Λοιπόν ήρθα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας. Οχι οτι θα υπάρξει λύση,αλλά να,όταν μοιράζεσαι κάτι το διαχειρίζεσαι αλλιώς...λέμε τώρα.
Λοιπόν, ή μεγαλώνοντας χάνω το μυαλό μου (καθόλου απίθανο αυτό,αφού το αλτσχάιμερ είναι της μοδός) ή ,το πιο σίγουρο,δεν είχα ποτέ 😕 ή καλλίτερα,δεν ωρίμασε ποτέ 👌
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η εκχυλίζουσα παιδικότητα, που τελευταία αποτυπώνεται σε κάθε μου έργο,είτε πετρωτό είτε άλλης μορφής.
Θα μου πείτε,δεν είναι κακό.
Δεν είναι κακό για ένα παιδί,για έναν έφηβο άντε,αλλά για μια γυναίκα που θα μπορούσε (άλλο αν δεν θέλουν όόόλοι οι παράγοντες) νάναι γιαγιά (ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου,το ίδιο ισχύει και για τις γιαγιάδες, να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε 😉).
Τέλος πάντων,εγώ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι είμαι του γιατρού,αλλά πού χρόνος από τις άλλες ειδικότητες να τεντωθώ και στο κρεββάτι του Προκρούστη,εεεε του ψυχαναλυτή ήθελα να πω,γιατί αν βάλουμε μπροστά,θα αποδημήσω εις Κύριον κι ακόμα θάχω αφήσει ανείπωτα και θα μείνει ο άνθρωπος με την απορία.
Αμαρτία είναι να κουβαλάει τέτοια απωθημένα,σαν σήριαλ που κόπηκε από την παραγωγή λόγω κόστους και έμεινες με την αγωνία του τέλους 😕.
Δεν ειναι σωστά πράγματα αυτά.
Τ' αφήνω λοιπόν προς ώρας και εξακολουθώ να εκτονώνομαι.
Κάτι σαν σεισμική ακολουθία που δεν εξελίσσεται ομαλά,αλλά ποιός σκάει;;;γούστο μου, καπέλο της!
Λοιπόν αυτές οι μέρες, από του Αγίου Δημητρίου και μετά, ήταν πολύ δύσκολες.
Είχε συγκεντρωθεί πολύ ενέργεια που ζητούσε απεγνωσμένα να εκτονωθεί.
Κάτι ο ισχυρός σεισμός,που όσοι είστε ειδικά σε μεγαλουπόλεις, δεν σας τον εύχομαι να τον ζήσετε πότε η δική μου "σεισμική" υπερδιέγερση,ήρθε κι έδεσε το γλυκό και κολλήσαμε στο "σορόπι"!
Ο σεισμός άφησε πίσω του συντρίμμια,πολλά, για πρώτη φορά στα χρονικά μου ένοιωσα τέτοια ένταση και πάθος ξεθεμελιώματος και από δική μου αμέλεια έσπασαν πολλά πράγματα.
Δε ξέρω ειλικρινά και χωρίς διάθεση πλάκας,τι φοβήθηκα περισσότερο.
Την έντασή του; που ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μη αναμενόμενο, ή το θόρυβο από ΟΟΟΛΑ ΤΑ ΔΩΜΆΤΙΑ, από πράγματα που έπεφταν κάτω και είτε έσπαγαν είτε απλά έκαναν εκκωφαντικούς θορύβους;
Ηταν μία αίσθηση, οτι "τώρα αρχίζουν τα δύσκολα" και "shake it" μαζί και ο Ρουβάς νάχε βάλει φουλ το κούνημα των γοφών και να κανε και επαναλαμβανόμενες κωλοτούμπες.
Ευτυχώς δε την κάναμε κι εμείς κι έτσι έμεινε να μαζεύω τα σπασμένα, τρέμοντας τα κατσικλείδια μου μέχρι και την άλλη μέρα από το κοψοχόλιασμα.
Μάζευα τα γυαλιά και μάλωνα τον εαυτό μου, που όλο το Καλοκαίρι αντί να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, σκυμένη μάζευα γυαλάκια στις παραλίες.
Να τα τώρα που μου ήρθαν παραγγελία στα πόδια μου,χύμα και τσουβαλάτα, με μεγάλο βέβαια ψυχικό κόστος,αλλά ήρθαν!
Αφού πέταξα τα γυαλιά,κάποιες πορσελάνες τις κράτησα ( ποτέ δε ξέρεις πού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ήταν και τα μόνα βασικά που λυπήθηκα, γιατί μέτραγαν πολλά χρόνια ζωής).
