Στη ρωγμή του χρόνου

 Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου

κρύβομαι για να γλυτώσω

απ' του Ηρώδη το μαχαίρι.

Τι ωραίοι στίχοι και πόσο επίκαιροι!

Και να που βρισκόμαστε στη ρωγμή του χρόνου!

Μια ανάσα ν' αποτινάξουμε από πάνω μας αυτό το άτυχο 2020 και να φορτώσουμε τόσα και περισσότερα στο '21! Λες και θα κάνουμε την επανάσταση του '21 ένα πράμα, το λάβαρο μας λείπει και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να ηχήσει η σάλπιγγα του ξεσηκωμού! Αλλά τι Π.Π.Γ λέω εδώ έχουμε κοτζαμάν Γιάννα, στ' άρματα στ΄ άρματα εμπρός στον αγώνα παιδία, ούτε πουλί πετούμενο να μη βρεθεί μπροστά μας!

Τώρα να πω την αμαρτία μου, επειδή τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα, κρατώ και μικρό καλάθι ως προς τι περιμένω από το νέο έτος, αλλά η ελπίδα δεν παύει να σπιθίζει ανάμεσα στις στάχτες, που αφήνει πίσω του το, πιο ελπιδοφόρο κατ εμέ σημειολογικά, 2020. 

Εν πάση περιπτώσει ας ευχηθούμε ν' ανακάμψουμε, να επανέλθουμε έστω και με περισσότερη προσοχή από πριν, να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και ν αναζωπυρωθούν οι ελπίδες μας΄, οτι κι αυτό θα περάσει!

Κι αφού ζήσαμε σε virtual χριστουγεννιάτικους ρυθμούς μέσα σε Χριστουγεννιάτικες αγορές, με βόλτες στα καταστήματα και αγορές  πρόσωπο με πρόσωπο, οχι click away(πόσοι νέοι όροι μπήκαν στη ζωή μας αλήθεια από το πουθενά!) ανεμβολίαστοι αλλά καθαροί, ας κλείσουμε με κάτι ακόμα στο πνεύμα της εποχής και του επερχόμενου χειμώνα.

Ένας ΑγιοΒασίλης στρουμπουλός και ροδομάγουλος, που προέκυψε από τα φεισμπουκικά πειράγματα με μια φίλη, που αυτηνής ήταν ψηλολαίμης και εντελώς αντιπαραδοσιακός, από όπως τους ξέρουμε. Και φυσικά να μην παραλείψω να πω οτι μιλάμε για κολοκυθένιο Αη Βασίλη, που επειδή λόγω καραντίνας τα υλικά όλο και έλειπαν, ο εν λόγω δεν έγινε εξ ολοκλήρου χρωματιστός, αλλά αντί λευκού ακρυλικού, απέκτησε μαλλιά και γενειάδα από γουνάκι και στα γαντοφορεμένα του χεράκια κρατάει "πραγματικό" δώρο!

 Στη συνέχεια θα σας δείξω κάποια κομμάτια από mdf, που είχα παραγγείλει πέρσυ τελειώνοντας η εορταστική περίοδος, πως θα τα έφτιαχνα για το δέντρο μου, που έχω βάλει στόχο και σχεδόν τόχω κατορθώσει, ναναι όλο με χειροποίητα από μένα στολίδια. Ετσι εκτός από τις διαφόρων τεχνικών μπάλες και υφασμάτινα κρεμαστά θα έμπαιναν κι αυτά. Έλα όμως που άλλα μου λεν τα μάτια σου κι άλλα ακούν τ αυτιά μου! Τα "στολιδάκια" βγήκαν μεγαλόσωμα και επειδή χώρος πια, ουτε για μένα να κρεμαστώ, δεν υπάρχει, αποφάσισα να τα δωρήσω στους δικούς μου, στο οικογενειακό τραπέζι που κάνω κάθε Πρωτοχρονιά.

Και για να σας προλάβω, οσο λυπηρό και νάναι, ναι, φέτος είμαστε απόλυτα νομοταγείς, ακριβώς 9 αφού λείπει το κοριτσάκι μου😢

Κάθε χρόνο λοιπόν, για το καλό, τους φτιάχνω και κάτι διαφορετικό με το γούρι της χρονιάς. Φέτος λοιπόν θα πάρουν από ένα επιλογής τους, η κάθε οικογένεια (μαμά, αδελφός), μαζί με ένα δεντράκι από κουμπιά και το '21 αστραποβολόν  ως άστρο της κορυφής! Σημειωτέον,το κουτί της φωτογράφισης ήταν ενα κουτί συσκευασίας προσανάματος τζακιού,που λόγω των ιδιαίτερων εγκοπών του το έντυσα όπως βλέπετε με χαρτοπετσέτα κι εκεί αποθηκεύω τα σύρματα καλλιτεχνίας.

Τούτη η τελευταία ανάρτηση της χρονιάς συμμετέχει στην πρόκληση της Μίας με θέμα "Χειμώνας" και ελπίζω να είμαι στο πνεύμα 😉

Κι αφού με τους στίχους του τραγουδιού του Μανώλη Ρασούλη ξεκινήσαμε μ' αυτούς και να τελειώσουμε:

Στον όγδοο μήνα της

είναι η ελπίδα μου

σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά

καθώς εσύ κουρνιάζεις...

