Χωρίς αποσκευές

Λεπτομέρεια με πάστα διαμόρφωσης

Ποιός ξέρει πόσα χρόνια βρισκόταν ξεχασμένο στην αποθήκη!
Κανένας δε το θυμόταν, ούτε ήξερε πούθε ήρθε.
Ούτε ακόμα τι κουβάλησε ή τι περιείχε κάποτε.
Βρισκόταν σκονισμένο, μαραζωμένο σε μια γωνιά, παραπεταμένο, περιμένοντας καρτερικά  και το φυσικό του  τέλος, αφού τον προορισμό του τον είχε εκτελέσει κατά τα φαινόμενα κι ήταν άχρηστο πια.
Να κουβάλησε τα προικιά της γιαγιάς άραγε; Μπορεί.

Το ξύλο του δεν ήταν ακριβό  και καθόλου απίθανο να κουβάλησε τα όνειρα (αμφιβάλω αν πρόλαβε ποτέ η γιαγιά μου να κάνει  όνειρα),  μιας μεγαλοκοπέλας (τελειωμένης γεροντοκόρης πια), που ενώ είχε εκπληρώσει την υποχρέωσή της απέναντι στην πατρική οικογένεια που γεννοβολούσε παιδιά (που καιρός για όνειρα  που έπρεπε ν αναστήσει 16 αδέλφια! άλλωστε οι γυναίκες της εποχής της δεν εδικαιούντο να κάνουν όνειρα),  αποφασίστηκε να αποκατασταθεί με τον κατέχοντα (άλλο γηραιό) έμπορο.
Δεν είχε ανάγκη από σπουδαία πράγματα, άλλωστε δεν είχε και τον τρόπο, οπότε το φτωχικό μεταφορικό κουβάλησε τ΄ απαραίτητα.
Μια άλλη εκδοχή να περιείχε εμπόρευμα.
Από τα πρώτα εμπορικά  της εποχής, η επιχείρηση "γενικού εμπορίου" του παππού, πουλούσε χονδρική στα χωριά.
Πολλές οι ιστορίες που άκουσα παιδάκι από τα χείλη του παππού  για άγριες ιστορίες πείνας στα χρόνια της Κατοχής, που άνθρωποι εξαθλιωμένοι ζητούσαν μία χούφτα σταφίδες ή λίγο αλεύρι απο τα αδέλφια εμπόρους έναντι ακόμα και την ίδια τους την περιουσία. Προείχε η ζωή και όχι η περιουσία,εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Δεν την εκμεταλλεύτηκαν ποτέ εκείνη την ανάγκη, έδωσαν ο,τι και όσο μπορούσαν, όσο οι ανάγκες της εποχής επέτρεπαν, γι αυτό έχαιραν του σεβασμού μέχρι του θανάτου τους.
Ίσως να φύλαξαν τα χρήματα που συσσώρευαν με χρόνια δουλειάς και εγκράτειας  οι οικογένειες των δύο αδελφών, που ως δια μαγείας έχασαν την αξία τους εν μια νυκτί και θάφτηκαν σαν παλιόχαρτα ουδεμιάς αξίας. Τα πληθωρικά λεφτά, όπως τα είπαν,  "οι Σταύρηδες" ( έτσι τα έλεγε η αγράμματη γιαγιά, λόγω του προσώπου του Γ.Σταύρου, που απεικονιζόταν επάνω τους).
Η Ελλάς  πτώχευε και τότε!

Λεπτομέρεια γωνίας με παλαίωση και κρακελέ

Ακόμα και οι Γερμανοί κατακτητές που είχαν επιτάξει το σπίτι και το είχαν μετατρέψει σε Κομαντατούρ, θα μπορούσε να το είχαν πολεμική αποσκευή. Να φύλαγαν εκεί  τα σχέδια επιθέσεων που κατάστρωναν  για την κυριαρχία του Νησιού και όχι μόνο.
Μπορούσε ακόμα να έκανε και χρέη κάβας, των τροφίμων και των ποτών που δεν στερήθηκαν ποτέ οι ίδιοι.
Άγνωστη λοιπόν η ιστορία αυτού του μικρού επίπλου, που ουδέποτε θα μάθω ούτε εγώ, που έτσι σκονισμένο, χωρίς το παραμικρό  σκάλισμα ή άλλο διακοσμητικό

λεπτομέρεια κρακελέ και σκιών με πατίνες

με προκάλεσε από την πρώτη στιγμή, όταν γκρεμίζαμε την παλιά αποθήκη, που αφού κι εκείνη έζησε στιγμές  δόξας και πλούτου (από άποψη γεννημάτων ) έδωσε τη θέση της σ΄ ένα νέο οικοδόμημα.
Το μικρό μπαουλάκι, μ ένα μικρό ξεσκόνισμα έλαμψε ξανά και ταξίδεψε μακρυά από την αποθήκη.

Μ'  ακολούθησε στην πορεία μου, με συντρόφεψε, φύλαξε πανεπιστημιακά συγγράμματα, περιοδικά διακόσμησης για το νέο μου σπιτικό, έγινε χώρος αποθήκευσης κάθε μικρού που δεν ήθελα να πεταχτεί, στην τελευταία του μετακόμιση ζωγραφίστηκε για ν αλλάξει όψη  και ξανάγινε το κέντρο του κόσμου μου.

Ποτέ δε το επεδίωξε το ίδιο, εγώ είχα εξάρτηση απ αυτό.
Άγνωστο τι, κουβαλούσε την ιστορία της οικογένειάς μου κι εμένα μου "μιλούσε" συνωμοτικά  έστω κι ακατάληπτα.
Έτσι για ακόμα μία φορά αναβαθμίζεται εμφανισιακά, όσο κι αν δεν είχε εμφανή ανάγκη, εγώ ήθελα να το φρεσκάρω, για να συνεχίσει το ταξίδι του στο χρόνο που άγνωστο πότε και πού θα καταλήξει...

καπάκι μπαούλου με decoupage  χαρτοπετσέτας, κρακελέ ενός συστατικού, ανάγλυφα με πάστα διαμόρφωσης  και πατίνες

Υ.Γ. Επειδή υπήρξε διάσταση απόψεων μεταξύ εμού και της κόρης  στον τελικό χρωματισμό (η μία τόθελε ανοιχτόχρωμο κι η άλλη καφετί, αντίστοιχα) επέλεξα ένα συνδυασμό των δύο.
Το καπάκι βάφτηκε κατ αρχάς λευκό, παλαίωση και κρακελέ ενός συστατικού (για ν αποκτήσει υφή ανάλογη της εποχής του) και μετά με πατίνες άλλαξε όψη και η βάση βάφτηκε με σφουγγαράκι (για τεχνοτροπία) café au lait!!!