Φθινoπωρινές πινελιές

Πολλάκις στέκομαι αδύναμη κι εκστατική μπροστά στην παντοδυναμία της φύσης και θαυμάζω!
Τούτες τις μέρες, ένα ακόμα μικρό θαύμα λαμβάνει χώρα μπροστά τα έκπληκτα μάτια μας!
Κι αναρωτιέμαι:  "Πώς να χωρέσει μία ζωή σ αναμονή σε λίγες κλεμμένες μέρες;"
Όλο το χρόνο υπομένουν το βαρύ βάρος της γης.
Ανήλιαγα, ξερά, χωρίς  αέρα
Από πάνω τους περνούν αδιάφορες 350 μέρες! Αδιάφορες; Ποιός ξέρει τι διεργασίες γίνονται κάτω εκεί,που εμείς δε μπορούμε καν να διανοηθούμε!
Κι όμως εκείνα περιμένουν καρτερικά...
Και με το πρώτο δρόσισμα της φύσης, μόλις περάσει η καλοκαιρινή λάβα και το πρώτο έστω κι ασθενικό πρωτοβρόχι κάνει το ξέσπασμά του, ξεπετιούνται  ανάκατα μέσα από τα ξερά χορτάρια, με θέληση να επιβληθούν,ορθώνοντας το λεπτεπίλεπτο κορμάκι τους και επιβάλλοντας την ομορφιά τους, ανακατεμένη μ ένα μεθυστικό άρωμα.
Τα κεφαλάκια ακόμα γερμένα στο χώμα, που τα κράτησε ζεστά και ζωντανά ένα χρόνο, σαν απόδοση ευχαριστίας ή ντροπής στο απότομο ξεπέταγμα από την χωμάτινη αγκαλιά ή μήπως είναι πολύ δυνατός ο ήλιος από τα σκοτάδια τους για να τον αντικρίσουν κατάματα;
Μέχρι τέλους δεν σηκώνουν κεφάλι στον ήλιο, έτσι ταπεινά κι όμορφα,σαν ντροπαλά νιόβγαλτα στη ζωή κοριτσόπουλα, ολοκληρώνουν το πέρασμά τους στην επιφανειακή ζωή.
Κοπελούλες το τοπικό τους όνομα, Κυκλάμινα το επιστημονικό.

Ακουαρέλλα σε χαρτί

Αυτά τα ενδημικά φυτά σηματοδοτούν το πέρασμα από την μία εποχή στην άλλη και μεθούν με τ άρωμά τους το φθινόπωρο,κερνώντας μας ομορφιά,για την υπομονή που είχαμε να τα περιμένουμε μια ολόκληρη χρονιά να εμφανισθούν.
Έτσι εκστατικός μπροστά στη δύναμη τους για ζωή στέκεται κι ο ποιητής,ρωτώντας τα

Κυκλάμινο, κυκλάμινο

στου βράχου τη σχισμάδα

πού βρήκες χρώματα κι ανθείς;

που μίσχο και σαλεύεις;

Τα δικά μου  πολύ απέχουν από την πραγματική ομορφιά τους.
Απολαύστε τα οπωσδήποτε στη Φύση και πού είστε...
Ζήστε τη ζωή με πάθος.Η ζωή δεν περιμένει!
                                                          ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!