Χωρίς αποσκευές

Λεπτομέρεια με πάστα διαμόρφωσης

Ποιός ξέρει πόσα χρόνια βρισκόταν ξεχασμένο στην αποθήκη!
Κανένας δε το θυμόταν, ούτε ήξερε πούθε ήρθε.
Ούτε ακόμα τι κουβάλησε ή τι περιείχε κάποτε.
Βρισκόταν σκονισμένο, μαραζωμένο σε μια γωνιά, παραπεταμένο, περιμένοντας καρτερικά  και το φυσικό του  τέλος, αφού τον προορισμό του τον είχε εκτελέσει κατά τα φαινόμενα κι ήταν άχρηστο πια.
Να κουβάλησε τα προικιά της γιαγιάς άραγε; Μπορεί.

Το ξύλο του δεν ήταν ακριβό  και καθόλου απίθανο να κουβάλησε τα όνειρα (αμφιβάλω αν πρόλαβε ποτέ η γιαγιά μου να κάνει  όνειρα),  μιας μεγαλοκοπέλας (τελειωμένης γεροντοκόρης πια), που ενώ είχε εκπληρώσει την υποχρέωσή της απέναντι στην πατρική οικογένεια που γεννοβολούσε παιδιά (που καιρός για όνειρα  που έπρεπε ν αναστήσει 16 αδέλφια! άλλωστε οι γυναίκες της εποχής της δεν εδικαιούντο να κάνουν όνειρα),  αποφασίστηκε να αποκατασταθεί με τον κατέχοντα (άλλο γηραιό) έμπορο.
Δεν είχε ανάγκη από σπουδαία πράγματα, άλλωστε δεν είχε και τον τρόπο, οπότε το φτωχικό μεταφορικό κουβάλησε τ΄ απαραίτητα.
Μια άλλη εκδοχή να περιείχε εμπόρευμα.
Από τα πρώτα εμπορικά  της εποχής, η επιχείρηση "γενικού εμπορίου" του παππού, πουλούσε χονδρική στα χωριά.
Πολλές οι ιστορίες που άκουσα παιδάκι από τα χείλη του παππού  για άγριες ιστορίες πείνας στα χρόνια της Κατοχής, που άνθρωποι εξαθλιωμένοι ζητούσαν μία χούφτα σταφίδες ή λίγο αλεύρι απο τα αδέλφια εμπόρους έναντι ακόμα και την ίδια τους την περιουσία. Προείχε η ζωή και όχι η περιουσία,εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Δεν την εκμεταλλεύτηκαν ποτέ εκείνη την ανάγκη, έδωσαν ο,τι και όσο μπορούσαν, όσο οι ανάγκες της εποχής επέτρεπαν, γι αυτό έχαιραν του σεβασμού μέχρι του θανάτου τους.
Ίσως να φύλαξαν τα χρήματα που συσσώρευαν με χρόνια δουλειάς και εγκράτειας  οι οικογένειες των δύο αδελφών, που ως δια μαγείας έχασαν την αξία τους εν μια νυκτί και θάφτηκαν σαν παλιόχαρτα ουδεμιάς αξίας. Τα πληθωρικά λεφτά, όπως τα είπαν,  "οι Σταύρηδες" ( έτσι τα έλεγε η αγράμματη γιαγιά, λόγω του προσώπου του Γ.Σταύρου, που απεικονιζόταν επάνω τους).
Η Ελλάς  πτώχευε και τότε!

