Και Τελών(ι)ου και Φαρισαίου!

 21 Φεβρουαρίου 2021Αρχή Τριωδίου, Τελώνου και Φαρισαίου!!!Μάάάλιστα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Και με το τελώνιο που μας κυβερνά ένα χρόνο τώρα και με το φαρισαϊσμό που δε λέει να κοπάσει στις μέρες μας. Αρχή του Τριωδίου συναγωνιστές!!!Λες και σταμάτησε ένα χρόνο τώρα το Τριώδιο; Μασκοφορεμένοι ήμασταν, μασκοφόροι είμαστε και μάλιστα τώρα με διπλή δόση, ελπίζω να μην τριτώσει.

Ποιός να μου το έλεγε πέρσυ, όταν έκανα την ανάρτηση με το κοστούμι του Γιατρού της πανούκλας, οτι ήταν ένα κακό προμήνυμα για όλη την ανθρωπότητα! Αρχίζω και πιστεύω οτι είμαι γκαντέμω, σαν κάποιους άλλους που έχουν και τ' όνομα και τη χάρη και  ομολογώ, οτι δεν θα το ήθελα καθόλου! Εγω πάντα ήθελα να μοιράζω ζωή, χαμόγελα, θετική αύρα και έτσι θα συνεχίσω.

Ορκίζομαι οτι καμία τέτοια πρόθεση δεν είχα. Υπενθύμισα μία κατάσταση μέσα από ένα έργο μου, χωρίς να περιμένω, οτι από εκεί και πέρα αυτό το έργο θα γινόταν πανανθρώπινο.

Πόση χαρά είχαμε άλλοτε πλησιάζοντας αυτές οι μέρες. Δε θα θυμηθώ τα παιδικά ,γιατί αυτό είναι θέμα άλλης ανάρτησης. Απλά κάθε βράδυ, ειδικά που κλείνω τα παράθυρα του σπιτιού μου και γίνομαι θεατής ανυπέρβλητων εικόνων και μυρωδιών, αναλογίζομαι  με πικρία, πόσο κοντά είναι η Άνοιξη πλέον και πόσο δύσκολα βλέπω να την απολαμβάνουμε και φέτος. Η Φύση αλλάζει σιγά σιγά. Παντού εξαπλώνεται το πρασινοκίτρινο. Η Δύση  βάφεται με ανεπανάληπτους χρωματικούς συνδυασμούς σαν παιδική πούδρα. Η ατμόσφαιρα μεταφέρει παντού μία ανεπαίσθητη ευωδιά δροσιάς και αναγέννησης, γεμίζει τα ρουθούνια σου  και εισβάλει απο τα πνευμόνια σου κατευθείαν στην καρδιά. Δε μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου καθε πρωί και κάθε βράδυ, ανοιγοκλείνοντας τα παντζούρια μου στη ΖΩΗ! Νοιώθω πραγματικά ευλογημένη γι αυτές τις εικόνες. Κι ενω λογικά θα μπαίναμε σε ρυθμούς και εμείς και η Φύση προς το μεγάλο Πάθος, τα πάθη είναι εδώ ακόμα και μας καταδυναστεύουν. Περιορίζοντας τις μετακινήσεις μας, τις εξόδους μας, τις επαφές μας. Μας γεμίζουν φοβίες και δισταγμούς, εκεί που πάντα ελόχευε η ανεμελιά και η καλοπέραση.

Αλλες εποχές ετοιμάζονταν στολές, γκρουπ, γίνονταν πάρτυ, κόσμος μαζευόταν διασκέδαζε και γελούσε. Και τώρα μάτια μελαγχολικά ,πρόσωπα σκυθρωπά, χαμόγελα χαμένα πίσω από υφάσματα ή πολυέστερ και γύρω...κενό. Τα χέρια όπου κι αν απλωθούν κλείνουν αέρα κι οχι ζωντανά σώματα .Πόσο έχουν λείψει αυτές οι αγκαλιές! Αυτά τα φωτεινά πρόσωπα με ακάλυπτα τα χαρακτηριστικά!

Και σαν να μην έφτανε το ένα κακό ο φαρισαϊσμός περισσεύει...

