Δια της Χορηγίας των Ενόπλων Δυνάμεων

Φέτος κατανοώντας απόλυτα την οικονομική ένδεια που βιώνουμε όλοι μας, και την απομάκρυνση της ιδέας των διακοπών, ανέλαβαν αυτοβούλως οι Ένοπλες Δυνάμεις μας να μας παράσχουν ένα πακέτο διακοπών σε δύο στάδια.

Και επειδή ποιός στραβός δε θέλει το φως του , τ' αποδεχτήκαμε μη λαμβάνοντας υπόψη τα εμπόδια και τους γρίφους του... “κρυμμένου θησαυρού”!

Το πρώτο είχε πολύ αγωνία, πολύ άγχος, πολύ λαχτάρα!!! Κι οταν λέμε λαχταρίσαμε, λαχταρίσαμε κυριολεκτικά.

Κάναμε ένα ταξίδι ανέλπιστο και μέχρι να φτάσουμε δεν έβλεπα δρόμο, άλλωστε ο συγκεκριμένος δεν είχε και τίποτα το εξαιρετικό να μ εντυπωσιάσει, εκτός απο λακκούβες σαν να τον είχαν βομβαρδίσει!

Αυτό μου έδωσε την πεποίθηση οτι ο,τι Κυβέρνηση και να βγάλουμε προσεχώς, ΟΥΔΕΝ περιμένω, αφού τόσα πακέτα (Ντελόρ κ.λ.π.) πέρασαν απο την Ελλάδα κι ακούμπησαν μόνο στις τσέπες των επιτήδειων... Ούτε Εθνικούς δρόμους δε καταφέραμε ν αποκτήσουμε!
Παραμείναμε στους καρόδρομους του ΄40 που κουβαλούσαν τα πολεμοφόδια με τα μουλάρια. Φαίνεται οι θωρακισμένες Mercedes τους δεν καταλαβαίνουν ούτε απο “σαμαράκια”, ούτε απο κρατήρες ηφαιστείων απο έλλειψη ασφάλτου!

Τλπ. Συνεχίζω... με σταθερό το γκάζι πατημένο, ανυπομονούσα να φτάσω στο ποθούμενο, να το δω, να τ' αγκαλιάσω, να ησυχάσω. Μια βρομάδα απουσίας και ξαφνικά χτύπησαν καμπανάκι συναγερμού!

Πράγματι φθάσαμε την Αρτα, κατάκοποι και ανήσυχοι.

Αλλα το Τοπίο που μας περίμενε εντός κι εκτός μας γαλήνεψε.

Την Αρτα δε μπορώ να σας την περιγράψω, διότι αυτές τις δυο μέρες η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη και η μόνη παρασπονδία ένα καλό Ξενοδοχείο (κι αυτό κατα τύχη, χάρη στ αυτοκίνητο που μας άφησε καταμεσής ώρα 11+ τη νύχτα) και ένας περίπατος στον Κεντρικό της δρόμο,ούτε 500 μέτρα.

Η Αρτα απο ψηλά (απ το Νοσοκομείο) στην άκρη αριστερά το θρυλικό Γιοφύρι και απόψεις εντός-εκτός Ξενοδοχείου "ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ"

Μου έδειξε όμως ένα όμορφο πρόσωπο και ένα ανθρώπινο πρόσωπο, καθαρό και ως Πόλη και ως άνθρωποι με ενδιαφέρον και πολιτισμό.

Κι αφού περάσαμε επιτυχώς το δύσκολο αυτό διήμερο, πάλι ο Ελληνικός Στρατός είπε να μας επιβραβεύσει μ άλλο ένα!!!

Αυτό ξεκινησε ήρεμα,γαλήνια, χαρούμενα, αισιόδοξα!

ο Πλούς απο Ζάκυνθο, προς...

Αφήσαμε πίσω το Νησί μας και ακολουθήσαμε την ιδια διαδρομή, αλλά για Γιάννενα αυτή τη φορά.

Να πω οτι και με δυο παπούτσια πάνινα την ξανάκανα ευχαρίστως!

Η Φύση μας αντάμειψε απλόχερα!

