Ενα χορταστικό τριήμερο!

Μετά απο μια ...@μπιπ@...βδομάδα περίμενα πως και πως τούτο το ουρανόσταλτο 3ήμερο!

Αστερίας απο τα δικά μας νερά!

Εκτός της μπιπαδερής βδομάδας, ξεδοντιάζω βλέπετε την τσατσάρα σαν φαντάρος υπό απόλυση (μια που αποφάσισα την ηρωϊκή έξοδο εκ της Υπηρεσίας,με το πρώτο φως τ' Αυγούστου) και δεν βαστάει κι ο τόπος. 

Αλλά είπαμε, όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει και σου δίνει μίίία και γυρίζεις σβούρα και μετά τις συνεχείς περιστροφές των 360 μοιρών,όταν επανέρχεσαι στην αρχική σου θέση τα βλέπεις πλέον μ άλλο μάτι, αφού το άλλο είναι βουλωμένο και λες "ναιιιι, Ωραία θάναι!"

 Αυτό λέγεται προβληματική προσωπικότητα,αλλά ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα...

Πρώτο ενδιαφέρον ήταν η διοργάνωση των Ιππικών επιδείξεων στη φιλτάτη Πατρίδα, η : ΓΚΙΟΣΤΡΑ (Θάταν ενδιαφέρον να ρίχνατε μία ματιά περί του πόθεν έρχεται και τι αφορά).

Δεν συμμετείχα λόγω προσωπικών αρνήσεων (δεν είμαι άλλωστε τόόόσο τρελλή να φορέσω τα βελούδα με 38 βαθμούς θερμοκρασία και να παρελαύνω στο λιοπύρι (παιδιά -στους διοργανωτές απευθύνομαι- σόρρυ, ατυχής η επιλογή της εποχής, και δεν είναι μόνο δική μου άποψη...) και διότι έλειπε κι ο Ιππότης της καρδιάς μου, το άλλο μου μισό, που χωρίς αυτό η Γκιόστρα, χάνει σε λάμψη, για καμαρώστε λεβεντιά ( ο ιππέας που ακολουθεί παρακαλώ)

και πείτε μου αν έχω άδικο; καθότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου,θα πέσει να σε πλακώσει,χαχαχα

Και μια που δεν θα ξεκουνιόμουν αλλιώς, άγγελος εξ ουρανού μερίμνησε να ταλαιπωρήσει άλλους για χάρη μου...την αγαπημένη Κόμησσα τση Κέρκυρας, που μ ένα πανέμορφο σύνολο του Λυκείου Ελληνίδων Κέρκυρας (συμμετείχαν επίσης,εκτός απο ξένες αποστολές και χορευτικά απο Κύθηρα και Κεφαλλονιά), πλαισίωσαν τις εκδηλώσεις της δικής μας Γκιόστρας,μέσα σε αφόρητη ζέστη και με σύνολα που η Αλάσκα θα ζήλευε!

 Εγω πάντως θαύμαζα την ομορφιά των ενδυμασιών και των χορών τους και τους λυπόμουν για το μαρτύριο που υφίσταντο...φοβερή δοκιμασία να βράζεις στα καζάνια της Κόλασης κι όμως να χορεύεις και να χαμογελάς!

Η Τάτι λοιπόν ήταν η φωτεινή αχτίδα στη μουρτζουφλιασμένη βδομάδα και ο λόγος της δικής μου εξαφάνισης.

Χάρηκα τόσο πολύ που την ξαναείδα!

Ένοιωσα τόση ζέστη στην αγκαλιά της και τόση χαρά και στο δικό της βλέμμα που είπα ξανά "άξιζε αυτό το 3ήμερο!"

Πολύ θάθελα να την πάω σε μέρη που δεν είχε ξαναπάει,αλλά το πιεσμένο τους πρόγραμμα μας άφησε μόνο κάποιες ωρίτσες που τις εκμεταλλευτήκαμε μέχρι βαθείας νυκτός!

Η παρέα μεγάλωσε βράδυ Σαββάτου, με το φεγγάρι ασημένιο τάληρο, που φωτογραφιζόταν σε αισθησιακές πόζες και εμείς λιγώναμε απο κάτω !!!

Για του λόγου του αληθές,μια αδιάψευστη μαρτυρία εδώ χωρίς τα χαμογελαστά πρόσωπα, γιατί λίγη ιδιωτικότητα δε βλάπτει...χαχαχα
Αλλά επειδή προκλήθηκα επι προσωπικού απο τη δεύτερη σχολιάστρια, ιδού τα συγκρίσιμα πειστήρια !
(Μαρία, Τατιάνα σόρρυ,ελπίζω να μην γίνω αιτία οικείων κακών)

Η πιο όμορφη και πιο αδύνατη απ όλες (συ είπας)  είναι η αιτία του κακού μας!!!χαχαχα

 Η Τατιάνα αναστέναξε και είπε "εδώ πάνω και να μην είσαι ποιητής γίνεσαι" και δεν έχει άδικο.

Βέβαια εγώ θάμουν ΄ενας ποιητής αντάξιος τη πιπεριάς  Φλωρίνης,γιατί είχα κάνει και το πρώτο μου μπάνιο και σαν να μην έφτανε αυτό έκανα και απολέπιση στο καπάκι και ήρθα κι έγινα ένα με τον κ@λ@ της μαιμούς συνεργούντος του ιδρώτα που έτρεχε ασταμάτητα, σαν νάχε διαρροή η ΕΥΔΑΠ. Είναι ο μόνος λόγος που απεχθάνομαι το καλοκαίρι.

Το πρώτο μπάνιο πλέον γεγονός, στο αγαπημένο μπαράκι ενός πολύ καλού παιδικού μου φίλου

Abra cat abra απο θαλάσσης

και αφ υψηλού!

 (δείτε ΕΔΩ και διαβάστε και αυτό!), μια αγαπημένη  γωνιά και δεν είναι μόνο δική μου άποψη ούτε αυτό...δείτε εδώ:

Μόλις το είδα βγαίνοντας απο τη θάλασσα, μου ήρθε αυθόρμητα ένα πλατύ χαμόγελο επιβεβαίωσης στα χείλη κι αποφάσισα την επόμενη μέρα να πάρω μαζί τη φωτογραφική, ν αποτυπωθεί κι εδώ.

Αυτό λοιπόν το απρόσμενα χαρούμενο τριήμερο, έκλεισε με αποχαιρετιστήρια  συζήτηση δίπλα στο κύμα,χαλαρώνοντας ξαπλωμένες στις σεζ λονγκ,  στο φως του φεγγαριού και των φαναριών που αντικατοπτρίζονταν στο κυματάκι που έσκαγε στα πόδια μας και ένωνε τον παφλασμό του με τη μουσική, που ακουγόταν απο τα ηχεία, σ έναν ακόμα ατμοσφαιρικό καλοκαιρινό χώρο, που βρίσκεις άμα ψάχνεις, όχι μακρυά απο την Πόλη.

Εκεί αφήσαμε κουβέντες, μια διάχυτη συγκίνηση  ν αναμιχθούν με το κύμα, να τα πάρει και να μας αφήσει τη γλύκα που γέμισαν οι αισθήσεις.

Τατιάνα και ...υπόλοιπα αφανή ημεδαπά κορίτσια (είδατε πως σας προφυλάσσω,ε; Δυστυχώς αυτό ήταν αρχικά,μετά έπεσα θύμα εκβιασμού,χαχαχα ),ευχαριστώ για τις  δροσερές στιγμές σε καθεστώς  απελπιστικής ζέστης κι όχι μόνο...

Τώρα προπονούμαι σε ρυθμούς πεντοζάλη, μια που λύνω κάβους


 για ... Κρήτη  (μ έναν ενδιάμεσο σταθμό στα Κύθηρα...πώς τα φέρνει η ζωή!)  κι  ανυπομονώ.

Φυσικά θα ακολουθήσει ρεπορτάζ και από εκεί, μέχρι τότε...φιλάκια και απολαμβάνετε την κάθε μέρα όπως έρχεται!!!

Στρώσε το στρώμα σου ...

