Γενική ανοικοδόμηση

Ναι δεν σας γελούν τα μάτια σας, γύρισα!
Μετά απο μια  ΓΕΜΑΤΗ  συγκινήσεις (κάθε τύπου) βδομάδα, είμαι και πάλι στη βάση μου.
Οχι για πολύ όμως... και μ' αυτό παρηγοριέμαι για ο,τι άφησα.
Πριν μια βδομάδα λοιπόν ξεκινήσαμε απ όλες τις μεριές της Ελλάδας με όλα τα μέσα (συγγνώμη μου έλειπαν τα Μέσα μαζικής μεταφοράς -αεροπλάνα και λεωφορεία-)

ΟΧΙ πείτε μου οτι υπερβάλω...

με σημείο συνάντησης... κομβικό σημείο!!! Αλλο έχετε στο νου σας,χαχαχααα, αλλά δε θα σας κάνω τη χάρη της αποκάλυψης.
Μοναδικά εφόδια η καλή διάθεση, η χαρά της δημιουργίας και κάποια υλικά.

η αγάπη ξεχείλιζε...

 Εγω πήγα άνευ, γιατί ήμουν η πιο επαρχία, απο την επαρχία!
Φιλιά,αγκαλιές,χαμόγελα σαν του Τζόκερ σχηματισμένα στα δικά μας πρόσωπα, απορίας στων άλλων που μας έβλεπαν για πρώτη φορά και ήδη ήταν σε διαδικασία  χτισιμάτων.
Πού βρέθηκαν όλες αυτές οι τρελλές αλλαλάζουσες; αναρωτήθηκαν. Αλλά τους λύθηκαν αυθωρεί και παραχρήμα οι απορίες μόλις συστήθηκε η καθε μιά με το κωδικό της όνομα-παραλλαγής.
Τι συμμορία θάμασταν χωρίς κωδικά ονόματα!
Δυστυχώς απο το team έλειπαν δύο λαμπρά μέλη, η Μπέττυ μας και η Σωσώκα μας,αλλά κορίτσια πιστέψτε με, καμιά μας δεν σας ξέχασε,ήσασταν ωσεί παρούσες!

μέχρι απ τα κεραμίδια!

Και ήρθε η ώρα της ανοικοδόμησης!!!
Εκεί να δείτε  πηλοφόρι και μυστρί!!! ΑΝ μας είχε δει ο Καραμανλής την δεκαετία του '60 θα μας είχε σίγουρα συνεργείο αποκατάστασης, τώρα δεν ξέρω μη μας κλείσει η Αρχαιολογική Υπηρεσία (ως συνεργείοοοοοο λεμεεεεεε,αμέέέέσως! Βιλλιώτη είδα το σχόλιο που έγραψες στην Ευα,μη νομίσεις...μικρή μου...)
Εγινε της γυψόγαζας η κόλαση!
Τόση πολύ που μέχρι και στα μάτια μας αποθηκεύσαμε.
Ε, εντάξει, εκεί μπήκε κατά λάθος, μια που δεν είχαμε αναρτήσει πινακίδα "Απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντας εργασίαν".
Ευτυχώς όμως και πρώτων βοηθειών διαθέταμε και ασθενοφόρο...ιιιιου,ιιιουυυυυ και πιο αποτελεσματικά και τα δύο, απο τα δημόσια.
Ετσι κανένα εμπόδιο δε μας πτόησε και οι οικοδομές συνεχίστηκαν απρόσκοπτα και με υπερηφάνεια θαυμάζαμε η καθε μία τη δικιά της απο το τίποτα. Βέβαια το "απο το τίποτα" μόνο η Κάντζαλη (η δασκάλα μας) θα μπορούσε να το πει,που ολίγον την τσιρίξαμε, αλλά είχαμε και τους μαστόρους που ήθελαν το κάτι τις τους παραπάνω,τι να κάνουμε;;;; Είχαμε και τόσες επιλογές που τις θέλαμε όλες! Η Αρτα και τα Γιάννενα έλειψαν, αλλά αυτές αρνήθηκαν να συμμετέχουν, έτσι βολευτήκαμε με πηλούς ,δαντέλες και λινάτσες

δεν είναι πουλόσπιτο, κανονική  πολυκατοικία και με χαράτσι πληρωμένο!

