Ενα πέτρινο χωριουδάκι, με πολύ συναίσθημα!

Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση μου έδωσε μία αντίστοιχη σ ένα αγαπημένο ιταλικό blog : http://lerobediroberta.blogspot.com/2010/04/un-paese-piccino-piccino.html της Roberta, εγώ ομως είπα να την διανθίσω με παιδικές αναμνήσεις.

Ποιός δεν έχει ζήσει λίγο απο τα παιδικά του χρόνια σε χωριό, σε αγαπημένους παππούδες και γιαγιάδες;
Εγω είχα την τύχη να ζω μόνιμα σ ενα τέτοιο παράδεισο και η τύχη τα ξανάφερε να επιστρέψω στον χώρο των παιδικών μου αναμνήσεων.
Σπιτάκια ανοικτές αγκαλιές, μικρά  σε ανθρώπινες διαστάσεις,  λουλουδιασμένα, να μοσχοβολάνε πάστρα, χωρίς κλειδαμπαρωμένες πόρτες, χωρίς το φόβο του "άλλου", του ξένου. Ρυθμοί αργοί, νωχελικοί, αβίαστοι. Αγχος; λέξη άγνωστη.
Ωρες ατέλειωτες παιχνιδιού, ξαναμένα πρόσωπα, γδαρμένα πόδια. Πού φόβος τότε για μολύνσεις και αντιβιώσεις, λίγο σάλιο να κατευνάσει το τσούξιμο και στη συνέχεια ακάθεκτοι στη μάχη, του παιχνιδιού.
Τα ποδήλατα ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς. Ούτε λόγος για αυτοκίνητο στην οικογένεια (όχι όπως σήμερα, που κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον δύο).

Εμένα το σήμα κατατεθέν μου, το θυμούνται όλοι αυτό, ήταν ένα πράσινο ποδήλατο.
Μ αυτό βρισκόμουν απο την μία άκρη του νησιού στην άλλη, χωρίς σκέψη, χωρίς βαρυγκόμια. Πήγαινα να προϋπαντήσω το κοριτσίστικο όνειρό μου, ανάλαφρη, αισιόδοξη, χαρούμενη.
Πόσα θα μπορούσε να αφηγηθεί, αν μιλούσε, αυτό το ποδήλατο!!!
Τέτοια εποχή δε, δεν κρατιόμουν απο ανυπομονησία. Πλησίαζε η ώρα που τα σχολεία θα έκλειναν και θα έρχονταν ...οι Αθηναίοι!!! Ξαδέλφια, φίλοι αγαπημένοι, έφερναν τον αέρα της Πρωτεύουσας.
Τί λαχτάρα είχε η αναμονή και τί πόνο ο αποχωρισμός!
Πρωϊνά στη θάλασσα χωρίς αντηλιακά, γιατί τότε ο ήλιος μπορεί να έκαιγε αλλά ήταν φίλος και μεσημέρια με αποπνικτική ζέστη,  οταν οι άλλοι κοιμόντουσαν και θεωρούσαν οτι κι εγω έκανα το ίδιο, πηδούσα απ το παράθυρο (έτριζε η ρημάδα η πόρτα) και βουρ, για συλλογή τζιτζικιών!
Α, δεν το συζητώ, αγαπημένο άθλημα!
Μ΄ άρεσε τόσο η διαδικασία του αιφνιδιασμού και το φτερούγισμα του εντόμου μέσα στην χούφτα μου! Μέχρι εκεί ήταν το βασανιστήριό τους, ύστερα ερχόταν η απελευθέρωση .
Το βράδυ θερινά σινεμαδάκια,  πασατέμπος και παγωτό χωνάκι απο πλανόδιο πωλητή.
Πότε κοιμόμασταν; Σχεδόν ποτέ ή μάλλον οταν δεν μπορούσαμε πλέον να αντισταθούμε στην φυσική κόπωση.
Αυτές τις αναμνήσεις ήθελα να ξυπνήσω  σ όλους σας, γιατί πιστεύω οτι όλοι έχετε, κοιτάζοντας αυτές τις θαλασσινές πέτρες,

που μεταμφιέστηκαν σε χωριάτικα σπιτάκια με λουλουδιασμένους κήπους,

Ανεμόμυλους, σχολικά αυτοκίνητα

(αυτό είναι απο άλλη ιστορία, αλλά κόλλησε εδώ λόγω σχήματος!)

Ελπίζω να το πέτυχα...

Αφιερωμένο σε ΟΛΕΣ εσάς που ταξιδεύουμε στα ίδια μονοπάτια κουβαλώντας τις ίδιες αποσκευές: