Εχοντας ασχοληθεί μ όλα τα αλλοπρόσαλλα που άλλα έχουν πετύχει άλλα όχι, άλλα μ έχουν εντυπωσιάσει κι εμένα την ίδια κι άλλα λιγότερο, αλλά διατηρούν την αξία τους, δε θα μπορούσα εύκολα να επιλέξω ανάμεσά τους το πιο αγαπημένο.
Κάθε γονιός όταν του βάλουν το δίλημμα επιλογής ανάμεσα στα παιδιά του, κανένα δεν θα υπερτερήσει έναντι του άλλου, ακριβώς επειδή το καθ' ένα εχει τα δικά του προτερήματα κι ελαττώματα και ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, γι αυτούς τους πολύ ξεχωριστούς λόγους.
ΟΜΩΣ... όσα κι αν έχω φτιάξει, μ' όσα κι αν έχω δεθεί, ένα πάντα ήταν στην πρώτη θέση και το πολύ περίεργο, οτι παρά την απειρία και το μη σωστό αποτέλεσμα, είναι και πρώτο στις επιλογές του κοινού!
18,5 χιλ views δεν είναι αμελητέα. Προφανώς κάτι βρίσκουν. Το "τί;" αναρωτιέμαι.
Γιατί για μένα είναι ξεκάθαρο για ποιό λόγο είναι σε πρωτεύουσα θέση στην καρδιά μου... γιατί ήταν η αρχή !
Γιατί αν δεν ερχόταν αυτή η λάθος παραγγελία κόλλας δεν θα είχα αρχίσει ποτέ το decoupage και σαν ντόμινο το ένα δεν θα έφερνε το άλλο. Ίσως να ζωγράφιζα ακόμα απλοϊκές πέτρες, ποιός ξέρει; αφού αυτό έκανα μέχρι τότε ή μάλλον τότε πειραματιζόμουν στη μεταφορά εικόνας πάνω στην πέτρα, εξ ου και η λάθος παραγγελία.
Οπως και νάχει εκείνη η λάθος κόλλα έδωσε το έναυσμα να αναζητήσω τι στο καλό είναι αυτό που αναφερόταν στις οδηγίες χρήσης. Κι έτσι βρέθηκε ένας πλαστικός δίσκος από συσκευασία ποτού, να υποστεί ολα τα βασανιστήρια των πρώτων πειραματισμών. Εκτύπωσα ένα καντράν ρολογιού, έκοψα με προσοχή τα πρώτα μοτίβα χαρτιού φουλ στο λουλούδι, γιατί ο ρομαντισμός δεν κρύβεται ούτε και στα ρολόγια και με κάποιες άτσαλες πινελιές χρωμάτισα, κόλλησα τα μοτίβα κι έτσι φτιάχτηκε το πρώτο μου ρολόι από μια σειρά πολλών στη συνέχεια, που με πολύ περηφάνεια 😒και αμετροέπεια😌😏 παρουσίασα τον Απρίλιο του 2010!!!
Με συντρόφεψε στη συνέχεια σ΄ όλα τα γραφεία που άλλαξα στην υπηρεσιακή μου ζωή και κατέκτησε τη θέση που άξιζε στην καρδιά μου, υπενθυμίζοντάς μου κάτι που δε διαφαινόταν εξ αρχής, αυτή την ανέλπιστη εξέλιξη.
Τόσα χρόνια λοιπόν μετά, αποφάσισα οτι του χρειαζόταν μία δεύτερη αναπνοή, αντί να κρέμεται στο μικρό εργαστήρι χωρίς ζωή, αφού και η μπαταρία του τόχε εγκαταλείψει απο καιρό.
Κι επειδή τον τελευταίο καιρό περνάω τη φάση του πετρώματος, λες και γεννήθηκα από την γυναίκα του Λωτ, αποφάσισα να καλύψω τις χρωματικές ατεχνίες (να μην πω κακοτεχνίες), με ένα μείγμα vintage effect και χρώματος, που πάνω σ' αυτό περάστηκαν άλλα χρώματα και απέκτησε την τελική του μορφή.
Επίσης φάση του τελευταίου καιρού είναι και η επιτυχία του κρακελέ δύο συστατικών που δίνει την όψη σπασμένης πορσελάνης, που μέχρι πρότινος δε πετύχαινε και από τη στιγμή που πέτυχε τη βάζω και στα λάχανα!!!
Έτσι περάστηκε το κέντρο του πιάτου και το καντράν "έσπασε" όπως ήθελα.
Τα λουλούδια τονίστηκαν με πάστα περιγράμματος, που η πλάκα ήταν οτι και στα μέρη του κρακελέ έσπασε και το περίγραμμα κι αυτό έκανε πιο γοητευτικό το αποτέλεσμα.
Το τελικό touch ήταν τα ξυλόγλυπτα. Ε, δεν μπορούσα να τ' αφήσω αστεφάνωτο!
Έτσι ένα πήρε την κεντρική θέση στην κορυφή κι ένα άλλο τυλίχτηκε γύρω του να το διακοσμεί και να το κάνει πιο elegant.
