Σάμπως είχα φύγει και καθόλου!!!
Δεν απομακρυνθήκαμε και πολύ, αλλά να, μείναμε εμείς κι εμείς να κλωθογυρνάμε άνευρα σε μία απο τα ίδια. Ψέμματα;;;Ερημιά έπεσε στις γειτονιές...
Το καλοκαίρι βαίνει προς την εκπνοή του αλλά οι μέρες διατηρούν τη θέρμη του μεσοκαλόκαιρου και οι θάλασσες εξακολουθούν να σε προκαλούν. Πόσο μάλλον οταν σου παρέχουν και την πρώτη ύλη, πως μπορείς να τους αντισταθείς;
Η αλήθεια είναι οτι το μόνο που άξιζε απ όλο το Καλοκαίρι, που για μένα συνεχίστηκε μία απο τα ίδια όπως ξεκίνησε ο χρόνος κι ακόμα χειρότερα, τόσο που τρέμω για την ολοκλήρωση, ήταν η μέρα που καταφέραμε και πήγαμε στη θάλασσα στην Εύβοια και μάζεψα λίγες πετρούλες ακόμα!
Πόση χαρά μου δίνει αυτή η παραλία με τις ατέλειωτες πέτρες διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών!!!
Και έτσι μαζί με κάποιες λίγες που μου έφερε το κοριτσάκι μου, απο τη Β.Ευβοια αυτές, συνταιριάστηκαν αρμονικά κι έδωσαν σύνολα βγαλμένα απο τα βάθη των αναμνήσεων...
Κάπως έτσι και επειδή δόθηκαν και κάποιες αφορμές φτάνω ν αναρωτιέμαι το αιώνιο ερώτημα "πόσο κοστίζει μια τέτοια δημιουργία;"
Μπορεί να τα φτιάχνω γιατί γουστάρω τρελά με κάθε τι που καταπιάνομαι.
Να μην είναι το ζητούμενό μου οι πωλήσεις, όπως δεν ήταν ποτέ, χαίρομαι τη διαδικασία παρότι χρονοβόρα και επίπονη και είτε στολίζουν το σπίτι μου (επικρατεί το αδιαχώρητο πια) είτε γίνονται δώρα σ ανθρώπους που ξέρω οτι θα τα εκτιμήσουν, είτε προσφέρονται σε φιλανθρωπικά μπαζάρ όπως εχω κάνει μέχρι σήμερα .
Ερχεται όμως κάποιος και σου λέει "το θέλω" και εκεί κομπιάζεις...
Εγω τουλάχιστον δε μπορώ να κοστολογήσω τη δουλειά μου. Πόσο μάλλον οταν το υλικό το βρίσκεις σ' αφθονία στη φύση και είν΄ αυτό η πρώτη σκέψη του "πελάτη".
Μπαίνει όμως αμείλικτο το ερώτημα : "ΠΟΣΟ;"
Κανείς αν δεν το τολμήσει , δε μπορεί να φαντασθεί πόσο κόπο έχει έστω και η πιο μικρή εικόνα να συνθέσεις. Εκτός κι αν δεν σ ενδιαφέρει τ αποτέλεσμα,οπότε πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι ...ο.κ. , καρδιές δε χαλάμε.
Ομως αν θες τ αποτέλεσμα να το ερωτευθείς πρέπει να αφοσιωθείς και να ασχοληθείς πολλές ώρες ταιριάζοντας και ξεταιριάζοντας μέχρι να βρεθούν οι "σωστές" πέτρες και τ΄ αποτέλεσμα να σ΄ ικανοποιεί και νάναι και φυσικό.
Ούτε μπορεί να διδαχθεί, όπως κατά καιρούς μου έχουν ζητήσει
Τι να διδάξεις , πώς να κολλάς πέτρες;;;;
Μα το θέμα δεν είναι πώς τις κολλάς (το μόνο εύκολο) αλλά πώς παιδεύεσαι μέχρι να μαζέψεις μία προς μία (και οχι με τη σέσουλα) τις πέτρες (αυτός κι αν είναι κόπος!) φαντασθείς το θέμα, να αρχίσεις να ξεδιαλέγεις απο άπειρες πέτρες, να βρείς τα σωστά χρώματα (γιατί δε τις ζωγραφίζω,ούτε τους αλλάζω τα σχήματα), να δώσεις τις σωστές αναλογίες και το τελικό αποτέλεσμα να δίνει στον άλλον να καταλάβει αυτό που εσύ συνέλαβες ως ιδέα κι απόδωσες μ ένα πετρωτό, χωρίς επεξηγήσεις καν.