Μεταξύ των σπασμένων, κι ένα κεραμίδι παλαιού τύπου που είχα μαζέψει κάποια στιγμή για μεταμόρφωση.
Κρίμα να πεταχτεί κι αυτό μαζί μ' όλα τα λαμπόγυαλα,αλλά πώς να γίνει 😏
Ώσπου κοίτα με 👀να σε κοιτώ👀 ήρθε κι έλαμψε η ιδέα✌!
Το κόλλησα αρχικά το σπασμένο κομμάτι πάνω στο υπόλοιπο κεραμίδι και παρότι κόλλησε ,για σιγουριά το έντυσα με γυψόγαζα και κομματάκια από θήκες αυγών.
Το δεύτερο που έσπασε, ευτυχώς οχι πολύ γιατί ήταν πολύ σκληρή για να πεθάνει 😉, αλλά είχε αφ ενός ξεθωριάσει ελαφρώς,αφ ετέρου την είχα βαρεθεί κι όλο σκεφτόμουν να την αλλάξω,ήταν μια πέτρα.
Παλιότερα την είχα "δει" Σαντορίνη wanna be (μη το παίρνουμε και τοις μετρητοίς) τώρα... στο βουνό ψηλά εκεί είν΄ εκκλησιά ερημική.
Μπορεί το δικό της σήμαντρο να μη χτυπά,ο Εγκέλαδος όμως δεν παραλείπει να μας χτυπάει τα νεύρα ολημερίς κι ολονυχτίς.
Τσατάλια τα νεύρα αλλά εμείς απτόητοι.
Φτηνά τη γλυτώσαμε ,όπως φτηνά τη γλύτωσαν και τα παρόντα δημιουργήματα από τον τελικό όλεθρο.
Είμαι ευγνώμων και αισιόδοξη γι αυτή την μετασεισμική δημιουργική εκτόνωση,περισσότερο κι από τους σεισμολόγους για την καθ εαυτή,γιατί μου έδωσε τις αναπνοές που είχα ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, μαζί με όμορφα αποτελέσματα,που εάν δεν γίνει κάτι μεγαλύτερο, ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ Μ' ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, θα διακοσμήσουν για καιρό το χώρο μου.
Γιατί τη Ζάκυνθο ούτως ή άλλως την στόλισε ο κύριος επισκέπτης μας και συνεχίζει να μας ανάβει τα λαμπάκια😡.
Πυροτέχνημα θα μας κάνει ο αχαϊρευτος!
Λοιπόν, ή μεγαλώνοντας χάνω το μυαλό μου (καθόλου απίθανο αυτό,αφού το αλτσχάιμερ είναι της μοδός) ή ,το πιο σίγουρο,δεν είχα ποτέ 😕 ή καλλίτερα,δεν ωρίμασε ποτέ 👌
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η εκχυλίζουσα παιδικότητα, που τελευταία αποτυπώνεται σε κάθε μου έργο,είτε πετρωτό είτε άλλης μορφής.
Θα μου πείτε,δεν είναι κακό.
Δεν είναι κακό για ένα παιδί,για έναν έφηβο άντε,αλλά για μια γυναίκα που θα μπορούσε (άλλο αν δεν θέλουν όόόλοι οι παράγοντες) νάναι γιαγιά (ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου,το ίδιο ισχύει και για τις γιαγιάδες, να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε 😉).
Αμαρτία είναι να κουβαλάει τέτοια απωθημένα,σαν σήριαλ που κόπηκε από την παραγωγή λόγω κόστους και έμεινες με την αγωνία του τέλους 😕.
Δεν ειναι σωστά πράγματα αυτά.
Τ' αφήνω λοιπόν προς ώρας και εξακολουθώ να εκτονώνομαι.
Κάτι σαν σεισμική ακολουθία που δεν εξελίσσεται ομαλά,αλλά ποιός σκάει;;;γούστο μου, καπέλο της!
Λοιπόν αυτές οι μέρες, από του Αγίου Δημητρίου και μετά, ήταν πολύ δύσκολες.
Είχε συγκεντρωθεί πολύ ενέργεια που ζητούσε απεγνωσμένα να εκτονωθεί.
Κάτι ο ισχυρός σεισμός,που όσοι είστε ειδικά σε μεγαλουπόλεις, δεν σας τον εύχομαι να τον ζήσετε πότε η δική μου "σεισμική" υπερδιέγερση,ήρθε κι έδεσε το γλυκό και κολλήσαμε στο "σορόπι"!
