Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου...

Δε ξέρω τι καιρό κάνει στο Λονδίνο (ξέρω, αλλά δε μας αφορά άμεσα) αλλά ένα ξέρω, οτι εδώ δεν έχουμε Άνοιξη!

                                                   

Πάει και τέλειωσε,  ο καιρός φέτος βάλθηκε να μας αποτρελάνει.

Ο αέρας φυσάει μανιωδώς και μας 'εχει αποκλείσει για μια ακόμα φορά από την υπόλοιπη Ελλάδα. 

Τι μου κάνει εντύπωση θα μου πείτε; δεν έχετε κι άδικο.

 Φέτος περισσότερες φορές αποκλειστήκαμε παρά μπορούσαμε να μετακινούμεθα ελεύθερα,όποτε μας άρεσε ή οι περιστάσεις επέβαλαν.

Στο νησί το χειμώνα ούτε να πεθάνεις...

Μια και λοιπόν ο καιρός μας άλλαξε τα σχέδια για  βόλτες στις εξοχές και τα τοιαύτα, 

παίρνω την ομπρελίτσα μου

 και σας παρουσιάζω ακόμα μία δημιουργία,ελπίζω την τελευταία του χειμώνα, που καιρό σερνόταν και δεν ολοκληρωνόταν.
Θέλω να πιστεύω οτι ολοκληρώθηκε επιτυχώς,κι οταν θα φτάσει  στο χώρο που ανήκει, μπορεί να μη σκορπίσει ρίγη συγκίνησης,ούτε και ρίγη κρύου ελπίζω,αλλά ένα χαμόγελο θα το εκμαιεύσει,πού θα μου πάει;

λεπτομέρεια στομίου

Υπάρχει  και  πρόβλεψη για τις σκοτεινές νύχτες, της νυχτερινής ακράτειας,για να μη πέφτεις πάνω της αν βρίσκεται στο δρόμο σου, οι σταγόνες της βροχής (που δυστυχώς δεν αποτυπώθηκαν ευκρινώς στις φωτογραφίες) θα φωσφορίζουν και θα υπενθυμίζουν την παρουσία της.

decoupage σε τσίγκινο με χαρτί και ανάγλυφες λεπτομέρειες

μία ακόμα πλευρά

Ας κλείσουμε λοιπόν το χειμερινό κύκλο, και ας ελπίσουμε οτι θα είναι αχρείαστη για το επόμενο διάστημα κι απλά θα κρατήσει στην αγκαλιά της τις παροπλισμένες μας ομπρέλες μέχρι τον επόμενο Χειμώνα...

Με μία ελπίδα ζούμε,γενικά!

Εαρινό καλωσόρισμα

 “Έαρ έλα. 

decoupage χαρτομάνδηλου σε λευκό κανατάκι ΙΚΕΑ

 Συνένοχος αφού είσαι. 

λεπτομέρεια

Κοίτα: Τι βαθύ πράσινο τώρα τους ώμους της καλύπτει και πώς εκείνος την κοιτάζει! 

Πως ύστερα που πάλεψε να βγει μεσ’ απ’ τους ανθώνες

ανθώνας  απο αγάπανθους στην Κέρκυρα

 ένα θάμβος μωβ 

τους αναρπάζει…”

                                                                                  Οδυσσέας Ελύτης

Επ ευκαιρία καλωσορίστε ένα νέο λουλούδι στη γειτονιά μας τα http://kerinapoiimata.blogspot.gr/

Η Ελπίδα που δε χάνεται...