Κανείς δεν ήξερε, δεν είχε ακούσει, δεν είχε μάθει το παραμικρό. Η πτώση από τα σύννεφα συνεχής και καθημερινή ,ειδικά στους μεγαλόσχημους αυτού του Τόπου. Όλοι οι υπόλοιποι υποψιαζόμασταν, κάτι είχε πάρει τ αυτί μας, αλλά αφου ηταν βίωμα αλλουνού γιατί να ανακατευτούμε;;; όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες, λέει η παροιμία κι αυτό εφαρμόστηκε κατά κόρον, έτσι σαν Πόντιοι Πιλάτοι ένιψον τα χείρας και το έργο συνεχίστηκε πολλές σαιζόν απρόσκοπτα.

Καιρός λοιπόν να κατέβει!

Μια που το τελώνιο υπάρχει ακόμα εδώ, ας καταργήσουμε το φαρισαϊσμό κι ας ελπίσουμε να γιορτάσουμε του χρόνου την έναρξη του Τριωδίου

Προς το παρόν φέτος θα μείνουμε στην εικονική πραγματικότητα και εχω μεριμνήσει γι αυτό με δύο καινούργια πετρωτά.

Δυο ζευγάρια με μεσαιωνικά κοστούμια. Και δε θα σας πάω στη Βενετία αλλά στη Ζάκυνθο, κάτι από Βενετσιάνικο Γάμο και  Giostra di Zante.

Με την ευχή να περάσει γρήγορα και να επανέλθουμε σύντομα στις ζωές μας ,ν απολαύσουμε τους ανθρώπους μας και τη Φύση που μας περιμένει μ ανοιχτές αγκάλες, τα ήθη και τα έθιμα μιας ζωής, με καθαρό βλέμμα κι ακόμα καθαρότερη ψυχή!

Προς το παρόν σήμερα ...Τελών(ι)ου και Φαρισαίου, κυριολεκτικά.

Ολοι χρωστάμε

 και οχι δε μιλώ για οικονομικά χρέη, αλλά για συναισθηματικές εκκρεμότητες.

"Ολοι χρωστάμε κάπου ένα " σ αγαπώ" και  μια "συγγνώμη"" τόχω διαβάσει κατά κόρον αυτό, και φυσικά συμφωνώ, μόνο που ιεραρχικά πρέπει ν αρχίσουμε απο τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αυτούς κι αν έχουμε ταλαιπωρήσει κατά κόρον.  Ειδικά με τις λάθος επιλογές προσώπων και καταστάσεων στη ζωή μας!

Μ' όλα αυτά που ανεχόμαστε χωρίς να θέλουμε.

Ολ' αυτά που το ένστικτο μας προειδοποιεί εξ αρχής "προσοχή λούμπα" ή άλλες φορές, δεν σου δίνει σαφή σημάδια, αλλά και μόνο οτι δεν δίνεσαι ψυχή τε και σώματι και παρ όλα αυτά παρακούς το μέσα σου, αρκεί για την κακοποίησή σου. 

Θέμα των ημερών η λέξη και η κατάσταση και μάλλον θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς  την αυτοκριτική μας και να καταλήξουμε, πόσο έχουμε κάνει τον εαυτό μας να υποφέρει χωρίς τη συνδρομή κάποιου.

Σε τί τον υποβάλαμε ν΄ αντέξει, να παραβλέψει, να εθελοτυφλήσει, να παρακάμψει

Πόσα υπέφερε χωρίς να πρέπει.

Πόσες φορές τον πληγώσαμε για να μην πληγώσουμε αυτόν που μας το προκάλεσε;

Πόσες φορές σιωπήσαμε ενώ έπρεπε να κραυγάσουμε και να επιβάλουμε τη θέλησή μας, αντί ν αποδεχθούμε σερβιρισμένες καταστάσεις, που άλλοι αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς;

Πόσες φορές τον θυσιάσαμε σαν Ιφιγένεια στο βωμό ενός συναισθήματος μονομερούς; γιατί απλούστατα θέλαμε να πιστεύουμε οτι αξίζει η θυσία

Πόσες φορές γύρισε μπουμερανγκ μια καλή πράξη που δε βρήκε ανταπόκριση.

