Συν-επαρθήκαμε με τις πέτρες

Δεν προκάνω να σας αναγγείλω κάτι και τσουπ ξεθυμαίνει! Σαν να εξατμίζεται ενα πράμα ο χρόνος με ασύλληπτη ταχύτητα. Έτσι ολοκληρώθηκε και τούτο το ταξίδι

Το ταξίδι των Πετρωτών βασικά, μια που εμένα έχετε βαρεθεί να με υφίστασθε
Και πιστή στην υπόσχεση οτι θα σας έχω ρεπορτάζ για τους εν θαλάσση μακρά, νάμαστε!
Ηταν μια βδομάδα που στιγματίστηκε και από δυσάρεστα και από χαρούμενα γεγονότα
Μάλλον είναι αυτό το γούστο της ζωής που μας παιδεύει, ίσως για να μας κάνει να εκτιμούμε κάποια πράγματα περισσότερο και να κάνουμε στην άκρη τα ασήμαντα, που εμείς θεωρούμε σημαντικά και υπερεκτιμούμε, ενώ στην ουσία αναλωνόμαστε άδικα, παραβλέποντας  ή  υποτιμώντας τα πραγματικά ουσιώδη

Και κάπως έτσι θα ευχαριστήσω την καλή μου τύχη που με ευνόησε να ζήσω κι αυτό, χωρίς να τοχω προσχεδιάσει ή να 'χω κοπιάσει περισσότερο .
Τα πετρωτά μου δημιούργησαν  ένα διάλογο μέσω  των εικόνων, των μορφών και των χρωμάτων. Μια τρυφερή συνάντηση και μια συνομιλία μ' έναν κόσμο που ζει μέσα μας και γύρω μας, έγιναν το  μέσο που δεν χρησιμοποιεί τον λόγο αλλά μέσω της πρώτης ύλης τους  μεταδίδει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας. Κάτι δικό μου έγινε συλλογικό,γιατί μοιράστηκε στιγμές και βιώματα όλων μας. 
Μου δωσε την μεγάλη χαρά να γνωρίσω ανθρώπους που περπατάμε παράλληλα χρόνια τώρα και εκτιμηθήκαμε χωρίς νάχουμε ποτέ συναντηθεί
Η μπλογκογειτονιά μας απέδειξε οτι μπορεί να φθίνει ομως οι δεσμοί είναι ακόμα δυνατοί και οταν καλούνται να το αποδείξουν δεν φείδονται χρόνου και απόστασης και είναι εκεί να σου ανοίξουν την αγκαλιά τους  και να σου αποθέσουν όμορφα λόγια στο μέρος της καρδιάς

