ΖΩ ένα δραμα.

Από την αρχή της εβδομάδας, ως είθισται τον τελευταίο καιρό, ανυπομονούσα για το άγιο Σαββατοκύριακο! Να τοιχωθώ σε κάποιο μπαρ όόόχι,  να τοιχωθώ στο εργαστήρι μου και ν ανακατευτώ με κόλλες και χαρτιά και να εκτονωθώ.
Αντ αυτού μου εκανε τριήμερη επίσκεψη μια ημικρανία καραμπινάτη, που τελευταίο καιρό, δεν έχω παράπονο, δεν περνά βδομάδα που να μην μου κάνει βίζιτα. Μη μου λείψει και παραπονεθώ.
Οπότε αντί για εργαστήρι και δημιουργίες σέρνω το ακέφαλο σαρκίον μου, ως Μαρία της σιωπής, από
κρεββάτι σε καναπέ και τούμπαλιν.
Τραβάω τα μαλλιά μου και έχω καταντήσει κάπως έτσι

μήπως εντοπίσω το σημείο του πόνου που μετατίθεται διαρκώς απο κροτάφους σε μέτωπο, κι απο εκεί στις κόγχες των ματιών και στον αυχένα και έπεται κυκλική συνέχεια...

Ασε που είμαι σα ποντικός που τον έχουν ρίξει σε βαρέλι με λάδι!
Στο πόδι (άλλη εστία άλλου πόνου)  βαλσαμόλαδο Βιολέτας (Βιολέτα θυμίσου να φέρεις ένα βυτίο άμα έλθεις) , στο κεφάλι με λαδάκι αγνώστου Αγίου δια χειρός Σωσούς!
Δε σας λέω τίποτα, χάρμα ειδέσθαι!
 Η μόνη εξαίρεση έγινε για χάρη του Μπεχλούλ .
 Όοοχι και ποιού Μπεχλούλ; δε θέλω τέτοια...
Η μισή Ελλάδα έβλεπε το Τούρκικο σήριαλ ( η άλλη μισή το αντίπαλο δέος) και μόλις αποφάσισα να κολλήσω κι εγω, έχουμε ειρωνείες;
Το όφειλα άλλωστε στην πρώτη μου επισκέπτρια  του 2012, ποδαρικό απο Τουρκάλα και θα αγνοούσα τον Μπεχλούλ; άσε που απο μόνος του με προκαλούσε.
Και πολύ που του αντιστάθηκα!
Ευτυχώς, την τελευταία εβδομάδα του παραδόθηκα άνευ όρων.
Τι να κάνω; αφού δε φροντίζατε κι εσείς να μου κρατάτε το ενδιαφέρον μου ζωηρό, αναρτήσεις ...σαν ύδωρ στη Σαχάρα! Με το σταγονόμετρο ένα πράμα.
 Βαλαντωμένη λοιπόν απο το άδοξο  τέλος ενός καταδικασμένου έρωτα, πριν οριζοντιωθώ ξανά



μαγείρεψα ως άλλος Ρατατούηγ για τους υπόλοιπους της οικογένειας.
Μην πάνε κι απο ασιτία!
Οι φίλες μου μ έψαχναν  αδίκως, λυπάμαι Μπεττούλα μου που σ άφησα έρμεο στα χέρια των αδίστακτων... ελπίζω να επανορθώσω άμεσα.
Κι όχι τίποτε άλλο έχω αφήσει κι απο έμπνευση τον Παναγιωτάκη μου.
Διότι το λέει "δεν έχω έμπνευση χωρίς εσένα!"
 Λυπάμαι Μαρία μου, αλλά έτσι συμβαίνει  ενίοτε, δεν εμπνέονται απο το νόμιμο ταίρι αλλά απο το παράνομο. Βλέπεις το πάθος γιγαντώνεται,  όταν δεν απομυθοποιείς τον αλλον επι 24ώρου βάσεως (λέμε τώρα) Κάτι ήξερα εγω που έμεινα εκτός νυμφώνος (λέγε με blog)!
Κι εμένα πρέπει να μου  επιστρέψει  το κέφι, να ολοκληρώσω το συρτάρι που χάσκει και με κοιτάζει,  γιατί τότε η Ρένα δεν θα μου ξαναμιλήσει στον αιώνα τον άπαντα (ήδη...κάνει δοκιμές...), να κάνω το  tutolial  που έχω υποσχεθεί στην Jenny, αφού το θέλει απο τα χεράκια μου και μήήήπως, ξεκινήσω δειλά-δειλά και τίποτε, κάάάτι απο όσα έχουν συσσωρευθεί στο εργαστήρι και περιμένουν τη θεά έμπνευση, γιατί απο εδώ- εκεί  καβαντζάραμε τις επόμενες εορτές και πάλι θα τρέχω τελευταία στιγμή. 

Ευτυχώς μεσολαβούν  κάτι Βαλεντίνηδες, κάτι Απόκριες και έχουμε ένα περιθώριο.

 

Κι αφού ολοκλήρωσα την άσκηση θάρρους (τεστάρησα τον εαυτό μου αν συνήλθα), πάω να ξαναοριζοντιωθώ για να επανέλθω στην προτέρα μου κατάσταση (όπως εμφαίνεται δεξιά...)
και να  τοιχωθώ μέχρι βαθείας νυχτός στο μαγικό κόσμο της χαρτοπετσέτας.
Σας είπα το δράμα μου,αν  έχετε προτάσεις  ημικρανικής αντιμετώπισης δεκτές και ας ελπίσουμε οτι ξόρκισα το κακό.

Οσο για κάάάποια που με απειλεί με αποβολή απο τα μαθήματά της,να της πω οτι αυτή θα χάσει την πιο επιμελή μαθήτρια. Αμ πως!
Φιλάκιαααα καλό Σαββατοκύριακοοοο!