Πόσες συγγνώμες έπεσαν στο κενό και πόσες  ενοχές φορτώθηκε, σαν ο μοναδικός φταίχτης σε μια διμερή κατάσταση;

Ειδικά οι γυναίκες και δη που έχουμε μια κάποια ηλικία, που ζήσαμε σε στενά κοινωνικά περιβάλλοντα, ξέρουμε πολύ καλά πόσες συμπεριφορές μας ήταν υπαγορευμένες απο το "τί θα πει ο κόσμος;"  Και ενώ ο κόσμος ούτως ή άλλως θα έλεγε κι ενώ θάπρεπε να μη σ ε νοιάζει καν για τη γνώμη του κόσμου, όπως εσύ δεν ανακατευόσουν στα του κόσμου, παρ όλα αυτά τον εαυτό σου βίαζες και έμπαινες στα καλούπια, που άλλοι σου είχαν ετοιμάσει και πιπιλίσει το μυαλό οτι ήταν για το καλό σου. 

Θυμήσου όμως και πόσο ανάλαφρη αισθανόσουν όταν κάποιες φορές έσπαγες τα δεσμά, εξέφραζες με παρρησία την άποψή σου, υπερασπιζόσουν τις επιλογές σου και έλεγες οχι εκεί που κάποιοι σου ψιθύριζαν "πες ναι"!

Ολα εκπορεύονται από την παιδική ηλικία, από την νοοτροπία που σου εμφύσησαν, από τον κοινωνικό περίγυρο που έζησες, από τις λάθος ή ξεπερασμένες αντιλήψεις κι οταν μεγάλωσες και κουβαλούσες όλο αυτό το φορτίο, παρά τη μόρφωση εκπαιδευτική ή κοινωνική που πήρες, τα νέα ερεθίσματα που συνάντησες, τις διαφορετικές αντιλήψεις, ήταν δύσκολο ν' αποτιναχθεί ως δια μαγείας και συνέχισε να σε προσδιορίζει και να σε ελέγχει σε μεγάλο βαθμό. Γιατί πάντα υπήρχε εκείνη η υπόκωφη φωνή του υποβολέα, που σου έλεγε αυτά που είχες κατά κόρον ακούσει και ενστερνιστεί άθελά σου.

Έτσι και σεξουαλικές παρενοχλήσεις δέχτηκες και αποσιώπησες και λεκτική  βία ενίοτε, που κατ εμέ δεν είναι καθόλου υποδεέστερη της σεξουαλικής, αντίθετα σ ε μειώνει και σε υποτιμά σε σημείο που να σε κάνει ψευδώς να πιστέψεις οτι αυτό αξίζεις, από κάποιον που δεν αξίζει αυτό που του δίνεις. Άνθρωποι που σου δημιούργησαν τραύματα θεωρώντας τους εαυτούς τους υπεράνω και σήμερα τιμητές (αυτοί πάντα ξέρουν τα πάντα και σχολιάζουν τα πάντα) στηλιτεύουν το οτι οι άνθρωποι ξεπέρασαν τις αναστολές τους και μιλάνε

Κι όταν έρθει αυτός που τ ' αξίζει νάσαι από επιφυλακτικός μέχρι καχύποπτος, οτι ολη αυτή η αγάπη και η καλοσύνη δεν είναι αληθινά, οτι κάτι άλλο κρύβεται από πίσω και όσο περιμένεις αυτό το "κάτι άλλο" να εμφανιστεί για να σε δικαιώσει, αφαιρείς από τον άλλον αυτό που πραγματικά αξίζει να πάρει.

Είναι πολύ πικρό, μετά από μια μεγάλη διαδρομή, να κοιτάζεις πίσω και να βλέπεις λάθη που δε μπορείς να διορθώσεις. Τουλάχιστον επένδυσε στο μέλλον, όσο είναι καιρός

Πες λοιπόν "σ αγαπώ" πρώτα στον εαυτό σου και σ όποιον άλλον το δικαιούται και "συγγνώμη" επίσης και στους δύο. 

Μεγαλείο είναι ν' αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, από τα πιο μικρά και ασήμαντα μέχρι τα πιο μεγάλα και καθοριστικά στη σχέση των ανθρώπων και να τα διορθώνουμε μεταμελούμενοι. Οποιος καταλάβει λοιπόν οτι αυτή η "συγγνώμη" είναι ειλικρινής ας δώσει την ευκαιρία, άλλωστε ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω...αλλιώς, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός: Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...