Η εκλεκτή των ξωτικών

" ‘Oλα τα πρωινά ήταν ίδια στη μικρή λίμνη μέσα στο δάσος. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου ξαφνικά όλα τα μικρά πλασματάκια ξυπνούσαν και γέμιζαν με τις φωνές τους το τοπίο.

εσωτερική άποψη-υποψία!

Κάτω από έναν μικρό θάμνο, δίπλα στο γαλάζιο νερό της λίμνης, κοιμόταν συχνά μια μικρή νεράιδα…ήταν μικροσκοπική με χρωματιστά φτερά και φορούσε πάντα το αγαπημένο της φόρεμα κόκκινο με λευκές μικρές κουκίδες. Εκεί, κάτω από το θάμνο μπορούσε κανείς μετά βίας να ξεχωρίσει το μικροσκοπικό κεφαλάκι της  Fidget, όταν κοιμόταν στην αγαπημένη της κρυψώνα. 

Δεν της άρεσε να κοιμάται μαζί με την οικογένεια της προτιμούσε την ηρεμία, άλλωστε η οικογένεια Rainbowglow ήταν από τις πιο σημαντικές οικογένειες στο δάσος. Στο σπίτι πάνω στο μεγάλο δέντρο όπου ζούσε μπορούσε να αντικρίσει κανείς όλα της τα αδέρφια που και αυτά είχαν φτιάξει δική τους οικογένεια αλλά λόγω της παράδοσης των ξωτικών θα έπρεπε να μένουν όλοι μαζί για να αντιμετωπίζουν το κίνδυνο που παραμόνευε σε κάθε γωνία. 

Ξύλινο κουτί με decoupage χαρτοπετσέτας, δαντέλες,κορδέλες και στένσιλ

 Η Fidget όμως ποτέ δεν το κατάλαβε αυτό, «Ποιος κίνδυνος;» σκεφτόταν συχνά.                 « Μπα! Αυτά είναι παραμύθια για τα μικρά ξωτικά που δεν κάθονται ήσυχα και συνέχεια πηδάνε από κλαδί σε κλαδί και από νούφαρο σε νούφαρο». Έτσι κάθε βράδυ ξεγλιστρούσε από το κλαδάκι της και κατέβαινε στον θάμνο. Μέσα στο σκοτάδι και την ηρεμία ξάπλωνε στο δροσερό χορτάρι και κοιτούσε τα αστέρια. Ήθελε πολύ κάποτε να αποκτήσει το δικό της αστέρι εκεί ψηλά. ’λλα αν και με τα φτερά της πετούσε πολύ γρήγορα ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει εκεί στον μαύρο ουρανό με τα μικρά φωτάκια.

   Συχνά ανάμεσα στις σκέψεις της αυτές την έπαιρνε ο ύπνος. Ευτυχώς ποτέ κανείς δεν την ενοχλούσε, μόνο όταν ο ήλιος χάιδευε το πρόσωπο της με τις ακτίνες του καταλάβαινε πως έπρεπε να αφήσει το καταφύγιο της. Ποτέ δεν μπόρεσε να αντέξει το φως του ήλιου γι’αυτό την έβλεπε κανείς να κάθεται πάντα στο φως του απόλυτου φεγγαριού, στην πανσέληνο. Μόνο τότε δεν κατσούφιαζε τα μάτια της…Όμως το στρόγγυλο φεγγάρι θα αργούσε να φανεί και πάλι, θα πρεπε να περιμένει 28 ημέρες!