Αυτό λοιπόν επαφίεται στη φαντασία ,την υπομονή, το πάθος και προπάντων στην αισθητική του καθενός και δε διδάσκεται. Αυτή είναι η δική μου άποψη
Οσο δε για το κόστος, μου ρχεται στο νου η αλήθεια ενός ξένου δημοσιεύματος που διάβασα πριν πολύ καιρό σ ε κάποια φίλη (συγγνώμη που ξεχνώ ποιά το πρωτοανέβασε, ίσως κι αυτή που αναφέρεται στην υπογραφή), αλλά μ άλλα λόγια το έχω και στην πλαϊνή μπάρα
Αυτό ακριβώς!
Στην τιμή δεν είναι απλά πέτρες, είναι η φαντασία, ο χρόνος,η προσπάθεια,το πάθος που άφησες πάνω σ όλο αυτό που εσύ θαύμασες κι έκρινες άξιο ν αποκτήσεις και τέλος η μοναδικότητα, γιατί δεν κάνουμε μαζική παραγωγή ,ούτε καν δεύτερο.
Αυτό ισχύει για ΟΟΟΛΑ τα χειροποίητα , αλλά επειδή ουδείς σκέφτεται έτσι γι αυτό έχουμε κατακλυσθεί απο τα κινέζικα.
Ολα αυτά κατατίθενται σαν σκέψεις κι οχι σα παράπονο, εχω εξ αρχής διαχωρίσει τη σχέση μου με τις δημιουργίες μου κι απολαμβάνω την κάθε στιγμή της υλοποίησής τους και με πονάει κάθε αποχωρισμός. Σαν ένα παιδί που φεύγει απο την αγκαλιά σου, απλά χαίρομαι οταν πηγαίνει σε μια άλλη αγκαλιά που θα τ αγαπήσει αν όχι εξ ίσου τουλάχιστον αρκετά .
Ετσι λοιπόν τα γραψα για να καταλάβετε οτι επέστρεψα προβληματισμένη κι οχι ανέμελη,χαχαχαχχα
Δεν απομακρυνθήκαμε και πολύ, αλλά να, μείναμε εμείς κι εμείς να κλωθογυρνάμε άνευρα σε μία απο τα ίδια. Ψέμματα;;;Ερημιά έπεσε στις γειτονιές...
Το καλοκαίρι βαίνει προς την εκπνοή του αλλά οι μέρες διατηρούν τη θέρμη του μεσοκαλόκαιρου και οι θάλασσες εξακολουθούν να σε προκαλούν. Πόσο μάλλον οταν σου παρέχουν και την πρώτη ύλη, πως μπορείς να τους αντισταθείς;
Η αλήθεια είναι οτι το μόνο που άξιζε απ όλο το Καλοκαίρι, που για μένα συνεχίστηκε μία απο τα ίδια όπως ξεκίνησε ο χρόνος κι ακόμα χειρότερα, τόσο που τρέμω για την ολοκλήρωση, ήταν η μέρα που καταφέραμε και πήγαμε στη θάλασσα στην Εύβοια και μάζεψα λίγες πετρούλες ακόμα!
Πόση χαρά μου δίνει αυτή η παραλία με τις ατέλειωτες πέτρες διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών!!!
Και έτσι μαζί με κάποιες λίγες που μου έφερε το κοριτσάκι μου, απο τη Β.Ευβοια αυτές, συνταιριάστηκαν αρμονικά κι έδωσαν σύνολα βγαλμένα απο τα βάθη των αναμνήσεων...
Κάπως έτσι και επειδή δόθηκαν και κάποιες αφορμές φτάνω ν αναρωτιέμαι το αιώνιο ερώτημα "πόσο κοστίζει μια τέτοια δημιουργία;"
Μπορεί να τα φτιάχνω γιατί γουστάρω τρελά με κάθε τι που καταπιάνομαι.
Να μην είναι το ζητούμενό μου οι πωλήσεις, όπως δεν ήταν ποτέ, χαίρομαι τη διαδικασία παρότι χρονοβόρα και επίπονη και είτε στολίζουν το σπίτι μου (επικρατεί το αδιαχώρητο πια) είτε γίνονται δώρα σ ανθρώπους που ξέρω οτι θα τα εκτιμήσουν, είτε προσφέρονται σε φιλανθρωπικά μπαζάρ όπως εχω κάνει μέχρι σήμερα .