...
Και απο δώρο σε βραβείο! Δώρο κι αυτό αν και ξεχασμένο λόγω εκτάκτων αναγκών...
Αυτό όμως που βλέπω είναι οτι όσο σας τροφοδοτώ με πληροφορίες,όλο και πιο αχόρταγες γίνεστε... πρέπει να το φροντίσω αυτό...
Λοιπόν το βραβείο είναι αυτόαπο την Pegy και την ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,βεβαίως-βεβαίως  και απαιτεί αυτά:

1.- Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Απο τις πολλές φορές που τόχω σκεφτεί και ψάξει κι εγώ τελικά κατέληξα οτι ναι μεν ήταν απόφαση της στιγμής, όμως το έναυσμα δόθηκε από την επιβεβαίωση της Χριστιάνας για αυτά που της είχα στείλει οτι της άρεσαν και η χαρά που πήρα από την ανάρτηση στο δικό της μπλογκ (Εδώ),που με γέμισε χαρά. Έτσι στον ενθουσιασμό μου και χωρίς προηγούμενο ή γνώσεις έκανα το απονενοημένο...έχασα το κύρος μου κι απέκτησα αυτοεκτίμηση ως blogger-crafter!

2.- Ποιο το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται;

Μα δε φαίνεται; Πήραμε την κάτω βόλτα,όμορφή μου Παναγιώτα...κι άντε μετά να υπάρχει σωσμός!

3.- Από πού βρίσκεται την έμπνευσή σας;

Ρουφώ έμπνευση σαν τη μελισσούλα (λίγο υπέρβαρη) απο όλους εσάς! Ο καθένας  μου δίνει το δικό του κάτι και προκαλεί και διεγείρει  τη φαντασία μου

4.-Σχεδιάζεται από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

Στην αρχή ναι. 

Ήταν γράψιμο ή δημιουργία κι ανάρτηση.

Τώρα πολλές αναρτήσεις είναι έτοιμες ανάλογα την στιγμή και την έμπνευση και ή φεύγουν άμεσα ή περιμένουν στα βαρέλια να ωριμάσουν,σαν το καλό κρασί! Γι αυτό ενίοτε,μετά από περιόδους κρίσης με βλέπετε τρείς λαλούν και δυο χορεύουν...αμ δε...χαχαχαχα. 

Πάντως ανάρτηση κατά παραγγελία  δε μου βγαίνει ούτε με τάματα!

5.- Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Επειδή θεωρώ οτι είναι ένας ζωντανός οργανισμός το μπλογκ που χρειάζεται συνεχής τροφοδοσία,αλλά που εξ αιτίας του έχω κινητοποιηθεί κι εγω,ναι,συνεχώς ο,τι βλέπω μετατρέπεται σε εικόνα-ιδέα και αυτό μου αναζωπυρώνει και το ενδιαφέρον μου συνεχώς

7.- Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

Όταν είμαι χαλαρή και ευδιάθετη, αλλά τελικά μ έχει βοηθήσει πολύ περισσότερο σε στιγμές πίεσης

8.- Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

Θαρρώ πως δεν έχω αφήσει και πολλά μυστικά ν αναρωτιέστε.

Γενικά, δεν υποκρίνομαι. Είμαι χαρούμενη το δείχνω,είμαι στεναχωρεμένη (αυτό κι αν το δείχνω) δεν θάθελα να προβάλω κάπως αλλιώς το εαυτό μου. Αυτό που φαίνεται είμαι και πολλές φορές μόνη μου τρομάζω με την έκθεση που δίνω η ίδια του εαυτού μου,χωρίς να σκέπτομαι οτι δε με διαβάζω μόνο εγω...κι όμως έτσι λειτουργώ και ΔΕΝ μετανοιώνω

9.- Ποια είναι τα χόμπι σας;

Κάθε τι που μπορώ να κάνω και μ΄ενδιαφέρει  είναι ...

Κάτσε κάτω...σήκω πάνω...

