Μετράμε αλλιώτικα το χρόνο

Η παιδική μας ηλικία, εμάς των 50 plus(για να χρησιμοποιήσω ένα μοδάτο όρο)  διέφερε  κατά πολύ από των σημερινών παιδιών.
Τα παιχνίδια μας, οι δημιουργικές μας απασχολήσεις, ουδεμίαν σχέση είχαν με τα σημερινά.
Ούτε η τηλεόραση μας βομβάρδιζε με παιχνίδια νέας  τεχνολογίας (της μιας χρήσης  και πανάκριβα), ούτε εμείς στεκόμασταν μέσα για να παίξουμε.
 Ήμασταν ολημερίς εκτός σπιτιού και τα παιχνίδια μας ήταν από χειροποίητα μέχρι απλά, αγορασμένα από τις λιτές (για τα σημερινά δεδομένα) βιτρίνες των καταστημάτων και μάλιστα μόνο στις εορταστικές περιόδους (ιδίως Χριστούγεννα) αγορασμένα. Το Πάσχα πάντα είχαμε να λαβαίνουμε ρούχα και παπουτσάκια, που θα τα φορούσαμε όλο καμάρι να πάμε στην εκκλησία να κοινωνήσουμε!
Τα πρώτα μας λοιπόν παιχνίδια,αυτοσχέδια ή αγορασμένα,δεν ήταν όπως καταλαβαίνετε τελευταίας τεχνολογίας,αλλά ξύλινα ή μεταλλικά.
Απλά ,απλούστατα,αλλά με φωτεινά χρώματα ή ίσως έτσι να φάνταζαν στα παιδικά μας μάτια, τα άμαθα από τη σημερινή υπερπληθώρα.
Θυμάμαι με πόσο θαυμασμό κολλούσαμε το πρόσωπο στις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και κοιτούσαμε εκστατικά τα κινούμενα παιχνίδια, μαϊμουδίτσες που έπαιζαν μουσικά όργανα, ή τρενάκια που κυλούσαν με θόρυβο στις ράγες, κούκλες που ανοιγόκλειναν τα πλαστικά τους μάτια με τα μακρυά ματοτσίνορα και κάποιες έλεγαν "μαμά" πατώντας ένα κρυφό μηχανισμό πίσω στην πλάτη !

 Όλα αυτά τα περίεργα, φάνταζαν μαγικά στα παιδικά μας μάτια, που ξέφευγαν από τα συνηθισμένα.
Και φυσικά, ποθούσαμε να τ' αποκτήσουμε και αισθανόμαστε τόσο τυχερά που όλο και κάποιο δέμα ερχόταν από την Αμερική με κάποια κούκλα, που έκαναν όλα αυτά που προανέφερα!

λεπτομέρεια

Αλλά και τα βιβλία ήταν αγαπημένο δώρο και καθόλου υποδεέστερο των παιχνιδιών.
Με πόση χαρά ξεφυλλίζαμε το νέο απόκτημα που μας δώριζαν!

Μικρή, πριν ακόμα αποκτήσω τη δική μου βιβλιοθήκη, που μου την εμπλούτιζε ανελλιπώς  ο μπαμπάς μου, η μεγάλη μου απόλαυση όταν πήγαινα και δανειζόμουν βιβλία από τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου!
Ο Ολιβερ Τουιστ είχε την τιμητική του και τα δάκρυα έτρεχαν καυτά, κάθε φορά που διάβαζα τις περιπέτειές του, κι όχι μόνο. Το "Με οικογένεια", "Χωρίς Οικογένεια", όλες οι εκδόσεις της Πολυάννας, τα περιπετειώδη του Ιουλίου Βέρν και στη συνέχεια,  έργα Μεγάλων Κλασσικών, αλλά και τα Κλασσικά Εικονογραφημένα των περιπτέρων και Μικρός ηρωας, μικρός Σερίφης, Μίκυ-Μάους, ήταν η μόνιμη παρέα των παιδικών κι εφηβικών μας χρόνων.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια κ ι εμείς δημιουργούσαμε ονειρικούς κόσμους στο μυαλό μας και ξεφεύγαμε από τον περιορισμένο μικρόκοσμό μας!
Τα βιβλία και τα παιχνίδια ήταν το όχημα απόδρασής μας, πόσο μάλλον για παιδιά που μεγάλωναν μοναχικά, χωρίς αδέλφια και γειτονιά,όπως εγώ.
Μπορεί τα χρόνια που ζήσαμε νάταν διαφορετικά, λιτά, χωρίς πολλά από τα σημερινά περιττά και πανάκριβα,αλλά ήταν πλούσια εμπειριών και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω, αναγνωρίζουμε οτι τελικά δε μας έλειψε τίποτα στην πραγματικότητα.
Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Έλα μου ντε!
Η αφορμή δόθηκε  από τη δημιουργία αυτού του νέου τουρτορολογιού: Το κοριτσάκι με τα παραμύθια και τα παιχνίδια εποχής.
Και φυσικά συμμετέχει  με το εργατικό Μελίσσι για καλό σκοπό.

Ρολόι απο χαρτονένια βάση τούρτας με deecoupage χαρτοπετσέτας και ριζόχαρτου και κρακελέ 2 συστατικών

Αν δε βαριέστε και δε σας έχει χτυπήσει ακόμα ο ήλιος κατακούτελα, γυρίστε λίγο το χρόνο και διαβάστε ΕΔΩ... ελπίζω κάτι να θυμηθείτε κι εσείς απο τα δικά σας.


Υ.γ. Να μην αφήσω το έργο ασχολίαστο,να σας εκμυστηρευθώ οτι φλούδιζε και ξεφλούδιζε  μέχρι να χρησιμοποιήσω την πάστα κι το τελικό αποτέλεσμα με την πορπορίνα στις εγκοπές του κρακελέ μεταλλάχθηκε απο χρυσό σε γαλάζιο! Αυτά για να καταλάβετε τι περνάει ο καλλιτέχνης!

Kαι κάτι μελωδικό για το κλείσιμο.
Παρόλο που αυτό το τραγούδι τόχω ξαναβάλει, γιατί είναι συνυφασμένο με τη γέννηση του γιού μου, το ξαναβάζω δια στόματος Αλκηστης,αυτή τη φορά, επειδή ταιριάζει με τούτη την ανάρτηση, ακούστε το: