Με γλύκα παράδοσης.

Σήμερα σας επιφυλάσσω μία διαφορετική ανάρτηση, απο αυτές που δεν έχετε συνηθίσει από μένα.
Κάποιες θα τρίβουν τα μάτια τους, γιατί απλούστατα δεν με πιάνει το μάτι τους, με θεωρούν έναν απλό καθημερινό άνθρωπο...όόόχιιι...δε θα τους κάνω τη χάρη!
Δε μπορεί άλλες να κατέχουν τον τίτλο της χρυσοχέρας και άλλες του... ψαλιδοχέρη, της ανεπρόκοπης.
Μια που σας ξενάγησα λοιπόν, έστω κι ακροθιγώς, στον Τόπο μου, κάτι ακόμα τοπικό.
Παλιά λοιπόν, που οι άνθρωποι δεν είχαν τις σημερινές πολυτέλειες κι ευκολίες και ντελίβερι προσπαθούσαν να επιβιώσουν , να βγάλουν τα προς το ζην και να τραφούν, εκ των ενόντων και εκ των γεννημάτων τους.
Εφεύρισκαν  τρόπους να καταναλώνουν τη σοδειά τους και να τρέφονται, είτε ως φαγητό, είτε ως γλύκισμα.
Απλά καθημερινά τα προϊόντα της μάνας γης, απλοί , αγράμματοι άνθρωποι οι ίδιοι, αλλά το μυαλό έκοβε ξυράφι και η οικονομία των πόρων δεν επέτρεπε να πηγαίνει τίποτα χαμένο.
Μία λοιπόν παραδοσιακή συνταγή γλυκίσματος (τι άλλο; μπάμιες θα σας έδειχνα;),  θα σας παρουσιάσω σήμερα,

που στις μέρες μας τείνει να εκλείψει, μια που οι παραδοσιακές νοικοκυρές, έδωσαν τη θέση τους στις σκληρά εργαζόμενες, εντός κι εκτός σπιτιού, γυναίκες και τα σιτηρά πάλι έγιναν εισαγόμενα και όχι παραγώμενα στα ιδιόκτητα χωράφια.


ΚΟΥΜΠΟΣΤΟΣ, λοιπόν, και σύμφωνα με το "Γλωσσάριο ιδιωματισμών της αλλοτινής ζακυνθινής ντοπιολαλιάς" του αξέχαστου Γιάννη Πομόνη-Τζαγκλαρά, είναι: "Τοπικό (άλλοτε) προσφιλές λαϊκό "έδεσμα", παρασκευαζόταν απο νέας εσοδείας στάρι, χονδροαλεσμένο σε χειρόμυλο, που το έβραζαν με ζάχαρη και λάδι. Σερβιριζόμενο στο πιάτο το πασπάλιζαν με κανέλα"
Ιδού λοιπόν αυτό το γλύκισμα της εποχής (καθότι μετά το θερισμό) για τις μέρες τις καλοκαιρινής σαρακοστής !

Κουμπόστος: τοπικό εποχιακό γλύκισμα

Αυτό προοριζόταν για κανίσκι, τι σε  αλουμίνιο θα σας τρατάριζα; Πορσελάνη  Λιμόζ  και βάλε θα επιστράτευα, δυστυχώς όμως, είχε ήδη φαγωθεί πριν τη φωτογράφιση το ευπαρουσίαστο!!!χαχαχαχα
Τώρα, ώρες είναι να θέλετε να σας αποκαλύψω και τη μυστική οικογενειακή συνταγή... μμμμ να το σκεφτώ λιγάκι...άντε ας το πάρει το ποτάμι...πώς τα καταφέρνετε και με τουμπάρετε, δε ξέρω!
Τα υλικά είναι με το μάτι, δεξί, αριστερό δεν έχει σημασία, σκοπός είναι να σας το γεμίσει, άντε να σας το κάνω πιο εύκολο...

Υλικά

2 1/2 ποτήρια νερού χοντροκομμένο στάρι νέας εσοδείας
2       κουτάλες βαθιές λάδι
2 1/2 ποτήρια ζάχαρη (η ζάχαρη είναι δικό σας θέμα. Εξαρτάται πόσο γλυκό το θέλετε)
μια πρεζούλα αλάτι

Εκτέλεση:
Σε μισή κατσαρόλα νερό  που άρχισε να κοχλάζει ρίχνουμε το στάρι, σβήνοντας συγχρόνως τη φωτιά και τ' αφήνουμε όλη νύχτα να φουσκώσει.
Την επομένη προχωράμε στο βράσιμο του σταριού με το λάδι.
Δεν πρέπει νάχει πιεί όλο το νερό, αν τόχει κάνει, συμπληρώστε νερό, προκειμένου να μη σβολιάσει.
Ανακατεύετε  τακτικά να μην πιάσει στην κατσαρόλα.
Όταν έχει βράσει το στάρι κι έχει μαλακώσει (να το βρίσκεις όμως λίγο στο δόντι), τότε ρίχνετε τη ζάχαρη και τ' αφήνετε να χυλώσει.
'Αν παρ' ελπίδα  πήξει πολύ, αραιώστε το με λίγο ζεστό  νερό,να μην διακοπεί η διαδικασία βρασμού. Αν πάλι έχει μείνει αραιό παρότι έχει βράσει, προσθέτετε λίγο κορν φλάουρ.
Αν έχουν γίνει όμως, όλα όπως πρέπει, δε θα χρειαστείτε τίποτε απ όλα αυτά.
Σερβίρετε σε μπωλ, ρίχνετε κανέλα απο πάνω, και ...Καλή σας όρεξη!

Μη πιστέψετε οτι πάω να παραβγώ στις καθ ύλην αρμόδιες, απλά σήμερα, είχα άμεση ανάγκη από κάτι γλυκό, γι αυτό άλλαξε κι η προγραμματισμένη ανάρτηση.Θα χαρώ ν ακούσω τις απόψεις σας, κι αν έχετε κάποια παραλλαγή αυτού του γλυκίσματος στον Τόπο σας.

Χρόνια Πολλά στις εορτάζουσες σήμερα, ιδιαίτερα στις αγαπημένες μου φιλενάδες που γιορτάζουν  η Παναγία ας  προστατεύει  ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

& Μην ξεχνάτε... αυτό!