Ναι, τα μπλογκς στάθηκαν στο ύψος τους,δεν φοβήθηκαν το αλλοπρόσαλλο φατσοbook , ήρθαν οι ίδιοι άνθρωποι που είχες ξεχωρίσει και εκτιμήσει για να μοιραστούν μαζι σου τις πετρούλες της καρδιάς σου που πέρασαν τα σαράντα κύματα κυριολεκτικά μέχρι να φτάσουν να εκτίθενται για δεύτερη φορά. Κι όσοι δεν ήρθαν γιατί η απόσταση ήταν εξαιρετικά  μεγάλη, ήξερα,ένοιωθα, οτι ήταν εκεί γιατί φρόντισαν με τον τρόπο τους ο καθένας να δηλώσουν παρουσία.
Οποιος αγαπά ειλικρινά βρίσκει τρόπους!
Χαιρόμουν να μου ανοίγονται αγκαλιές και να βλέπω πραγματικά χαρούμενα πρόσωπα και γελαστά μάτια, γιατί όπως λένε, τα μάτια είναι οι οθόνες τα υπόλοιπα είναι  μοντάζ
Δε μπορώ λοιπόν να ξεχάσω αυτά τα γελαστά πρόσωπα. 
Αλωνίζουν στη μνήμη μου και ακόμα και τώρα μου δημιουργούν αυτή την όμορφη ρυτίδα που κανένα καλλυντικό βαθιάς ενυδάτωσης ή αντιγήρανσης μπορεί να αφανίσει αν είναι αληθινό,το χαμόγελο!
Κι εδώ μία ουδέτερη καταγραφή που προέκυψε εντελώς τυχαία:http://www.ogdoo.gr/politismos/pop-culture/mas-syne-pire-me-tis-petres
Ενας άλλος λόγος  που άξιζε αυτό το ταξίδι είναι οτι στάθηκε αφορμή να ξανασυναντηθούμε παλιοί  συνάδελφοι και παλιές συμμαθήτριες μετά απο 30 & 40 χρόνια! Πόσο βαραίνουν τ' ατιμα οταν τα γράφεις! Μόνο τότε τα νοιώθω πραγματικά πώς πέρασαν
Χάρηκα πολύ, για όλους αυτούς που δεν περίμενα κι ήρθαν και μου έκαναν από τις πιο όμορφες εκπλήξεις. 
Δε θ αρνηθώ οτι λυπήθηκα και για όσους δεν είδα,οχι γιατί ήταν υποχρεωμένοι, για κανένα λόγο,απλά εγω είχα ανάγκη να τους δω
Χάρηκα για τους ανθρωπους που έκανα να χαρουν με τη χαρά μου,γιατί υπάρχουν ακόμα ανθρωποι που χαίρονται οταν χαίρεσαι και καμαρώνουν για σένα και φυσικά ειναι οι ίδιοι που ήταν πάντα  η αρχή,η αιτία και η συνέχεια, κάτι πάνω απο φίλοι,οι άνθρωποί σου, η οικογένειά σου. 
Σου λένε οτι δε τους χρωστάς τίποτα,οτι όλα τα κατάφερες μόνος σου κι ομως δεν είναι αλήθεια,γιατί αν δεν ήταν αυτοί εσύ ακόμα θα μπουσούλαγες. Δε σου έδωσαν μόνο το χέρι να στηλωθείς και να σηκωθείς ,να πατήσεις γερά στα πόδια σου και την ώθηση να πιστέψεις στον εαυτό σου και να ξαμοληθείς,αλλά και τις γνώσεις τους  και την εμπειρία τους και τη συνδρομή τους οπου τη χρειάστηκες και τη χρειάστηκες πολλές φορές απο τότε που τους γνώρισες.
Πήρα απ αυτούς τους ανθρώπους που στην αρχή θαύμασα τη δουλειά τους,μετά το πνεύμα τους  και μετά την προσωπικότητά τους. Δεν εχει σημασία αν μας χωρίζει  η όποια απόσταση η αναγνώριση ισχύει πάντα και η ευγνωμοσύνη οτι αξιώθηκα να τους συναντήσω. Κι αν δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο που ενεργοποιούμαι τελευταία,έχουν όμως μ όλο το πακέτο αυτών των 8 οπου νάναι χρονων.
Ο χρόνος ήταν πολύ πιεσμένος,μια που τα πρωινά είχα υποχρεώσεις που δεν έπαιρναν αναβολή  και τ' απογεύματα ήμουν στο  αγαπημένο BOO.
Όμως μια που έμενα στον ομφαλό της Πόλης αυτή τη φορά απόλαυσα θα πολλοστή φορά και πως θα μπορούσα άλλωστε να μην, τις αγαπημένες γειτονιές του ιστορικού Κέντρου
Ο ουρανός ήταν βαρύς απο το κουβάλημα της αφρικανικής σκόνης,ομως η ομορφιά δε μπορούσε να κρυφτεί.
Επρεπε νάρθω στην ΑΘήνα για να βιώσω την Ανοιξη και χάρηκα ιδιαίτερα οταν τη βρήκα ανάμεσα στ αρχαία μάρμαρα και κάτω απο τον επιβλητικό όγκο του Παρθενώνα.
Περπάτησα τα χιλιοπερπατημένα στενάκια της Πλάκας και φωτογράφησα για πολλοστή φορά πιθανόν και τα ίδια σπίτια. Χαμογέλασα στην ιδέα πόσες φωτογραφίες απο όλο τον Κόσμο θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν οι ιδιοκτήτες τους!

Γαληνεύει η ψυχή σου, το είναι σου όλο,βαδίζοντας στα στενά και κατηφορίζοντας ανάμεσα από χορτιαριασμένες και λουλουδιασμένες αυλές, σαν να μην βρίσκεσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας
Να παρατηρείς μια γάτα που παρακολουθεί ατάραχη το πήγαινελα των τουριστών πάνω στις αρχαίες κολώνες, σαν να μην έχεις ξαναδεί γάτα! Να εντυπωσιάζεσαι απο ένα κήπο γιατί μοιάζει τόσο παράταιρος σκεπτόμενη το χώρο που τον εντοπίζεις. Να βλέπεις χαμηλά σπιτάκια και ταυτόχρονα να σηκώνεις τα μάτια ψηλά και να βλέπεις οτι από πάνω σου στέκει στιβαρός ο Ιερός βράχος
Γιατί η Αθήνα, παρά τις δυσκολίες και το κακοφόρμισμα, διατηρεί, ευτυχώς, μια γοητεία και παραμένει ένας τόπος όπου κατοικεί ο αιφνιδιασμός. Ακόμα και μέσα από τη μιζέρια που με πόνο προσπερνάς, κάπου στη γωνία σ ε προσμένει μια εικόνα που σε ξαφνιάζει ευχάριστα
Όσα συνέβησαν δεν στάθηκαν εμπόδιο να εισχωρήσει η χαρά και η αγαλλίαση μέσα σου
Αυτό και οι αγκαλιές των ανθρώπων απο όλες τις γειτονιές της Αττικής,άλλοι που με γνώριζαν ήδη κι άλλοι που ήρθαν για πρώτη φορά, ήταν η επιβράβευση για τούτο το εγχείρημα
Κι εκεί που νομίζω οτι έζησα γι άλλη μια φορά το  όνειρο κάποιου άλλου,έρχεται το βιβλίο των εντυπώσεων να μου επιβεβαιώσει με ένθερμο τρόπο οτι ο,τι έζησα ήταν όλοδικό μου
Και καταλήγω για να μη σας κουράζω οτι τελικά ο,τι δε κυνηγάς με άγχος στη ζωή, σου χαρίζεται εκεί που πλέον δε περιμένεις τίποτα,γιατί θαρρείς οτι τάχεις ζήσει όλα
Απολαύστε λοιπόν ό,τι σας χαρίζεται και νοιώστε ευγνώμονες γιατί κάποιοι δεν έχουν ζήσει ο,τι έχουμε ζήσει κι ο,τι έχουμε μοιραστεί εμείς εδώ μέσα κι έξω απο εδώ

