Μη πάει το μυαλό σας σε επετειακή ανάρτηση λόγω της ημέρας,η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική-εξομολογητική.
Πόσος καιρός πέρασε απο την τελευταία φορά που ενεφανίσθην με σάρκα και οστά απο τούτο το ιστολόγιο,τον ξέχασα κι εγω, πόσο μάλλον εσείς.
Ο χρόνος λοιπόν αυτός μπήκε με πολύ κακές διαθέσεις, σας είχα ήδη ενημερώσει σε προηγούμενη ανάρτηση, μόνο που ως άμυαλη μικρή, νόμιζα οτι εκεί θα σταματούσε το κακό.
Ελα όμως που συνεχίστηκε και δη ακάθεκτο...
Πέρασαν τρείς μήνες του καινούριου χρονου και όμως νομίζω οτι είμαι στις πρώτες είκοσι μέρες, γιατί μόνο αυτές πέρασα εκτός Νοσοκομείων.
Δοκιμάστηκαν απίστευτα οι αντοχές μου,το κουράγιο μου, η αισιοδοξία μου, η διάθεση να το παλέψω. Εφτασα να λιποψυχήσω,να θεωρήσω οτι ήρθε το τέλος,μα και πάλι... κάπου με ξανάβρισκα, εσφιγγα τα δόντια και πάλευα
Δεν εχει νόημα να σας ψυχοπλακώσω,αφού θέλω να πιστεύω οτι ίσως μπήκαν τα πραγματα στη θέση τους μετά και την νοσηλεία μου στην Πρωτεύουσα
Η Έκθεση ζωγραφικής που με τόση λαχτάρα και όνειρα περίμενα έγινε ερημην μου.
Ας είναι καλά οι καλοί φίλοι που πήγαν να με τιμήσουν, γνωρίζοντας οτι θάμουν απούσα κι όμως ελπίζοντας οτι ίσως έκανα την έκπληξη. Μια έκπληξη που δεν τους χαρίστηκε.
O τοίχος μου ήταν εκεί να δείχνει την παραγωγική μου παρουσία χωρίς εμένα
Και πάλι φίλοι ήταν αυτοί που μου έστειλαν τις φωτογραφίες για να χαμογελάσω και να σκουπίσω τα δάκρυα
Χάρηκα για την επιτυχία που είχε και το ανεβασμένο επίπεδο,μακάρι να υπάρξει και συνέχεια και να μην απουσιάζω τότε.
Εξεπλάγην, οταν ανέβηκε η ανάρτηση για τη Γιορτή της Γυναίκας.
Την είχα ολότελα ξεχάσει οτι την είχα προγραμματίσει...πού νάξερα οταν είχα ανασύρει το κείμενο οτι εγω θα γιόρταζα αλλού ντ' αλλού
Ηταν όμως μια ανάσα να διαβάζω όχι μόνο οτι σας άρεσε, αλλα οτι με καλωσορίζατε πίσω,ενω εγω ήμουν ακόμα στην παλαίστρα. Μου μετέφερε γλυκά συναισθήματα, έννοια και μια κάποια ανυπομονησία
Ολες λοιπόν αυτές τις ημέρες,ένα τραγούδι με συντρόφευε.
Το γνώριζα,αλλά είναι διαφορετικά οταν στέλνεται απο ένα φίλο και σε βρίσκει σε μία τόσο δύσκολη στιγμή.
Μ έκανε να κλάψω πολύ αλλά κι απο την άλλη μου έδωσε μία ανάσα αισιοδοξίας
Πίστεψα στο "μπαλόνι" μου που είχε ακόμα τη δύναμη να σηκώσει την καταρρακωμένη μου ψυχοσύνθεση, ήλπισα οτι ακόμα κι αν μου έσπαγε θα υπήρχε ένα δεύτερο να αντικαταστήσει το πρώτο και σίγουρα τόχα δίπλα μου! Ηταν όλη αυτή η αγάπη που με κατέκλυζε καθημερινά απο αγαπημένα μου πρόσωπα
Ηταν οι τσέπες μου που άδειαζαν απ ό,τι με βάραιναν
Ηταν η ελπίδα οτι η Ανοιξη ερχόταν κι εγω μπορεί να την έβλεπα μέσα απο θολά μάτια,αλλά σίγουρα είχα δικαίωμα και ήθελα να τρέξω να την καλωσορίσω.
Σήμερα, καλοθύμητη μέρα,έγινε λοιπόν η μεγάλη έξοδος μετά απο πολύμηνο εγκλεισμό και θάθελα να την χαρώ μαζί σας και να συνακροασθούμε το τραγουδάκι αυτό της συντροφιάς μου,
ελπίζοντας και αισιοδοξώντας και ευγνωμονώντας για την αγάπη αυτή που για άλλη μια φορά εισέπραξα και μου έδωσε την απαραίτητη δύναμη ν αντισταθώ.
