Η κολοκύθα ...της Σταχτοπούτας

Μια που που αρχίσαμε τα παραμύθια ας μην αφήσουμε παραπονεμένη, που ούτως ή άλλως ήταν βασανισμένη, μία άλλη αγαπημένη την Σταχτοπούτα.
Μια φορά ήταν ένα παιδάκι, που επηρεασμένο ίσως απο το εν λόγω παραμύθι καλλιεργούσε κολοκυθίες. 
Τις γνωστές νεροκολοκύθες.

Τις έσπερνε στη σειρά κι εκείνες μεγαλώνοντας γραπώνονταν στα σύρματα του φράχτη για να μπορέσουν ν αντέξουν το βάρος των καρπών τους.
Καρποί που εντυπωσίαζαν με τα σχήματα και τα μεγέθη τους. Καρποί όμως που δεν χρησίμευαν πουθενά, παρα μόνο αποζημίωναν τον καλλιεργητή με τη σοδειά τους. Το μόνο τους φτιασίδι μετά το κόψιμο ήταν καμία ζωγραφιά ή κανένα ξεκοίλιασμα για να γίνουν φωτιστικό θερινής νυκτός.
Καμία όμως δεν ήταν η μαγική εκείνη νεροκολοκύθα που η καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδί θα κανε άμαξα  
   
για να μεταφέρει την πολύπαθη Σταχτοπούτα στον πριγκηπικό χορό. 
Κάθε χρόνο ο μικρός καλλιεργητής πεισματικά έσπερνε και κάθε χρόνο μάζευε, χωρίς ποτέ να γίνει κάτι άλλο απο κολοκύθα.
Και μια που το μαγικό δεν έγινε ποτέ, αποφάσισα, τουλάχιστον τούτη η στερνή που έμεινε απο τις τόσες πολλές που κατα καιρούς μάζεψε, να έχει  μία στοιχειώδη καλομεταχείρηση.

Τι κι αν δεν μεταλλάχθηκε σε άμαξα, άλλωστε είμαστε κατά των μεταλλαγμένων.
Τι κι αν δεν θα μετέφερε ποτέ καμία παραμυθένια ηρωίδα σε κανένα επίσημο χορό.
Πόσες ελπίδες να φορτώσεις μια νεροκολοκύθα!

decoupage χαρτοπετσέτας  & ριζόχαρτου (ο κισσός)
χωρίς καμία επεξεργασία στην επιφάνεια της κολοκύθας

Μπορούσε όμως να ανταμειφθεί για την προσπάθεια και τις αντιξοότητες που συνάντησε μέχρι να φτάσει εδώ, να έχει μια καλλίτερη τύχη.


Αφιερωμένο στον αδελφό μου (ο μικρός καλλιεργητής) με λατρεία