    Αυτά τα πρωινά πετούσε μέχρι το δέντρο και πήγαινε κατευθείαν στην μαμά της, ήξερε πως έπρεπε να την βοηθήσει να καθαρίσουν το κλαδί που γέμιζε μικρά ζωύφια και σκόνη από τον άνεμο που συχνά φυσούσε. Κάποια άλλα πρωινά κρατούσε τα μικρά της ανίψια, δεν είχε πολύ που είχαν γεννηθεί, ούτε που γνώριζαν καλά καλά να κουνάνε τα φτεράκια  τους. Δεν την ενοχλούσε καθόλου που περνούσε την ώρα της με τα μικρά άλλωστε της άρεσε να τους μαθαίνει νέα πράγματα, σε ποιο φύλλο θα κάνουν την καλύτερη τσουλήθρα, πιο  νούφαρο έχει την καλύτερη θέα και πώς να πετάνε ψηλά μέχρι τα πρώτα σύννεφα. 

   Τα μικρά ήταν ξετρελαμένα μαζί της. Συχνά η Fidget παρατηρούσε τον μικρό της ανιψιό.   Είχε πάντα κάτι ξεχωριστό, το ένα του φτεράκι ήταν πιο μικρό από το άλλο και έτσι δεν μπορούσε να πετάξει με άνεση. Το βράδυ που είχε γεννηθεί η Fidget είχε ακούσει κρυφά τους γονείς της να μιλούν με τον μάγο του δάσους. « Ο μικρός ανήκει στους εκλεκτούς» είπε ο γέρο-μάγος « Η προφητεία  το λέει καθαρά: σημάδι θα φέρει για να τον αναγνωρίσετε και θα είναι ο αρχηγός των ξωτικών». «Λες;» σκέφτηκε.

...περιμετρική άποψη!  decoupage χαρτοπετσέτας,με τελείωμα  δαντέλας και κορδέλας

Η συνέχεια του παραμυθιού εδώ!

Κορφιάτικοι πλόες

Όταν ξαναγύρισε δειλά-δειλά η ζωγραφική στη ζωή μου, με την αμέριστη υποστήριξη και παρότρυνση της Μαρίας, πλένοντας και ξεπλένοντας τα πινέλα μου άρχισα να ζωγραφίζω...τι άλλο; Λουλούδια!
Κάποια μέρα, η Μαρία  αντί να μου πει "φτάνει πια θα πάθουμε τίποτα με τη γύρη", όσο πιο ευγενικά μπορούσε μου είπε:
- Θέλω και μία Θαλασσογραφία τώρα.
Μμμμ, να που φτάσαμε στα δύσκολα!
Τι πιο φυσικό θάταν να κοιτάξω γύρω μου και να ζωγραφίσω κάτι απο εδώ.
Καθημερινά βουτάω ολόκληρη  μέσ στο απέραντο γαλάζιο.
Σ΄ ένα φυσιολογικό άνθρωπο θα μπορούσε νάταν έτσι, αντίθετα εγώ έψαξα τις φωτό μου και ... διάλεξα!
Όποιος ακούει τ όνομα του νησιού, είναι η πρώτη εικόνα που έρχεται συνοδευτικά  στο μυαλό του, πολλοί μάλιστα νομίζουν οτι είναι και το όνομα του διπλανού μικρού νησιού.
Όταν το στειλα στη Μαρία, να δει πόσο πειθήνια μαθήτρια είμαι άμα θέλω, επειδή καμιά φορά λόγω αφαιρετικότητας παραπλανιέται, της είπα:
- Ξέρεις τι είναι, ή να σου διευκρινίσω ;

Αυτή φυσικότατα μου απάντησε
- Είναι το νησί του N...