Χαίρομαι που τελειώνει τούτος ο δίσεκτος χρόνος και είμαστε όλοι παρόντες και υγιείς και εύχομαι έτσι να παραμείνουμε και στη συνέχεια. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με συντροφέψατε κι εφέτος με πολύ αγάπη, νοιάξιμο και φροντίδα ακόμα κι αν δεν ήμουν το τέλειο παιδί! Και σας χρωστώ ευγνωμοσύνη γι αυτό.

Φιλάκια πολλά και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ... ΑΜΑΣΚΑΡΕΥΤΟΙ!

Παραμον (εύοντας) τις αναμνήσεις

Και μετά το χριστουγεννιάτικο χωριό τι;;;

Έλα μου ντε!

Διάφορα μικροπραγματάκια όλο φτιάχνονταν, έτσι για να μην παραλογίσει το μυαλό, αλλά όλο και κάτι μ'  έτρωγε, κάτι μου έλειπε...και ήξερα τι, αλλά δεν είχα έμπνευση

Και όταν δεν έχεις έμπνευση ο,τι και ν' αρχίσεις στη μέση θα μείνει κι αν δε μείνει ,δε θα σ ικανοποιήσει ποτέ.

Έτσι κάποια στιγμή ανταμείφθηκε η υπομονή!

Την παρακίνηση την έδωσε ένα δώρο που ήλθε από την άλλη πλευρά του Αιγαίου. 

Με σκέψη και φροντίδα. 

Κι εκεί που τα έπαιζα με τα χέρια μου ένα ένα, κοιτάζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές τους με τα καθ' ημάς, έλαμψε η ιδέα, σαν το Γλόμπο του Κύρου💡!

Χριστουγεννιάτικες  πετροεικόνες!

Pebble art on background napkin's  decoupage

Έτσι όπως είμαι φορτισμένη την περίοδο αυτή, κάθε χρόνο, αλλά φέτος αρκετά περισσότερο για πολλούς λόγους, οι αναμνήσεις ,η νοσταλγία, οι απουσίες, η κλεισούρα, συνέτειναν να μαζευτούν πολλές εικόνες στο μυαλό και να θέλουν ν' αποδράσουν. 

Αυτό ακριβώς που δε μπορούμε να κάνουμε εμείς!

Και επειδή τα ωραιότερα ταξίδια τα κάνεις με το μυαλό, άρχισα να σεργιανάω πετρούλα πετρούλα τσι ρούγες των αναμνήσεων μου!

Pebble art on background napkin's  decoupage

Ξαναπερπάτησα στους φωτισμένους και στολισμένους δρόμους, στα κατάφωτα μαγαζιά, στις βιτρίνες που έκθεταν τα αντικείμενα των παιδικών ονείρων, διάλεγα δώρα με τα μάτια, κρατούσα το χέρι του πατέρα μου σφιχτά, άκουγα τις ιστορίες του που δεν έπαψε ποτέ να μου εξιστορεί, συναντούσαμε κόσμο, χαιρετιόμαστε, ευχόμαστε, αγοράσαμε μπαλόνι το πιο σίγουρο δώρο κάθε Χριστούγεννα  και κάπως έτσι βγήκαν τρείς νοσταλγικές εικόνες, πολύ αντίθετες και παράταιρες από τις συνθήκες εγκλεισμού που βιώνουμε.

Pebble art on background napkin's  decoupage

Απόδρασα έστω και λίγο απο την καθημερινότητα, ξανασυνάντησα  και ξανασυναντήθηκα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, θυμήθηκα τα παιδικά χρόνια των παιδιών μου, που μπορεί να στερούμαστε τη Ζάκυνθο και τα έθιμά της, τα τηρούσαμε όμως στην Αθήνα και τα πήγαινα πάντα στα μεγάλα Πολυκαταστήματα της Εποχής να αισθανθούν την αλλαγή των εορτών

Και για το τέλος, έφτιαξα μία άλλη αφαιρετική αυτή τη φορά εικόνα, που απεικονίζει το έθιμο της ζακυθινής παραμονής των Χριστουγέννων, που τόχω γράψει παλαιότερα, ομως το επαναλαμβάνω για τους νέους φίλους

«Που αλλού σε κόβουν με χαρές και σμπάρα
και με ούρα, Χριστοπαραμονιάτικη 

του Τόπου μου Κουλούρα..."
Ιωάν. Τσακασιάνος

Η Κουλούρα σ ολη τη Ζάκυνθο κόβεται παραμονή Χριστουγέννων. 

Είναι ένα έθιμο που τηρείται απαράβατα μέχρι τις μέρες μας και ελπίζω και στο μέλλον, παρά την εισβολή της Βασιλόπιτας ,που εμείς ουδέποτε κόβαμε! 

Τα υλικά της αλεύρι(κάποτε ντόπιο),λάδι,κρασί,γλυκάνισο , σπιτσοπίπερα (κανελλογαρύφαλα) και διαολίνια ή μικρά ζαχαρόκουκα για την διακόσμηση. 

Βράδυα πριν η γιαγιά μου με τη μαμά μου κι εμένα παραστάτη,κι αργότερα βοηθό, έκοβαν με προσοχή τις πορτοκαλόφλουδες μπαστουνάκια (ζουλιέν τα λένε τωρα) και μετά κυβάκια, που θα έμπαιναν μέσα στην κουλούρα σαν τα σημερινά κόντιτα.

Καθάριζαν το γλυκάνισο μη βρεθεί καμιά πετρούλα, ψιλόκοβαν τα καρύδια κ.ο.ε.

