Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις...

Μια βδομάδα και κάτι μέρες νάμαστε ξανά εδώ!
Και  ναι μεν μπήκαμε επισήμως στο Φθινόπωρο, εγω όμως λειτουργώ ανάποδα (ως συνήθως) παραμένω γραπωμένη από το Καλοκαίρι που δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικό τολμώ να πω κι έτσι παίρνω τώρα το αίμα μου πίσω!
Ισως εσείς έχετε κουραστεί από την επανάληψη των ίδιων θεμάτων, αλλά η αλήθεια είναι οτι  όταν βρίσκεσαι ακόμα σε καλοκαιρινή διάθεση, δε μπορείς ν΄ απαλλαγείς εύκολα απο τις συνήθειές του και να μην σε προκαλούν τα υλικά που σου προσφέρει.
Έτσι ακόμα, θα μου επιτρέψετε να παίζω με τις πέτρες μου και να δημιουργώ ιστορίες, προσωπικών διαδρομών στις αναμνήσεις και μέσα απ;  αυτές να βγαίνει ένα αποτέλεσμα, που μοιράζομαι μαζί σας.
Θα σας έχω λοιπόν ξαναπεί, οτι ευτύχησα νάχω προέλθει απο ένα μεγάλο έρωτα, που κράτησε μέχρι το τέλος του ενός !
Οι γονείς μου αγαπήθηκαν, μαθητές ακόμα στο σχολείο, κι έτσι παρέμειναν  62 χρόνια μετά.
Σπάνιο θα μου πείτε, στις μέρες μας δε ανύπαρκτο, γι αυτό και αξίζει να μείνει στη συλλογή ;)
Πήγαιναν παντού μαζί, γι αυτό όλοι τους έλεγαν "το ζευγαράκι" και τους καμάρωναν !

Πετρες και ακουαρέλα πάνω σε χαρτονάκι
(pebble art by Hara on cardboard)

Ευτυχίσαμε κι εγω κι ο αδελφός μου να μεγαλώσουμε σ΄ ένα υγιές και προστατευμένο με αγάπη περιβάλλον.


Να λοιπόν οι εικόνες που γεννήθηκαν απ αυτό:

 Και συνεχίζοντας, η επόμενη εικόνα που γεννήθηκε βουτώντας πάντα στο χώρο του μη υπαρκτού,αλλά κάποτε γενόμενου, είναι η επόμενη

Η γνώριμη φιγούρα του μπαμπά μου με τη Vespa  του!

pebble art by Hara

Χειμώνα -Καλοκαίρι αυτή η βέσπα ήταν σ ε  κίνηση.
Το χειμώνα να με πάει στο σχολείο, να μη βρέχομαι τις μέρες που άνοιγαν οι ουρανοί κι εγώ πήγαινα με το ποδήλατό μου.
Μιλάμε οτι στα Επτάνησα, τα νεανικά μου χρόνια όταν αρχιζε να βρέχει ξεχνούσε να σταματήσει! Ξεχείλιζαν οι τράφοι και γίνονταν ένα με το δρόμο, μ;  αποτέλεσμα να γίνονται επικίνδυνοι για παιδιά άμαθα στις καιρικές αυτές συνθήκες. Ετσι η μηχανή, μας έκανε μια γρήγορη και ασφαλή μετάβαση, στα άξια χέρια του πατέρα.

