Αντί συστάσεων...

Ξέρω ότι δεν είμαι αυτό που με αγωνία περιμένατε να έλθει στην καθημερινότητά σας. Δεν είμαι κάτι εξαιρετικό, ούτε μοναδικό.

Είμαι όμως ένας άνθρωπος κοινωνικός, που μ αρέσει η κοινωνική συναναστροφή σε κάθε της μορφή,ένας άνθρωπος, θεωρώ, δημιουργικός,ευαίσθητος, ονειροπόλος και ιδιαίτερα δοτικός.

 Ίσως γιατί έζησα μιαν άλλη εποχή, που όλα ήταν αγνότερα και αθωώτερα και οι διαπροσωπικές σχέσεις σε πρώτο πρόσωπο.

Αφού λοιπόν πέρασα πολύ χρόνο περιηγούμενη τις δικές σας ιστοσελίδες και ζηλεύοντας (με την καλή πάντα έννοια) τις δικές σας δημιουργίες, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ενταχθώ στην κοινότητα, που τόσο καιρό επισκεπτόμουν ανελλιπώς και άφηνα τα σχόλια μου.

Δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, με την έννοια του πρωτοποριακού, φέρνω όμως την καλή μου διάθεση,τη διάθεση για ζωή και δημιουργία, γι αυτό και το πολύ ροζ (ροζ, χωρίς ηλικία!) στο blog μου, μεταφέρω την αισιόδοξη και καλοπροαίρετη πλευρά του χαρακτήρα μου. 

Τίποτε δεν είναι «κίτρινο» (κουτσομπολίστικο), ούτε όμως και «γκρίζο» (πεσιμιστικό) και πάνω απ όλα ό.τι κι αν κάνω το κάνω μ’ αγάπη, εξ ου και ο τίτλος, χωρίς να περιμένω ανταπόδοση & χωρίς όρια.

Η ζωή είναι μια ηδονική περιπέτεια, με τα σκαμπανεβάσματά της, που αξίζει να την πιούμε μέχρι τελευταία σταγόνα (ακούστε κάτι ξέρω παραπάνω…), μοιραζόμενοι με τους άλλους μόνο όμορφα συναισθήματα και γλυκές στιγμές. 

Αυτά λοιπόν αποφάσισα να μοιρασθώ μαζί σας, αν έχετε υπομονή μαζί μου.

Κρίνατέ με με επιείκεια, διότι σ’ όλα κάνω τα πρώτα μου βήματα, από την τεχνολογία, μέχρι την δημιουργία.

Θα ‘θελα τέλος να ευχαριστήσω όλες τι δημιουργούς που αναφέρω παρακάτω κι όχι μόνο (πολλά blogs έχω επισκεφθεί κατά καιρούς και μου έχουν δώσει έμπνευση, χωρίς να είναι δυνατόν να τα αναφέρω όλα, στα παρακάτω όμως παραμένω ιδιαίτερα πιστή) για τα ταξίδια του μυαλού που μου προσφέρατε, ιδιαίτερα όμως θα ‘θελα κι από εδώ να ευχαριστήσω τη Χριστιάνα από το http://xeirotexnima.blogspot.com που ήταν η πρώτη, που όχι μόνο εξέφρασε την θετική της άποψη για τις δημιουργίες μου, αλλά τις δημοσίευσε & στο blog της, όπως επίσης όσες έγραψαν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά σχόλια στην συγκεκριμένη ανάρτηση (Dana,Kiki μ’ ακούτε;) 

και τέλος τον φίλο Μπάμπη Πυλαρινό (www.pilarinos.gr & http://pilarinos.blogspot.com), που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω το ζωγραφικό του έργο με θέμα τον Αγ.Λύπιο (ένα υπαρκτό γραφικό εκκλησάκι στη θέση Καλλιτέρο στη Ζάκυνθο) που για μένα είναι ορόσημο ζωής αξεπέραστο.

Καλή μας παρέα, λοιπόν.