Στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου

Ας πάμε όσο πιο μακρυά μπορούμε μπας και...

Επανέρχομαι μετά από μια αδρανή περίοδο λόγω προσωπικών προβλημάτων αλλά και επηρεασμένη από την γενικότερη Παγκόσμια κατάσταση.
Σήμερα όμως είχα αποφασίσει να επανέλθω μια που τα δικά μου προβλήματα ανεστάλησαν, ελπίζω για πολύ, και να κάνω μια χαρούμενη ανάρτηση να γλυκάνει το μέσα μας, μια που η ζωή δε γνωρίζει από πολέμους και δυστυχίες και συνεχίζει να προφέρει και ωραίες εκπλήξεις  και χαρούμενες στιγμές στην ζωή μας. Έτσι για να εξισορροπεί το ισοζύγιο!
Η ανάρτηση αυτή θα περιμένει λίγο ακόμα μια που περιμένω κάτι ... 😊
Αλλά θάναι μια εξίσου ευχάριστη 😉 👌
Από μια τυχαία δημοσίευση σε αντίστοιχη ομάδα στο φβ διαπίστωσα οτι ίσως αυτά τα δύο έργα μου να μην τάχω ανεβάσει εδώ και επειδή τ αγαπώ ιδιαίτερα δεν θάθελα να λείπουν.
Αλλωστε χρονικά η πρώτη ιστορία συμπίπτει, οπότε ας τα απολαύσουμε και μαζί
Οι ανθισμένες κερασιές στην Ιαπωνία είναι το ωραιότερο πράγμα που μπορείτε να δείτε αυτή την εποχή. Αν χρειάζεστε μια δικαιολογία για να επισκεφτείτε την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, σας βρήκα την ιδανική. 
Το άνθισμα των κερασιών είναι κάτι πολύ σπουδαίο για την ιαπωνική κοινωνία και αποτελεί αφορμή για μεγάλους εορτασμούς, με τον κόσμο να κάνει πικ-νικ κάτω από τα δέντρα και τα ποτάμια να γεμίζουν με βαρκάδες και πλεούμενα, χάρτινα φαναράκια. Οι εορτασμοί αυτοί είναι ένα έθιμο που κρατάει εδώ και αιώνες. Μάλιστα υπάρχει και ειδικό τμήμα στην αρχαιολογική υπηρεσία της χώρας που ενημερώνει τους πολίτες πότε τα άνθη θα ανοίξουν πλήρως σε περίπου 1000 περιοχές της χώρας, από την Χοκάιντο μέχρι την Καγκοσίμα. 
 Στο Τόκιο για παράδειγμα, οι κερασιές θα αρχίσουν να ανθίζουν στις 18 Μαρτίου και τα άνθη θα είναι ωραιότερα και πλήρως ανθισμένα στις 26 του ίδιου μήνα. Στη Μούροραν της νήσου Χοκάιντο, το ίδιο θα συμβεί από τις 5 έως τις 10 Μαΐου.
Επειδή λοιπόν δεν είναι το πιο εύκολο ταξίδι, σας σκέφτηκα 😉και το αντικαθιστώ μ' αυτό το γλυκούλι πετρωτό, όσο γι ανθισμένες κερασιές, ταξιδέψτε στη Βέροια και θαυμάστε τις ανθισμένες της ροδακινιές! 
 Τι Ιαπωνία τι Βέροια η σύγκριση υπέρ μας 😉☺️🥰 Pebble art "Japanese woman" από θαλασσινά πετρώματα και απολιθώματα, ένα σεισμόπληκτο σερβίτσιο για κιμονό και decoupage οι ανθισμένες κερασιές

Το δεύτερο έργο αφορά μια Βουδιστική Ιαπωνική γιορτή που λέγεται Ομπόν (お盆) ή απλά Μπον (盆) είναι μία τριήμερη  γιορτή, κατά την οποία οι πιστοί τιμούν τα πνεύματα των νεκρών. 

Παρόλο, που αναφέρεται στη μνήμη των νεκρών, είναι μια χαρούμενη γιορτή, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων χορούς, πυροτεχνήματα, χάρτινα φαναράκια, άναμμα μεγάλων φωτιών.
 Δεν αποτελεί επίσημη αργία στην Ιαπωνία, αλλά συνηθίζεται οι Ιάπωνες να παίρνουν άδεια από την εργασία τους και να επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους, για να τιμήσουν τους προγόνους τους. Γιορτάζεται στην Ιαπωνία πάνω από 500 χρόνια και αποτελεί αφορμή για επανένωση των οικογενειών και ενδυνάμωση των οικογενειακών δεσμών. 
Λόγω της υιοθέτησης του γρηγοριανού ημερολογίου  κατά την περίοδο Μεϊτζί η έναρξη της γιορτής διαφέρει από περιοχή σε περιοχή στην Ιαπωνία και συνήθως γιορτάζεται στα τέλη του Καλοκαιριού. 
Ελπίζω να τ αγαπήσετε κι εσείς όπως εγω και να εμπλούτισα λίγο περισσότερο τις γνώσεις σας γι αυτή την πανέμορφη μακρυνή Χωρα!