Λεπτομέρεια γωνίας με παλαίωση και κρακελέ

Ακόμα και οι Γερμανοί κατακτητές που είχαν επιτάξει το σπίτι και το είχαν μετατρέψει σε Κομαντατούρ, θα μπορούσε να το είχαν πολεμική αποσκευή. Να φύλαγαν εκεί  τα σχέδια επιθέσεων που κατάστρωναν  για την κυριαρχία του Νησιού και όχι μόνο.
Μπορούσε ακόμα να έκανε και χρέη κάβας, των τροφίμων και των ποτών που δεν στερήθηκαν ποτέ οι ίδιοι.
Άγνωστη λοιπόν η ιστορία αυτού του μικρού επίπλου, που ουδέποτε θα μάθω ούτε εγώ, που έτσι σκονισμένο, χωρίς το παραμικρό  σκάλισμα ή άλλο διακοσμητικό

λεπτομέρεια κρακελέ και σκιών με πατίνες

με προκάλεσε από την πρώτη στιγμή, όταν γκρεμίζαμε την παλιά αποθήκη, που αφού κι εκείνη έζησε στιγμές  δόξας και πλούτου (από άποψη γεννημάτων ) έδωσε τη θέση της σ΄ ένα νέο οικοδόμημα.
Το μικρό μπαουλάκι, μ ένα μικρό ξεσκόνισμα έλαμψε ξανά και ταξίδεψε μακρυά από την αποθήκη.

Μ'  ακολούθησε στην πορεία μου, με συντρόφεψε, φύλαξε πανεπιστημιακά συγγράμματα, περιοδικά διακόσμησης για το νέο μου σπιτικό, έγινε χώρος αποθήκευσης κάθε μικρού που δεν ήθελα να πεταχτεί, στην τελευταία του μετακόμιση ζωγραφίστηκε για ν αλλάξει όψη  και ξανάγινε το κέντρο του κόσμου μου.

Ποτέ δε το επεδίωξε το ίδιο, εγώ είχα εξάρτηση απ αυτό.
Άγνωστο τι, κουβαλούσε την ιστορία της οικογένειάς μου κι εμένα μου "μιλούσε" συνωμοτικά  έστω κι ακατάληπτα.
Έτσι για ακόμα μία φορά αναβαθμίζεται εμφανισιακά, όσο κι αν δεν είχε εμφανή ανάγκη, εγώ ήθελα να το φρεσκάρω, για να συνεχίσει το ταξίδι του στο χρόνο που άγνωστο πότε και πού θα καταλήξει...

καπάκι μπαούλου με decoupage  χαρτοπετσέτας, κρακελέ ενός συστατικού, ανάγλυφα με πάστα διαμόρφωσης  και πατίνες

Υ.Γ. Επειδή υπήρξε διάσταση απόψεων μεταξύ εμού και της κόρης  στον τελικό χρωματισμό (η μία τόθελε ανοιχτόχρωμο κι η άλλη καφετί, αντίστοιχα) επέλεξα ένα συνδυασμό των δύο.
Το καπάκι βάφτηκε κατ αρχάς λευκό, παλαίωση και κρακελέ ενός συστατικού (για ν αποκτήσει υφή ανάλογη της εποχής του) και μετά με πατίνες άλλαξε όψη και η βάση βάφτηκε με σφουγγαράκι (για τεχνοτροπία) café au lait!!!

Βόλτα στα "βόλτα"!

Κατ΄ άλλους (Ιταλική εκδοχή κι επικρατέστερη) σημαίνει "φαρδύς  και ίσιος δρόμος περιπάτου", κατ΄ άλλους (Αγγλική ) "ξύλινος πήχης στον οποίον αναγράφονταν κατάλογοι"
Πιθανόν να διεκδικεί και τις δύο, μια που και φαρδύς δρόμος περιπάτου ήταν  και η ονομασία υφίσταται απο τον 18ο αιώνα, αναφορικά με μια ξύλινη κατασκευή που φτιαχνόταν στο δρόμο για τις ανάγκες του "ingresso" ...εισόδου, στην εορταστική δηλ. τελετή για την υποδοχή του Ενετού Προβλεπτή.