 Follow my blog with Bloglovin

Η Vailie  για ίδιους  λόγους  μας προ(σ)κάλεσε να δείξουμε με το δικό μας τρόπο την ΕΛΠΙΔΑ  που δε χάνεται και εμείς σαν καλά γειτονάκια σπεύσαμε να ενισχύσουμε την εντύπωση αυτή, ενεργά!
Για μένα, η ίδια η ΑΝΟΙΞΗ  ΕΙΝΑΙ  ΕΛΠΙΔΑ!
Οταν βλέπεις τη ζωή να ξεπετιέται απο εκεί που μέχρι χθες αντίκρυζες μόνο ξεραμένα μέλη, τι άλλο απο ελπίδα, μπορεί να θωρήσεις;
Οταν αντικρύζεις γύρω σου μία φύση, που μέχρι χθες κοιμόταν μακαρίως κάτω απο τη βαρυχειμωνιά, να τεντώνεται  και να σκορπίζει γύρω μας χρώματα σαν να χύθηκε  το κέρας της Αμάλθειας

...τι άλλο απο Ελπίδα, θα αισθανθείς;
Οταν πηγαίνοντας το πρωί στο γραφείο σου μισοκοιμισμένος  ένα σύννεφο σου γνέφει: ΔΕΣ ΜΕ! με τι  σου μοιάζω;

Κι εσύ χαμογελάς αυθόρμητα και ψιθυρίζεις 'Σ αγαπώ" κι ας μην τ ακούει κανείς ή κι αν τ ακούει και γυρίσει ξαφνιασμένος προς το μέρος σου κάποιος, του επιβεβαιώνεις "Ναι, για σένανε τόπα! γιατί όχι;"  Ελπίδα είναι!
Ελπίδα είναι το φαφούτικο χαμόγελο ενός μωρού!

Μέσα απο την αθωότητά του βλέπεις τον κόσμο αισιόδοξα και σου ξεπλένει τα δάκρυα που έτρεχαν πριν λίγο.

Κάθε καινούργια Ανατολή, Ελπίδα κουβαλάει...

                                          

Οταν κάποιοι "μαγικοί" κρύσταλλοι στο σύμπαν της κοσμοχαλασιάς, μετατρέπουν τις σταγόνες σε θαύμα της Φύσης...

...Ελπίδα είναι!
Ολα γύρω μας, αν τους δώσουμε λίγη περισσότερη σημασία, ΕΛΠΙΔΑ θα μας φωνάξουν...


...Μὴν μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πὼς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα!
Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα. Καὶ τὰ ἄστρα
ποὺ εἶδα. Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου,
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος
εἶναι ὄμορφος!  (Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου-Nικ. Βρεττάκου)

Ανάρτηση αφιερωμένη στη  Vailie και σ όλους τους φίλους και τις φίλες που ίσως...κάτι τους απασχολεί και σκουντουφλιάζουν. 
Καλές Απόκριες! 
Καλή Σαρακοστή!!!

Ο γύρος της Ιταλίας σε 12 ώρες

Πολλοί είναι αυτοί που απορούν κι εξίστανται  και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους  πως και ενω τα παιδιά μου ζούσαν στην Αγγλία, εγώ ουδέποτε πήγα.
Η αλήθεια είναι οτι δεν έχω διακαή πόθο να επισκεφθώ τη Γηραιά Αλβιόνα. Αν επιθυμώ  ένα ταξίδι εκεί είναι για πολύ συγκεκριμένους λόγους και για συγκεκριμένες περιοχές,που έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που ξεφεύγει  από τους κρυομπλαστίτιδα που έχω στο νου μου.
Εγώ είμαι τύπος Μεσογειακός, το αίμα μου βράζει και αγαπώ διακαώς τον ήλιο των Χωρών της Μεσογείου και ουδόλως τη μούχλα και τη σκουντούφλα .
Λατρεία μεγάλη η Ιταλία.
Αν κι εκεί παρόλο που επανειλημμένα δόθηκαν ευκαιρίες τα τελευταία χρόνια  να την ξαναεπισκεφθώ και να φιλοξενηθώ κιόλας, δεν τ αποφάσισα (θα πρέπει να κοιτάξω την αναποφασιστικότητά μου τελευταία)
Κι αφού ταξίδι δε προβλέπεται στο άμεσο μέλλον κι αφού η Ιταλία ήταν και παραμένει αγαπημένος προορισμός, κι αφού όσο κι αν τη γυρίσεις ποτέ δε θα την δεις ολόκληρη, κι αφού περνάω σιγά-σιγά από τη φάση των παγετώνων και ανεβαίνει η δημιουργικότητα, τι θα λέγατε για ένα ταξίδι στην Ιταλία σε 12 ώρες;

