Έτσι είναι οι σχέσεις... (Ηρώ)

Η αλήθεια είναι οτι είχα ήδη πέσει πάνω στη συγκεκριμένη ανάρτηση, μέχρι που είδα και την ανάρτηση της Στέλλας και σκέφτηκα ότι όλο και περισσότερο άνθρωποι εμβαθύνουν και προσπαθούν να βρουν λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις.

Τοχα απο εφηβη να αυτοκριτικάρομαι, να ψάχνω να βρω τα λάθη μου σε σχέση με τους άλλους, κι έγινε πιο έντονο από την εποχή που έγινα μητέρα. 

Γενικά όσο ανυπόμονη είμαι να δημιουργήσω κάτι και να δω το αποτέλεσμά του, τόσο υπομονετική μέχρι βλακείας είμαι στις ανθρώπινες σχέσεις . Θέλω να εξαντλήσω τα περιθώρια, ωστε τελειώνοντας να πω "εκανα ό,τι μπορούσα, αλλά δε πήγαινε άλλο"  Να φεύγω με ήσυχη συνείδηση  δηλαδή. 

Παρ όλα αυτά έχω στριμώξει πολύ άσχημα τον εαυτό μου μέχρι να φτάσω στο σημείο μηδέν. Τοχω νοιώσει στο σώμα μου που διαμαρτύρεται. Εχω αισθανθεί ασφυξία χωρίς κάτι συγκεκριμένο να ευθύνεται κι οταν διάβασα μέσα στα πολλά που διαβάζω, αυτό το κείμενο, είπα "ώπα! δεν είμαι μόνο εγώ η τρελή και παράξενη και αχάριστη ίσως. Κρίμα να νοιώθω ενοχές" 

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επεκταθώ, δεν είμαι ο Φρόυντ, το παραθέτω λοιπόν αυτούσιο, επειδή θέλω να υπάρχει στο "χώρο μου" και πηγή του ειναι εδώ:

Κρεμαστή καρδιά απο φελιζολ ντυμένη με κόκκινο βελούδο και τουλι, με μεταλλικά στοιχεία (μια παλιά καρφίτσα -καρδιά κι ενα πλακάκι LOVE) και φούντα