Νομίζω οτι η σύγκριση αποδεικνύει οτι το πρώτο μου ρολόι πέρασε στη νέα εποχή μ' άλλη αυτοπεποίθηση.
και μια ολόσωμη μόνο του:
Αυτά έγραφα για να περιγράψω την αλλαγή του ρολογιού ...ΚΙ ΕΦΤΑΣΑ ΕΔΩΩΩ !!! και πάω αμέριμνη να προγραμματίσω την ανάρτηση σε ημέρα και ώρα που θ ανέβει μόνη της...και διαπιστώνω οτι τούτο το ρολόι, που απο το πουθενά πήρε τη σειρά άλλων προς ανάρτηση, δεν έγινε χωρίς λόγο , ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ blog !!!!
Το τσεκάρω σα να μη το πίστευα, κι όμως!!! Είναι γεγονός.
Αυτό το ρολόι, το πρώτο μου, που γεννήθηκε 2 μέρες μετά την έναρξη του μπλογκ έρχεται σήμερα ανανεωμένο να γιορτάσει μαζί μου μία πορεία από το μηδέν στο 10+ .
Κι αν το ξέχασα λόγω της σύγχυσης των ημερών που βιώνουμε (γιατί ειλικρινά έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου), ποτέ δεν θα ξεχάσω οτι ήταν η πιο σωστή αν και απερίσκεπτη απόφαση που πήρα ποτέ, τα έντονα συναισθήματα που μ' έκανε να νοιώσω (και συνεχίζω...) γνωρίζοντας συγκεκριμένους ανθρώπους, προσθέτοντας στη ζωή μου μοναδικούς φίλους καρδιάς, τις ξέφρενες βραδυές σχολίων-πάρτυ που έχουμε περάσει, όσο σε κανένα άλλο μπλόγκ δεν συνέβη, τις πίκρες που μοιραστήκαμε για ανθρώπους που έφυγαν, τη χαρά της δημιουργίας που ουδέποτε μ άφησε να νοιώσω απόμαχος και άχρηστη, αντίθετα μου έδωσε νόημα σε μια καινούργια αρχή, σ ενα πολύχρωμο, ενδιαφέρον, δημιουργικό μέλλον που αντιμετώπισα με νεανικό ενθουσιασμό, ανταποκρίθηκα στην πρόκληση (αλήθεια πόσο τρελή μπορούσα να είμαι!), μου έδωσε απίστευτες εμπνεύσεις, προέκυψαν δημιουργίες που ούτε εγώ η ίδια είχα φαντασθεί οτι θα μπορούσα να κάνω!
Δε θα επεκταθώ περισσότερο επαναλαμβάνοντας τα ίδια τετριμμένα, θα πω μόνο οτι ΤΟ ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ , ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, και σας υπόσχομαι να συνεχίσω με το ίδιο πάθος και ανιδιοτέλεια να μοιράζομαι μαζί σας και να επιστρέφω στο πολλαπλάσιο τη χαρά που μου δίνετε απλόχερα.
Νάμαστε καλά, να παραμένουμε υγιείς, δημιουργικοί και αισιόδοξοι και στήριγμα ο ένας στον άλλο να ξεπεράσουμε τα δύσκολα και να μοιραστούμε τις χαρές που θάρθουν.
Μαζί και στα επόμενα χρόνια λοιπόν!
Σήμερα το ρολόι συνεχίζει να μετρά ώρες για τη νέα δεκαετία.
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!...και λίγα λέω
Υπογραφή:
Σας έδωσα ένα όνομα ΧΑΡΑ
και μου το επιστρέψατε Χαρούλα (έτσι με λένε όσοι με γνωρίζουν απο παιδί), Χαρουλάκι, Χαρουλίτα, Χαρουλίτσα, Χαρουλινίξ ( έγινα ηρωϊδα παιδικού παραμυθιού!!!) μεταλλάχθηκα σε "καλλικάντζαρος" (ακόμα κι αυτό μ΄αρεσε) Τρελλάρα (αχ, Ναντιάκι μου η αγάπη σε κάνει επιεική!)για να ανέλθω στα ύπατα αξιώματα ώς Μαρία Αντουανέττα ή "η Αντουανέττα της Αγάπης" (ουάου τίτλος Τιμής! Μαράκι θέλω παρέα νοιώθω μοναξιά.) Μαργαρίτα Γκωτιέ (κατά "Ρεγγίνα", πάντα Κυρία) και ... Ζαργάνα (κατά Μισιρλού, ο δικός μου Παναγιωτάκης)!!!
Για όλα αυτά που την 6/4/2010 (
ΣΤΙΣ 10:52:00 Μ.Μ.) δεν είχα καν φαντασθεί κι όσα ακόμα έλθουν (καλοδεχούμενα) αν δεν στερέψει η φαντασία σας ή ...η αγάπη σας για μένα
*Αυτά έγραφα στο κλείσιμο του πρώτου χρόνου, αυτά επαναλαμβάνω και στον 11ο!
Τελικά 2010 -2021 ένα πούρο Αβάνας δρόμος!