Και θάταν πενιχρό τ αποτέλεσμα αν παρέλειπα να μνημονεύσω οτι συνέβαλαν θετικά προς αυτό και οι νέες γνωριμίες.
Γνώριμες ήμασταν, γνωστές δεν ήμασταν. Μεγάλη χαρά λοιπόν που το κοντινό,έγινε ΚΟΝΤΑ και μοιραστήκαμε χαρές και στιγμές απίστευτες.
Οι "παρατηρητές" δε, ήταν το κλου του σεμιναρίου!!!
Ειλικρινά δε βρίσκω λόγια να σας περιγράψω το πόσο όμορφα περάσαμε και στο τέλος υποσχεθήκαμε να το ξανακάνουμε το συντομότερο, με ίδιο ή άλλο αντικείμενο,αλλά πάντα παρεϊστικα, γιατί όπως έχουμε πει "οι παρέες γράφουν ιστορία"!

Σπιτάκι απο γυψόγαζα και στοιχεία απο πηλό και σύρμα

Ευχαριστώ απο καρδιάς ΟΛΟΥΣ όσους συνετέλεσαν σ αυτή τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ εβδομάδα, που ακόμα και τα ιατρικά παραμερίστηκαν και η θετική ενέργεια και οι αγκαλιές έφεραν και καλά αποτελέσματα.

Θα  ευχαριστήσω  τις νέες μου γνωριμίες, αρχίζοντας απο τον Στράτο που άνοιξε την αυλαία και λίγο έλειψε ό,τι επιθυμία εξέφραζα να την πραγματοποιούσε, το Σοφάκι, που έτσι γελαστό είναι και στην πραγματικότητα,αλλά,όχι ...κλωστή,χαχαχαχαχα που κι εκείνη με φόρτωσε ΑΓΑΠΗ-Αγάπη-αγάπη, την Πέπη τη διπλανή μου στο θρανίο, την Ευα (που πήγε να μας μπερδέψει καθότι απο Nemecis απέκτησε ονοματεπώνυμο,σαν σοκολάτα ένα πράμα!χαχαχαχα) την Αμελί-Μαρία (μάλλον την Κυρία δε με μέλει,χαχαχαχα σόρρυ), τη Χαρούλα, την νοστιμότατη απο την Πάτρα, την ταλαντούχα Ανθούλα,  και ταράμ-ταράμ-ταράμμμμμμμμμμμμ,φυλαχτείτε σκάει βόμβα μεγατόνων...τη ΝΑΣΙΑ!!!!
 ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ  (όλες κι αυτές που δεν ανέφερα διότι ήδη γνώριζα) και πάλι λίγα λέω.
 Και θα κλείσω μ αυτό : Στο επανιδείν και σύντομα και πάντα να περνάμε ΤΕΛΕΙΑ!

Υ.Γ. Φωτογραφίες δε θα δείτε, όχι γιατί δε βγήκαν...αλοίμονο,αλλά γιατί η υπερέκθεση βλάπτει σοβαρά το prestige, πάντως επαναλαμβάνω, ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ!

