Στην Πλάκα μία μέρα περιπατούσα!

Με χάσατε;
Μα, δεν σας το είχα πεί οτι θ ανέβω Αθήνα; Ξεχασιάρες!
Ναι λοιπόν, μετά απο δύο χρόνια, τόσο μου πήρε να το αποφασίσω κι αυτή τη φορά για καλό που λένε, ανέβηκα στην Πρωτεύουσα.
Μου λείπει.
Είκοσι χρόνια πέρασαν που την εγκατέλειψα (για το καλό πρωτίστως των παιδιών, που θ άρχιζαν Δημοτικό τότε) κι ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την έλλειψή της.
Μαζοχισμός; Μπα, όχι δεν το νομίζω. Απλά μου λείπουν οι επιλογές της. Αυτές βέβαια που όταν μένεις δεν τις αξιολογείς και την σιχτιρίζεις, για το κυκλοφοριακό, για το καυσαέριο, για την φασαρία, για την αποξένωση, αλλά... όταν την αποχωρίζεσαι αναζητάς τα καλά της. Αυτά, που αρκεί να εκφράσεις μιά επιθυμία και τσουπ...πραγματοποιείται. Ξέρετε πόσο βασικό είναι αυτό; Νάχεις επιλογές, να σου προσφέρονται εναλλακτικές, να ανακαλύπτεις γωνιές  που κρύβουν θησαυρούς, νάχεις μία "τρέλλα" και να μπορείς να την καλλιεργήσεις;
Αυτά μου λείπουν απο την ΑΘήνα κι ίσως αν σκεφτώ περισσότερο και κάποια άλλα. Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί νάχετε δίκιο, νάμαι μαζοχίστρια, να μ αρέσει να βασανίζομαι, αλλά ζωή χωρίς βάσανα ομορφιά δεν έχει.
Τί ωραιότερο απο το να κυκλοφορείς στα στενάκια της Πλάκας, υπο την σκιά της Ακρόπολης, να αισθάνεσαι οτι αποκόβεσαι απο το σήμερα και περπατάς στα χνάρια άλλης εποχής και απο κάπου θα ξεφυτρώσουν κάποιοι κανταδόροι με τις κιθάρες τους και θα σ αφιερώσουν ένα τραγούδι, όπως εμένα ένα βράδυ σ έναν τέτοιο περίπατο ακούστηκε  "ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως αν θα ρθείς στάλα-στάλα θα στην δώσω για να δροσιστείς..."
Ακόμα και τώρα που το ανασύρω απο την μνήμη μου συγκινούμαι. Τι ωραιότερο!
Κρατάει ακόμα αθωώτητα η Πλάκα, την χαμένη αθωώτητα των παιδικών μας χρόνων, σ αυτήν που επιστρέφουμε κάθε φορά που έχουμε ανάγκη μιας μητρικής αγκαλιάς. Η παιδική μας ηλικία, τα χρόνια της αθωώτητας, είναι η μήτρα που μας προφυλάσει απο τις εξωτερικές επιβουλές.
Για να μην σας ζαλίζω περισσότερο με τις νοσταλγίες μου, σας αφιερώνω  φωτό απο το αγαπημένο μου καφέ "Μελίνα" http://www.melinacafe.gr/  πανέμορφο και ατμοσφαιρικό, όπως ταιριάζει στο χώρο που βρίσκεται και στο πρόσωπο που αφιερώθηκε, στη μεγάλη μας Μελίνα.

Ποιός ξέρει, ισως βρεθεί μία "απόδειξη" της αγάπης μου αυτής, παραχωμένη σε κάποια τσέπη ...

Τις επόμενες ημέρες θα σας γνωστοποιήσω τους λόγους του ταξιδιού μου και τότε πιστεύω οτι  θα μου δικαιολογήσετε πολλά απο τα παραπάνω, προς το παρόν... a rivederci!