"Οι άνθρωποι γενικά βιάζονται να σου αρπάξουν την υπόσχεση, πως σημαίνουν πολλά για σένα.
Βιάζονται να σε γνωρίσουν για να καλύψουν την κενότητα τους πολλές φορές και όχι για να σου προσφέρουν την παρέα τους. Θέλουν να είναι τα πάντα σου και να είναι τώρα. Θέλουν να σου αποσπούν την προσοχή με ανόητα, φτηνά τερτίπια που τα ονομάζουν σχέση, φιλία, δόσιμο και έτσι θεωρούν πως εξασφάλισαν μια θέση κοντά σου στην αιωνιότητα.
Θέλουν να προσδώσουν σημασία στην δική τους ζωή γι’ αυτό εισβάλουν πιεστικά στη δική σου.
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν, πως η απόκλιση που σου προσφέρουν μπροστά στη λέξη φιλία μεγαλώνει έτσι ολοένα, αλλά δυστυχώς όχι και η ανάγκη για την παρουσία τους.
Όμως δυστυχώς κανένας δεν ξεγελιέται γιατί πολύ απλά δεν το έχει ανάγκη.
Απαραίτητος δεν μπορεί να γίνει κάποιος στην ζωή σου εάν δεν αποκτήσεις παρελθόν μαζί του, εάν δεν ακουμπήσουν οι ψυχές σας, εάν δεν έχεις να θυμηθείς κάτι από αυτόν τον άνθρωπο.
Απαραίτητος δεν γίνεται κανείς με το στανιό επειδή μίλησες, γέλασε μαζί σου, ήπιες ένα καφέ, κάπνισες ένα τσιγάρο. Απαραίτητος θα γίνει με τον χρόνο, εάν αντέξει η σχέση σας, εάν ευδοκιμήσει, εάν νικήσει την σημερινή αλαζονεία, ζήλια, ματαιοδοξία που υπάρχει.
Απαραίτητος δεν θα γίνει κάποιος που δεν έχεις φάει τα μούτρα σου μαζί του και να αγκαλιάστηκες, να έκλαψε μαζί σου, να σε πόνεσε, να σε νοιάστηκε να έφταιξε εκείνος και να ζήτησες συγγνώμη εσύ για να μην τον στενοχωρήσεις.
Έχουμε μάθει σε εύκολες ταμπέλες και θεωρούμε πως θα μπορούμε να γίνουμε γρήγορα η πρώτη σκέψη του άλλου μόλις ξυπνάει, ή η τελευταία πριν κοιμηθεί. Θεωρούμε πως είναι εύκολο να του κλέψουμε την ιδιωτικότητά του και να τον απορροφήσουμε στον κόσμο μας.
Αυτό λέγεται συναισθηματική άγνοια. Ένας άνθρωπος δραστήριος, κοινωνικός, αγαπητός, με ενδιαφέροντα, για να σε περάσει και να σε φιλτράρει μέσα από τον εγκέφαλο του σαν αναγκαίο πρόσωπο θα πρέπει να είσαι σπουδαίος για εκείνον.
Θα πρέπει να έχεις αποκτήσει τον σεβασμό, την αγάπη του, την σκέψη του, να έχει κερδίσει τίμια ένα κομμάτι του εαυτού σου κάπου μέσα σου και να κατοικεί.
Δεν θα γίνει αυτό αμέσως και σε λίγο χρόνο επειδή έχεις μάθει να εκκολάπτεσαι σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις για να καλύψεις την ανεπάρκεια σου. Ο άλλος θέλει χρόνο, θέλει χώρο να ανασάνει και να δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος γύρω του και μέσα του να σε δεχθεί.
Μην γίνεσαι συναισθηματικά φορτικός και εκβιάζεις την παρουσία σου. Πολύ γρήγορα θα τον κουράσεις, αλλά ακόμα και έτσι να μην γίνει παρακάτω θα σε πετάξει έξω από την ζωή του γιατί νιώθει άβολα.
Τα πολλά τηλέφωνα και τα πολλά μηνύματα, τα πολλά λόγια και τα μεγάλα, δεν χτίζουν σχέσεις, απεναντίας, από μια ηλικία και μετά και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του άλλου τις χαλάνε.
Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς πόσο ελάχιστα απαραίτητος είσαι για κάποιον, όσο και να θεωρείς τον εαυτό σου φαβορί, το ξέρω.
Αλλά δεν μπορείς να με αναγκάσεις να κάνω παρέα με το λίγο σου.
Η αδιακρισία είναι δικαίωμα σου και η επιλεκτικότητα δικό μου.
“Τον άνθρωπο δεν μπορείς τον εκβιάσεις να σε αγαπήσει, κουράζοντας τον με την παρουσία σου.”

 "

H ανάρτηση αυτή συμμετέχει στην πρό(σ)κληση της Μίας με θέμα "Καρδιές"

Stone with  napnik's decoupage

Οσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα

Κι εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά και ήλπιζα σ' ένα χαλαρό και δημιουργικό Φθινόπωρο, ήρθε η ζωή να μου υπενθυμίσει, οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο!

-πέρασες καλό καλοκαίρι, χαλαρό , όπως το ήθελες; Πάρε τώρα μία ανάποδη σβουριχτή νάχεις να μαθαίνεις! σκέφτηκε και μου την έδωσε την ανάστροφη 💨💫 και σε μια στροφή γύρω από τον άξονά της, έπεσε η μητέρα μου και ο εφιάλτης ξεκίνησε 😵😷.

Το να έχεις ένα μωρό είναι ευτυχία. Σου αφήνει χρόνο να ξεκουραστείς, να δημιουργήσεις, μεγαλώνει, συνεννοείσαι ολο και περισσότερο, όταν έχεις όμως να κάνεις μ' έναν μεγάλο άνθρωπο που ξαναμωραίνεται, τότε τα πράγματα γίνονται ασφυκτικά δύσκολα.