Μία ανακύκλωση στα χρώματα του Φθινοπώρου

Ξ
έρω οτι βγαίνω από  λόγο, κι αυτό δεν μου αρέσει γιατί δεν το συνηθίζω.
Σας είχα αποχαιρετήσει με την προηγούμενη, είχαμε ασπασθεί εκατέρωθεν...ΑΛΛΑ... άλλαι βουλαί Χαράς , αλλά θεοί κελεύουν...
Οπου "θεοί", τα παιδία που έπαιζαν  στον αυλόγυρο της προηγουμένης, επηρεασμένα από το γενικό κλίμα ευθυμίας που επικρατεί τελευταία (φτου,φτου,φτου μου -μας-), λίγο τα μπουκάλια με τις αναθυμιάσεις τους, λίγο η ζέστη, λίγο ο ενθουσιασμός της  επικείμενης συνάντησης...τέλος πάντων, δεν ήθελε και πολύ να πυροδοτηθεί η κατάσταση!
Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα πρόθεση να κάνω άλλη ανάρτηση προ της αναχώρησής μου, αλλά τραβάτε με κι ας κλαίω,τ'  αποφάσισα μη σας αφήσω άνευ αντικειμένου.
Θα μου πείτε και η προηγούμενη,αντικείμενο δεν ήταν; σωστό! αλλά αντικείμενο  που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και ο blogger τα σχόλια, δε λέει.
Ήλθα λοιπόν σε δύσκολη θέση,χμ,χμ,χμ,  όταν μου επέστησε την προσοχή το Ρουλάκι οτι " αυτή  δε θα φτάσει ούτε μέχρι το φέρρυ μπωτ",  κι ακόμα περισσότερη, οταν ερμήνευσε το σχόλιο-απάντηση η Μισιρλού και ψυλλιάστηκε, "μην τολμήήήήσεις" ήταν το τελεσίγραφο (το πουλάκι μου, το μουστακάκι του λείπει κάτω απο τη μυτούλα!χαχαχα αλλά τ αγαπώ!!!).
Και το "μην τολμήσεις", αναφερόταν σε καμιά νταουνιάρικη ανάρτηση που θα έμενε πίσω να σέρνεται.
Παρότι ψέλισα κάτι περί  ανειλημμένης υποχρέωσης, υπόσχεσης για κάτι πιοοο τλπ κουλτουρέ  και ποιητικά ανατολικό (ε,ας μην σας αποκαλύψω τα χαρτιά μου),απο το χάι-χούι των τελευταίων ημερών (όχι ότι με χάλασαν,αντιθέτως), έβαλα κάτω το κεφάλι και αποφάσισα.
Δε θέλω ούτε χατήρι να χαλάσω, ούτε όμως είμαι τόσο εγωίστρια, εγώ να διασκεδάζω κι εσείς πιθανόν να μελαγχολείτε χωρίς να μπορώ να παρέμβω.
Γι αυτό μια και φθινοπωριάζει σιγά-σιγά, και η χρωματολογία στη φύση αλλάζει και μια που έτυχε να

 ταιριάζω χρωματικά την παρούσα στιγμή, μια που η χθεσινή βροχή αναδύει υπέροχη μυρωδιά νοτισμένου χώματος,  είπα νάναι τούτη η ανάρτηση που θα καλύψει το κενό μου.
Και η ιστορία έχει ως εξής.
Μια φορά ήταν ένα  "ξύλο" κοπής ,τουλάχιστον μ αυτά τα διακριτικά τον αγόρασα απο το γνωστό παιχνιδομάγαζο (που είναι τελικά η χαρά του crafter!), όταν όμως έκοψα πάνω του δυο-τρεις φορές, χαράχτηκε  βαθειά και μου χαράκωσε κι εμένα βαθύτερα την αισθητική μου.
Θα μου πείτε, ξύλο κοπής να χρησιμοποιείται και να παραμένει άθικτο δεν γίνεται και  θα συμφωνήσω, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθούσε να μ ενοχλεί και να μη χρησιμοποιείται.
Ορμούμενη λοιπόν απο μια παλιά ιδέα της Ασημίνας κι ενφορούμενη από πνεύμα ανανέωσης και ανακύκλωσης, αποφάσισα ν'  αλλάξει ρόλο ύπαρξης.
Ετσι ασταρώθη δις και τρις, διότι εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει και μετάλλιον λαδίας  (η μία πλευρά είχε λευκή επικάλυψη, η άλλη φελλό), που έβγαινε συνεχώς πάνω από το αστάρι.
Βάφτηκε λευκό ακρυλικό και κολλήθηκε ριζόχαρτο  σ' όλη την επιφάνεια, στα χρώματα του Φθινοπώρου.
Χεράκια πορσελάνινα, ασορτί σχεδόν.

Δίσκος σερβιρίσματος, απο ξύλο κοπής,με decoupage ριζόχαρτου & ανάγλυφες λεπτομέρειες

 Στενσιλ ανάγλυφο στην πίσω μεριά

  κι έγινε ένας δίσκος σερβιρίσματος κατηγορίας φτερού, διότι θάταν παράτολμο να το φορτώσω κάτι πέραν των δυνάμεών του.

