To blog or not to blog? Ιδού η απορία!

Μέρες που έρχονται,πολλά πράγματα πρέπει να γίνουν, πολλά έχουμε στα υπόψη να κάνουμε,πολλά περιμένουν την σειρά τους για να κάνουν την επίσημη πρώτη τους,αλλά που να σ αφήσουν ν αγιάσεις...

Μιά η μία "δεν θ αλλάξεις το template, να το κάνεις εορταστικό; Πότε περιμένεις" λέγε με Αλεξάνδρα .

Μπάχαλο το Σαββατοκύριακο,ράκος εγώ,σκόνη και θρύψαλα το template!

Πάω να πάρω μια αναπνοή πριν πέσω στα βαθιά την Κυριακή, βγαίνω τσάρκα στα μπλοκόσπιτα... να τα Βραβεία,να οι προσκλήσεις για παιχνίδια με πρώτη την Μαρία Ζ. και

μετά την δική μου Κική που άργησα μεν να το πάρω χαμπάρι αλλά...ποτέ δεν είναι αργά!

Ετσι επειδή είμαι ευγενής και δεν θέλω να φανεί οτι νίπτω τας χείρας μου,αφήνω στην άκρη τις αναρτήσεις κατασκευών και καταγράφω τα δικά μου YES και NO στον υπέροχο κόσμο της Blogογειτονιάς.

Βέβαια τα ουσιαστικά έχουν ειπωθεί, απο όλους όσους έχουν ήδη συμμετάσχει,αλλά ας προσθέσω κι εγω την δική μου πινελιά.

ΓΙΑΤΙ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ:

Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές με αφορμή τα Βραβεία. Οταν ξεκινούσα αυτό το εγχείρημα, εντελώς ανίδεη δεν φανταζόμουν αυτό που ζω σήμερα!

Η συναισθηματική προσέγγιση διαφορετικών κι άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων και η δημιουργία φιλιών και επαφών μέσα απο ένα Ιστολόγιο, όσο και ανοικτός άνθρωπος κι αν είμαι (που είμαι), όσο κοινωνικός (που είμαι),όσο φιλικός (που είμαι) δεν πίστευα οτι η ψυχρότητα του μέσου θα γίνει λάβα στις σχέσεις και θα μας συνεπάρει.

Με ιδιαίτερη τρυφερότητα αναπολώ συχνά τον τρόπο που γνώρισα την Κική, την οποία εμφανισιακά ήξερα,αλλά τίποτε περισσότερο.

Απίστευτο δεν είναι να ζεις στην ίδια Πόλη, να εργάζεσαι σε κοντινούς χώρους, να συναντιέσαι συχνά κι όμως να σε φέρει πραγματικά κοντά το blog;

Δεν φαντάζεστε πόση χαρά ένιωσα οταν έμαθα ποιά είναι,οταν πρωτοσυναντηθήκαμε,και κάθε φορά που συναντιόμαστε απο τότε,ή ανταλλάσουμε πειρακτικά μηνύματα! Ποτέ δεν θα την πλησίαζα πριν.

Λίγο η διαφορά ηλικίας (ναι,είναι λίγο μεγαλύτερη,χαχα,μη με σκοτώσεις!) λίγο οι διαφορετικές δραστηριότητες, λίγο οτι φαίνεται σοβαρή και μετρημένη ως δασκάλα, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, αντίθετα είναι ένα ζιζάνιο και μισό που χαίρεσαι να την συναναστρέφεσαι,να την ακούς και να την πειράζεις, όλα αυτά γεφυρώθηκαν με το blog!

Ετσι λοιπόν, χαίρομαι που γνώρισα (κατά σειρά εμφανίσεως!) την Maria B.,την ΑΓΓΕΛΙΚΗ,την Μπέττυ, την Μαρία, την Ελένη, την Αλεξάνδρα, την Βάσω (το εξώγαμό μου!)το υιοθετημένο μου Μαγδουλίνι  και τώρα την Μαρία.

Αναφέρομαι ονομαστικά στα κορίτσια που επικοινωνούμε και πέραν του Ιντερνετ και εύχομαι μια μέρα να βρεθούμε μαζί με όλες όσες συναντιόμαστε μέσα εδώ.

Πώς μπορώ να μην νιώθω ευτυχία οταν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι,ενώνονται για ν ανταλλάξουν απόψεις, να μοιραστούν σκέψεις, τεχνικές σε κοινές αγάπες και να προχωρήσουν σε πιο βαθιές ανθρώπινες σχέσεις;

2) Μ αρέσει να λέω την άποψή μου σε ότι σχολιάζω και να εκλαμβάνεται θετικά όπως γράφεται.

Μ αρέσει να αντιμετωπιζόμαστε σαν μαθητευόμενοι που ο ένας έχει ανάγκη την γνώμη και την

καλόπιστη κριτική του άλλου, χωρίς αυτό να εισπράττεται αρνητικά.

Εγω τουλάχιστον δεν θέλω να μου χαιδεύετε τ αυτιά.