Θα μου πείτε "η πρώτη είσαι ή η τελευταία; ή πίστευες οτι εσύ θα εξαιρεθείς του κανόνα;" Οχι τίποτ αλ αυτά δε πίστευα, απλά ήλπιζα ν' αργήσουν κι άλλο, ειδικά όταν έχεις να κάνεις μ' εναν άνθρωπο του χαρακτήρα της μητέρας μου! 
Αλλο να σας λέω κι άλλο να καταλαβαίνετε... 
Βέβαια μέσα σ' όλο αυτό το τραγικό πανηγύρι υπάρχει και μια νότα που λες "δε μου συμβαίνει εμένα αυτό!" Τσακισμένη, χειρουργημένη, παραλογισμένη στο φουλ αλλά οι απαιτήσεις καλλωπισμού επιτακτικές και επαναλαμβανόμενες μη ξεχαστούν! Να ειδοποιηθεί η μανικιουρίστα να μας περιποιηθεί τα άκρα γιατί δεν διανοούμαστε καν να κόψουμε τα νύχια των χεριών (η αλήθεια είναι οτι είχε πάντα υπέροχα δάχτυλα με μακρυά νύχια, μέχρι τώρα) μανόν (όζα για τις Βόρειες ), το κραγιόν για τα σκασμένα χείλη, κομμώτρια και πάντα δίπλα το καθρεφτάκι και η δικιά της αποκλειστικά βούρτσα μαλλιών. Σε σημείο τέτοιο που να μ εκνευρίζει γιατί σ' όλα τ' άλλα τα απαραίτητα είναι αρνητική. Ούτε η μητρυιά της Χιονάτης τέτοια εξάρτηση με τον καθρέφτη της! Το αποτέλεσμα ο καθρέφτης ήρθε και αντί να θαυμαστεί αυτομουτζωνόταν πώς κατάντησε! Κι ολ αυτά για μια γυναίκα που μπαίνει στην τελευταία δεκαετία της ζωής της, οχι αστεία. Τώρα πώς περίμενε νάναι που πέρασε τέτοια ταλαιπωρία, μη με ρωτάτε, εδω εγώ είμαι σα μύδι μπαγιάτικο, αλλά εγώ ούτως ή άλλως, ανέκαθεν ήμουν από άλλο ανέκδοτο από το δικό της. 

Εγώ να μην προλαβαίνω να καθήσω ολημερίς κι εκείνη να μου υποδεικνύει με επιμονή να φτιάξω τα μαλλιά μου με ρόλεϋ!!! Ζω μία παράνοια γενικά και ειδικά, αλλά έχω ανάγκη να μην αποκοπώ τελείως από τη γειτονιά μας κι έτσι με βλέπετε τουλάχιστον εδώ.

Η αλήθεια είναι, οτι παρότι είχα αρχίσει τις παραλαβές για τις χριστουγεννιάτικες δημιουργίες, ένα γκρίζο σύννεφο με πλάκωνε, αλλά αυτό ούτως ή άλλως ήταν πάντα στα υπόψιν, αφού κάτι από υγεία κάτι από ηλικία όλα πρέπει να τα σκέφτεσαι και να τα συνυπολογίζεις. Και στις παραλαβές έμεινα 😞 Θέλω να ελπίζω οτι θα εξομαλυνθεί κάπως η κατάσταση κι ακόμα και αν δεν καταφέρω να δημιουργήσω ό,τι σχεδίαζα, με κάτι θα ασχοληθώ, γιατί αλλιώς θα λαλήσω τελείως 🐓

Αφού λοιπόν πάμε σαν τη σπασμένη πάπια, πάπιες θα σας δείξω σήμερα, εστω κι αν είχαν φτιαχτεί για πασχαλινό δώρο.

Είναι πολυεστερικά αγαλματάκια, που τα χρωμάτισα με κέφι σε ώρες χαρούμενες και μαζί με σπόρους για φύτεψη, υφασμάτινα διακοσμητικά(καρότα) σ' ένα μεταλλικό κασπώ έγιναν δώρο να μεταφέρουν χαρά και αισιοδοξία, όπως η Φύση μας διδάσκει!

Ας ολοκληρώσουμε μ' ένα γλυκό των παιδικών μας χρόνων, έτσι να γλυκάνουμε το μέσα μας, από όσα έξω δεχόμαστε κατά ριπάς 😢

Και με γλυκά χρώματα Φθινοπώρου από το ακρογιάλι που τόσο αγάπησα και τόσα μου πρόσφερε!

Σας χαιρετώ ✋💔