Ανάλογα με τα άτομα του σπιτιού η Κουλούρα απάνω της έχει ανά τακτά διαστήματα τόσα καρύδια βυθισμένα στη ζύμη, ωστε να κοπούν ισάριθμα κομμάτια, για καθ ένα από τα μέλη της οικογένειας παρόντα ή εν θαλάσση μακρά, ενώ το πρώτο κόβεται "του Χριστού" και δίνοταν στον πρώτο διακονιάρη που χτυπούσε την πόρτα. 

Μέσα στη ζύμη κρύβεται το "ηύρεμα", ένα νόμισμα τυλιγμένο προσεκτικά σε αλουμινόχαρτο.

Σ’ ένα ποτήρι βάζανε λάδι και κρασί και το έριχναν πάνω στη κουλούρα, την οποία ο νοικοκύρης την κράταγε πάνω από την φωτιά, που πριν είχαν κάψει ξύλο από σκίνο, ελιά και κυπαρίσσι, και την σταύρωνε. Όσο μεγαλύτερη είναι η φλόγα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τύχη. 

Αυτό κάποτε που υπήρχαν πιροστιές στα μαγειρεία των σπιτιών, στις μέρες μας η νοικοκυρά του σπιτιού που στέκεται στο πλάι  του συζύγου της, όρθιοι μπροστά στο τραπέζι, ραντίζει μ ένα ματζέτο μερτίες με λάδι και κρασί την κουλούρα  σταυρωτά, όπως κάνει και με το μαχαίρι ο νοικοκύρης. 
Όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι ψάλλουμε  τρις το τροπάρι 

«Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτει­λε τω κόσμω το φως το της γνώσεως, εν αυ­τή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό α­στέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης και σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν. 

Κύριε δόξα σοι»

Συγχρόνως ακούγονται σμπάρα σε όλη την Ζάκυνθο ανάλογα πότε την κόβει ο κάθε νοικοκύρης. 

Το δε μενού της βραδυάς είναι μπρόκολα βραστά, που απο παιδιά ανυπομονούσαμε να ρίξουμε το λεμόνι για να ροζίσει το μπροκολόζουμο!τυρί ντόπιο και κρασί επίσης παραγωγής. 

 Το δε Χριστουγεννιάτικο γεύμα είναι οπωσδήποτε το αυγολέμονο, από τριών ειδών κρέατα (κριάτα, που τα έλεγε η γιαγιά μου) χοίριο, μοσχάρι και κότα ντόπια, με ντόπια αυγά όσα και τ' ατομα των συνδαιτημόνων, κίτρινο κίτρινο  και παστελωμένο, να καρφώνεται ορθό το κουτάλι,όπως έλεγαν κι όπως προσπαθούμε και σήμερα να το πετύχουμε οι νοικοκυρές.

Υπάρχουν πολλές επι μέρους ιδιαιτερότητες  ανα περιοχή πεδινή ή ορεινή και δοξασίες για τούτη τη χριστοπαραμονιάτικη βραδύα, εγώ απλά σας αφηγήθηκα τι συμβαίνει στο δικό μας σπιτικό. 

Και  για να κατανοήσετε και την πετροεικόνα ;)

Αυτά με πολύ αγάπη και ευχές για κάθε καλό  προσωπικό και οικογενειακό μέρες πούναι! 

Pebble art on canvas

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ένα Χωριό με νόημα εν μέσω πανδημίας

Οι μέρες φυλλοροούν όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, που έφευγαν αστραπιαία τα φύλλα του

ημερολογίου καταδεικνύοντας το πέρασμα του χρόνου.

Οι γιορτινές μέρες πλησιάζουν και κανένας δεν μπορεί να αισθανθεί πραγματικά αυτό το γιορτινό,

που κάποτε μας ξεσήκωνε φυσικά και ψυχολογικά και δεν μας έφταναν οι ώρες της μέρας για τις

ετοιμασίες υποδοχής.

'Ολοι κουβαλάμε μία αναβλητικότητα, μία δυσθυμία, μία ευσυγκινησία, μια αδιαφορία θα έλεγα εν τέλει.

Γιατί απλά κανείς μας δεν περιμένει τίποτα διαφορετικό από τους μήνες και τις μέρες που πέρασαν

ήδη. Θα είναι μια επανάληψη των ίδιων ημερών, της ίδιας απομόνωσης, της ίδια μοναχικότητας, θα

βιώσουμε πράγματα που ούτε είχαμε ποτέ φαντασθεί, τίποτα δε θάναι ίδιο με τις προηγούμενες χρονιές.

Σαν τις χελώνες κλεισμένοι στο καβουκι μας, χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους, χωρίς προσμονές,

χωρίς  αγκαλιές κι ακόμα και μ αυτούς που θα βρεθούμε, θα κοιταζόμαστε αβέβαιοι στα μάτια αν πρέπει

ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλον ή καλλίτερα να μην...για να μην έχουμε μετά ενοχές, αν κάτι συμβεί.

Αυτή η αβεβαιότητα και η αποστείρωση θάναι τα μόνα που θάναι ίδια εδώ και καιρό και επαναλαμ

βανόμενα.

Περισσότερο καλά μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας, ν' αποστειρώνουμε ο,τι μπαίνει στο σπίτι μας,

σαν  ποτέ πριν να μην διατρέχαμε κινδύνους.

Τώρα όμως ο κίνδυνος είναι εδώ, ορατός και αδιαμφισβήτητος. Θερίζει ανθρώπους.

Ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας, που μέχρι χθες συνέχιζαν τη ζωή τους κανονικά, χωρίς να κακοβάζουν.

Αλλά να που κάποιος άλλος τους έβαλε στόχο και απλά, μοιρολατρικά επαναλαμβάνουμε “μέχρι εκεί

ήταν το καντηλάκι του”! Ενα φυτίλι δηλαδή η ζωή μας, που κάποιος, με το έτσι θέλω, το φύσηξε δυνατά

και το έσβησε χωρίς να νοιαστεί ποιούς παίρνει και ποιούς αφήνει με άδειες αγκαλιές!

Είναι τα πιο λυπηρά Χριστούγεννα για όλους, τα πιο κενά, τα πιο ψυχρά, που δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί

οτι θα ζούσαμε.

Είτε έχουμε τους ανθρώπους μας είτε οχι, πάλι μοναξιά και παγωμάρα κυριαρχούν. 

Γιατί οι σκέψεις και οι φόβοι  μηδενίζουν τις κινήσεις, τα χέρια μένουν μετέωρα, άβουλα και τα μάτια

γεμάτα ερωτηματικά.

Ενα “ΓΙΑΤΙ;” πλανάται παντού ,αναπάντητο, φοβισμένο, βουρκωμένο και μία ανασφάλεια για την

επόμενη ημέρα με ή χωρίς εμβόλιο.

Δεν ξέρω αν ολο αυτό θα ξεχαστεί σα να μην υπήρξε ποτέ, σα νάταν ένα κακό όνειρο που μόλις

ξυπνήσαμε το ξεχάσαμε, εγω διατηρώ επιφυλάξεις, τουλάχιστον για μένα.

Ο φόβος θα ελλοχεύει πάντα, του τι μπορεί να μας επιφυλάσσει η επόμενη μέρα και αν κάποια πράγματα,

που τόσο τραγικά βιώσαμε, μας έγιναν μαθήματα και θ’ αλλάξουμε φιλοσοφία ζωής, διαπιστώνοντας

πόσο εύκολο είναι να σβήσει αυτό το “φυτίλι”, χωρίς προειδοποίηση χωρίς “γιατί και “διότι”.

Ετσι απλά, γιατί κάποιος αποφάσισε για μας χωρίς εμάς.

Στολίσαμε τα σπίτια μας πριν καν τα στρώσουμε, προσδοκώντας οτι η επίπλαστη αυτή χαρά θα θερμάνει

το μέσα ας, οτι θ ακούσουμε τα κουδουνάκια των Ταράνδων του ΑΗ Βασίλη να έρχονται, οτι η ζεστασιά

απο τα χνώτα των ζώων στη φάτνη θα διαχυθεί στην ατμόσφαιρα και θα ζεστάνει τις παγωμένες μας

καρδιές.

Δε ξέρω αν τα καταφέραμε, στιγμιαία ίσως ναι.

Το αναβόσβημα απο τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο ειναι σαν μια αναζωπύρωση των ελπίδων

μας, οτι ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ κι οταν περάσει θάμαστε ακόμα όρθιοι κι αφου μείνουμε όρθιοι κάποια

στιγμή θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που δεν είχαμε εκτιμήσει όσο έπρεπε.

Εγω θα ευχηθώ, επειδή εκτός από τη δική μας προσωρινή ελπίζω μοναξιά, υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί

έξω,να γίνουμε εμείς φάτνες για όσους έχουν ανάγκη. 

Ν' απλώσουμε το χέρι ακόμα κι αν μας λείπει κι εμάς το κουράγιο, γιατί κάποιος εκεί έξω έχει περισ

σότερη ανάγκη να το πιάσει, για να κρατηθεί όρθιος.

ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΜΑ.

Και επειδή θέλω να κλείσω γλυκά θα σας παραθέσω το χριστουγεννιάτικο χωριό μου.

Είναι μια νότα ελπίδας ,εκτός από την όποια ομορφιά του, γιατί όλα αυτά που το συνέθεσαν, καταδικασμένα

ήταν κι αυτά, αφου ήταν “σκουπίδια”, πεθαμένα πράγματα, που ολοκλήρωσαν τον προορισμό τους και θα

κατέληγαν στον δικό τους τάφο.

Να όμως που τους δόθηκε ένας άλλος ρόλος, μια άλλη αποστολή, να δώσουν χαρά και ζεστασιά παρά το

χιονισμένο τοπίο.

Ας πάρουμε λοιπόν έτσι αυτό που ζούμε, ζοφερό το σήμερα, ελπιδοφόρο το αύριο κι ας χαμογελάσουμε

και μερικές φωτογραφίες πρωινές και βραδυνές λήψεις:

a Christmas village of boxes and recyclable materials

a Christmas village of boxes and recyclable materials

Ξε(κουτιά)στηκα! Ανακυκλωμένο χριστουγεννιάτικο χωριό

 Φίλοι μου αγαπημένοι η κατάσταση ζορίζει ολο και περισσότερο κι εμείς θέλοντας και μη σφίγγουμε τα δόντια ν' αντέξουμε, με όποιο τρόπο διαθέτει ο καθένας ως αντίδραση.

Για πρώτη λοιπόν φορά στόλισα (σχεδόν) το σπίτι από αρχές Νοεμβρίου.

