Εμείς οι δυο μαζί...

Σήμερα δεν έχει ανάρτηση για κάποια νέα δημιουργία, αν και όταν ξεκίνησα αυτό το blog είχα κατά νου ότι δεν θα αναφέρομαι σε προσωπικά , διότι όπως έλεγε μια τηλεοπτική ατάκα «προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη».
Σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση, γιατί αφορά ένα ξεχωριστό άνθρωπο στη ζωή μου και πολύ-πολύ σημαντικό. Όχι, δεν καταλάβατε σωστά, ούτε στον σύντροφό μου αναφέρομαι, ούτε στα παιδιά μου, αλλά στο άλλο μου μισό …τον αδελφό μου!
Μου έκανε δώρο το laptop με το οποίο σας γράφω … έτσι χωρίς πρόγραμμα. Εμείς γενικά, δεν είναι ανάγκη να γιορτάζουμε για να κάνουμε δώρα και προ κρίσης και με την κρίση η τακτική εξακολουθεί ίδια.Τέλος πάντων δεν ήταν ανάγκη το σημερινό δώρο για να καταλάβω την αγάπη του για μένα ούτε εκείνος περιμένει την δημόσια έκφραση της αγάπης μου γι αυτόν, όμως είναι ένα δώρο αρκετά ακριβό για να περάσει στο ντούκου κι εγώ δεν έχω την ανάλογη οικονομική δυνατότητα για να ανταποδώσω.

Τον αδελφό μου τον απαίτησα ουσιαστικά από τους γονείς μου, όταν κάποια Μ.Παρασκευή χάθηκα στην πλατεία μες τον κόσμο και με βρήκαν μετά από ώρα αναζήτησης,  κρεμασμένη σ ένα καροτσάκι να θαυμάζω ένα μωρό. Έτσι αποφάσισαν οι γονείς μας ότι είχε έλθει η ώρα για να μου «κάνουν» μια συντροφιά. Τώρα «η ώρα» και «η συντροφιά» τρόπος του λέγειν, γιατί η ώρα καθυστέρησε 6 χρόνια και η συντροφιά δεν επετεύχθη ποτέ. Απλά απέκτησαν ένα άλλοθι, ότι εμείς στον κάναμε, εσύ ήσουν πολύ μεγάλη πια για να συνυπάρξετε!!!
Τέλος πάντων αυτό ήταν το μόνιμο αγκάθι στην σχέση μου με τον αδελφό μου, που περισσότερο για κούκλα τον έβλεπα, παρά για ένα παιδί που θα συντρόφευε τα μοναχικά παιχνίδια μου.
Γιατί παρεμπιπτόντως ήταν και πολύ όμορφο μωρό. Ξέρετε από αυτά τα στρογγυλοπρόσωπα γελαστά μωράκια με τις δίπλες στα μπουτάκια. Όλο αυτό σήμερα το χει ρίξει μπόι κι είναι δίμετρος! Ακόμα θυμάμαι σαν τώρα την μέρα και την ώρα που γεννήθηκε στο σπίτι μας, όπως συνέβαινε τότε στα περισσότερα σπίτια της επαρχίας.
Τα χρόνια πέρασαν κι εμείς μεγαλώναμε παράλληλα και όχι μαζί, όπως θα θέλαμε. Ένα μειονέκτημα που φροντίσαμε να μην επαναλάβουμε στα δικά μας παιδιά. Κι έτσι περνώντας τα χρόνια κάποια στιγμή «βρεθήκαμε» και η διαφορά μας μειώθηκε και ήρθαμε πιο κοντά, και νιώσαμε πραγματικά αδελφική αγάπη και συνύπαρξη. Εκείνος έγινε ένας άριστος οικογενειάρχης, ενας επιτυχημένος αυτοδημιούργητος επαγγελματίας , με ευρεία κοινωνική αποδοχή (ακολουθεί το παράδειγμα  του πατέρα μας, που είναι γνωστός και αγαπητός σ όλο το νησί) κι εγώ διανύω την δική μου πορεία, αθόρυβα και έντιμα. Έχει προσφέρει στον τόπο του μέσα από τον αθλητισμό (και όχι μόνο) που ασχολήθηκε και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να ασχολείται και να παθιάζεται.
Είναι περήφανος ο ένας για τον άλλον , αγωνιά ο ένας για τον άλλον, πονάει ο ένας όταν πονάει ο άλλος, κι εγώ η αλήθεια είναι ότι τον έχω κάνει πολλές φορές να πονέσει με τις περιπέτειές μου. Ήξερα όμως ότι ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου, φύλακας- άγγελος, που αν κι όποτε τον είχα ανάγκη μπορούσα να απλώσω και να πιάσω το χέρι του και να πάρω δύναμη.
Ακόμα κι όταν με φωνάζει κάποιες φορές, γιατί έχει απωθημένο ότι δεν γεννήθηκε πρώτος για να μου επιβάλλεται, ξέρω ότι το κάνει από έγνοια και αγάπη.
Το καλό είναι ότι και οι σύντροφοί μας ενοποιήθηκαν σ αυτό τον δεσμό και έγιναν σύνδεσμοι μιας αλυσίδας, που είμαι σίγουρη, ότι με τα χρόνια θα γίνεται πιο δυνατή και έτσι θα συνεχισθεί και μετά από μας, μέσα από τα παιδιά μας.
Απ εδώ λοιπόν θέλω να τον ευχαριστήσω για όσα ζήσαμε μέχρι σήμερα, για όσα μοιραστήκαμε μέχρι σήμερα και να ευχηθώ να ’ναι καλά και να μην μου στερήσει ποτέ την παρουσία του από στη ζωή μου . Να ‘μαστε πάντα μαζί, ενωμένοι χέρι-χέρι και στα εύκολα και στα δύσκολα που μας επιφυλάσσει η ζωή… ΜΑΖΙ!

Σ ευχαριστώ που υπάρχεις…