Αναδρομή: Θύμησες και ...τύψεις.

Κάθε τέτοια εποχή, εν αναμονή των αποτελεσμάτων των πανελληνίων, ανατρέχω πίσω στα δικά μου χρόνια...στα φοιτητικά μου χρόνια, τον πρώτο χρόνο μετά την μεταπολίτευση (τόσο αρχαία!) και τα επόμενα.

Τότε που η φυγή από το νησί ήταν όνειρο, ήταν ελπίδα, μέχρι που πραγματώθηκε, κι άρχισε η νοσταλγία του νόστου (έτσι γίνεται πάντα).

Η Αθήνα πανέμορφη στα μάτια μας, γιατί ήταν το απωθημένο και πάντα το απωθημένο φαντάζει άφθαρτο. Ήταν ορόσημο ελευθερίας και απεξάρτησης από τους δεσμούς της οικογένειας και της παιδικής ηλικίας. Ήμασταν Ακαδημαϊκοί πολίτες και νοιώθαμε κατακτητές του κόσμου.

Ειρηνικοί κατακτητές στα δυσεύρετα και στενάχωρα φοιτητικά μας δωμάτια. Άλλα στα πλυσταριά των πολυκατοικιών και άλλα ημιυπόγεια. Με τα λιγοστά επιπλάκια (Σουηδικού τύπου!!!) και ελάχιστα εως καθόλου trendy.

Πού τύχη για ρετιρέ και βεράντες. Οι ταράτσες ήταν για το άπλωμα των ρούχων των ενοίκων. Τότε που τα υπόγεια αντηχούσαν αντάρτικο, απελευθερωμένο τραγούδι.

Τότε που οι συναυλίες ήταν μαζικές (ακόμα και οι κερκίδες υποχωρούσαν από το πλήθος) σαν τις πορείες του Πολυτεχνείου. Λες και συνεχίζαμε να κάνουμε αντίσταση κατά της πεσμένης Χούντας.

Σαν ν απελευθερώναμε εμείς τους λαούς που στέναζαν ακόμη κι δεν ήταν τυχεροί σαν κι εμάς.

Μακριά μαλλιά κι αμπέχονα λοιπόν, κι επαναστατικό τραγούδι, ανάκατο με ερωτικό. Γιατί κάπου μέσα μας ο έρωτας μάς κατέτρωγε ανηλεώς, κι ο Λοΐζος ήταν  όπλο αντίστασης και γιατρικό μαζί.

Σ αυτές τις εποχές ξαναγυρίζω.

Που τα αμφιθέατρα πλημύριζαν από διψασμένη νεολαία, που στα διαλλείματα των μαθημάτων γινόταν ένα με το γρασίδι του κήπου (είχα την τύχη νάμαι στην Πάντειο) και τα υπόγεια έσφιζαν από ζωή σε αποστειρωμένες και γερασμένες πολυκατοικίες.

Ακολουθώ λοιπόν τους χτύπους της καρδιάς χιλιάδων παιδιών που δοκιμάζονται και ονειρεύονται και θυμάμαι και αναθεωρώ και αισθάνομαι:

Πίκρα γι αυτά που δεν έζησα, γι αυτά που ανέβαλα να ζήσω, νομίζοντας ότι θα τα ξαναβρώ μπροστά μου και πλανεύτηκα κι έχασα τις στιγμές.

Νοσταλγία, γι αυτά τα λίγα που έζησα, σε σχέση μ αυτά που θα μπορούσα να είχα ζήσει. Για τους φίλους που έχασα γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός, για τους φίλους που έχασα, που μου τους πήρε η ζωή στην κατηφόρα της,για τους φίλους που νοιώθω ότι μοιραστήκαμε πράγματα και δεν ξέρω που βρίσκονται και κανένα τηλε οπτικό «πακέτο» δεν θα μου αναπληρώσει το κενό.
Για τους έρωτες που έμειναν ανολοκλήρωτοι, αλλά άφησαν το άρωμά τους, τη γεύση τους, γλυκιά, πικρή δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είχαν γεύση.

Αγάπη, για τους φίλους που μοιραστήκαμε τις στιγμές εκείνες κι έχουμε κοινές μνήμες, μα πάνω απ όλα, είχαμε κοινά όνειρα. Παιδιά, απ΄ όπου της Ελλάδας, διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων και οικονομικών βαλαντίων, ενωμένα με κοινά όνειρα και με την πεποίθηση ότι τα χρόνια που πέρασαν δεν πρέπει να ξανάρθουν. Είχαμε βαριά τη σφραγίδα της αντίστασης πάνω μας και την ευθύνη της επανόρθωσης , και το νοιώθαμε.

Αλλά διαψευστήκαμε. Γίναμε κι εμείς κατεστημένο, και φθάσαμε στο σημείο του μη περαιτέρω που ήμαστε σήμερα.

Γι αυτό νοιώθω κι απογοήτευση για τα όνειρα που θυσιάστηκαν στο βωμό του συμφέροντος, της ψεύτικης ευμάρειας.

Και ίσως ακόμα, επειδή εξακολουθώ να είμαι ρομαντική και ονειροπόλα, προσβλέπω στην ελπίδα ότι δεν τέλειωσαν όλα. Οτι όλα είναι στο χέρι μας. Οτι δεν μπορεί να πήραμε τόόόσο τη ζωή μας λάθος, ότι μπορούμε ακόμα ν αλλάξουμε ζωή.

Καλή επιτυχία παιδιά και μην χάνετε την ελπίδα και την ικανότητα να ονειρεύεστε.

Ξανακερδίστε ο,τι σας κλέψαμε...