Η εικόνα που έχω, κάθε που βγάζει υλικά για crafters το Γερμανικό Πολυκατάστημα, ορδές τις τρελές σαν εμάς, να πιάνουμε σειρά μη χάσουμε το εργαλείο.
Λάθος κάνω; ίσως νάμαι μόνο εγω...
Ετσι, κάθε φορά, η εξόρμηση φέρνει πίσω στο σπίτι ένα νέο απόκτημα, γιατί χωρίς αυτό δεν κάνουμε(-ω), για το οποίο είμαστε (είμαι) περήφανες κι ετοιμαζόμαστε(-μαι) να μεγαλουργήσουμε(-σω)!
Το σημερινό βέβαια δεν είναι κάτι τέτοιο,αλλά σίγουρα κάνει τη ζωή μας, στις ατέλειωτες ώρες δημιουργίας, πιο ξεκούραστη.
Ένα μικρό σκαμνάκι από σουηδικό ξύλο    ήταν, όταν αγοράστηκε και πολλές ώρες, ξεκούραζε τα κουρασμένα πόδια από το κρέμασμα.
Ώσπου κάτι μπήκε μέσα μου (το δαιμόνιο της δημιουργίας, μην αυτοσχεδιάζετε, το άάάλλο το έχω μόνιμα εντός μου!χαχαχα) και άρχισα να μην καλοβλέπω τη στιλπνή του ανοιχτόχρωμη φατσούλα.
Από δω το είχα από εκεί το είχα,αυτό αντιστεκόταν.
Είχε και τη σύμφωνη γνώμη των οικείων μου κι όλο απέφευγε τη μεταμόρφωση...ώσπου...ήγγικεν η ώρα της κρίσεως!

Δεν ξέρω αν αυτό έπαθε κρίση, εγώ πάντως μία μικρή,την έπαθα. Πάντα το παθαίνω πριν το τελικό αποτέλεσμα.
Η τεχνική, είναι "άστα να πάνε", πού shabby chic  και τέτοια ταπεινά! εδώ είναι "πού σε πονεί και που σε  σφάζει" , δική μου τεχνική, μη την ακολουθήσετε γιατί είναι επικίνδυνη για την ψυχική σας υγεία
Τέλος πάντων μετά απο συνεχείς εφαρμογές χρωμάτων (για ν αποκτήσει την όψη της παλαίωσης), κρακελέ ενός συστατικού, επιλογή μοτίβων (είδατε οτι σιγά-σιγά απομακρύνομαι από το λουλουδικό)

μικρή λεπτομέρεια

 τ αποτέλεσμα είναι τούτο εδώ.

εξ όψεως

Τώρα βέβαια,επειδή εμένα με ικανοποιεί (δεν ξέρω για σάς;) το ερώτημα είναι ένα: "πού θα βάζω τα πόδια μου;" γιατί, να τα αποθέσω ξανά, πάνω στο δημιούργημά μου, το βλέπω χλωμό.

πλευρικές εικόνες με decoupage ριζόχαρτου

Μάλλον θα αντιστρέψω το τραγούδι του Χατζηγιάννη και θα κάνω ασκήσεις εδάφους-αέρος σαν άλλη γυμνάστρια "αν-όργανης" (αφού θα λείπει το όργανο-υποπόδιον) γυμναστικής.
Μη μου το σκαμνί  τάραττε , λοιπόν, μέχρι νεωτέρας!

Έν' αστέρι γεννιέται!

Πολλές φορές κι όλες μας έχουμε εξομολογηθεί οτι αισθανόμαστε την μπλογκογειτονιά (συγγνώμη Σοφία) σαν μια πραγματική γειτονιά.
Μία μικρογραφία γειτονιάς εποχής!
Απο εκείνες τι γειτονιές, που άλλοι τις ζήσαμε και άλλοι, τις γνωρίζουν σήμερα, μέσα από τις παλιές ελληνικές ταινίες.
Μιας αθώας και τρυφερής εποχής,  που τα προβλήματα, που πάντα υπήρχαν στους ανθρώπους δε τους κούμπωναν  στις συναναστροφές τους, ούτε τους έκλειναν στα σπίτια τους. Αντίθετα! Υπήρχε ταυτότητα και οι καρδιές ακουμπούσαν η μια στην άλλη.

