Κάντο μ' αγάπη: Σεπτεμβρίου 2019

Αγαπημένοι μου φίλοι, όσοι απομείνατε δηλαδή κι όσοι με πήρατε χαμπάρι, οτι άνοιξα το σπίτι ν' αεριστεί,πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου ετούτη η επιστροφή. Μόνο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ
Δεν έχει πια κανένα νόημα να δικαιολογηθώ.
Τι δικαιολογίες πιστευτές να εφεύρω οτι χάθηκα από το Μάρτιο;
Ούτε καν φωτογραφίες από την έκθεση, που με τόση χαρά μου ευχηθήκατε και σας ευχαριστώ ,δεν ανέβασα.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα ν' αλλάξω τίτλο στο μπλογκ μου και να το ονομάσω "Οι 4 Εποχές" οχι του Βιβάλντι φυσικά, της εξαφανισμένης Χαράς,αλλά πέρασε η Άνοιξη,μας αποχαιρέτησε και το Καλοκαίρι και εισερχόμαστε δόξη και τιμή πλέον στο Φθινόπωρο. Οπότε με φαγωμένες τις δυο από τις τέσσερις,πάλι ανακόλουθο θα ήταν.
Παραμένουμε λοιπόν στο "Κάντο μ αγάπη" γιατί σίγουρα δημιουργίες υπάρχουν και αγάπη περισσή,αλλά πολλές φορές ένας ιδιόμορφος μοναχισμός που με κατατρέχει,είναι ο ανασταλτικός παράγοντας της παρουσίας μου εδώ.
Βλέπω κάποια βράδυα στα κλεφτά αναρτήσεις σας,πάω να γράψω κανένα σχόλιο,σαν αναστάς Λάζαρος,αλλά ακόμα και το πληκτρολόγιο με λοιδωρεί και μου σβήνει τα σχόλια. Οταν κάνω μία- δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες (πολλές φορές κάθομαι στου συζύγου το pc οπότε μου ζητάει πεθαμένου κόκκαλα ) τα παρατάω,εγώ, που κάποτε η επιμονή μου έσκαγε γάϊδαρο!
Τώρα έχω αραιώσει και στο fb.
Με βολεύουν καλλίτερα κάποια καθημερινά post που γράφεις λόγια μεγάλων σοφών (οι δικές μου σοφίες εκεί περιττεύουν), κάποιο έργο,κάποια φωτογραφία από τη φύση, διαρκεί 24 ώρες και σβήνει μόνη της,σε βομβαρδίζουν με 👍 & 💓,ένας δύο ίσως σου γράψουν και μια κουβέντα,τις περισσότερες φορές άσχετη (Καλημέρα π.χ.) οι άλλοι, απλοί αριθμοί, φαίνεται οτι την είδαν,βγαίνουν εκείνοι από την υποχρέωση,ικανοποιείσαι εσύ και ετσι και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος (τώρα ποια η πίτα και ποιός ο σκύλος παίζεται). Θέλω να πω εκεί δεν αισθάνεσαι καμιά υποχρέωση, ένα σμπάρο... κι όποιον πάρει ο Χαρος!
Εδώ και που κάνω τις αναρτήσεις ντρέπομαι,που εγώ που έκανα ολόκληρες αναρτήσεις μέσω των σχολίων τώρα δεν απαντώ.Το θεωρώ, και είναι, πολύ εγωιστικό και ανάγωγο από μέρους μου,αλλά κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου οτι θα διορθωθώ και κάθε φορά αυτοδιαψεύδομαι.
Σας απαλλάσσω λοιπόν, από την όποια υποχρέωση, αφού εγώ δεν είμαι εντάξει απέναντί σας.
Θ' αποθέσω την πραμάτεια μου να τη διαφυλάξω στο σπιτικό μου, κι εσείς ,όποιοι καταλάβατε την παρουσία μου και πείτε έκπληκτοι "Βρε ζει αυτήήή;;;" κάνετε ο,τι σας λέει η καρδιά σας.
Δε θα σας παρεξηγήσω, γιατί δεν αξίζω άλλη συμπεριφορά
Ο χρόνος αυτός, που σχεδόν πέρασε, έφερε μεγάλες αναστατώσεις και μέσα απ αυτές & τις ψυχολογικές, ως είναι επόμενο αναταράξεις, ανάλογες ήταν και οι δημιουργίες. Οι δημιουργίες θα υπάρχουν όσο υπάρχω,πολλές ή λίγες θα ευνοούνται πάντα από την κατάσταση που θα επικρατεί τη δεδομένη χρονική στιγμή. Όταν θα σταματήσουν θάναι ένα γενικό τέλος.
Γι αυτό, παρ' όλες τις αναστατώσεις που προείπα,με βοήθησαν κι αυτό τον καιρό να μην τελματώσω εντελώς.
Μετά την έκθεση, που ειρρήσθω εν παρόδω είχε επιτυχία, μ' έπιασε μία ζωγραφική ρέντα με κάρβουνο, αφού ήταν το νέο υλικό που έμαθα να χειρίζομαι.
Στη συνέχεια δειλά δειλά,χωρίς πολύ έμπνευση,εμφάνιση έκαναν τα πετρωτά και εκεί κόπηκαν για μεγάλο διάστημα.
Στο διάστημα του Καλοκαιριού,που η ζέστη με κατέβαλε και όχι μόνο, μία παρουσία έδωσαν και οι ακουαρέλες και φτάνουμε στο σήμερα που από ένα τυχαίο τεστ,αναζωπυρώθηκε η έμπνευση των Πετρωτών κι έτσι άρχισαν να "οπτικοποιούνται" γνωστά κι αγαπημένα παραμύθια.
Αυτή την τελευταία ενότητα θα σας δείξω σήμερα και για να εξιλεωθώ κάπως, μ ένα ακόμα παραμύθι (Το "Χάνσελ & Γκρέτελ"), που δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά 😉