Ηθελα λίγο χαρά, λίγο χρώμα που θα έδιωχνε το γκρίζο που μας έχει περικυκλώσει, λίγο άρωμα πεύκου και κυπαρισσιού ανακατεμένο με κανέλλας να διώξει το άρωμα του θανάτου, που όλο και απλώνεται απειλητικά στην ατμόσφαιρα. Ηθελα! και τι δεν ήθελα... και γι αυτό δεν υπάρχει λόγος ν' απολογούμαι για το στολισμό.

Κι επειδή εκτός από όλη αυτή τη σύγχρονη λαίλαπα, τέτοιες μέρες το μυαλό πισωγυρίζει σ' ό,τι έζησε κι αγάπησε και αφού ξέρετε πόσο πολύ αγαπώ τα Χριστουγεννα, άρχισα να δημιουργώ εκ του μη όντος ένα χριστουγεννιάτικο χωριό!

Σε μια ανάρτηση του  2013 θα διαπιστώσετε οτι ήταν παλιό απωθημένο, πάντως δεν ξεκίνησε προγραμματισμένα. Απλά παρήγγειλα κάποια μπλογκ με χριστουγεννάτικα χαρτιά scrapbooking βρέθηκε μπροστά μου ενα κουτί από απορρυπαντικό ΑΡΚΑΔΙ, μ ένα έτοιμο σχήμα για σπιτάκι, κι έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια. 

Το πρώτο σπιτάκι και ενα απο τα λίγα που αποτελείται απο 1 και μόνο κουτί

Το ένα έφερε τ άλλο, είναι αυτό που λέμε τρώγοντας έρχεται η όρεξη και ούτε πολύ ούτε λίγο φτιάχτηκε ενα χωριό χωρίς να το περιμένω ουτε εγω η ίδια!

Πάντα μ άρεσαν οι χριστουγεννιάτικες αγορές, που έβλεπα σε μεγάλες Πρωτεύουσες της Ευρώπης (εννοείται φωτογραφικά γιατί δυστυχώς απο κοντά ποτέ).

Τα διάφορα σπιτάκια που πωλούνται αυτές τις μέρες στην αγορά, τα περισσότερα είναι κακόγουστα και κακοζωγραφισμένα, εκτός από τα πολύ ακριβά. Οπότε φέτος αποφάσισα να τα φτιάξω μόνη μου.

6 κουτιά διαφόρων ειδών και μεγεθών γι αυτό το σκελετό

Σπίτια διάφορων αρχιτεκτονικών σχεδίων και διαστάσεων, από τα πιο απλά εως τα πιο σύνθετα, υπαίθρια μαγαζάκια,

Η βάση ηταν το ξυλινο κουτί με τα χωρίσματα που έγινε η πλάτη .Ο πάγκος ειναι απο σπιτικό ζωμό κι ολα τα εκθέματα χειροποίητα (τα δώρα καπάκια απορρυπαντικού,οι  μπάλες του δέντρου χάντρες  τυλιγμένες στο γκλίτερ, οι χιονανθρωποι απο χάντρες ,όπως και τα στεφάνια)

εκκλησία, άμαξες,

Ενα μακρόστενο κουτί απο ηλεκτρικά σποτάκια με ρόδες απο ξύλινα σουβέρ και χάντρες. Πάνω και μέσα του...Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΘΕΙΤΕ! κουμπιά,γόμες,υφάσματα,φελτ,χάντρες κ.λ.π.

Καταστήματα και τροχήλατα σταντ για χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα,

Ενα πλακέ κουτί έγινε η βιτρίνα του Γλυκοπωλείου που μέσα του ενσωματώθηκε ένα ξύλινο κουτί με χωρίσματα για τα εκθέματα, καγκελοπορτα,σιδεριά πλαινή και κορυφής απο chipboard ολα τ αλλα αυτοκαταστευασμένα απο διάφορα υλικά ανακυκλωσης

Λουνα παρκ, τραινάκι.

Εχω εξ αρχής ξεκαθαρίσει οτι δεν έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό και ειδικά μέρες Χριστουγέννων ,παρότι

το επιθυμούσα διακαώς, αλλά θεωρούσα και θεωρώ οτι είναι μία οικογενειακή γιορτή ,ευκαιρία να

συγκεντρωθεί ολη η οικογένεια και να συνεχίσουμε τις παραδόσεις μας. 

Ετσι, οι εικόνες που με οδήγησαν σ’ αυτό το Χριστουγεννιάτικο χωριό, είναι καθαρά από φωτογραφίες

χριστουγεννιατικων προορισμών, που μας βομβαρδιζαν πάντα τα Τουριστικά γραφεία τέτοιες μέρες και

κάπου άγγιζαν τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.

Τότε, που δεν υπήρχε η αφθονία του σήμερα, αλλά παρά ταύτα, είναι γεμάτες εικόνες, φως και

συναισθήματα!

Ο κόσμος τότε δεν ψώνιζε όλο το χρόνο, δεν υπήρχε η ευμάρεια του σήμερα ούτε και η υπερ

καταναλωτικότητα, που έχει γίνει κάπως σαν λόγος ύπαρξης, στις μέρες μας.

Έτσι ο κόσμος κατέβαινε στην αγορά παραμονάδες,ειδικά πριν του Αγίου, για τα ψώνια του και ακόμα,

παραμονές της Πρωτοχρονιάς για τους μπουναμάδες.