Ναι, το είχε πετύχει! άρα είχα πετύχει ένα μικρό στόχο κι εγώ!
Πολύ χάρηκα, που κατάφερα να αποδώσω τη μορφή μιας εμβληματικής Κερκυραϊκής εικόνας , να κατηφορίσω όπως χιλιάδες φορές, το πράσινο μονοπάτι απο το Κανόνι, να ξαναπερπατήσω στη  προβλήτα μέχρι στην Μονή της Βλαχέρνας, να αγναντέψω το Ποντικονήσι (γιατί Ποντικονήσι είναι η μικρή διπλανή νησίδα κι όχι αυτό), να αισθανθώ τα αεροπλάνα να χαμηλώνουν  σε απόσταση αναπνοής πάνω απο το κεφάλι, πριν την  προσγείωση  στο διπλανό αεροδρόμιο, κι ύστερα να περάσουμε μαζί  το τσιμεντένιο πέρασμα και να βρεθούμε απέναντι στις Μπενίτσες.
Τα βουνά της νότιας Κέρκυρας αχνοφαίνονται και υποψιάζεσαι  ενα πλήθος χωριά να απλώνονται κατά μήκος της ακτογραμμής και στις πλαγιές τους.
Η Κερκυραϊκή φύση είναι ανυπέρβλητη και σε προκαλεί  είτε να τη ζήσεις, είτε να τη θαυμάσεις , είτε να την αποτυπώσεις μ΄ όποιο τρόπο ακόμα και με φωτογραφική μηχανή! Μα πάνω απ όλα να την κλείσεις  στη καρδιά σου!!!
Αυτή λοιπόν η ακουαρέλλα αφιερώνεται φυσικά στο πρόσωπο που σκέφτηκε  αμέσως η Μαρία, εγώ όμως την αφιερώνω κι αλλού: σ΄ ένα σπάνιο ψαράκι, που "κολύμπησε"  σ΄ εκείνα τα νερά κι ας είναι τώρα μακρυά και σε μια Φίλη, πολύτιμη, που πάντα αγαπώ και πάντα ανατρέχω στη σκέψη της που απολαύσαμε μαζί ένα καφέ με τούτη τη θέα!
Και φυσικά προσφέροντας ένα λουλούδι

" Στερλίτσια ή Παραδείσιο πουλί"
Ακουαρέλα σε χαρτί ακουαρέλας

 να ευχηθώ: Χρόνια πολλά Τάτι μου!!!

                                         

Γιατί η δημιουργία δίνει ζωή

Και ήρθε ο Kαινούργιος Χρόνος!

Γρουσούζικος, αισιόδοξος, θα δείξει...

Εύχομαι πάντως, να μην επιβεβαιωθούν οι Κασσάνδρες  και νάναι για όλους καλλίτερος!

Για μένα θάναι πιο δύσκολος ακόμα απο το '12, που δυστυχώς, όσο χαρούμενα μπήκε, τόσο δραματικά εξελίχθηκε. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να περιμένεις ανήμπορος, να εξελιχθεί η τελευταία  πράξη της ζωής του πιο αγαπημένου σου προσώπου.

Αλλά αυτά τα απροσδόκητα έχει η ζωή  κι ό,τι εκ φύσεως είναι απροσπέραστο, ας μας βοηθήσει ο Θεός να το υπομείνουμε αξιοπρεπώς, με καρτερία.

Αυτός ήταν και παραμένει, ο λόγος της μη ενεργής παρουσίας μου. 

Στολισμοί δεν υπήρξαν, δώρα δεν ανταλλάχθηκαν, τα τηλέφωνα έμειναν βουβά ευχών, γιατί οι ευχές ακούγονταν  παρωδία και γενικά οι φετινές γιορτές μόνο γιορτές δεν λέγονταν.

Υπόσχομαι όμως να μην ξεκινήσω το νέο χρόνο κλαψουρίζοντας.

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, τις ευχές σας  και τα δώρα που έφταναν με αγάπη κι έννοια από παντού, τα τηλεφωνήματα κι ας μην απαντούσα (συγγνώμη για την αγένεια),δεν θάθελα να μαυρίσω και τις δικές σας μέρες  και θα φροντίσω όσο μπορώ κι όσο είναι δυνατό, να κάνω αυτό που μου ευχήθηκε μία φίλη στα σχόλια,"...Εσύ μοίρασέ μας μόνο λίγη ΧΑΡΑ". Εκείνη το έγραψε με κεφαλαία κι εγώ το εξέλαβα οτι έχετε ανάγκη τη Χαρά, που ξέρετε, που αγαπάτε και θα το προσπαθήσω, γιατί και σε μένα είναι εξ ίσου απαραίτητη.