Πλακόστρωτος Δρόμος που επι Γαληνοτάτης Δημοκρατίας είχαν το δικαίωμα μόνο οι ευγενείς να απολαμβάνουν τον  περιπατό τους, σήμερα όμως έχουμε την ίδια τύχη  όλοι  εμείς, όπως επίσης   τον καφέ και την τζιτζιμπύρα μας κάτω απο τα βόλτα του.
Λιστόν, λοιπόν, περί αυτού η ετυμολογία !
 Ένα από τα χαρακτηριστικότερα σημεία της Κέρκυρας!
Το κτίσιμο των συγκροτημάτων του Liston έγινε από τους Γάλλους  (και ολοκληρώθηκε από τους Άγγλους) σε σχέδια του  Mathieu de Lesseps, (πατέρα του παγκοσμίως γνωστού Ferdinand de Lesseps που έκανε τη διώρυγα του Σουέζ)  που ήθελε να μοιάζει με τη  Rue de Rivoli  και άλλους χαρακτηριστικούς δρόμους του Παρισιού.


Στο τελευταίο μου ταξίδι, με το δέσιμο  του καραβιού στο λιμάνι, μη θέλοντας να χάσω λεπτό,  έβαλα τα πόδια στους ώμους  να απολαύσω την Κέρκυρα, που αγουροξυπνημένη ανακλαδιζόταν κάτω απο τις θωπείες του ήλιου, που μόλις είχε ανατείλει.
Είχα τη μοναδική πολυτέλεια να την απολαμβάνω ΜΟΝΗ!
Κίνηση ανύπαρκτη, μια και τα καταστήματα ήταν ακόμα κλειστά. Μόνο οι εργάτες του Δήμου φρόντιζαν για την καθαριότητά της και οι υπάλληλοι των καταστημάτων τον ευπρεπισμό τους πριν το άνοιγμα.
Με τη μηχανή ανα χείρας δε σταματούσα να κλικάρω πόζες της, σε κάθε γωνιά, κάθε στρίψιμο του κεφαλιού με παραφύλαγε με μια γοητευτική νέα πόζα. Σαν γυναίκα που ακκιζόταν  φιλήδονα μπροστά στο εργαλείο του φωτογράφου!
Μέσα απο τις εκατοντάδες  που τράβηξα αυτή εδώ
 μου ασκούσε μία περίεργη γοητεία.
Η στιβαρή Αρχιτεκτονική, το χρώμα του χρόνου  αλλού ξέθωρο κι αλλού φωτεινό από τις φωτοσκιάσεις, τα βενετσιάνικα φανάρια που κρέμονται , απομεινάρι ενός κραταιού πολιτισμού και έργα  άξιων τεχνητών που "σβήνουν", ήταν ο λόγος που το βλέμμα μου αιχμαλωτιζόταν κάθε φορά που ξανακοιτούσα τις φωτογραφίες.


Και με το θράσος που μ έχει τελευταία συνεπάρει, το τόλμησα...και να το έργο των χειρών μου!

aquarella σε καρτολίνα

Μην ψάξετε την τελειότητα του πρωτότυπου, ούτε ακόμα τις σωστές φωτοσκιάσεις και προοπτική, αναζητήστε απλά το κίνητρο και τη νοσταλγία. Τότε ίσως συναντηθούμε...

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Κανείς δε νοιάστηκε τον κήπο, χρόνια τώρα. Ωστόσο

εφέτος – Μάης, Ιούνης – άνθισε από μόνος του και πάλι,

λαμπάδιασε όλος ως τα κάγκελα, – χίλια τριαντάφυλλα,

χίλια γαρύφαλλα, χίλια γεράνια, χίλια μοσχομπίζελα –

μενεξελί, πορτοκαλί, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο,

χρώματα – χρώματα-φτερά˙ – τόσο που πρόβαλε ξανά η γυναίκα

με το παλιό της ποτιστήρι να ποτίσει – ωραία και πάλι,

γαλήνια, με μια αόριστη καλή πεποίθηση.

Κι ο κήπος

την έκρυψε ως τους ώμους, την αγκάλιασε, την κέρδισε όλη˙

τη σήκωσε στα χέρια του.

Κι είδαμε τότε, μέρα μεσημέρι,

που ο κήπος κι η γυναίκα με το ποτιστήρι αναλήφθηκαν –  

κι όπως κοιτούσαμε ψηλά, κάτι σταγόνες απ’ αυτό το ποτιστήρι

έπεσαν ήσυχα στα μάγουλά μας, στο πιγούνι μας, στα χείλη.

                                                                            Γ. Ρίτσος  3.VI.69  

    

Τα δύο ποτιστήρια  είναι διαφορετικού μεγέθους ,(το κόκκινο μεγάλο,το πρασινάκι μικρό) μεταλλικά   με decoupage χαρτοπετσέτας και πατίνα                                                                                     

Να ευχαριστήσω πολύ για τα βραβεία τη Χρυσόσκονη

και τη demi

Εγω με τη σειρά μου,  θα γλυκάνω τα εξής Blogs, για την ομορφιά που μας προσφέρουν:

1.  την Αθηνά μου! γιατί οι ποδηλατάδες της στο όνειρο συνεχώς με γλυκαίνουν
2. την margo μου για τα πολλά της ταλέντα,που θάθελα να μοιάσω
3. το Μυρσινάκι μου, γιατί είτε αναρτά λουλούδια είτε κοσμήματα,ανθίζει η γειτονιά!
4. Την Κυρία μου, που τη παιδεύω και τη μπερδεύω με τα ζωγραφικά μου έργα (!), αλλά πάνω απ όλα γιατί συμφωνώ απόλυτα με το "Αγάπη είναι..."
5. Το Νικούλι μου γιατί και η πιο απλή ανάρτηση αποπνέει ευαισθησία!
6. Το Φαντομούλη που ζήλεψα τα συρτάρια του (κι όχι μόνο)
7. Τις αδελφές Τατά, τα νοικοκυροκόριτσα, γιατί κάθε ανάρτηση είναι μια νέα έκπληξη
8. Τον Αντώνη, και την Πόπη,που χαρίζουν απλόχερα χαμόγελα σε παιδικά προσωπάκια!
9. Τη Θαλασσένια γι αυτή την αύρα που σκόρπισε και μοσχοβόλισε ο Τόπος!

ΚΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ τέλοςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς

Τη Μικρή Λουλού! την πιο ανατρεπτική persona που έχω γνωρίσει, γιατί η προηγούμενη ανάρτησή της
μου δωσε απίστευτη καλή ενέργεια,  που τη χρειαζόμουν, αλλά και πάντα οι αναρτήσεις της έχουν ενδιαφέρον και προσφέρουν μόρφωση!

Φιλιά πολλά κι απολαύστε τα βραβεία σας, χωρίς άγχος ερωτοαπαντήσεων, ΤΑ ΑΞΙΖΕΤΕ!

Πού ζούμε ;

Κι αφού σας βαλάντωσα για άλλη μια χρονιά, επανέρχομαι ως μετανοούσα Μαγδαληνή , επιζητούσα την κατανόησή  και την ανοχή σας, μ ένα άλλου τύπου προβληματισμό.
Όταν ξεκίνησα αυτή την ακουαρέλα, δεν είχα στο μυαλό μου τίποτ΄ άλλο παρά να προσπαθήσω να προσεγγίσω, όσο το δυνατόν πιστότερα, τις εναλλαγές των χρωμάτων και των σκιαγραφήσεων.