Το Καλοκαίρι πάλι,ήταν το μέσον για τις βόλτες και τις θάλασσες.
Πολλές ώρες καβάλα και κουβεντολόϊ των δυο μας πάνω της.
Πόσες ιστορίες δεν έχει μοιραστεί μαζί μου! Πόσες ώρες δε ξαποστάσαμε στο τέρμα του Αργασιού, αγναντεύντας απέναντι την Πόλη και εξιστορώντας κομμάτια της ιστορίας της,  που χάθηκε με το σεισμό!
Πόσες φορές σε συρθήκαμε στο δρόμο σ ένα ξαφνικό φρενάρισμα! Πόσα Καλοκαίρια δεν γέμισε παιδιά να πάνε στις κοντινές παραλίες για μπάνιο με τον παππού πλέον.
Όμορφα χρόνια που πέρασαν απο μας τα παιδιά του, στα εγγόνια του με την ίδια και περισσότερη λατρεία!
Και επειδή τα χρόνια μου ήταν όμορφα, έκανα πολλά ταξίδια με το μυαλό μου διαβάζοντας από μικρή λογοτεχνία.
Στην αρχή με δανεισμένα βιβλία ,στη συνέχεια με δικά μου από βιβλιοθήκη που την εμπλούτιζε συνεχώς ο μπαμπάς μου και στη συνέχεια εγώ η ίδια απο το βδομαδιάτικο χαρτζιλίκι μου.
Έτσι εκπαιδεύτηκε η φαντασία μου  και ζούσε μαζί με τους ήρωες των βιβλίων την πλοκή τους
Πόσα δε μου προσέφεραν αυτά τα βιβλία!
Πόσες ώρες ξενοιασιάς και φευγιό του νου,σε νέους ορίζοντες που ανοίγονταν μπροστά μου και ποθούσα να τους κατακτήσω!

 Το βιβλίο είναι η ωραιότερη διασκέδαση για ένα παιδί και λυπάμαι, που σήμερα η τηλεόραση έχει υποκαταστήσει τα πάντα και έχει χαθεί η μαγεία του ταξιδιού, μέσα απο τις σελίδες ενός αναγνώσματος, ενός κιτρινισμένου βιβλίου που μυρίζει ακόμα μελάνι.
Αγαπώ το βιβλίο στη μορφή που το γνωρίσαμε και αρνούμαι το ηλεκτρονικό, αλλά οι καιροί αλλάζουν κι ο κόσμος εξελίσσεται ραγδαία, αφήνοντας πίσω παλιές φόρμες που εμείς ζήσαμε μαζί τους και θα γίνουν  ίσως οι αναμνήσεις των νέων παιδιών.

Έτσι μου είναι εύκολο να πλάσω παραμύθια ακόμα και με τις πέτρες και να δώσω διέξοδο ταξιδιού στο μυαλό μέσα απ αυτές!

"Η Κοκκινοσκουφίτσα"
Mixed media with pebbles on canvas by Hara

Mixed media  with pebbles on canvas by Hara

Αυτά λοιπόν δυο παραμυθένια έργα και μία  έτοιμη για ταξίδι , όπου δει!

Ελπίζω να σας αρέσουν, εγω απόλαυσα και απολαμβάνω κάθε φορά αυτό το ταξίδι, που ξεκινάει από μία πέτρα και σιγά σιγά διαμορφώνεται και πολλές φορές οδηγεί σ; άλλα μονοπάτια που δεν είχα καν φαντασθεί!

Πλήρης μετάλλαξη!

Λοιπόν έπρεπε να περάσουν εξι ολόκληρα χρόνια, ν'  αποφασίσω οτι  κάτι δε μου άρεσε πλέον και χρειαζόταν αλλαγή!
Ήταν μια ευκαιρία όμως να πάω πίσω στις πρώτες μου αναρτήσεις, να διαπιστώσω πόσο λιτή και περιεκτική ήμουν τότε και πόσο αδαής επίσης, που το πιο  αδούλευτο μου φαινόταν άξιο αναρτήσεως.
Αλλά βλέπετε ήταν η χαρά του πρωτάρη!
Μέχρι που ήρθε η ηλικία της ωριμότητας (λέμε τώρα!), η συνειδητοποίηση της αδαότητάς μου (αυτό σίγουρα) και η εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι σήμερα, για ν' αποφασίσω οτι αυτό το πράγμα πρέπει ν αλλάξει .
Και αυτό έκανα!

Γιατί μ' αυτή τη μπουκάλα έχω μία σχέση πάθους, άγνωστο γιατί, μη με ρωτήσετε, ούτε εγω ξέρω.