Μια διαδρομή, απο Αρτα και μετά, ασύλληπτη!

Βουνά πανύψηλα, αδιαπέραστα ...άμοιροι Ιταλοί, απερίσκεπτοι! Πως φαντασθήκατε οτι θα προσπερνούσατε αυτούς τους ορεινούς όγκους αλώβητοι;

Οργιώδες πράσινο παντού,νερά γάργαρα στο πλάι του δρόμου, οι πικροδάφνες σ' όσα χρώματα υπάρχουν θεριεμένες κι αυτές απο την πλούσια δροσιά, ανθοφόρες, τόνιζαν την κυριαρχία του πράσινου και έδιναν μοναδικής ομορφιάς ζωγραφικούς πίνακες.

Αγριολούλουδα, απ' αυτά που πουθενά αλλού δεν έχετε συναντήσει, παρά μόνο στα βιβλία της Φυτολογίας.

ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ!

Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ,οτι ο ζωγράφος που δε πρόκειται ν' αντιγραφεί ποτέ, είναι η Φύση! Πλατάνια με κορμούς που δε μπορούσαν να τους αγκαλιάσουν ούτε ενωμένα ανθρώπινα χέρια, εύρωστοι, και ευθυνετείς , πλάι απο τα ποτάμια που κατέβαζαν τα νερά των βουνών κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής.

Ειδυλλιακά τοπία, απ αυτά που δε θέλεις να πάψεις ν' απεικονίζεις.

Επιθυμούσα νάχα μια κάμερα όπως στις ταινίες,στερεωμένη πάνω στ ' αυτοκίνητο και να μην πάψει να φωτογραφίζει.Μόνο ετσι θα μπορούσα να αποδώσω αληθινά αυτό το μεγαλείο που αντίκρυσα και να σας το μεταφέρω με ακρίβεια.

Στο δρομο σταματήσαμε στα Χάνια Τερόβου.

“Εντολή” της Σωσούς κι όχι αριστερά (άσε τον Αλέκση, προς το παρόν, εσύ δεξιά θα σταματήσεις...δεν το είπε έτσι, γιατί δεν θέλει να μ' επηρεάζει πολιτικά!χαχαχαχα)

Σταματήσαμε λοιπόν, για να αναπληρώσουμε την καμένη ζάχαρη (πού πας ρε Καραμήτρο χωρίς ζάχαρη; έτσι! ) 

και σ ένα δροσερό & λουλουδασμένο τοπίο φάγαμε μία Γαλατόπιτα!

Συνεχίσαμε και μπήκαμε Γιάννενα, ύστερα απο μία ελάχιστη, αλλά επιβλητική διαδρομή.

Και φτάσαμε στο σημείο συνάντησης με την αγαπημένη μου κουμπάρα.

Είχαμε να ειδωθούμε κάποια χρόνια, αλλά είναι απο τις σχέσεις εκείνες που δεν περνά ποτέ χρόνος ανάμεσά τους.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ, γιατί ακόμα και με το βλέμμα μιλάμε και συνεννοούμαστε, γιατί γελάμε απίστευτα μαζί,γιατί καταλαβαινόμαστε, γιατί ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ!

Πάντα φίλες!

Η στιγμή της συνάντησης λοιπόν, εκτός απο τη θέρμη της αγκαλιάς, μου αποκάλυψε και ένα άρωμα...γνωστό άρωμα...κοίταξα γύρω μου και διαπίστωσα οτι το άρωμα της Κέρκυρας ήταν διάχυτο παντού...Φλαμουριές (τίλιο) γεμάτος ο Τόπος!!! Μοσχοβολούσε απίστευτα !!!

εκεί που το πράσινο με το ουρανί γίνεται ένα!

Απόρησε η κουμπάρα μου με τον θαυμασμό μου,αλλά της εξήγησα οτι εμείς στερούμαστε, γενικά πράσινου μεσ΄ την Πόλη. Πόσο μάλλον αυτό που τα αιωνόβια δένδρα συνυπάρχουν με τις νέου τύπου πολυκατοικίες και τα κλασσικά Ηπειρώτικα αρχοντικά!