τ ανάγλυφα που λέγαμε...

Ενα γλυκό του κουταλιού μ ένα ποτήρι νερό το σηκώνει άνετα.
Αυτό για να σας γλυκάνω τον πόνο του αποχωρισμού (λέμε τώρα...), διότι εγώ, τώρα που διαβάζετε την ανάρτηση, η καρδιά φτερουγίζει γι αλλού...

πέτρινη καρδιά  ζωγραφισμένη με μαρκαδοράκι

"One Love

one heart

let's get together

and feel

all rigth"

Bob Marley "One Love"

Υ.Γ. 1
Επι του πιεστηρίου και της πίεσης: με τη φωτογράφιση διαπιστώνω οτι του λείπει κάτι για τελείωμα.
Κάθε πρόταση θα εξετασθεί με νηφαλιότητα μετά την επιστροφή,οπότε ...

Υ.Γ. 2
Όσοι δεν βλέπετε τα σχόλιό σας στην προηγούμενη ανάρτηση που με πολύ χαρά είδα οτι  ρίξατε θερμή  ψήφο εμπιστοσύνης,  φταίει η παιδική χαρά και ο blogger-μπόγιας, που μας συμμάζεψε.
Δεν έχω βάλει ούτε περιορισμό, ούτε αποκλεισμό σχολίων, ούτε καν προέγκριση, είναι αντίθετο στο χαρακτήρα μου.
Σας ευχαριστώ όλους απο καρδιάς, απλά κάπου-κάπου  κάνουμε ένα παρτάκι, έτσι χωρίς πρόγραμμα (κι αυτό έχει την ομορφιά!), να βρίσκεται!χαχαχχα

                                                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Σοφία μου!!!!

Θέλω αυγό-έκπληξη και το θέλω ΤΩΡΑ!

Α

νυπομονώ,ανυπομονώ,ανυπομονώ, Θέλω νάρθει το Πάσχα!
Δεν τρελάθηκα... Είπαμε Δαφνί, δωμάτιο με θέα και κρεββάτι στο παράθυρο,αλλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα.
Ούτε οτι δε θυμάμαι σε ποιό μήνα βρισκόμαστε.
Ξέρω δε, οτι πάμε για Χριστούγεννα μια και τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή  & το έχω δηλώσει.
 Όμως αυτή τη στιγμή εγώ θέλω να έχουμε  Πάσχα!
Πως κάνουν τα πεισματάρικα παιδιά;
Χτυπούν το πόδι στο πάτωμα,μουτρώνουν,σταυρώνουν τα χέρια στο στήθος κι επιμένουν.
 Έτσι κι εγώ. Γιατί αν δε τόχετε καταλάβει μέχρι τώρα, ομολογώ οτι  δεν έπαψα ποτέ νάμαι παιδί, ανυπόμονο, πεισματάρικο και πειραχτήρι μέχρι παρεξηγήσεως (ειδικά όταν είμαι στα πάνω μου...), και δε σκέπτομαι ν αλλάξω.
Μην κάνετε το σταυρό σας (Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες σήμερα) καλλίτερα να ξέρετε που βαδίζετε,χαχαχαχα.
Θέλω λοιπόν αυγά Kinder, και τα θέλω ΤΩΡΑ!
Πάντα μ άρεσαν τ αυγά  Kinder, καθότι γλυκατζού και δη της σοκολάτας γάλακτος.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα τέκνα και τ'  ανήψια μεγάλωσαν,τ' αυγά ακρίβυναν θεαματικά κι έτσι τώρα που εμένα άνοιξε η όρεξη για αυγό -γίγαντα...τζίφος!
Είχα βέβαια μία καβάτζα, αλλά είμαι κι αχόρταγη...
Από καιρό έχω γνωρίσει την Ιταλίδα δασκάλα Valentina, που θαύμαζα τις εμπνεύσεις της και την υλοποίησή τους με απλούστατα υλικά και τις περισσότερες φορές, απο χαρτί.
Ώσπου μ άνοιξε την όρεξη για τα πασχαλινά αυγά που λατρεύουν όλα τα πιτσιρίκια.
Σαν παιδί κι εγώ λιγούρεψα να την ακολουθήσω αλλά σκόνταψα...