3) Μ αρέσει για τα θαυμαστά πράγματα που ανακαλύπτω οτι γεννάει το μυαλό και πραγματοποιούν τα

χέρια. Η φαντασία δεν σταματά πουθενά! Οι ιδέες μοιράζονται,εσύ βαδίζεις με σεβασμό πάνω στα

ίδια βήματα και δημιουργείς νέα πράγματα.

4) Μ αρέσει να βρίσκω λύσεις οταν οι δικές μου έχουν στερέψει.

Ακόμα και στο αιώνιο ερώτημα που μας βασανίζει καθημερινά ως νοικοκυρές: "τι θα φάμε αύριο;"

5) Οτι ταξιδεύεις σε κόσμους μαγικούς χωρίς να το κουνήσεις απο την θέση σου.

Εισπράττεις συναισθήματα,γεύεσαι αρώματα και γεύσεις, αναπολείς δικές σου περασμένες σχέσεις,

αναμοχλεύεις αναμνήσεις,ξαναθυμάσαι ανθρώπους και καταστάσεις μέσα απο διηγήσεις άλλων, που

άλλοτε είναι πικρές, άλλοτε τρυφερές και γλυκές.

ΤΙ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ:

1) Η ΛΕΚΤΙΚΗ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ (Τι πρωτότυπο!!!) Σ όλους την βαράει, ελπίζω να το ξανασκεφτούν

αυτοί που την έχουν υιοθετήσει και σ αναγκάζει να τρως χρόνο κάνοντας ζογκλερικά νούμερα με

τα δάχτυλα αλλάζοντας γλώσσες και χάνοντας τελικά το σχόλιο!!!

2) Η Μουσική, οταν θέλω να επικεντρωθώ στο κείμενο, οταν η ώρα είναι ακατάλληλη,οταν δεν

συμφωνεί με την ψυχολογική μου διάθεση,οταν δεν την επιλέγω βρε αδερφέ. Margo για σένα θα

κάνω μια εξαίρεση...(ζητώ συγγνώμη απο τις άλλες που χρησιμοποιούν,αλλά είπαμε λέμε αλήθειες)

3) Οι κανόνες που υπαγορεύονται απο το πουθενά κι είναι αντίθετοι στα δικά μας πιστεύω

Το είχα γράψει κάποια φορά και στα βραβεία. Δεν καταναγκάζομαι για τον τρόπο που θα εκφρασθώ

και το μέσο που θα χρησιμοποιήσω για να δηλώσω την προτίμησή μου.

Το blog είναι ένα μέσο προσωπικής έκφρασης κι οταν παύει να είναι έτσι δεν έχει και λόγο

ύπαρξης.

4) Δεν αντέχω τις κατηγορίες που εκτοξεύονται κατά πάντων απο κατόχους ιστολογίων (ναι, συμβαίνει κι αυτό) με χαμηλή επισκεψιμότητα .

Κανένας μας δεν ξεκίνησε έχοντας εξασφαλίσει κοινό. Ολοι ξεκινάμε απ το μηδέν και σιγά σιγά

κατακτάμε μια θέση. Δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσουμε όλοι σε όλους,ούτε μπορείς να

υποχρεώσεις τον οποιονδήποτε να σ επισκεφθεί και να σ αφήσει σχόλιο αν δεν το νιώθει.

Γιατί να υποκρινόμαστε; λείπει η υποκρισία στον έξω κόσμο και πρέπει να την μεταφέρουμε κι

εδώ στο χώρο που έχουμε για να διασκεδάζουμε;

Απαράδεκτες οι κατηγορίες λοιπόν. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μα,δεν μπορεί κάπου θάχουμε

φταίξει κι εμείς;δεν φταίνε πάντα οι άλλοι...

5) Η αγένεια και τα κακεντρεχή σχόλια ανθρώπων που οχυρόνωνται πίσω απο το "Ανώνυμος" για να

θίξουν τον κάτοχο κυρίως του Ιστολογίου ή ενίοτε άλλου σχολιαστή.

Είναι σαν να έρχεται κάποιος στο σπίτι σου απρόσκλητος κι ενω εσύ ανοίγεις διάπλατα να μπει

σε προσβάλει. Ευτυχώς δεν το έχω βιώσει προσωπικά αλλά το έχω συναντήσει και έχω λυπηθεί

πάρα πολύ.

Αυτάάά!

Ας χαρούμε λοιπόν το ταξίδι, ας πορευτούμε μαζί μοιράζοντας από το περίσσευμα της ψυχής μας νάστε σίγουρες οτι θα επιστραφεί σε μας.

Τέλος να ευχαριστήσω απ εδώ την γειτόνισσα Πολυτεχνίτισσα-όνομα και πράμα- Lourdi και το Μαριαννάκι για τον όμορφο Κύρο Γρανάζη (βραβείο Εφευρετικότητας!) που μ έκριναν άξια να μου χαρίσουν και τον τοποθέτησα στην βιτρίνα του!

Και τώρα σειρά σας, όποια νιώθει έτοιμη παίρνει σκυτάλη, ετσι γιατί της αρέσει.

Σας αγαπώ αληθινά όλες, που βρισκόμαστε καθημερινά έτσι,γιατι έτσι μας αρέσει και δεν μας υποχρεώνει κανείς. 

Είστε μια γλυκειά συνήθεια που απολαμβάνω μέχρι σταγόνας!