Θα μου πείτε, "εσύ έλεγες  οτι όσο κι αν τη  γυρίσεις ποτέ δε θα την έχεις δει όλη και τώρα μας προτείνεις το γύρο της σε 12 ώρες;"
Μμμμ καλή θέληση να υπάρχει και διάθεση να ταξιδέψει το μυαλό.
Γιατί μη φαντασθείτε οτι διαθέτω και τόσο παχυλό πορτοφόλι για να εξασφαλίσω ένα τέτοιο ταξίδι, έστω και 12 ωρών,σε τόσους πολλούς φίλους!
Οχι,καλά καταλάβατε ό,τι δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια κι εγώ τα έκανα ...ρολόι!
Καιρό γυρόφερνε το έρμο με κίνδυνο να σπάσει από εδώ κι απο εκεί, στο πάντα ανάστατο εργαστήρι (αχ Νάντια πόσο σε σκέφτομαι πώς είχες σχολιάσει την πρώτη του ανάρτηση!!καλλιεργούσα ψεύτικες ελπίδες οτι θάταν πάντα έτσι, άδειο και τακτοποιημένο...φευ!) με κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες στο ενεργητικό του (μου), ώσπου μ έπιασε η προκοπή να  ξανασχοληθώ μαζί του.
Και θέλοντας να ξεφύγω απο τα άνθη, μια που τούτη την εποχή η φύση μας τα προσφέρει απλόχερα, σκέφτηκα, πειραματίστηκα και κατέληξα, οτι ένα ταξίδι στην Ιταλία θάταν ό,τι έπρεπε!

Ετσι, περνώντας οι ώρες,  προλαβαίνουμε για μία βόλτα στο Colosseo της Ρώμης, να επισκεφθούμε το Duomo του Μιλάνου, μία αξέχαστη βόλτα με γόνδολα στα μεγάλα κανάλια της Βενετίας και έναν καφέ στην περίφημη πλατεία του San Marco , θα περάσουμε απο τον μοναδικό κεκλιμένο Πύργο της Πίζας  και θα καταλήξουμε στην Piazza della Signoria και στο Μουσείο Uffizi της Φλωρεντίας με τα μοναδικά του εκθέματα  και πάει λέγοντας,

Γυάλινο Ρολόϊ με decoupage απο μοτίβα ριζόχαρτου

 το μυαλό ασυγκράτητο θα ταξιδεύει παράλληλα και θα ονειρεύεται .
Ελάτε λοιπόν να κάνουμε αυτό το ταξίδι των ωρών μαζί ,με συνοδεία γλυκειά Ιταλική μουσική!

Οχι, Δεν είναι αυτό που νομίζεις!

Πώς είναι να βλέπεις κάτι και νάχει και δεύτερη ερμηνεία;

Κάνετε λάθος να νομίζετε οτι όλα τα πράγματα έχουν μόνο μία ανάγνωση.

Έτσι, όταν κοιτάζω κάτι προσπαθώ να σκεφτώ και μία άλλη χρήση λιγότερο προφανή.

 Συνήθως όταν ερωτευθώ ένα πράγμα δε του αντιστέκομαι. Θα το αποκτήσω όπως και ναχει (ανάλογα των δυνατοτήτων μου εννοείται. Εδώ το παραξήλωσα!)

Κάπως έτσι έγινε και τούτος ο έρωτας (πάντα πληρώνεις ακριβά τα πάθη σου)

Την είχα δει σ ένα site, μέχρι που την είδα πίσω απο ένα τζάμι, να μου κλείνει το μάτι ενώ περπατούσα βιαστικά και για κάτι συγκεκριμένο.

