Ξέρεις, τη ζωή μου πάντα τη μετράω με καλοκαίρια...αλλά τι λέω; σίγουρα το ξέρεις.
Με στοίχειωσαν τα καλοκαίρια του '70.
Σα σπασμένο ρολόι που κάνει τρελούς γύρους, εκεί... στην εφηβεία. Ωρίμασα; Μεγάλωσα; Μπααα!
Μια ζωή χαραγμένη στις αυλακιές των δίσκων βινυλίου. Έλιωσαν οι δίσκοι απο το γρατζούνισμα της βελόνας του πικαπ, αλλά εγώ εκεί...ΜΑΖΙ!
Θυμάσαι; Μα τι λέω; σίγουρα θυμάσαι. Και το τραγούδι είμαι σίγουρη οτι θυμάσαι, ποτέ δεν ξεχνάς.
Μια καρδιά που ρολάριζε μαζί με τις ρόδες του ποδηλάτου. Διακτινιζόταν μέσα απο τις αντένες του κι έτρεχε να προυπαντήσει τον ερχομό. Θυμάσαι;
Τι λαχτάρα έκρυβε αυτή η αναμονή του ερχομού!
Ποτέ δεν έπαψε ο κάθε ερχομός να προκαλεί παλμικές διαταραχές υψηλών ντεσιμπελ. Ναι το καρδιο χτύπι μετριέται σε ντεσιμπέλ, αμφιβάλεις;
Κι οταν ο ερχομός καθυστερούσε ή αναβαλλόταν ...το καρδιογράφημα έδειχνε μια ίσια γραμμή. Θάνατος; ναι, κάτι τέτοιο ξέρω οτι σημαίνει στην ιατρική αυτή η απεικόνιση στον καρδιογράφο.
Και τα κρινάκια μαραίνονταν περιμένοντας. Θυμάσαι τα κρινάκια της άμμου; Δε ζουν πολύ, μια μέρα; άντε δυό. Δεν αντέχει τόση ομορφιά έξω από την καυτή άμμο για πολύ.
Και αυτή η εφηβεία με καυτή άμμο έμοιαζε και λουλούδιαζε.
Ομως εμείς βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Πού να ξέραμε οτι θα μας εκδικιόταν με το να μας αιχμαλωτίσει για πάντα!
Ομηροι της ίδιας μας της ζωής.
Μια ζωή αναμνήσεις.
Κάθε καλοκαίρι! Αλλά αυτό δεν είναι παρελθόν, είναι αναγέννηση, είναι Ζωή!
Απλά μεσολαβούν χειμώνες, που σε προφυλάσουν και στο πρώτο χάϊδεμα του ήλιου σ αφήνουν ελεύθερη να ξανανθίσεις σαν κρινάκι της άμμου και να αρχίσεις απ την αρχή τον κύκλο σου.
Πως τα θυμήθηκα τώρα ολα αυτά;
Γιατί τα ξεχνώ ποτέ; Αυτά απομυζώ και ρουφώντας τους χυμούς τους πορεύομαι χωρίς να διψώ.
Κακό πράμα η "αφυδάτωση"...να μην νιώθεις, να ξεχνάς...
Απόψε λοιπόν συμβαίνουν πολλά μαζί ...ο κινηματογράφος ξανανοίγει μετά απο χρόνια απραξίας. Θυμάσαι πως "βλέπαμε" τις ζωές μας στο πανί και μας σιγοντάριζε η μυρωδιά απο το αγιόκλημα και το γιασεμί;
Απόψε λοιπόν ξανανοίγει,πόσα παιδιά της ηλικίας μας θα ξανακάνουν όνειρα μέσα εκεί; πόσα θα ερωτευθούν; πόσοι έρωτες θα κρατήσουν; δεν αναρωτιέσαι;
Εγω πάντα αναρωτιέμαι, πόσο κρατούν, έτσι, απο διαστροφή. Μη δώσεις απάντηση, γιατί ό,τι κι αν πεις θα διαψευσθείς, ξέρεις...
Υστερα το φεγγάρι πάει για ολοκλήρωση. Πάντα το φεγγάρι έφερνε στο νου ταξίδια διαφυγής,γιατί; Το άγνωστο, ίσως.
Πανσέληνος αύριο! ...Αύριο, που κανένα ερχομό δε περιμένω, αλλά και καμιά απουσία δεν μετρώ,ούτε όμως κι ολοκλήρωση...
Είναι λίγα όλα αυτά; γιατί ψάχνεις λοιπόν λόγους;
Ετσι απλά...δεν χρειάζονται καν λόγοι να θυμάσαι τη ΖΩΗ σου. Σφαδάζει η νοσταλγία μου!
Χαμογελάς;
Ω, ναι το βλέπω αυτό το μισό στραβό χαμόγελο που χαράχτηκε στο πρόσωπό σου,δεν κρύβεσαι απο μένα! Τώρα ξέρεις οτι ξέρω...