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (αν κι ειναι ελάχιστο) ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΟΛ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

                                                              ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ & ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η μούρλια δε πάει στα βουνά ,αλλά...

-Καλημέρα Τζόγια (Χαρά) μου

-Καλημέρα Νιόνια (Διονυσία)μου, καλή βδομάδα νάχεις! για πού με το καλό τόβαλες τέτοια ώρα,για νάχουμε καλό ρώτημα με τη μπροστέλα και τσι παντόφολες;
-Πάω να πάρω μία μπότσα πετρέλαιο για τη σόμπα γιατί νετάρισε και θα κάνει φίο πέσμα ήλιου. Τι γνέθεις που να σώρθει πλούτη,όξω με τη μπελερίνα;
-Δε κρυαίνω μαρή εγώ είμαι σκληρό κόκκαλο. Να,μου έφερε ρεγάλο το μαλλί ο σέμπρος μας ο Μπιτσιμπάς,που τουχουμε δώσει το λιοστάσι και βοσκάει τσι προβάτες του
-και τι θα το κάμεις μωρή βουρλισμένη; τελέψανε τα σκαρτσούνια για το Αλβανικό,γιατί κάτι άλλο δεν γίνεται τούτες τσι εποχές
-Μπα,καμιά κουβερτούλα θα πλέξω το γνέμα
-Μωρή που κακή Λαμπρή να μη σ’ εύρη θα τσου φάει η φαούρα,μαρή,θα σε κακοχρονίζουν αντί να σε καληνωράνε .Τσάμπα παιδεύεσαι,ετούτοι τώρα εχουν τα πουπουλένια παπλώματα σιγά μην βάλουν ένα τόνο πάνω τους που τσιμπάει κιόλας σαν το διάολο.
Τλπ μη σ αντισκόβω που εχεις πρεμούρα! μμμμμμμμμ τηηήρα! να και η λεγάμενη… ακόμα δε χρόνισε ο άντρας τση και βγήκε τσι ρούγες και το διαλαλεί. Κοίτα,κοίτα βεντουζάρισμα και χούφτωμα! παπαππαααααα
-Πού ζεις καημένη Νιόνια,αλλάξανε οι καιροί. Όλα τώρα γίνονται στο πίτσι φυτίλι,πού καιρός για χάσιμο και ούλα στα φανερά,οχι σαν κι εμάς
-Γιατί μωρή Τζόγια,εμείς δεν είχαμε ψυχή,που μαυροφόριαμε και δε ξαναβλέπαμε ήλιο;;;
-Ηλιο μπορεί να μη ξαναβλέπαμε αλλά έμπαινε ο “ήλιος” από τσι χαραμάδες,έλα τωρα...και ξεπορτίσματα είχαμε και απ’ ούλα,μην παραπονιόμαστε,γλυκαινόμαστε κι εμείς
-Και είναι ωραίο δηλαδή τώρα που τα κάνουνε στο δρόμο;
-για να διαολίζεσαι εσυ που έτρεχες τσι ρεματίες, τάχα μου, να ποτίσεις τα ζά μωρή μουρλάσω! Ή μπας και ξεχνάς πόσες μέρες κοιμόσουν τα μπρούμυτα από τσου ασφαλαχτούς, που έπεσες όταν έτρεχες να κρυφτείς, που είχες πάει ραντεβού με το Τζανέτο σου και μετά,όταν έγειανε ο κώλος σου, ήθελες δεν ήθελες σε στεφανώσανε κιόλας και αυτό ήταν. Τι κατάλαβες μωρή,16 χρονώνε σκατό; Ασε λοιπόν τα νειάτα να χαρούν και μη παραλογάς και τσου γλωσσοτρώς γιατί θα συντριφτούνε μέχρι να φτάσουνε στη γωνία
-Χαίρονται μη σκας και δε τσου γνοιάζει η γνώμη η δικιά μου,που να σ' έχω στο σπίτι, που έχω το γλυκιάρικο το γιό μου! Σκασίλα του αν δεν μας αφήνει να κλείσουμε μάτι,τρίζουνε τα παρεθύρια...κανένας σεβασμός τσου γονέους τσους,έτσι κάναμε εμείς μωρή; Στα μουγγά ούλα. Άιντε πάω γιατί θα κλείσει το μαγαζί και θα μας πιάσει το ρίο μας από το κρύο. Μωρή ήθελα να σου πω και μία νοβιτά και με το κάζο την ξαστόχησα...κάτι για την άλλη βδομάδα, αλλά τι;;;;ραμολίρησα μαρήηηηηη
-Χαχχαχαχαα άμε καλλιά σου χριστιανή μου γιατί τότε με το δίκιο του κι ο γιος σου ν’ αποζητήσει παρηγόρια στα ζεστά και ποίος ακούει μετά τσι σκουξίες σου, κι άμα σου ρθει εδω πα θάμαι να μου το πεις. Μόνο να προκάμεις μη πρέπει να ραφτώ ;)