Με παίδεψε πολύ ομολογώ, κι ακόμα περισσότερο με "παίδευε"  η φωνή της Μισιρλούς, που μου ενέτεινε το άγχος : "γιατί δεν έφτιανες καλλίτερα ένα πορτοκάλι ή ένα μανταρίνι;"
Άδικο δεν είχε , όπως τις περισσότερες φορές δεν έχει, αλλά εμένα το θράσος μου με οδηγεί στα δύσκολα.
Στην πορεία όμως, κι όσο το έργο έπαιρνε σάρκα και οστά,  μέσα μου ανακατευόταν η σημειολογία  του   φρούτου και η Μυθολογική του αναφορά, με τα τρέχοντα πολιτικά γεγονότα.
Ναι, αυτά που ακόμα δεν έχουν καταλάβει το μήνυμα συνεργασίας που έλαβαν και δε μπορούν ν΄ αποφασίσουν ποιός θα τα "φυλάει" τελικά.
Κάτι που και τα μικρά παιδιά βρίσκουν στο παιχνίδι , έστω μ΄ ένός είδους "κλήρωση",  αλλά...  αποφασίζουν!
Μια εβδομάδα μετά και ακόμα  κοιλοπονάμε  για Κυβέρνηση, και περιμένουμε να βγούμε από το τέλμα, τουλάχιστον της ακυβερνησίας! Ο τοκετός δύσκολος, το παιδί "έρχεται" με τα πόδια και η καισαρική είναι πλέον η μόνη λύση...
Αλλά κι εμείς...δε πήγαμε πίσω...το μήνυμα ήταν συγκεχυμένο, κι άντε αυτοί οι φωστήρες να το αποκωδικοποιήσουν!
Μέχρι και φαντάσματα του παρελθόντος επιστρατεύθηκαν να μας εκπροσωπήσουν στη νέα Βουλή. Κωμικοτραγική  ή μάλλον τραγική η κατάσταση.

Ξεχάστηκε ως δια μαγείας  η Ιστορία και επιβραβεύτηκαν  αυτοί που ευαγγελίζονται ιδέες σαν των Δυνάμεων Κατοχής.
Με ανησυχεί η τάση των νέων προς τέτοιες ακραίες ιδέες και "πολιτικές"
Με ανησυχεί που δεν έχουν κοινωνική διαστρωμάτωση αυτές οι ιδέες.
Με ανησυχεί η δύναμη που δίνεται σε ανθρώπους που δε μπορούν να ελέγξουν τους εαυτούς τους και δε σέβονται την προσωπικότητα και  την ιδιαιτερότητα του άλλου.
Με ανησυχεί  άνθρωποι, που ούτε καν γνωρίζουν την ιστορία της Χώρας τους, επικαλούνται υψηλά Εθνικά ιδεώδη  (Πατριδοκαπηλία), δε γνωρίζουν καν την Ελληνική γλώσσα και  μου φωνάζουν "εγέρθητΩ".
Να εγερθώ μπροστά σε ποιόν;
Σε κάποιον που ως άλλος Καίσαρας θέλοντας να θριαμβολογήσει κραυγάζει λάθος λατινικά, ως επίδειξη κλασσικής παιδείας;
Κανένας δεν πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος από αυτές τις εξελίξεις.
Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν Δημοκρατική Χώρα και υπεράσπιζε και σεβόταν την διαφορετικότητα και  ιδιαιτερότητα των πολιτών της .
Το ίδιο της το Σύνταγμα υπερασπίζεται την Ισότητα.
Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν  σε κανέναν αυτόκλητο σωτήρα να υποκαταστήσει τους Νόμους και την Τάξη και να θεωρήσει τον εαυτό του τιμωρό κάθε αδύνατου και κατατρεγμένου,  γιατί ο ίδιος είναι ο "περιούσιος" .
Ας  αποδείξουμε οτι δε ζούμε στη Χώρα των Λωτοφάγων...

Λωτός! λοιπόν είναι το φρούτο που δημιούργησε όλους αυτούς τους συνειρμούς , "Λώτα" κατ΄ εμάς τους Επτανήσιους.

"Δέσε μας μαζί" (για τη Γιορτή της Μητέρας)

Ένα ασυνήθιστο ποίημα για την ημέρα, πολύ φορτισμένο ομολογουμένως, αλλά ιδωμένο με άλλη ματιά που αξίζει να διαβάσουμε. 