Πάνινες καρδούλες και βαμμένο αρκουδάκι από  αρωματικό χώρου

 Συζητούσαν κάθε τι που τους απασχολούσε, κατέθεταν τους προβληματισμούς τους, αντάλλασσαν απόψεις, έδιναν λύσεις ο ένας του άλλου και γενικά βίωναν μαζί τα πάντα!
Χαρές και λύπες.
Συζητιόντουσαν ακόμα  το ντύσιμο των κοριτσιών που σιγά-σιγά εκμοντεριζόταν, τα πρώτα φλερτάκια, τα ραντεβού που έπεφταν στην αντίληψή τους, είχαν χρέος να τα εκθέσουν και να  τα αναλύσουν εμπεριστατωμένα στην καθημερινή "κοινωνική κριτική" που ήταν ανέκαθεν μία  προσφιλής ενασχόληση με ...τα κοινά!
Η λύπη του ενός σπιτιού ήταν λύπη για όλη τη γειτονιά , όπως ακόμα περισσότερο, η  χαρά!
Παιδιά που μεγάλωσαν σ αυτή τη γειτονιά ήταν παιδιά όλων και οι χαρές τους ήταν κοινές χαρές και συμμετείχαν όλοι. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα παιδιά έφερναν στον κόσμο τα δικά τους.

η κάρτα των ευχών
decoupage  χαρτοπετσέτας σε χαρτί βάσης ποτηριού

Παιδιά που τα γνώρισαν μικρούλικα, τα συντρόφεψαν στα πρώτα τους βήματα, άκουσαν τα πρώτα τους λογάκια και γέλασαν με τις παιδιάστικες ομιλίες, τα καμάρωσαν να μεγαλώνουν και να προκόβουν και τα ακολουθούν μ ευχές τώρα που κάνουν τις δικές τους οικογένειες και τα δικά τους μικρά.
Έτσι ήταν πριν οι άνθρωποι μετακομίσουν στις απρόσωπες Πόλεις και  κλεισθούν ο καθένας στο στενόχωρό του διαμέρισμα.

πίσω πλευρά κάρτας ευχών

Οταν η μπουλντόζα ισοπέδωσε τα φτωχικά σπιτάκια κι ύψωσε κακόγουστες πολυκατοικίες, χάθηκε μαζί στα συντρίμια τους  η συντροφικότητα, η παρέα, η κοινωνική επαφή.
Η μόνη "επαφή"  προερχόταν από του χάρτινους τοίχους των διαμερισμάτων.

Απο εκεί άκουγες το κλάμα,το γέλιο,την ανθρώπινη φωνή κι αν τύχαινε να διασταυρωθείς με τον "γείτονά σου" στο διάδρομο ή στο ασανσέρ το μόνο που ανταλλάσσατε μία μασημένη "καλημέρα" κι αυτή, αν δεν προκαλούσε έκπληξη και ίσως κάποια δυσφορία.
Όταν λοιπόν βρεθήκαμε σε τούτη την τύπου "γειτονιά", απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου, ανταλλάσσοντας γνώμες,τεχνικές, σκέψεις, προσωπικά γεγονότα,αισθανθήκαμε οτι ανήκουμε ξανά σ έναν ανθρώπινο κόσμο.
Ανησυχούσαμε με τις εξαφανίσεις, λυπούμαστε με τ άσχημα μαντάτα,αλλά και χαιρόμαστε με τις επαγγελματικές επιτυχίες και τις χαρές των ανθρώπων γύρω μας που ξεχωρίσαμε, που αγαπήσαμε, που κάναμε δικούς μας ανθρώπους κι ας μην έχουμε γνωρισθεί ίσως και ποτέ προσωπικά.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε τούτη η σχέση την οποία αφορά η σημερινή δημιουργία.

πιο κοντινή λήψη

Η χαρά της και δική μου χαρά!
Θέλησα νάμαι παρούσα, εκείνη τη μεγάλη στιγμή για κάθε γυναίκα, που γίνεται μανούλα.
Δεν έχω να της δώσω συμβουλή, γιατί είμαι σίγουρη οτι θάναι ιδανική ΜΑΝΑ , μία ευχή μόνο κάνω να το καμαρώσει γερό το βλαστάρι της και ν' απολαύσει μαζί του την κάθε στιγμή.
Θέλω με τον δικό μου τρόπο να της στείλω την ΑΓΑΠΗ μου και νάμαι παρούσα στην πιο μεγαλειώδη στιγμή της ζωής της, σαν μια απλή γειτόνισσα, που θέλχτηκε από τις χάρες της και χαίρεται με τις χαρές της.