Θυμάμαι, και δε νομίζω οτι μ απατά η μνήμη μου, κόσμο μέχρι διαγκωνισμών κάτω από τσι κολώνες

τση Πλατείας Ρουγας,γιατί εκεί ανέκαθεν χτυπούσε η καρδιά της αγοράς.

Ολοι με τα καλά τους, σ’ ενα ατέλειωτο πήγαινέλα, φορτωμένοι κουτιά,να ανταλλάσσουμε ευχές σε κάθε

συναπάντημα.

Και τα μαγαζιά, ολοφώτιστα, να προκαλούν το βλέμμα του καταναλατών και ειδικά των παιδιών ,που

κολλούσαμε τα μούτρα μας στις βιτρίνες και ξεκολλημό δεν είχαμε.

Τότε τα καταστήματα παιχνιδιών ήταν του Μελίτα και του Σκιαδαρέση. 

Του τελευταίου ήταν απρόσιτα για το μέσο βαλάντιο. Εκεί, για πρώτη φορά είδα αυτοκινούμενο τραινάκι

με σήραγγες και γραμμές μέσα απο χιονισμένα βουνά.

Και παρότι δεν ήμουν αγόρι με ξετρέλανε. 

Ακόμα και φοιτήτρια, οταν έπεσα πάνω στην αντιπροσωπεία της LYRA,  που έφερνε αυτά τα τραινάκια

πολυτελείας στην Πλατεία Κάνιγγος, τρελαινόμουν να κάθομαι στη βιτρίνα και ν’ ακολουθώ τις διαδρομές

τους!

Οπως και νάχε είμαστε ευχαριστημένα με ό,τι επιλέγαμε, ακόμα και με τα αδιάφορα αντικείμενα που

κερδίζαμε απο τους λαχνούς των λοταριών που έκαναν τα καταστήματα.

Έξω από κάθε μαγαζί στηνόταν ενα τραπεζάκι μ’ ένα μπωλ με τυχερούς λαχνούς, που όλοι κέρδιζαν

και στη βιτρίνα, ήταν αραδιασμένα τα πράγματα που αντιστοιχούσαν στους λαχνούς. 

Παντελώς αδιάφορα έως άχρηστα (τοτε δε μ είχε αγγίξει το μαγικό ραβδάκι της μεταμόρφωσης), που

μόλις πηγαίναμε σπίτι τα παρατουσαμε κάπου που δε τα ξαναβλέπαμε. 

Ετσι ξεσκαρτάριζε ο κάθε μαγαζάτορας την πραμάτεια του και αποκτούσε ο καθ ένας, ειδικά τα παιδιά,

το βίτσιο του τζόγου!!!!χαχαχχαα

Ενα μεγάλο κουτί κι ένα απο αλουμινόχαρτο έγιναν η εκκλησία και τι καμπαναριό της

Ολο το σουλάτσο γινόταν από την εκκλησία της Ανάληψης μέχρι το ρολόι του Φόρου. 

Και σήμερα ακόμα, στις μεγάλες Πρωτεύουσες βλέπουμε οτι όλα στήνονται κοντά ή μπροστά από το

πλάτωμα μιας εκκλησίας ή ενός  ρολογιού. Κάτι τέτοιο λοιπόν ψιθυρίστηκε στο μυαλό μου από την

παιδική μου ηλικία και θυμήθηκα τα σουλάτσα μας με το μπαμπά μου, απο την Ανάληψη μέχρι την

Πλατεία Αγ.Μάρκου, όπου και το δικό μας ρολόι, χωρίς καμιά ομοιότητα μ αυτό που έφτιαξα.

Δυστυχώς στο πέρασμα των χρόνων δεν αναβαθμίστηκε ποτέ η χριστουγεννιάτικη αγορά παρά

κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες κι έτσι παρέμεινε ζωντανή των παιδικών μου χρόνων και των

ιλουστρασιόν περιοδικών.

Και για να κλείσουμε τον κύκλο των αναμνήσεων, που στους περισσότερους δεν εχουν τίποτα να πουν,

να σας πω οτι το ρολόι είναι φτιαγμένο από 3 διαφορετικά τσίγκινα κουτιά, ετσι για να σπάσω τον

τετραγωνισμό όλων των άλλων κατασκευών και μια κι είχα μια εκτύπωση από έναν αγαπημένο

ζωγράφο, που είχε σχέση με ρολογάδικο, προστέθηκε ως κατάστημα στη βάση της κατασκευής,

με τρισδιάστατα τον μαγαζάτορα,το παιδί και την Κυρία που κοιτάζει τη βιτρίνα του τραβώντας το

σκύλο της. Το στρογγυλο ξυλινο της οροφής ήταν ένα σκουπίδι-δώρο από μια σπασμένη  μπάλα

(μάλλον διακοσμητική), όσο για το “αλεξικέραυνο” μπορείτε να καταλάβετε την προέλευση γιατί είναι

εμφανές.

Απο ένα Χριστουγεννιάτικο χωριό δε θα μπορούσε να λείπει ένα παλιοβιβλιοπωλείο!

Ισως επειδή ως παιδί στα χριστουγεννιάτικα δώρα μου ήταν πάντα πολλά βιβλία, που κάποια έχω ακόμα και σήμερα!

Λατρεύω τα βιβλία, λατρεύω τα παλιά μαγαζιά που αποπνέουν μία αλλιώτικη μυρωδιά, κάτι μεταξύ υγρασίας, χαρτιού, μελανιού, αναμνήσεων.