Ερχεται όμως κάποιος και σου λέει "το θέλω" και εκεί κομπιάζεις...
Εγω τουλάχιστον δε μπορώ να κοστολογήσω τη δουλειά μου. Πόσο μάλλον οταν το υλικό το βρίσκεις σ' αφθονία στη φύση και είν΄ αυτό η πρώτη σκέψη του "πελάτη".
Μπαίνει όμως αμείλικτο το ερώτημα : "ΠΟΣΟ;"
Κανείς αν δεν το τολμήσει , δε μπορεί να φαντασθεί πόσο κόπο έχει έστω και η πιο μικρή εικόνα να συνθέσεις. Εκτός κι αν δεν σ ενδιαφέρει τ αποτέλεσμα,οπότε πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι ...ο.κ. , καρδιές δε χαλάμε.
Ομως αν θες τ αποτέλεσμα να το ερωτευθείς πρέπει να αφοσιωθείς και να ασχοληθείς πολλές ώρες ταιριάζοντας και ξεταιριάζοντας μέχρι να βρεθούν οι "σωστές" πέτρες και τ΄ αποτέλεσμα να σ΄ ικανοποιεί και νάναι και φυσικό.
Ούτε μπορεί να διδαχθεί, όπως κατά καιρούς μου έχουν ζητήσει
Τι να διδάξεις , πώς να κολλάς πέτρες;;;;
Μα το θέμα δεν είναι πώς τις κολλάς (το μόνο εύκολο) αλλά πώς παιδεύεσαι μέχρι να μαζέψεις μία προς μία (και οχι με τη σέσουλα) τις πέτρες (αυτός κι αν είναι κόπος!) φαντασθείς το θέμα, να αρχίσεις να ξεδιαλέγεις απο άπειρες πέτρες, να βρείς τα σωστά χρώματα (γιατί δε τις ζωγραφίζω,ούτε τους αλλάζω τα σχήματα), να δώσεις τις σωστές αναλογίες και το τελικό αποτέλεσμα να δίνει στον άλλον να καταλάβει αυτό που εσύ συνέλαβες ως ιδέα κι απόδωσες μ ένα πετρωτό, χωρίς επεξηγήσεις καν.
Αυτό λοιπόν επαφίεται στη φαντασία ,την υπομονή, το πάθος και προπάντων στην αισθητική του καθενός και δε διδάσκεται. Αυτή είναι η δική μου άποψη
Οσο δε για το κόστος, μου ρχεται στο νου η αλήθεια ενός ξένου δημοσιεύματος που διάβασα πριν πολύ καιρό σ ε κάποια φίλη (συγγνώμη που ξεχνώ ποιά το πρωτοανέβασε, ίσως κι αυτή που αναφέρεται στην υπογραφή), αλλά μ άλλα λόγια το έχω και στην πλαϊνή μπάρα
Αυτό ακριβώς!
Στην τιμή δεν είναι απλά πέτρες, είναι η φαντασία, ο χρόνος,η προσπάθεια,το πάθος που άφησες πάνω σ όλο αυτό που εσύ θαύμασες κι έκρινες άξιο ν αποκτήσεις και τέλος η μοναδικότητα, γιατί δεν κάνουμε μαζική παραγωγή ,ούτε καν δεύτερο.
Αυτό ισχύει για ΟΟΟΛΑ τα χειροποίητα , αλλά επειδή ουδείς σκέφτεται έτσι γι αυτό έχουμε κατακλυσθεί απο τα κινέζικα.
Ολα αυτά κατατίθενται σαν σκέψεις κι οχι σα παράπονο, εχω εξ αρχής διαχωρίσει τη σχέση μου με τις δημιουργίες μου κι απολαμβάνω την κάθε στιγμή της υλοποίησής τους και με πονάει κάθε αποχωρισμός. Σαν ένα παιδί που φεύγει απο την αγκαλιά σου, απλά χαίρομαι οταν πηγαίνει σε μια άλλη αγκαλιά που θα τ αγαπήσει αν όχι εξ ίσου τουλάχιστον αρκετά .
Ετσι λοιπόν τα γραψα για να καταλάβετε οτι επέστρεψα προβληματισμένη κι οχι ανέμελη,χαχαχαχχα