Κοντοστάθηκα, έκανα βήματα πίσω κι ήρθα στο ίδιο οπτικό πεδίο...

Προσπέρασα, κι όμως μου τριβέλιζε το μυαλό.

Έκανα τη δουλειά μου και ξαναγύρισα.

Πήγα στο τζάμι. Ναι, ήταν η ίδια!

                                       

Πέρασα από την άλλη μεριά, τη δική της, μαγνητισμένη από την λεπτή γοητεία της.

Δεν παζάρεψα καθόλου (δε το συνηθίζω εξ άλλου), όσο κι αν μου φάνηκε τσουχτερή η τιμή (μετά έπαθα το εγκεφαλικό...).

Σκέφτηκα “χαλάλι της, θάχει φορτίο να επωμιστεί, πρέπει να είναι ικανοποιημένη να τ αντέξει...”

Την πήρα αγκαζέ περιχαρής και βγήκα περήφανη στο δρόμο.

Τόσο περήφανη, που δεν είδα καν το ελάττωμά της. Με πόνεσε όταν το είδα, γιατί την ήθελα αρτιμελή,αλλά και πάλι δε μετριάσθηκε ο ενθουσιασμός μου,απλά λίγο μ έτσουξε παραπάνω η τιμή (και που δεν ήξερα ακόμη την κατάληξη...).

                                          

Άρχισα λοιπόν να τη ντύνω, και να τη φαντασιώνομαι όπως εγώ την ήθελα.

Όχι δεν θα της “φόρτωνα “ όσα οι άλλοι είχαν προαποφασίσει για την ίδια, θα την έντυνα για να ζήσει μεγάλες στιγμές! Θα την στόλιζα στα διαμάντια και στα μπριλάντια (που λέει ο λόγος)

stand για κούπες μεταμορφωμένο σε οργάνωση ενωτίων

Και για να μη σας ταλαιπωρώ, και Κύριος οίδε τι βάλατε στο νου σας, ούτε να νομίσετε οτι ανακάλυψα την πυρίτιδα,απλά για  ένα σταντ για κούπες μιλάω, που εγώ απλά το φαντάστηκα για ν αποθέσω επάνω του όλα μου τα σκουλαρίκια, ή τουλάχιστον αυτά που κρεμιώνται (αφήνω να φαντασθείτε τη συλλογή...χαχαχαχα)

Ψυχοβγάλτα; δε ντρέπεστε; τι θέλατε δηλ; Να  σας έλεγα έτσι ξερά οτι αγόρασα ένα stand  για κούπες, το έντυσα με τούλινη φούστα  από ανθοδέσμη σε κοντινή απόχρωση, του τύλιξα κορδέλα στη μέση (με ταινία διπλής όψης) και δαντελένια πόρπη και το μετέτρεψα σε stand για σκουλαρίκια;

Θάταν πολύ ανιαρό φοβάμαι...χαχαχα

Σας παρουσιάζω λοιπόν με υπερηφάνεια (χμχμχμχμ) το απόκτημά μου φορτωμένο, μ όσα εγώ καιρό προσπαθούσα να βολέψω από εδώ κι από εκεί και τώρα βρήκαν τη θέση τους.

ΣΤΟ "ΥΠΌΓΕΙΟ" ΦΙΛΟΞΕΝΕΊΤΑΙ ΚΟΥΤΆΚΙ ΜΕ  ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΉΜΑΤΑ ΕΠΊΣΗΣ

στην κοκεταρία ...δύο!

Έχω δίκιο τώρα όταν σας λέω οτι όλα έχουν μια δεύτερη ανάγνωση;

Συγχωρείστε την πενιχρή "δημιουργία" μου,αλλά καιρό τώρα δεν προβαίνω σε εκτέλεση μεγαλεπίβολων ιδεών (όχι οτι έχω τέτοιες,μη γελιόμαστε) λόγω ειδικών συνθηκών...οπότε κάνω μικρά βήματα ανάκαμψης.