Πολλές φορές στέκομαι μπροστά σε βιτρίνες παλαιοπωλείων ή ανασκαλεύω μέσα πράγματα, ακόμα κι οταν δεν έχω πρόθεση ν αγοράσω, απλά για την αφή και την όσφρηση και φυσικά το ταξίδι στο παρελθόν, προσπαθώντας να σχηματοποιήσω τους ιδιοκτήτες του κάθε πράγματος, που σήμερα βρίσκεται προς πώληση σ ένα παλαιοπωλείο!

Μια φορά στη Θεσσαλονίκη μπήκα σ ένα τέτοιο και από τα πράγματα που είδα και θυμήθηκα της παιδικής μου ηλικίας...εβαλα τα κλάματα σα μικρό παιδί.

Ναι ,ξέρω, ου γαρ έρχεται μόνον, αλλά έλα που αυτό γιατρεύει τα κενά !!!

Τέλος πάντων ας επανέλθουμε στο προκείμενο.

Η κατασκευή αυτή απαίτησε 3 διαφορετικά κουτιά.

Το ενα που αποτέλεσε τον κεντρικό κορμό με δυσκόλεψε αφάνταστα γιατί είχε σχήμα "Γ" και ήταν από ένα φωτιστικό τοίχου και δεν ταίριαζε αλλιώς, μέχρι που βρήκε τη θέση του εδώ!

Η πόρτα ήταν ενα κουτί απο μολυβοχρώματα και το εσωτερικό, η βιτρίνα με τα βιβλία, ενα ξύλινο κουτί με διαχωριστικά.

Επειδή σχεδόν πάντα βγάζουν εμπόρευμα στα πεζοδρόμια, μια καρέτα από ετικέτα ρούχου (για νάναι μακρυά και στενή) ρόδες από μπουκαλάκια φαρμάκου(να πιάνουν τόπο αλλού και τα φάρμακα!) γεμάτη από βιβλία και αφίσες (στο μπροστινό μέρος) εορταστικές, οι ακτίνες ειναι chipboard,όπως το φωτιστικό του δρόμου, το ρολόι και το παράθυρο του πάνω ορόφου.

Στον επάνω όροφο εκ των υστέρων, βρήκε τη θέση του ένας Αγιος Βασίλης και μ άρεσε η ιδέα οτι εκεί μπορεί νάναι και ο χώρος που διαβάζει τις παραγγελίες των παιδιών παρέα με τον κοκινολαίμη .

Οπως σε κάθε παλαιοπωλείο που σέβεται τον εαυτό του (χαχαχχαα) υπάρχουν κατοικίδια μία γατούλα από χοντρό χαρτόνι κι ένα σκυλάκι decoupage πάνω σε αλουμινοκαπάκι, χουζουρεύουν βλέποντας τον κόσμο που περνά.

Ο νεαρός που βάφει την ταμπέλα ανεβασμένος στη σκάλα είναι φιγούρα που αγόρασα πρόσφατα.

Τη συγκεκριμένη χειροδημιουργία τη λάτρεψα περισσότερο όλων, ίσως γιατί με ταξίδεψε; ίσως από την αγάπη του βιβλίου; ίσως από την εικόνα μιας άλλης εποχής; Ισως πολλά, η ουσία μία...ΛΑΤΡΕΙΑ!

Στη συνέχεια θα σας δείξω το μεγάλο μας τσίρκο-λουνα παρκ!

Η ιδέα ξεκίνησε από το κουτάκι (μου το είχε φέρει η κόρη μου με καραμέλες και μ οδήγησε στην εικόνα της τέντας τσίρκου) που είναι μέσα ένας κλόουν κεραμικός, το μόνο που έμεινε ως είχε, και κολλήθηκε πάνω σ ένα ντυμένο με χαρτόνι ανάλογων χρωμάτων κουτάκι από γνωστή μάρκα τυριών. .

Η ρόδα του λουνα παρκ έγινε από ένα συρμάτινο κύκλο χαλασμένου αμπαζούρ, που χαρτώθηκε με φύλλα περιοδικών (επίτηδες τ' άφησα χωρίς κάλυψη να φαίνονται τα χρώματα), κολλήθηκαν επάνω κάψουλες από αυγά Kinder για τα "βαγονάκια" (δε ξέρω πως αλλιώς τα λένε) στηρίζεται πάνω σε τσοπστικς και το κέντρο της ρόδας είναι κουτάκια γάλακτος μερίδας .

Ενα τραινάκι με 4 βαγόνια απο κουτάκια δαχτυλιδιών,καπάκια,χάντρες και άλλα διακοσμητικά

Η τέντα είναι απλό χαρτόνι διπλής όψης που έκοψα και κόλλησα και στην κορυφή δυο ξυλάκια από μπαστουνάκια ζάχαρης κρατούν το CIRCUS (χάντρες) και τα σημαιάκια.

Τα ζωάκια του τσίρκου είναι κι αυτά δώρα έκπληξη από αυγά Kinder. Τα ανθρωπάκια ο Θηριοδαμαστής και ο κλόουν είναι αγορασμένες μινιατούρες από το καταπληκτικό El Deco!

Το δε τραινάκι είναι από μικρά κουτάκια δαχτυλιδιών (για να καταλάβετε το μέγεθος), η μηχανή από έναν μικρό κύλινδρο εσωτερικό από κάποιο τυλιγμένο αντικείμενο, οι ρόδες από καπάκια και η ένωση των βαγονιών από το μεταλλικό λογότυπο μιας τσάντας.

