστεύουμε οτι έχουμε ακόμα καλοκαίρι να σας πως οτι ως συνήθως
οι πέτρες, οι θαλασσόπετρες,είχαν τον πρώτο λόγο.
Ξεκίνησε απο μια απόπειρα αποφυγής της ανίας και έγινε εθισμός. Και μετά πάθος!
Και το πρώτο έφερε το δεύτερο και στη συνέχεια κοντεύω να κάνω μία ατομική έκθεση μ ό,τι μέχρι τώρα έχω και συνεχίζω να φτιάχνω.  Διότι όπως λέει ο σοφός λαός,τρώγοντας έρχεται η όρεξη!

Το πρώτο λοιπόν ήταν το πέταγμα  του χαρταετού, μ ένα ευχετήριο μήνυμα!

Καρτούλα,μόνο από θαλασσόπετρες

Μετά λόγω της αναστάτωσης πάντα πριν την αναχώρηση και τις αλλεπάλληλες μπουγάδες ,να μείνουν όλα πίσω καθαρά,είπα να τ αποτυπώσω αυτό και καλλιτεχνικά!

 Μπουγάδα λοιπόν το επόμενο

Ας το πούμε ακουαρέλα και πενάκι, με γυαλάκια της θάλασσας

Μια που πηγαίναμε "διακοπές",ένα μπικίνι παραπάνω στη βαλίτσα, είναι  άκρως απαραίτητο

Κι επειδή η θάλασσα,πάντα σε προκαλεί  είτε με τα άψυχα,είτε με τα έμψυχα,να κι ένας ψαράς

Θαλασσόπετρες και κοχύλια,σε μια σύνθεση,με μια πευκοβελόνα για καλάμι!

Φυσικά δεν έπιασε τη γοργόνα,

Γυαλάκια της θάλασσας  με φυσικά στοιχεία της θάλασσας

αλλά ως θέμα ήταν προκλητικό και μ αντάμειψε για την ιωβεια υπομονή μου μέχρι να ολοκληρωθεί!

Στη συνέχεια τ όνειρο έγινε κάρτα,αλλά όχι πραγματικότητα...

 Το μετ΄ εκείνου και μία καλύβη,δεν έλαβε σάρκα και οστά,εγώ όμως πάντα ονειρεύομαι  μία καλύβα στην ακροθαλασσιά,να βγαίνεις να πίνεις τον καφέ σου με θέα τη θάλασσα και τους πρωινούς  ή βραδυνούς ψαράδες της!








Το επόμενο το εμπνεύστηκα απο ένα ερωτευμένο ζευγαράκι! Φαντάστηκα τη στιγμή της πάγιας ερώτησης, κάποιο βραδάκι στις 8 στο ίδιο μέρος το γνωστό με καρδιοχτύπι...ειπώθηκε (;) το  "I DO"!

Συνθεση κάρτας με πετρούλες και γυαλάκια

Μετά ήρθε η χαρά της επιστροφής στα πάτρια,όχι ιπτάμενη ακριβώς,αλλά νοερώς έστω...

Πέτρες & κεραμιδάκια,ουχί πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι

Πάλι φροντίδα του σπιτιού,ποτίζουμε ό,τι αγαπάμε!




Μία μικρή ανάπαυλα

Όστρακα και πέτρες,μόνο

Και μετά πάλι στην ενεργό δράση, έμπνευση απο τις επικείμενες εκλογές!
Παρότι η Κυβέρνησή μας δεν αριθμεί πάνω απο 7 μήνες βρέφος, νάσου πάλι η Ελλάς εγκυμονούσα...

Πέτρες θαλάσσης,γυαλάκια ομοίως,όστρακα και μεταλλικά στοιχεία

 Τώρα τι θα βγάλει τούτη η κοιλιά,απορίας άξιον...ελπίζω να μην είναι τερατογέννεση.

 Τελευταία  παιχνίδια στις γειτονιές

Μόνο θαλασσόπετρες και γι αυτό

Και μετά ο μεγάλος αποχωρισμός,για την πρώτη μέρα του σχολείου!

Το σπορ,δεν είναι καθόλου ανώδυνο,τ' αντίθετο θάλεγα και καθόλου εύκολο. Αφού απαιτεί πολλές ώρες επιλεκτικής συλλογής, μετά σχολαστικής ταξινόμησης, πρόβλεψη θέματος,επιλογή των κατάλληλων πλέον μεγέθους και χρωματισμού και τέλος ταιριάσματος,σαν ένα καλοφτιαγμένο παζλ.

Αυτή ήταν λοιπόν η Καλοκαιρινή μου σοδειά,που εμένα μου έδωσε μεγάλες συγκινήσεις μέχρι κι ένα μπανταρισμένο πόδι,αλλά χαλάλι τους, γιατί μετά η δημιουργία όλων αυτών έδωσαν νόημα στην καθημερινότητα και δημιουργική ικανοποίηση !
Τώρα τα καλλίτερα έπονται...αλλά θα τα μάθετε στην ώρα τους!
Μέχρι τότε όμως να σας προσφέρω  μία "Κιόκα" * ,

που έφτιαξα σήμερα, μετά από πολλά χρόνια που είχα να κάνω κι αυτό, να σας ανταμείψω για την προσμονή και την υπομονή σας. Νομίζω άξιζε ο κόπος,ε;;;;

*
Δεν είναι είδος της χλωρίδας. Δημιουργείται στο στέλεχος ενός αγριόχορτου (μου διαφεύγει τ όνομά του,φωτό δίπλα) κόβουμε τα ξερά υπόλοιπα του λουλουδιού του και μένει μία βάση με "καρφάκια",που πάνω εκεί χώνουμε τους μίσχους των τζαντζαμινιών και γίνεται αυτό που βλέπετε.
 Ηταν ενα απωθημένο χρόνων και το έφτιασα σήμερα,έτσι ως φόρο τιμής...
 Μικρή έφτιαχνα πολλές κάθε Καλοκαίρι και κάποια παιδιά τις πουλούσαν γυρνώντας απο ταβέρνα σ ε ταβέρνα που τραγουδιόντουσαν Καντάδες. Ελπίζω να μην άφησα απορίες.