Wikipedia

             https://www.greecejapan.com/o-bon-giorti-ton-nekron/

«Να θες να αλλάξεις τον κόσμο, φίλε Σάντσο δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»

"Υπάρχουν δύο δρόμοι με τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν πλούτη και τιμές: ο ένας με τα γράμματα, ο άλλος με τα όπλα." (Miguel de Cervantes Saavedra)

"El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha" Pebble art by Hara

Αυτό φαίνεται είχε στο μυαλό του κι η Ρώσικη αρκούδα και  καιροφυλακτούσε!

 Κι εκεί που νομίζαμε οτι τάχουμε δει και ζήσει όλα, ενας ακόμα πόλεμος, αυτή τη φορά στην πολύ κοντινή μας γειτονιά, ήρθε να μας υπενθυμίσει  οτι τίποτα δεν έχουμε δει ακόμα!

Διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκεί που οι πανεπιστήμονες  αφήνουν τη μία ειδικότητα και πιάνουν μ ευκολία την αμέσως επόμενη και χύνουν τόνους μελανιού να μας πείσουν, να μας ψέξουν, να βρίσουν ο ένας τον άλλον με διαφορετική γνώμη και γενικά το γαιτανάκι τελειωμό δεν έχει ( τι σας κάνει εντύπωση;) "και τί έγινε; Πολέμους είχαμε μέχρι τώρα, πρόσφυγες είχαμε μέχρι τώρα τί αλλάζει;"

Ναι σίγουρα ισχύει αυτό. 

Ολη η Υφήλιος ανα γειτονιά φλέγεται κατά καιρούς και δημιουργεί καραβάνια απελπισμένων που ξεσπιτώνονται με προορισμό το πουθενά. Απλά αυτή τη φορά ο πόλεμος μεταφέρθηκε δίπλα μας και είναι κάτι σαν τη φωτιά, που μπορεί άνετα να εξαπλωθεί και στο δικό σου σπίτι οταν δίπλα σου υπάρχουν τόσο εύφλεκτα υλικά! Οταν αυτή η προσχηματική εισβολή επισύρει τον κίνδυνο μιας γενικευμένης σύρραξης κι ενός 3ου Παγκόσμιου, που και μόνο που το γράφω τρομάζει. 

Τώρα οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν πολεμάνε με λιανοντούφεκα και κανονάκια, εδώ τα όπλα έχουν γίνει τρομακτικής εμβέλειας, που απαιτείται απλά το πάτημα  ενός κουμπιού για να εξαφανίσεις απο το χάρτη Κράτη ολόκληρα. Και δυστυχώς, πάνω απ αυτά τα κουμπιά στέκονται άνθρωποι χωρίς αισθήματα, χωρίς ενοχές, χωρίς ευαισθησίες, ίσως να θεωρούν τους εαυτούς τους άτρωτους και αιώνιους για να σπείρουν τόσο όλεθρο και να τη γλυτώσουν οι ίδιοι. Το σίγουρο ομως είναι οτι θυσιάζουν ως άλλες Ιφιγένειες για τα δικά τους συμφέροντα και μόνο, όχι μόνο τα δικά τους νειάτα, αλλά και τον ανθό άλλων Κρατών. Νέοι άνθρωποι που δε ξέρουν γιατί πολεμούν. Πού ξύπνησαν ενα πρωί και τους είπαν "εφ όπλου", τους τσουβάλιασαν στ άρματα και τους είπαν "ξεκινείστε κι εμείς θα σας πούμε που θα πάτε" χωρίς GPS, αρκεί που το λεγε ένας παράφρων. Και κάποιοι άλλοι από την απέναντι μεριά, άκουσαν ενα πρωί τις σειρήνες να σκούζουν εφιαλτικά, να τους σηκώνουν άρον άρον απο τη θαπλωρή του κρεββατιού και του σπιτιού τους να τους ξεκολλάνε βίαια απο τις αγκαλιές των παιδιών και των γυναικών τους, να τους λένε "πάρε τ όπλο σου" που είχαν αφήσει χρόνια πριν και πήγαινε να υπερασπιστείς την ακεραιότητα και την ελευθερία της Πατρίδας σου. 

Ετσι απλά,  χωρίς εμφανή λόγο, αλλά σίγουρα υπόγειο...το αέριο, ο αγωγός πετρελαίου, η πρόσβαση σε στρατηγικής σημασίας βάσεις, Πυρινική αποκλειστικότητα, η επέκταση απλά της επιθετικής μας πολιτικής

Τί κι αν πόλεις κοσμήματα μένουν όρθια βομβαρδισμένα κουφάρια, τί κι αν δημιουργούνται στρατιές απελπισμένων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρογονικές τους εστίες να γλυτώσουν. Οι Ασιάτες ήθελαν νάρθουν στην αγκαλιά της ειρηνικής Ευρώπης. Τώρα πια διαπιστώνουν οτι η ειρήνη είναι παντού το ζητούμενο και πουθενά δεδομένη.