Οι κούνιες είναι ένα μεταλλικό παιχνίδι, δώρο αγαπημένης φίλης, αντίγραφο των παιχνιδιών των πάλαι ποτέ λουνα παρκ.

Και φυσικά όλ αυτά με την "ανθρώπινη" παρουσία που δεν μπορεί να λείπει ποτέ! Ο Αη Βα΄σιλης,η γυναίκα του με τα γλυκά ανα χείρας,τα ξωτικά βοηθοί του, ο κύριος που ήδη αγόρασε το δεντράκι του,η Befana η μάγισσα της Ιταλικής παράδοσης και τέλος ο Eμπενέζερ Σκρουτζ απο το «Το πνεύμα των Χριστουγέννων - Σκρουτζ» Του Κ. Ντίκενς

Ολα απο Σουηδικά μανταλάκια και τα πιο μπαμπάτσικα με κάψουλες απο τα πασχαλινά αυγά Kinder

Η Εποχή αυτή με τις γιορτινές προετοιμασίες βοηθάει στην μερική έστω επούλωση και στη δημιουργία μιας κάποιας ψυχικής ευφορίας. Το σπίτι μας πάντα ένα ζεστό καταφύγιο, ας γίνει φέτος περισσότερο από ποτέ ο καλλίτερος γιατρός μας απέναντι σ ο,τι μας απειλεί.

Υ.Γ. Σήμερα η ανάρτηση ειναι χορταστική τουλάχιστον από φωτογραφίες, αλλά έπρεπε να καταλάβετε όλες τις πτυχές ;) . Πατώντας πάνω στις φωτό ανοίγουν σ΄αλλη σελίδα κι εκεί μπορείτε να τις μεγενθύνετε για να τις δείτε καλλιτερα.

Στην επόμενη ανάρτηση το τέλος και η ολοκλήρωση της εικόνας.

Μέχρι τότε ...ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!

Τα διεθνή επι τάπητος!

Έχετε δίκιο ας αλλάξουμε ομιλία, ας πούμε κάτι σχετικά με τον καιρό ή μάλλον όχι, ας παραφράσουμε το νοσταλγικό  τραγούδι και ας ασχοληθούμε με τα διεθνή ;)

Οχι ουτε στις Αμερικανικές εκλογές θα πάμε, ούτε στα τραγικά γεγονότα της Γαλλίας, ούτε στα κρούσματα ανά τον Κόσμο. Αρκετά βομβαρδιζόμαστε καθημερινά απο τα MME,ας ξαλεγράρουμε λίγο, όπως μπορούμε.

Εγω ΑΥΤΟ μπορώ να σας προσφέρω και όχι μόνο σ΄ εσάς, αλλά και σ΄ εμένα την ίδια.

Τι θα λέγατε για ένα "μικρό" ταξίδι σήμερα;

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν με το νου, μια που όλες οι αλλες πιθανότητες κόπηκαν δια ροπάλου,δεν κοστίζει και είναι και πιο ασφαλές.

Η Ανατολή πάντα γοήτευε, με τις ιδιαίτερες φιλοσοφίες της και την ιδιόμορφη πραγματικότητα, που απείχε τόσο από την δική μας!

Πόσο μάλλον όταν εξακολουθεί να συνδυάζει την τεχνολογία του μέλλοντος με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής!

Οι Ιάπωνες ένας λαός τεχνολογικά έτη φωτός μπροστά απ όλους τους άλλους, παρ' όλ' αυτά η προσωπική και κοινωνική τους ζωή είναι άκρως παραδοσιακή, κι αυτό δεν χρειάζεται να ταξιδέψετε για να το μάθετε, αρκεί να διαβάσεις γι αυτούς ή ν' ακούσεις, από εκείνους που πήγαν και τους έζησαν έστω και λίγο από κοντά.

Στο Κιότο λοιπόν ,μια Πόλη που η παράδοση είναι πιο ζωντανή από αλλού, συναντάς αυτό το ενδιαφέρον κράμα του παντρέματος του χθες με το σήμερα.

Foto from Internet

Στην Ασακούσα δε οι τροχήλατες χειράμαξες είναι μία τουριστική ατραξιόν επιστροφής στην παράδοση του Ιαπωνικού λαού .

Αυτός ο τρόπος μεταφοράς υπάρχει ακόμα σχεδόν σ' όλα τα Κράτη της Ανατολικής Ασίας, με διαφορετικό στυλ κάθε φορά. Εμένα πάλι μ' εντυπωσίασε μία εικόνα (θα την επισυνάψω) και θέλησα να την αποτυπώσω όσο καλλίτερα μπορούσα, μια που συνδυάζει τις γκέϊσες και αυτό το ιδιότυπο μέσον μεταφοράς, το "Rickshaw", ρικίσα σε μετάφραση .

Pebble art by Hara

Ελπίζω να σας έδωσα μία ευκαιρία ταξιδιού, έστω και πέτρινο

Και για να μην πάτε ξυπόλητοι τόσο ταξίδι σας έχω ζευγαράκια μούρλια, για κάθε γουστο!

Μόνο σ ανδρικά δεν έβγαλα ακόμα κολεξιόν και ας με συμπαθήσουν οι άντρες της παρέας που με συντροφεύουν.

Θα μεριμνήσω συν τω χρόνω...

Για να νοιώθετε γκέισες ή σαν γκέισες

ή και Σαμουράϊ  ;)