Πόσος καιρός πέρασε απο την τελευταία φορά που ενεφανίσθην με σάρκα και οστά απο τούτο το ιστολόγιο,τον ξέχασα κι εγω, πόσο μάλλον εσείς.
Ο χρόνος λοιπόν αυτός μπήκε με πολύ κακές διαθέσεις, σας είχα ήδη ενημερώσει σε προηγούμενη ανάρτηση, μόνο που ως άμυαλη μικρή, νόμιζα οτι εκεί θα σταματούσε το κακό.
Ελα όμως που συνεχίστηκε και δη ακάθεκτο...
Πέρασαν τρείς μήνες του καινούριου χρονου και όμως νομίζω οτι είμαι στις πρώτες είκοσι μέρες, γιατί μόνο αυτές πέρασα εκτός Νοσοκομείων.
Δοκιμάστηκαν απίστευτα οι αντοχές μου,το κουράγιο μου, η αισιοδοξία μου, η διάθεση να το παλέψω. Εφτασα να λιποψυχήσω,να θεωρήσω οτι ήρθε το τέλος,μα και πάλι... κάπου με ξανάβρισκα, εσφιγγα τα δόντια και πάλευα
Δεν εχει νόημα να σας ψυχοπλακώσω,αφού θέλω να πιστεύω οτι ίσως μπήκαν τα πραγματα στη θέση τους μετά και την νοσηλεία μου στην Πρωτεύουσα
Η Έκθεση ζωγραφικής που με τόση λαχτάρα και όνειρα περίμενα έγινε ερημην μου.
Ας είναι καλά οι καλοί φίλοι που πήγαν να με τιμήσουν, γνωρίζοντας οτι θάμουν απούσα κι όμως ελπίζοντας οτι ίσως έκανα την έκπληξη. Μια έκπληξη που δεν τους χαρίστηκε.
O τοίχος μου ήταν εκεί να δείχνει την παραγωγική μου παρουσία χωρίς εμένα
 |
| Απο την έκθεση στο Boo Art cafe (27/2/2016) |
Και πάλι φίλοι ήταν αυτοί που μου έστειλαν τις φωτογραφίες για να χαμογελάσω και να σκουπίσω τα δάκρυα
Χάρηκα για την επιτυχία που είχε και το ανεβασμένο επίπεδο,μακάρι να υπάρξει και συνέχεια και να μην απουσιάζω τότε.
Εξεπλάγην, οταν ανέβηκε η ανάρτηση για τη Γιορτή της Γυναίκας.
Την είχα ολότελα ξεχάσει οτι την είχα προγραμματίσει...πού νάξερα οταν είχα ανασύρει το κείμενο οτι εγω θα γιόρταζα αλλού ντ' αλλού
Ηταν όμως μια ανάσα να διαβάζω όχι μόνο οτι σας άρεσε, αλλα οτι με καλωσορίζατε πίσω,ενω εγω ήμουν ακόμα στην παλαίστρα. Μου μετέφερε γλυκά συναισθήματα, έννοια και μια κάποια ανυπομονησία
Ολες λοιπόν αυτές τις ημέρες,ένα τραγούδι με συντρόφευε.
Το γνώριζα,αλλά είναι διαφορετικά οταν στέλνεται απο ένα φίλο και σε βρίσκει σε μία τόσο δύσκολη στιγμή.
Μ έκανε να κλάψω πολύ αλλά κι απο την άλλη μου έδωσε μία ανάσα αισιοδοξίας
Πίστεψα στο "μπαλόνι" μου που είχε ακόμα τη δύναμη να σηκώσει την καταρρακωμένη μου ψυχοσύνθεση, ήλπισα οτι ακόμα κι αν μου έσπαγε θα υπήρχε ένα δεύτερο να αντικαταστήσει το πρώτο και σίγουρα τόχα δίπλα μου! Ηταν όλη αυτή η αγάπη που με κατέκλυζε καθημερινά απο αγαπημένα μου πρόσωπα
Ηταν οι τσέπες μου που άδειαζαν απ ό,τι με βάραιναν
Ηταν η ελπίδα οτι η Ανοιξη ερχόταν κι εγω μπορεί να την έβλεπα μέσα απο θολά μάτια,αλλά σίγουρα είχα δικαίωμα και ήθελα να τρέξω να την καλωσορίσω.
Σήμερα, καλοθύμητη μέρα,έγινε λοιπόν η μεγάλη έξοδος μετά απο πολύμηνο εγκλεισμό και θάθελα να την χαρώ μαζί σας και να συνακροασθούμε το τραγουδάκι αυτό της συντροφιάς μου,
ελπίζοντας και αισιοδοξώντας και ευγνωμονώντας για την αγάπη αυτή που για άλλη μια φορά εισέπραξα και μου έδωσε την απαραίτητη δύναμη ν αντισταθώ.