Με Άρωμα γλυτσίνιας...

Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή (γνωστό τοις πάσι) οτι αγαπώ τα λουλούδια (ήμερα - άγρια) και εξειδικεύοντας θα ομολογήσω οτι, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τα τριαντάφυλλα, εγώ ΛΑΤΡΕΥΩ αυτό εδώ:

ανθισμένη γλυτσίνια απ τον κήπο μου.

Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή η μεγάλη αδυναμία, ή μάλλον θέλω να πιστεύω οτι είναι μέσα στο αίμα μου, οτι έχει κάτι από το χαρακτήρα μου (ναι, το πιστεύω).
Τόχω συνδέσει άρρηκτα με το Πάσχα ως άνθηση (είναι στην εποχή της ανθοφορίας του), το αντίκριζα από το παιδικό μου δωμάτιο, με υπέβαλε το χρώμα του, τόσο "μελαγχολικό"  και παρεξηγημένο, αλλά συγχρόνως τόσο αισιόδοξα ανατρεπτικό και μ' απογείωνε η ευωδιά του!
Είναι τόσο ντελικάτο και τόόόσο εφήμερο! Η άνθιση του διαρκεί ελάχιστα κι εξαρτάται πολύ από τους καιρικούς παράγοντες (μια ολιγόλεπτη βροχή αρκεί για να μαραθεί).
Ακόμα κι ο κύκλος της  ζωής του είναι εντυπωσιακός. Απο εντελώς γυμνά κλαδιά ξεπροβάλλουν τα μπουμπούκια της, που θα μετεξελιχθούν σε μωβ αρωματικά τσαμπιά, στη συνέχεια υποχωρούν μπροστά στην παμφυλλία που το κατακλύζει και μετά μια ασθενική άνθηση τον Σεπτέμβριο απογυμνώνεται ξανά μέχρι την επόμενη Ανοιξη, που θ αρχίσει απο την αρχή.
Έτσι, ήταν το πρώτο φυτό που φυτεύτηκε στο νέο μου σπίτι όταν εγκαταστάθηκα ξανά στη Ζάκυνθο.

ρολόι με κρακελέ ενός συστατικού και decoupage χαρτοπετσέτας

Η γλυτσίνιά μου, είναι στην πλήρη της άνθιση αυτές τις ημέρες! 

Κάθε βράδυ με καληνυχτίζει μ ένα μεθυστικό άρωμα που τρυπώνει ύπουλα απ' τις γρίλιες του παραθύρου μου και κάθε πρωί μου χαρίζει την "καλημέρα" της φωτεινή και χαρούμενη. 

Οι Μεγάλες Ώρες!!!

Το Πάσχα μου λοιπόν, έχει άρωμα γλυτσίνιας!
Κι έτσι γλυκά, τρυφερά κι ολίγον μελαγχολικά μεταφέρθηκε σ αυτό το ρολόι, σε συνδυασμό με γιουλάκια (κι αυτά αγαπημένα)

λεπτομέρεια...

Κι αν βιαστείτε να μ' αποπάρετε, υπενθυμίζοντάς μου οτι το λουλούδι θυμίζει πασχαλιά κι όχι γλυτσίνια να  αντιτάξω λέγοντας οτι : ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει!

και τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω!!! ΕΔΩ!
κι όποιος πιστεύει πίσω μου ελθείν...