Το απόγευμα δεν βοήθησε να βγάλω τις καλλίτερες φωτό για να σας δείξω. Η επιθυμία να τα πούμε και η κούραση απο το ταξίδι, μας πήραν ώρα και εν τω μεταξύ σουρούπωσε,

Ηλιοβασίλεμα στη Λίμνη των Ιωαννίνων

οταν κατεβήκαμε για μία βόλτα και δη στην Παραλίμνια περιοχή.

Λοιπόν, αν έχετε περάσει όλα αυτά τα θεόρατα βουνά, σας είναι αδιανόητο οτι κάπου στην καρδιά τους κλείνουν μια τόσο όμορφη πόλη με μία Λίμνη στη μέση κι όχι μόνη ...με Νησί!

Είναι πραγματικά ασύλληπτο, όπως και η ομορφιά τους!
Χαίρεσαι να περπατάς στα Γιάννενα! συνδυάζουν το στεριανό και το υγρό στοιχείο, που δε θέλω ποτέ να μου λείπει. Αναπνές άρωμα και απολαμβάνεις δροσιά, κάτω απο τα βαθύσκιοτα δένδρα,

Ηλιοβασίλεμα με θέα το Τζαμί

 δίπλα σε νεανικά στέκια, ανθρώπους που κάνουν ποδήλατο, τζοκινγκ,

...τώρα τρέχουμε!

 ακούνε μουσική, παιδιά που παίζουν, ηλικιωμένους που απολαμβάνουν την παρέα τους . ΚΟΣΜΟΣ! Πολύς, σαν το συνωστισμό της Ρεπούση, όμως αυτός ήταν πράγματι συνωστισμός και ειρηνικός, χαρούμενος,ζωντανός!!!

Μια βόλτα σε μια παραδοσιακή γειτονιά της Πόλης, έχω την εντύπωση οτι πρέπει νάταν η Εβραϊκή της συνοικία,

 αλλά δεν το έχω βεβαιώσει ιστορικά, μου δωσε άλλες εικόνες, που εν καιρώ θα δείτε.

γαλήνη  στο "Σείριος- kitchen"

Το βράδυ ολοκληρώθηκε σ' ένα γαλήνιο και δροσερό κήπο για φαγητό.

Η άλλη μέρα, εκτός απο το ταξίδι του γυρισμού, περιέκλειε συγκίνηση που δεν είχα υποψιασθεί, ήταν ο λόγος για το “ωραίο ταξίδι”!

Καμάρωσα, απίστευτα συγκινημένη (δε το περίμενα, ομολογώ), το παλληκάρι μου να παρευλαύνει μπροστά μου ως άντρας πια, υπεύθυνος και ετοιμος να υπερασπισθεί τα ιερά και τα όσια μιας ταλαιπωρημένης και καταρρακωμένης Πατρίδας.

Συγκινήθηκα, γιατί συνειδητοποίησα, οτι το μικρό ασχημούλικο μωρό που είχα φέρει στον κόσμο πριν 20 κάτι χρόνια, μεταλλάχθηκε...έγινε άντρας πια, σα να πέρασε μια νύχτα μόνο απο τότε. Υπεύθυνος, πειθαρχημένος, με στόχους και αποφασιστικότητα.

Χαίρομαι που έζησα αυτή την εμπειρία και εύχομαι, να μην χρειασθεί να υπερασπιθούν τον όρκο που  έδωσαν, κανένα παιδί, καμιάς μάνας!

Τώρα, η Κύπρος μας περιμένει (όχι εμένα...τουλάχιστον, προς το παρόν...)

Έτσι, δύο ταξίδια χωρίς πρόγραμμα, πραγματοποιήθηκαν, γιατί ο  Στρατός το θέλησε, τον ευχαριστώ λοιπόν γι αυτές τις mini , αλλά τόσο όμορφες και φορτισμένες διακοπές!

Όσο για σας, συγχωρήστε μου την ανάρτηση-Γίγας, αλλά δε μπορούσα να κόψω κάτι. 
Εύχομαι να ζήσετε με τη σειρά σας και το ταξίδι και την εμπειρία του βλασταριού σας...θα με θυμηθείτε...!