Έν' αστέρι γεννιέται!

Πολλές φορές κι όλες μας έχουμε εξομολογηθεί οτι αισθανόμαστε την μπλογκογειτονιά (συγγνώμη Σοφία) σαν μια πραγματική γειτονιά.
Μία μικρογραφία γειτονιάς εποχής!
Απο εκείνες τι γειτονιές, που άλλοι τις ζήσαμε και άλλοι, τις γνωρίζουν σήμερα, μέσα από τις παλιές ελληνικές ταινίες.
Μιας αθώας και τρυφερής εποχής,  που τα προβλήματα, που πάντα υπήρχαν στους ανθρώπους δε τους κούμπωναν  στις συναναστροφές τους, ούτε τους έκλειναν στα σπίτια τους. Αντίθετα! Υπήρχε ταυτότητα και οι καρδιές ακουμπούσαν η μια στην άλλη.

Πάνινες καρδούλες και βαμμένο αρκουδάκι από  αρωματικό χώρου

 Συζητούσαν κάθε τι που τους απασχολούσε, κατέθεταν τους προβληματισμούς τους, αντάλλασσαν απόψεις, έδιναν λύσεις ο ένας του άλλου και γενικά βίωναν μαζί τα πάντα!
Χαρές και λύπες.
Συζητιόντουσαν ακόμα  το ντύσιμο των κοριτσιών που σιγά-σιγά εκμοντεριζόταν, τα πρώτα φλερτάκια, τα ραντεβού που έπεφταν στην αντίληψή τους, είχαν χρέος να τα εκθέσουν και να  τα αναλύσουν εμπεριστατωμένα στην καθημερινή "κοινωνική κριτική" που ήταν ανέκαθεν μία  προσφιλής ενασχόληση με ...τα κοινά!
Η λύπη του ενός σπιτιού ήταν λύπη για όλη τη γειτονιά , όπως ακόμα περισσότερο, η  χαρά!
Παιδιά που μεγάλωσαν σ αυτή τη γειτονιά ήταν παιδιά όλων και οι χαρές τους ήταν κοινές χαρές και συμμετείχαν όλοι. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα παιδιά έφερναν στον κόσμο τα δικά τους.

η κάρτα των ευχών
decoupage  χαρτοπετσέτας σε χαρτί βάσης ποτηριού

Παιδιά που τα γνώρισαν μικρούλικα, τα συντρόφεψαν στα πρώτα τους βήματα, άκουσαν τα πρώτα τους λογάκια και γέλασαν με τις παιδιάστικες ομιλίες, τα καμάρωσαν να μεγαλώνουν και να προκόβουν και τα ακολουθούν μ ευχές τώρα που κάνουν τις δικές τους οικογένειες και τα δικά τους μικρά.
Έτσι ήταν πριν οι άνθρωποι μετακομίσουν στις απρόσωπες Πόλεις και  κλεισθούν ο καθένας στο στενόχωρό του διαμέρισμα.

πίσω πλευρά κάρτας ευχών

Οταν η μπουλντόζα ισοπέδωσε τα φτωχικά σπιτάκια κι ύψωσε κακόγουστες πολυκατοικίες, χάθηκε μαζί στα συντρίμια τους  η συντροφικότητα, η παρέα, η κοινωνική επαφή.
Η μόνη "επαφή"  προερχόταν από του χάρτινους τοίχους των διαμερισμάτων.

Απο εκεί άκουγες το κλάμα,το γέλιο,την ανθρώπινη φωνή κι αν τύχαινε να διασταυρωθείς με τον "γείτονά σου" στο διάδρομο ή στο ασανσέρ το μόνο που ανταλλάσσατε μία μασημένη "καλημέρα" κι αυτή, αν δεν προκαλούσε έκπληξη και ίσως κάποια δυσφορία.
Όταν λοιπόν βρεθήκαμε σε τούτη την τύπου "γειτονιά", απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου, ανταλλάσσοντας γνώμες,τεχνικές, σκέψεις, προσωπικά γεγονότα,αισθανθήκαμε οτι ανήκουμε ξανά σ έναν ανθρώπινο κόσμο.
Ανησυχούσαμε με τις εξαφανίσεις, λυπούμαστε με τ άσχημα μαντάτα,αλλά και χαιρόμαστε με τις επαγγελματικές επιτυχίες και τις χαρές των ανθρώπων γύρω μας που ξεχωρίσαμε, που αγαπήσαμε, που κάναμε δικούς μας ανθρώπους κι ας μην έχουμε γνωρισθεί ίσως και ποτέ προσωπικά.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε τούτη η σχέση την οποία αφορά η σημερινή δημιουργία.

πιο κοντινή λήψη

Η χαρά της και δική μου χαρά!
Θέλησα νάμαι παρούσα, εκείνη τη μεγάλη στιγμή για κάθε γυναίκα, που γίνεται μανούλα.
Δεν έχω να της δώσω συμβουλή, γιατί είμαι σίγουρη οτι θάναι ιδανική ΜΑΝΑ , μία ευχή μόνο κάνω να το καμαρώσει γερό το βλαστάρι της και ν' απολαύσει μαζί του την κάθε στιγμή.
Θέλω με τον δικό μου τρόπο να της στείλω την ΑΓΑΠΗ μου και νάμαι παρούσα στην πιο μεγαλειώδη στιγμή της ζωής της, σαν μια απλή γειτόνισσα, που θέλχτηκε από τις χάρες της και χαίρεται με τις χαρές της.

Bebe κρεμαστρούλα 3 θέσεων απο mdf με decoupage ριζόχαρτου, ενσωμάτωση με ακρυλικά κι ανάγλυφα

ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ γλυκό μου!