Το ζην επικινδύνως

Δεν  είχα πρόθεση να κάνω μια τέτοια ανάρτηση, όμως καμιά φορά τα γεγονότα μας ξεπερνούν και τα «θέλω» μας  υπερισχύουν των «πρέπει» και ζητούν να εκφρασθούν, μήπως καταλαγιάσουν οι φόβοι μας.

Αναλογίζομαι πολλές  φορές τα χρόνια που πέρασαν, τα χρόνια της παιδικής κι εφηβικής μας ηλικίας  και τα συγκρίνω με την σημερινή αίσθηση ανασφάλειας που διακατέχει τη ζωή μας.

Ίσως ότι τώρα έχουν αλλάξει πολλά, εμείς έχουμε γίνει πιο έμπειροι, έχουμε διανύσει το περισσότερο από τη ζωή και  πλέον εκτός τη δικής μας ζωής έχουμε κι άλλες στην ευθύνη μας, μας κάνουν πιο ευάλωτους και πιο ευαίσθητους.

Όμως δεν μπορείς να μη συγκρίνεις, τις ξένοιαστες μέρες που έπαιρνες το ποδήλατο, χωρίς καν να δίνεις λογαριασμό, παρά με ένα «πάω μια βόλτα» έτσι αφηρημένα, προς όποιον τυχόν σ άκουγε, τρέχοντας συγχρόνως ν απομακρυνθείς, εξαφανιζόσουν προς άγνωστη κατεύθυνση!

Τότε που δεν υπήρχαν κινητά για να κατασκοπεύουν τις κινήσεις σου. Πού ξεκινούσες από το σπίτι σου και μπορούσες να «ξεβρασθείς» χιλιόμετρα μακριά, χωρίς το άγχος του ρολογιού, μόνος ή γελώντας με την παρέα σου.

Πηγαίναμε σμάρι παιδιά στη θάλασσα και ποτέ κανείς δεν ανησύχησε, μήπως πνιγούμε, μήπως κακοπέσουμε καθ οδόν, μήπως μας συμβεί κάάάτι τέλος πάντων, άσχημο

Στα μπαράκια της εποχής  διασκεδάζαμε μέχρι ανατολής του ηλίου και οι γονείς δεν έμεναν ξάγρυπνοι να μας περιμένουν αγωνιώντας. Ξαπλώναμε στη νοτισμένη άμμο και κουβεντιάζαμε, μέχρι να μας υπενθύμιζε το ξημέρωμα, ότι είχε φτάσει η ώρα του γυρισμού.

Γυρνούσαμε σπίτια και οι δικοί μας κοιμόντουσαν  στα  ξεκλείδωτα σπίτια,ή στις αυλές στρωματσάδα   ή ακόμα και στ ‘ αλώνια την εποχή που ήταν απλωμένη η σταφίδα για φύλαξη, χωρίς φόβο!

                                            

Σήμερα ο φόβος κυριαρχεί στη ζωή μας, καιροφυλαχτεί σε κάθε στρίψιμο της γωνίας η αβεβαιότητα.

Η ίδια η ζωή έχει γίνει ένας βραχνάς που σε πνίγει, από τα θέματα υγείας που κυριαρχούν στις μέρες μας κι ακούς καθημερινά λυπηρά γεγονότα , μέχρι την ανασφάλεια να κυκλοφορήσεις ελεύθερος κι ελεύθερα οποιαδήποτε ώρα της ημέρα.

Η πιο  απλή καθημερινή διαδρομή  ή συνήθεια  γίνεται αγώνας ζωής!

Οδηγείς στο δρόμο, με το φόβο «θα φτάσω στον προορισμό μου;»

Πηγαίνεις στις Τράπεζες και κοιτάς γύρω σου καχύποπτα ποιος πλησιάζει το ταμείο εκτός σειράς, μπας και…

Περπατάς στο δρόμο και δε μπορείς να απολαύσεις τη βόλτα σου, αντιδρώντας σε κάθε θόρυβο που ακούγεται πίσω σου, δίπλα σου, μήπως αυτός που πλησιάζει δεν επιθυμεί να σε προσπεράσει αλλά να σε κουρσέψει, να σε βιάσει, να…να…να…

Πηγαίνεις διακοπές και καταπιέζεις το παιδί σου νάναι στην οπτική σου ακτίνα, μην απομακρυνθεί, μη αφεθεί, μη χαρεί την ελευθερία που του χαρίζει η ξενοιασιά των διακοπών. Του κάνεις αλλεπάλληλες κλήσεις στο κινητό, μ ένα αγωνιώδες «πού είσαι;», και το περιμένεις να γυρίσει το βράδυ, για να πας εσύ ήρεμα να κοιμηθείς πλέον.

Μπαίνεις στο σπίτι σου και κατοπτεύεις το χώρο με άγχος μήπως πριν από σένα τον έχει «επισκεφθεί» κάποιος άλλος.

Κοιμάσαι το βράδυ και κλειδαμπαρώνεσαι σαν τον ποντικό στη φάκα του. Κάθε θόρυβος είναι ενοχοποιητικός ότι κάποιος επιβουλεύεται την γαλήνη σου και την ασφάλειά σου

Πας στη δουλειά σου και δεν ξέρεις αν σήμερα θάναι η άτυχή σου μέρα, που από ένα τυχαίο γεγονός θα βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα και θα πληρώσεις με το πολυτιμότερο , τη ζωή σου, την ατυχία της στιγμής.

Αυτές οι σκέψεις που τελευταία μου τριβελίζουν το μυαλό, επανήλθαν δριμύτερες, από τις σκηνές Far West  που εκτυλίχθηκαν  (http://www.ert.gr/pirgos/37764-Kyllhnh-Gkangksterikh-epithesh-se-chrhmatapostolh & http://www.dete.gr/news.php?article_id=106886) στο λιμάνι της Κυλλήνης (όχι στο μεγαλύτερο λιμάνι της Χώρας, αλλά σ ένα  επαρχιακό λιμάνι μικρής εμβέλειας), με τη Χρηματαποστολή που συνταξιδεύαμε ( ταξίδι –αστραπή στην Πάτρα ), μπροστά στα φοβισμένα μάτια εκατοντάδων  ταξιδιωτών που αποβιβάζονταν ή περίμεναν να επιβιβαστούν στα δύο καράβια για Κεφαλονιά και Ζάκυνθο.

Κακοποιοί  με βαρύ οπλισμό, που καθημερινά  θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, χωρίς καν να τις υπολογίζουν, αρκεί να  σταθείς εμπόδιο στα άνομα σχέδιά τους

Δε ξέρω τι μέρες μας επιφυλάσσει η μοίρα μας, απλά καθημερινά βλέπω την κατάσταση να εκτραχύνεται κι εμείς όλο και πιο φοβισμένοι να μην μπορούμε ν απολαύσουμε τις πιο απλές στιγμές της ζωής…

Να ευχόμαστε να μη βρεθούμε στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή.