Μέθυσε απόψε το κορίτσι...

ξύλινο κιβώτιο ποτών με decoupage χαρτοπετσέτσας

Πριν καμιά εικοσαριά-τριάντα  χρόνια, πριν δηλ. η Ζάκυνθος δεθεί άνευ όρων στο άρμα της λεγόμενης "βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας" (εννοούν τον Τουρισμό, εγώ εννοώ την αρπαχτή (sorry)) ήταν ένας επίγειος παράδεισος.

Τι ήθελες και δεν είχε;

Σαν ένα μαγικό ραβδί να είχε ευλογήσει και να χε φυτρώσει ό,τι επιθυμούσε η καρδιά σου και αναδυόταν έντονη μοσχοβολιά από την γόνιμη βλάστησή της..

Βουνά και λόφοι και πεδιάδες ήταν κατάφορτα από  κωνοφόρα, μέχρι αιωνόβιους ελαιώνες και πολυποικιλότητα αρωματικών θάμνων.

Οι ελαιώνες έρχονταν και προστάτευαν πατρικά τις απέραντες αμπελοκαλλιέργειες.

Η σταφίδα συναγωνιζόταν σε ποιότητα επάξια την κορινθιακή.

Το πεπόνι μοσχοβόλαγε από μέτρα μακρυά και επέβαλε  την παρουσία του.

Κι εκεί που τέλειωναν τα παραπάνω απλώνονταν επεκτατικά τα στάρια.
Τώρα αντίθετα φυτρώνουν, ακόμα κι εκεί που δεν τα σπέρνουν... rooms to let!

Ο κόσμος διατηρούσε την αγνότητά του, την ανεμελιά του, τον πολιτισμό του, παρ όλες τις δύσκολες καταστάσεις που βίωνε. Γιατί η αγροτιά δεν είναι το πιο εύκολο επάγγελμα.

Όμως είχε μεράκι.

Μετά τον κάματο της ημέρας πήγαιναν στις Μποτέγες*  και μέσα στα μισοκάρτουτσα, τραγουδώντας μία αρέκια*, σβινταροντας* ο ένας τον άλλον για την ποιότητα και την ποσότητα της σοδειάς του, έπνιγαν την κούραση και την ανασφάλεια.

Η ζακυνθινή βερντέα* εύφραινε καρδιές.
Διάφορες ποικιλίες καλλιεργούνταν στα πεδινά.

Γύρω τση Παναγίας  τρυγάγανε την σταφίδα

Σταφίδα μου αυγουστιάτικη

που πάντα μέλι χύνεις

πολύ χρυσάφι στο νησί κάθε 

χρονιά αφήνεις (δημοτικό δίστιχο)

αυτό ήταν το πραγματικό χρυσάφι για το νησί, απλωμένο σε φαρδιά αλώνια, καθαρισμένα και σβουνιασμένα* από καιρό γι αυτή την υποδοχή. Καρδιοχτυπούσαν μη βρέξει και δεν προλάβουν να σκεπάσουν τη σταφίδα και καταστραφεί το προϊόν.

Στην μάχη της συγκομιδής κι εμείς τα παιδιά να μαζεύουμε τα τσάμπουρα* που άφηναν οι τρυγητάδες στο πέρασμά τους, κάνοντας τη δική μας πορτάδα*  και  βγάζοντας έτσι το πρώτο μας μικροεισόδημα!

Και πάλι όλοι μαζί να τρέχουμε ακόμα και φορώντας τα καλά μας, να σκεπάσουμε και ν΄ ασφαλίσουμε  τ αλώνια με τα περόνια* για τυχόν επαπειλούμενη βροχή.

Η μυρωδιά της ιδιαίτερη.
Ακόμα και τώρα, σκοτάδι, αν περνάς  από μια περιοχή που είναι απλωμένη, κάνει έντονη την παρουσία της.

Στην συνέχεια δε, ακολουθούσε ο τρύγος του σταφυλιού και το πάτημα που ήταν λαϊκή γιορτή της γειτονιάς.

Δεν είμαι οπισθοδρομική, ο κόσμος ζητάει πιο ξεκούραστες και πιο αποδοτικές απασχολήσεις, το αγροτικό εισόδημα πλέον έχει συρρικνωθεί, η σοδειά δεν πληρώνεται και τα δάνεια στις Τράπεζες τρέχουν, διαφωνώ όμως μ αυτή την άνευ όρων παράδοση σε ένα κακώς εννοούμενο τουρισμό.

Διαφωνώ με την διαγραφή της ιστορίας και του πολιτισμού μας, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί, και να μην φανούμε οπισθοδρομικοί στα νέα ήθη.

Διαφωνώ για την ισοπέδωση των πάντων στο βωμό του τίποτα.

Διαφωνώ με την άναρχη και χωρίς σχεδιασμό ανάπτυξη.

Διαφωνώ με τον μιμητισμό, "το κανε ο γείτονας το κάνω κι εγώ".

Διαφωνώ στην καλλιέργεια της νοοτροπίας της πονηριάς και της αρπαχτής, νομίζοντας οτι τους κοροϊδεύουμε, μόνο γελοιοποιούμαστε γιατί μας κατάλαβαν πια.

Δεν είναι εύκολο να ξαναγυρίσουμε στα χρόνια που περιέγραψα παραπάνω, μπορούμε όμως να συνδυάσουμε εκείνο τον τρόπο ζωής με τις σημερινές συνθήκες. Κι όχι αγροτουρισμό, να θεωρούμε τέσσερα πανομοιότυπα σπιτάκια,που θα νοικιάζουμε μόνο, χωρίς να προσφέρουμε κάτι άλλο από την φύση.

Συγγνώμη γι όλο αυτό, αλλού ήθελα να καταλήξω...

Σε τούτο ΄δω ...

θέλω να πιστεύω οτι δεν θα της κακόπεφτε μιας βερντέας στη θήκη του...

συγχωρείστε μου που παρασύρθηκα.

 λεξικό ζακυνθινής διαλέκτου:

* μποτέγες:  λαϊκά καφενεία

* αρέκια    :  λαϊκό άσμα σε δεκαπεντασύλλαβο χωρίς μουσική

*σβιντάρω : προκαλώ

*βερντέα   : οίνος διαυγής εύγεστοςμε ωραίο ως μέλι  χρώμα

*σβουνιά : κόπρος νωπή βοός!!!

*περόνι:  μεγάλο καρφί

* τσάμπουρα: το μικρό τσαμπί που έμενε στο κλήμα μετά τον τρύγο

*πορτάδα: η συλλογή μικρής ποσότητας σταφίδας απο τα γυναικόπαιδα  για ίδιον όφελος