Στα πλαίσια  αυτά λοιπόν κι αφού πλησιάζουμε στο τέλος της εορταστικής περιόδου να σας δείξω τα κομμάτια που μου κράτησαν συντροφιά κι απασχόλησαν δημιουργικά το μυαλό και τα χέρια μου, γιατί όπως μου έγραψε κι η Μαρία μου "Να'σαι γερή και να δημιουργείς γιατί αυτό δίνει ζωή". 

Αυτά λοιπόν, που θα δείτε παρακάτω, έδωσαν λίγη ανάσα στις μέρες μου και με κράτησαν στην επιφάνεια 

cd με λινάτσα ...

Δεν είναι τίποτ'  άλλο απο cd  κατεστραμμένα  ή διαφημιστικά που κατακλύζουν τα σπίτια μας συνοδεύοντας εφημερίδες και περιοδικά και που συνήθως πετάμε (όπως έκανα κι εγώ μέχρι πριν κάμποσο καιρό). 

...και decoupage χαρτοπετσέτας

Ντύθηκαν λοιπόν μπρος -πίσω, με λινάτσα, τα "έρανα" με χρυσόσκονη γύρω-γύρω να καλύψω την ένωση  και  "ενεδύθησαν" εορταστική  περιβολή, λόγω εποχής, με ανάλογες χαρτοπετσέτες

!!!

Έγιναν λοιπόν πρώτης τάξεως σουβέρ (sous verre, για την ακρίβεια) για εορταστικές παρεϊστικες συναθροίσεις!

Ήδη, ταξίδεψαν εκτός συνόρων, με το κατάλληλο αμπαλάζ:

γιατί η συσκευασία προδιαθέτει πάντα θετικά...

και χαρίστηκαν από την κόρη, σε φιλικά της πρόσωπα, σαν Πρωτοχρονιάτικο δώρο.

Στη συνέχεια, η μετακόμιση από τη γειτονιά ενός μαρμαράδικου, άφησε πίσω του σπασμένα λευκά μάρμαρα. 

Ιδανικός καμβάς για decoupage χωρίς πολλές απαιτήσεις υλικών, που ούτως ή άλλως η δική μου μετακόμιση εκτός σπιτιού δε μ' ευνοεί  να έχω.

Φτιάχτηκαν, κι από αυτά αρκετά κομμάτια και χαρίστηκαν  απλόχερα σε φιλικά πρόσωπα που μας επισκέπτονται και μας κρατούν συντροφιά, γι αυτό δεν έχω φωτογραφίες από όλα, ενδεικτικά σας βάζω αυτά που έχουν κρατηθεί στο σπίτι,για μια νότα "γιορτής".

                                         decoupage με χαρτοπετσέτα σε μάρμαρο, τεχνητό χιόνι και glitter στοιχεία

Αν περάσετε  όμως από κάποιο μαρμαράδικο, μη το προσπεράσετε αδιάφορα, δεν φαντάζεστε πόσο όμορφα  πραγματάκια μπορείτε  να φτιάξετε και να στολίσετε ανέξοδα το χώρο σας κι όχι μόνο...

decoupage on marble with napkin

σ όσους χαρίστηκαν τα εκτίμησαν δεόντως!
Και πού είστε!μην διαλέγετε τα τετραγωνισμένα και τα καλοκομμένα. Τα "ξεσπαλιασμένα" έχουν την ομορφιά με τα λαμπυρίσματα του μάρμαρου που δεν κόπηκε  αλφαδιά!

Και μ αυτήν την πρώτη ανάρτηση, μη προγραμματισμένη από καιρό όπως οι προηγούμενες, να σας ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά, εκ βαθέων.
Η "παρουσία" σας και οι ευχές σας μου δίνουν δύναμη και σε σας εύχομαι  ολόψυχα  έναν ανέφελο Χρόνο, μακρυά από δοκιμασίες και πίκρες, με Υγεία, που είναι ο,τι σημαντικώτερο έχουμε!