Του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς 

σε μετάφραση Στ. Τσαγκαρουσιάνου

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά.

Ακουαρέλα σε χαρτί Α4

ΠΡΟΣΘΗΚΗ:





Για τις αγκαλιές που άδειασαν, αδειάζουν...έστω και προσωρινά
Καλό δρόμο αγόρι μου, εγω θάμαι εδώ και θα περιμένω το γυρισμό σου!

Της αγάπης τα βοτάνια

'Οντας σε πρωτοείδανε τα μάτια τα δικά μου,
το στήθος ήτανε ανοιχτό και μπήκες στην καρδιά μου.

Ήθελα νάχα δυο καρδιές, τη μια να στη χαρίσω,

την άλλη να την έχω εγω για να μπορώ να ζήσω.

Τι να την κάμω μια καρδιά, ήθελα νάχα χίλιες

ούλες να σου τσι χάριζα και πάλι νάναι λίγες.

 Σου στέλνω χαιρετίσματα με το πουλί τ αηδόνι

και με τον πετροκότσυφα και με το χηλιδόνι.

Πουλάκια νάναι αντίκρυ μου, γλυκά να τραγουδούνε,

οταν εσένα δε θωρώ,νομίζω πως θρηνούνε.

                             

Αγάλια-αγάλια με καιρό κι η ώρα δεν εχάθη

και με τα βότανα τση γης γιατρεύουνται τα πάθη.

Θα πάρω πίσω τα βουνά, τον ήλιο θ ακλουθήσω,

να βρω βοτάνι να το πιω, για να σε λησμονήσω

Το υψηλό γαρούφαλο αέρας το φυσάει

αγάπη δίχως βότανα, τίποτσι δε φελάει.

Βασιλικός μυρίζει εδώ κι η αγάπη μου διαβαίνει,

αφήστε με να τον ιδώ γιατί η ψυχή μου βγαίνει.

Να  ήμουνα βασιλικός και συ να με μυρίζεις,

να στέκω πάντα δροσερός και συ να με ποτίζεις.

Βασιλικέ πλατύφυλλε με τα σαράντα φύλλα

σαράντα σ αγαπήσανε, όμως εγω σε πήρα.

Σου στέλνω χαιρετίσματα μ ένα μποκέ λεβάντα

να κόβεις να μυρίζεσαι να με θυμάσαι πάντα.

Μυρτιά για να μυρίζουμαι, λυγιά για να λυγιέμαι

και κρίνο για να οσφραίνουμαι άμα σε συλλογιέμαι.

Μυρτούλα μου ανθισμένη, με φύλλα πράσινα,

θέλω να  σ΄ανταμώσω, με χίλια βάσανα!

Βασιλικό έχω στην καρδιά, ανθεί και ευωδίζει,

αλλού ανθεί, αλλού ευωδεί και με περιορίζει.

Απο καιρό επάσκισα να τονε ξεριζώσω,

να τονε βγάλω αφ΄τη καρδιά κι αλλού να τονε δώσω.

Τάχα θωρώ κι οι ρίζες του πως είναι ριζωμένες

και μες τα φύλλα τση καρδιάς υπάρχουν μπερδεμένες.

 Mdf με παλαίωση και decoupage χαρτοπετσέτας

                               

Κομμάτια απο τη ζακυνθινή Λαογραφία να συνοδεύσουν τιμητικά μια χειροποίητη εταζέρα με βότανα και μία καρδιά Νααα!

Πες το κι ...έσκασε! (Tutorial cracle 1 step)

Όποιος θυμάται, και σίγουρα όσοι με παρακολουθούν θυμούνται, πόσο παιδεύτηκα μέχρι να μου βγεί το κρακελέ θα γελάνε και στις νύχτες τους βλέποντας tutorial (αυτά τα ξενικά θα μας φάνε) για κρακελέ!