Μ'  ακολουθεί πάνω απο 30 χρόνια (με επιείκεια, μην εκτιθέμεθα κιόλας).
Τόση επιμονή έπρεπε ν'  ανταμειφθεί!
Μόνο που επειδή το decoupage τόχαμε φορέσει, είπα ας αλλάξουμε ντύσιμο και ας κάνουμε μία επανάληψη τι έχουμε μάθει απο πηλό.
Γιατί δυστυχώς, έχω πολύ καιρό να φρεσκάρω τις γνώσεις μου και εκεί και πολύ φοβάμαι, μη δεν τις ξαναφρεσκάρω άλλο πια...
Τλπ αφού συγκέντρωσα τα σύνεργά μου, διαπίστωσα οτι δεν είχα πατρόν. Τι πρωτότυπο!!!
Το περίεργο θάταν να τα είχα όλα σε πρώτη ζήτηση με τη μία.
Ο σκόπελος ξεπεράστηκε με δική μου πρωτοβουλία. Σπιτάκια δε ξέρουμε να σχεδιάζουμε;;
Τσ! ούτε αρχιτέκτονας δε με φτάνει πια με τόσα απο κάθε μορφή που έχω φτιάξει!
Καλύφθηκαν τα μοτίβα κάτω απο στρώματα κιμωλίας, ανοίχτηκε  ο πηλός (μπορεί να μην ανοίγω φύλλο για πίτες αλλά στον πηλό δε λέω όχι), και μετά τριβόμουν  με VOLTAREN η καλλιτέχνις.
Αγκάλιασε σφιχτά το σώμα του πόθου και σ΄ αυτό το σημείο, διαπίστωσα πόσο καιρό έχω χάσει και πόσα έχω ξεχάσει!!!
Επειδή όμως δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής συνέχισα "και ό,τι βγεί", είπα στον εαυτό μου να του δώσω δύναμη.
Ευτυχώς βγήκε ο πηλός και δεν χρειάστηκε ούτε να σπάσει, ούτε να μείνει με το σελοφάν από κάτω σαν τη μούμια του Τουταγχαμόν!
Έγιναν  όλες οι πρέπουσες ενέργειες ν' αποκτήσει υπόσταση και χρώμα , απέκτησε συννεφάκια, πουλάκια και μία ταμπελίτσα με τ' όνομά μου (μαρτυρικό βάφτισης) και φτάσαμε στο καπέλο!
Πονεμένη ιστορία, όπως κάθε φορά που πρέπει να ψάξω στην τοπική αγορά για ό,τι θέλω και δεν υπάρχει ή υπάρχει σε απαγορευτικές τιμές.
Ετσι ενώ ήθελα αλλαγή και σ'  αυτό, κάτι ένα που βρήκα, οχι οτι ήταν το ζητούμενο, παραχώρηση έκανα, κάτι η τσουχτερή τιμή, είπα "προχώρα με το ίδιο,απλά άλλαχτο!" Πολύ ενδοεπικοινωνία είχα με τον εαυτό μου,το βλέπετε.



Έτσι το έπλυνα,το έτριψα,του ξεκόλλησα τα μοτίβα (ευτυχώς που όταν πρόκειται για κάτι που μένει σε μένα δε το περνάω πολλά χέρια βερνικιού. Έτσι η προνοητικότητα σώζει!) το αστάρωσα να καλύψει τα σημάδια, το γέμισα στοκοπουά, του συνδύασα και μία κορδέλα απ αυτές που αγαπώ κι ας είναι γιορτινή  και πήρε μία παράταση ζωής, τουλάχιστον για άλλα 6 χρόνια.

Μπουκάλα-φωτιστικό με πηλό

Στην επόμενη επέτειο, καλά νάμαστε, μπορεί αν ζει (μάλλον γι αυτό είναι σιγουράκι,εγω δεν ξέρω...) να το δείτε ξανά.

Η εμπρός και η πίσω όψη του ίδιου  αντικειμένου

Τελικά μπορεί να μην καίει τσάμπα η λάμπα ;)

by nihgt