Ο σεισμός άφησε πίσω του συντρίμμια,πολλά, για πρώτη φορά στα χρονικά μου ένοιωσα τέτοια ένταση και πάθος ξεθεμελιώματος και από δική μου αμέλεια έσπασαν πολλά πράγματα.
Δε ξέρω ειλικρινά και χωρίς διάθεση πλάκας,τι φοβήθηκα περισσότερο.
Την έντασή του; που ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μη αναμενόμενο, ή το θόρυβο από ΟΟΟΛΑ ΤΑ ΔΩΜΆΤΙΑ, από πράγματα που έπεφταν κάτω και είτε έσπαγαν είτε απλά έκαναν εκκωφαντικούς θορύβους;
Ηταν μία αίσθηση, οτι "τώρα αρχίζουν τα δύσκολα" και "shake it" μαζί και ο Ρουβάς νάχε βάλει φουλ το κούνημα των γοφών και να κανε και επαναλαμβανόμενες κωλοτούμπες.
Ευτυχώς δε την κάναμε κι εμείς κι έτσι έμεινε να μαζεύω τα σπασμένα, τρέμοντας τα κατσικλείδια μου μέχρι και την άλλη μέρα από το κοψοχόλιασμα.
Μάζευα τα γυαλιά και μάλωνα τον εαυτό μου, που όλο το Καλοκαίρι αντί να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, σκυμένη μάζευα γυαλάκια στις παραλίες.
Να τα τώρα που μου ήρθαν παραγγελία στα πόδια μου,χύμα και τσουβαλάτα, με μεγάλο βέβαια ψυχικό κόστος,αλλά ήρθαν!
Αφού πέταξα τα γυαλιά,κάποιες πορσελάνες τις κράτησα ( ποτέ δε ξέρεις πού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ήταν και τα μόνα βασικά που λυπήθηκα, γιατί μέτραγαν πολλά χρόνια ζωής).
Μεταξύ των σπασμένων, κι ένα κεραμίδι παλαιού τύπου που είχα μαζέψει κάποια στιγμή για μεταμόρφωση.
Ώσπου κοίτα με 👀να σε κοιτώ👀 ήρθε κι έλαμψε η ιδέα✌!
Το κόλλησα αρχικά το σπασμένο κομμάτι πάνω στο υπόλοιπο κεραμίδι και παρότι κόλλησε ,για σιγουριά το έντυσα με γυψόγαζα και κομματάκια από θήκες αυγών.
Επ' αυτού του εδάφους...μεγαλούργησα κι έτσι το πρώτο σεισμογενές σπιτάκι,έγινε πραγματικότητα!
Το δεύτερο που έσπασε, ευτυχώς οχι πολύ γιατί ήταν πολύ σκληρή για να πεθάνει 😉, αλλά είχε αφ ενός ξεθωριάσει ελαφρώς,αφ ετέρου την είχα βαρεθεί κι όλο σκεφτόμουν να την αλλάξω,ήταν μια πέτρα.
Παλιότερα την είχα "δει" Σαντορίνη wanna be (μη το παίρνουμε και τοις μετρητοίς) τώρα... στο βουνό ψηλά εκεί είν΄ εκκλησιά ερημική.
Μπορεί το δικό της σήμαντρο να μη χτυπά,ο Εγκέλαδος όμως δεν παραλείπει να μας χτυπάει τα νεύρα ολημερίς κι ολονυχτίς.
Τσατάλια τα νεύρα αλλά εμείς απτόητοι.
Φτηνά τη γλυτώσαμε ,όπως φτηνά τη γλύτωσαν και τα παρόντα δημιουργήματα από τον τελικό όλεθρο.
Είμαι ευγνώμων και αισιόδοξη γι αυτή την μετασεισμική δημιουργική εκτόνωση,περισσότερο κι από τους σεισμολόγους για την καθ εαυτή,γιατί μου έδωσε τις αναπνοές που είχα ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, μαζί με όμορφα αποτελέσματα,που εάν δεν γίνει κάτι μεγαλύτερο, ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ Μ' ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, θα διακοσμήσουν για καιρό το χώρο μου.
Γιατί τη Ζάκυνθο ούτως ή άλλως την στόλισε ο κύριος επισκέπτης μας και συνεχίζει να μας ανάβει τα λαμπάκια😡.
Πυροτέχνημα θα μας κάνει ο αχαϊρευτος!