Λεπτομέρεια

Και άδικο δε θα έχουν (είμαι έτοιμη να δεχτώ οργανωμένη επίθεση!χαχαχα...σε περιμένω...), απλά ζητήθηκε από κάποιες  φίλες κι εγω θα το τολμήσω μεταφέροντας απλά τις εμπειρίες μου.
Το κρακελέ ενός συστατικού είναι ένα χημικό που προκαλεί σκασίματα στο ακρυλικό που έχει τοποθετηθεί από πάνω του, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται το χρώμα της βάσης.


Κατ αρχάς για μένα είναι βασική προϋπόθεση να είναι ελαφρύ το ακρυλικό, διότι εκεί απέδωσα τις πρώτες μου αποτυχίες.  Μπούκωνε τη βάση και δεν έσκαγε
Επίσης, κατ εμέ είναι μύθος οτι  περνάμε προς μια κατεύθυνση το κρακελέ και προς την αντίθετη το ακρυλικό ή στο δύο συστατικών το ταίρι του. Το μόνο που πρέπει να προσέχετε να μην ξαναπερνάτε δύο και τρείς φορές απο το ίδιο σημείο.
Η διαδικασία είναι ίδια με κάθε εφαρμογή decoupage
Επιλέγουμε την επιφάνεια, εγω πήρα ένα μικρό ξύλο κοπής
την ασταρώνουμε

ασταρωμένη  ξύλινη επιφάνεια

στη συνέχεια την περνάμε ένα σκούρο ακρυλικό ως βάση, προκειμένου οταν σκάσει το κρακελέ να κάνει αντίθεση με την τελική επιφάνεια ή αν θέλετε να γεμίσετε τα σκασίματα με δικό σας χρώμα μπορείτε να το βάλετε κατευθείαν πάνω απο το αστάρι
Περνάμε το κρακελέ αφού έχει στεγνώσει καλά η αρχική στρώση ακρυλικού

εφαρμογή κρακελέ

Και αφού στεγνώσει κι αυτό, εφαρμόζουμε το τελικό χρώμα του ακρυλικού .
Όσο πιο πολύ στεγνώσει το κρακελέ θα δώσει μεγαλύτερα σκασίματα στη συνέχεια.

έσκασε το σκασμένο!

Στη συνέχεια τοποθετούμε το μοτίβο που έχουμε επιλέξει,

που θα φροντίσουμε όπως πάντα πρέπει να γίνεται το φόντο του μοτίβου να ταιριάζει χρωματικά με το ακρυλικό του φόντου, ώστε να μην χρειάζεται λεπτομερής κοπή του μοτίβου και να αφομοιωθεί καλλίτερα χωρίς να φαίνεται η περίμετρος της χαρτοπετσέτας.

decoupage με χαρτοπετσέτα  και  κρακελέ ενός συστατικού 

Και αφού ολοκληρωθεί κι αυτό το στάδιο, εαν θέλετε κάντε φωτοσκίαση γύρω απο το μοτίβο (δεν είναι υποχρεωτικό)  οι εργασίες είναι ίδιες όπως σε κάθε decoupage (πέρασμα με κόλλα, βερνίκι, 2 -3 στρώσεις είναι αρκετές για προστασία)

Αυτά είναι τα υλικά που χρησιμοποιώ εγώ (και μάλιστα το κρακελέ και το βερνίκι πολλές φορές με το δάχτυλο, να ελέγχω την ποσότητα και το πάχος) , για ενημέρωση κι όχι για διαφήμιση.
Αυτά κι ελπίζω να βοήθησα, σε περίπτωση ανάγκης καλέστε...
Καλή Επιτυχία στις προσπάθειές σας και μη το βάλετε κάτω, σας το λέει μια πονεμένη ψυχή.

Πρωτομηνιά, Πρωτομαγιά!

Απο μένα για σας με Αγάπη και λουλούδια της αυλής μου και των χεριών μου, για ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, Απολαύστε το!