Λοιπόν αστεία αστεία η γρία ματαθυμήθηκε τι είχε ξαστοχήσει και επανήλθε και μία και δεν εύρηκε τη Τζόγια τση, είπε να τα πει σε σας.

Τώρα τι θα καταλάβετε, είναι ένα εύλογο ερώτημα, ας την ακούσουμε και θα δούμε:

Μωρές παιδία μου ετούτο το ατσιδέντε δε ματαστάθηκε με κείνη την κοπέλα (τρόπος του λέγειν κοπέλα,σιτεμένη είναι) του Θοδωρίτση!
Τση ρθε η βένα στα γεράματα να μαζώνει πέτρες. Τι να τσι κάμει παναπεί;;;να βαρεί πετρίες τον ήλιο;;;Πέθανε κι ο Ξενόπουλος να τηνε κάμει μυθιστόρημα
Αλλά ευτούνη μάτια μου,είναι να μη τσι μπει ο διάολος στοοο…, σωπάτε τζόγιες μου,μη σκιαζόσαστε, στο μυαλό τση θαλεγα.
Είχε κι από σας το σιγοντάρισμα... δεν ήθελε και πολύ να πάρουν τα μυαλά τση αέρα. Δεν ήταν και ποτέ ολότελα στα σέστα τσουσ,έδωπα που τα λέμε κι έδωπα να μείνουνε... αμηηή, ξέρω εγώ που σας λέω!
Δε τση φτασε που δε ρεντικολιάστηκε στη Ζάκυθο... ε,μεταξύ μας, εδώ λίγο πολύ την εξέραμε,είπαμε να τση δώσουμε μία αμποσία πώς θα σταμάταγε,αλλά ειχε μπροστά θάλασσα κι ευτούνη μάτια μου πήρε φόρα και τώρα μου ήθελε ΑΘήνες ...άμε στο καλό και στα ένδοξα Παρίσια!
Φιρί φιρί το πάει να τηνε γράψουμε γραφιάδες και ποιητάδες.
Τι να πω η καψερή είναι να μη ραμολήρεις!
Και μία που επέθανε και ο καψερός ο Πανάς, που έκανε το ντελάλη τσι Ομιλίες,πήρα εγω τσι ρούγες να το φουγιάξω.
Σας ερχεται το λοιπό, σήμερα 8, τσι 17 παναπεί του μηνού θα τη γκαινιαστείτε,βοήθεια σας!
Τόχε λέει ταμένο να τηνε κάμει εκεί που πρωτόφαγε την πετρία του πιτόρου,για κάτι ψυριασμένο εβάριε,δε κατάλαβα,δε νογάω γλιέπεις και τσι γειτονιές που τρογυρίζει η προκομένη.
Καλή είναι η κακομοίρα,θα το ιδείτε κι εσείς με τα μάτια σας, αλλά μη τση δώσετε θάρρητα μπας και μαωχτεί πίσω στο έρμο τση,γιατί δε μας γλέπω καλά,μην απογίνει φοβάμαι, από βουρλισία μας περισσεύει στο νησί.
Μπερκέτι σας,μην πείτε οτι δεν σας είχα προειδοποιήσει...ο,τι σας λέει ΝΑΙ,να τση λέτε 😉είμαστε μουρλοί οι ζακυθινοί τζόγιες μου για δέσιμο,ααα ούλα κι ούλα!