Bebe κρεμαστρούλα 3 θέσεων απο mdf με decoupage ριζόχαρτου, ενσωμάτωση με ακρυλικά κι ανάγλυφα

ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ γλυκό μου!

Μ ένα σκίτσο διαβατήριο

Τους τελευταίους μήνες του χρόνου,που είχα βγει εκτός λειτουργίας στις ατέλειωτες ώρες της μακριάς αναμονής κι αγωνίας οι δημιουργίες είχαν παγώσει.
Ούτε σκέψη ,ούτε χρόνος, ούτε, πολύ περισσότερο, διάθεση γι αυτές.
Κάποιες φορές τ αναζητούσα με λαχτάρα αυτό το ξέδωμα που σου δίνει η  απασχόληση των χεριών και του μυαλού, όμως δεν....
Τα πάντα ήταν αρνητικά διακείμενα.
Σας έχει τύχει μια εικόνα, μια μουσική,ένας απλός ήχος να σας κινητοποιήσει  και να ενεργοποιήσει τη διάθεσή σας για ανάκαμψη,για δραστηριοποίηση;
Έτσι έγινε και με μένα βλέποντας τη φωτεινή φωτογραφία ενός άγνωστου Τόπου σε κάποιο περιοδικό που κοιτούσα ανόρεχτα.
Και ξαφνικά ξεπήδησε από μέσα μου η επιθυμία να αποτυπώσω λίγο φως στη μουντίλα που βίωνα.
Φυσικά αυτή η μουντίλα, βγήκε και στ' αποτέλεσμα , θα 'ταν περίεργο να μην αποτυπωθεί, κι εκεί που το 'χα για πέταμα άρχισα να παίζω χωρίς πρόγραμμα με κάτι μαρκαδοράκια που είχα αγοράσει πρόσφατα, πάλι χωρίς σκοπό.
Και άρχισαν να σχηματοποιούνται τα περιγράμματα κι άρχισε να μ αρέσει,παρ όλα τα λάθη του.

Σκιτσάροντας το Κυπαρίσσι Λακωνίας με νεροχρώματα

Έτσι θάθελα να το δείτε κι εσείς,σαν μια φωτεινή νότα σ ένα μουντό τοπίο, χωρίς εικαστικές κριτικές,γιατί πρώτη εγώ γνωρίζω τα μειονεκτήματά του, όμως αυτό το σκιτσάκι τ αγαπώ ιδιαίτερα γιατί συντρόφεψε τις δύσκολες ώρες που βίωνα κι έχυσε λίγο από το φως του παρήγορα στην καρδιά μου.
Το Κυπαρίσσι Λακωνίας, ουδέποτε το 'χω επισκεφθεί όπως και πολλά άλλα μέρη της Ελλάδος, που με γοητεύουν,γιατί κάθε γωνιά της Ελλάδας, προβεβλημένη  πολύ, λιγότερο ή καθόλου από τα Μέσα, είναι ονειρεμένη.
Φαντάζομαι, θάναι η ανάσα της περιοχής  η συγκεκριμένη αυτή εικόνα, αφού περνάς από τις απόκρημνες πλαγιές του Πάρνωνα, και προβάλλεται περισσότερο, ως πιο γραφική, από τον διαφημιστικό τύπο.
Αν το σκιτσάκι λοιπόν αυτό, σας κινητοποιήσει να γνωρίσετε αυτό το μικρό γραφικό παράδεισο, θα το χαρώ ιδιαίτερα, όπως επίσης θα σας βάλει στο μυαλό οτι όλα μπορεί να διορθωθούν μ απλές κινήσεις.

            Καλό κι αισιόδοξο Μήνα, σας εύχομαι απο καρδιάς!

Πηγές :
http://viewsofgreece.gr/travel/?p=345