Δε θάθελα νάμαι στη θέση αυτών των μικρών παιδιών που βιώνουν τον τρόμο και το θάνατο, που όλο τους το βιος χωράει σε μια βαλίτσα με τ' απαραίτητα, που αφήνουν πίσω τους τα ζεστά τους δωμάτια και τα παιχνίδια τους, να πάνε πού; να ζήσουν πώς;; Δε θάθελα ναμαι στη θέση τους, γιατί δε ξέρω πώς θάναι το μέλλον τους με τέτοιες πληγές που δε θα κλείσουν ποτέ! Και οι άλλες Χωρες γίνονται ανάδελφες, γιατί πόσους να χωρέσουν πια; πόσους μπορούν να θρέψουν οταν και οι ίδιες δεν είναι σε καλλίτερη μοίρα, άσχετα αν δεν βιώνουν πόλεμο;  Ενας φαύλος κύκλος απελπισίας, που δεν εχει τελειωμό.

Εμείς ζήσαμε όμορφες καταστάσεις ως παιδιά και δεν μπορώ να φαντασθώ πώς είναι να βιώνεις, αυτά που ακούγαμε σαν "παραμύθια" φρίκης απο τα στόματα των παππούδων μας, αυτά που βλέπαμε σε ταινίες καταστροφής, αμερικανικής συνήθως προέλευσης και τα λέγαμε ειρωνικά "αμερικανιές". Τώρα πια τα βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων μας και δεν είναι βιντεοπαιχνίδια, αλλά παιχνίδια θανάτου σε πραγματικό χρόνο. 

Γιατί ΕΝΑΣ αποφάσισε να παίξει με τον κόσμο σαν νάναι μαριονετίστας, γιατί κινεί τα πιόνια του στο σκάκι κατά πώς του γουστάρει, γιατί δεν εχει αντίπαλο και το παιχνίδι το θεωρεί δικό του εκ προοιμίου. 

Κι ομως! άσχετα αν οι δυνάμεις είναι δυσανάλογες πάντα υπάρχει ο μικρός Δαυίδ για άλλη μια φορά ν' αντιμετωπίζει το γιγαντιαίο Γολιάθ, έστω κι αν έχει σφεντόνες μπροστά στα υπερόπλα του, γιατί έχει ψυχή! Όπως ψυχή έχουν όλοι οι λαοί που αντιστέκονται για το δίκιο τους, σ' όποιο θεό κι αν πιστεύουν. Γιατί ο πόλεμος είναι ίδιος για όλους και οι συνέπειές του συντριπτικές

Πέρα απ όλες τις εικόνες που βλέπουμε αυτές τις μέρες σε ζωντανή μετάδοση μια μ έκανε εκτός από το να συγκινηθώ βαθειά να ελπίσω οτι ακόμα η ανθρωπιά ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους δεν έχει χαθεί. Ενας άνθρωπος (νομίζω Ρουμάνος, αλλά μιλούσε ελληνικά) πήγε να προυπαντήσει ένα καραβάνι ανθρώπων που έφευγαν να σωθούν, για να παραλάβει μια οικογένεια. ΑΓΝΩΣΤΗ! Κι οταν τον ρώτησε ο δημοσιογράφος (απ αυτές τις έξυπνες ερωτήσεις που κάνουν οι ειδικοί του μαρκουτσιού) "γιατί το κάνετε αυτό αφού δεν τους ξέρετε καν", ο άνθρωπος, ενας απλός άνθρωπος οχι κάτι παραπάνω απο εμάς, προσπάθησε να καταπιεί τον κόμπο στο λαιμό του, να σταθεροποιήσει τη φωνή του, να συγκρατήσει τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάγουλα και ψέλλισε απλά "ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"!

Εγω εκείνη την ώρα ήθελα να φιλήσω την τηλεόραση μπας κι έφτανε σ αυτό τον άνθρωπο!

Πνίγηκα, όπως τώρα που το ανασύρω από τη μνήμη μου για να το καταγράψω, από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, όπως έγινε και σ εμάς στα χρονια της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και φιλοξενήθηκαν πολλά παιδιά και οικογένειες που μετά κράτησαν  άρρηκτους δεσμούς με τις οικογένειες που τους φιλοξένησαν. Και δυστυχώς χρειάστηκε πολλές φορές ακόμα να δεχτούμε πρόσφυγες. Μικροί εμείς, μικροί κι αυτοί ,αλλά μαζί στο δράμα και την αγριότητα που βιώνει η ανθρωπότητα.

ΓΙΑΤΙ:

«Είμαστε οι γιοι των πράξεών μας».(Miguel de Cervantes Saavedra)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ πιο ευοίωνο!