Κάψες αυγών είχα    , σουηδικά μανταλάκια (τότε έμαθα τι ήταν αυτά τα περίεργα ξύλινα

)...γιοκ! 

  

Ώσπου τα βρήκα κι αυτά και χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα μία συσκευασία (περιείχε μόνο 3), γι αρχή.
Κι η αρχή έγινε και  γλυκάθηκα (εξ ου και το πείσμα που λέγαμε παραπάνω).

Παλιές κάλτσες (τρομάζουν πια στο σπίτι όταν με βλέπουν με μάτι τρελό να ψάχνω), μία δικιά μου μπλούζα θυσία στο πείσμα,  υπόλοιπα από κούκλες μαλλιού, κουρελάκια,  μία πρόσκληση γάμου από χοντρό ιλουστρασιόν χαρτί, ένα τούλι μπομπονιέρας, όλα στην ημερήσια διάταξη και... ecco!!!!

Δυο κουκλίτσες-αρωματικά χώρου, η κόκκινη από μπλουζοκτονία, η δεύτερη καλτσομάνια!
(Το βασικό tutorial ΕΔΩ!)

Κουκλίτσες -αρωματικά χώρου!
Η φουστίτσα τους γέμισε δεντρολίβανο , κανέλα και κανελογαρύφαλα και μοσχοβολούν.

βρε πως έρχονται τα πράγματα ανάποδα!!!

Κι επειδή τελευταία μ' έχει κυριεύσει το πνεύμα της οργάνωσης (σε καλό μου νάναι!), το επόμενο, ένα μικρό stand  για το σκοινί συσκευασίας καθ οτι έχω αναπτύξει σχέση πάθους με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (τρομάρα τους!).

Ανακύκλωση λοιπόν και εδώ!
Δύο διαφημιστικά cd (η ίδια χρησιμοποιεί πολύ το ξύλο, μια που κόβει μόνη της τα απαιτούμενα. Όμως  η έλλειψη εργαλείων και λοιπών, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανακύκλωση υλικών προς πέταγμα και ανάμεσά τους (σάντουιτς, ένα πράμα) χάρτινες (οντουλέ) βάσεις ποτηριών (από συσκευασία αγοράς) απέκτησαν μία σταθερή βάση.
Το σουηδικό μανταλάκι ντύθηκε την αγαπημένη μπλούζα του σύζυξ που έγινε μινιόν, μαλλάκια, κορδέλες,  χαντρίτσες και σας το παρουσιάζω.

Ελπίζω τώρα να με δικαιολογήσετε για την παιδιάστικη ανυπομονησία μου.
Τις λάτρεψα τις κουκλίτσες με την πρώτη ματιά, τώρα μάλιστα που επενδύω πάνω τους ο,τι έχω κατά καιρούς σαβουρομαζέψει...χαίρομαι διπλά!

εν απαρτία πλην ενός...

Kι επειδή ως προείπα είμαι άτομο ανυπόμονο , κι επειδή γνωρίζω σε ποιά γιορτή οδεύουμε, ιδού και η απόδειξη...

κάλτσα-Ιφιγένεια, υαλοβάμβακας, χάντρες, κορδέλες,κουρελάκια, βαμβακάκια αυτιών, απομεινάρια  απο σετ ομορφιάς (μαντέψτε πού αντιστοιχεί το καθένα...)

Η παροιμία δε λέει "...και από Αύγουστο Χειμώνα" ; Πόσο μάλλον που έχουμε ήδη Σεπτέμβριο, κι άρτι δροσερό!
Τώρα πλέον  ανυπομονώ για το Πάσχα,να προμηθευτώ αυγά για την συνέχεια...
Ελπίζω να συμφωνήσετε κι εσείς μαζί μου.

Maestra Valentina, Lei e veramente BRAVA. Complimenti!!!

Αυτή η παιχνιδιάρικη ανάρτηση θα σας συντροφέψει για όσο απουσιάσω, παίρνω τα κουβαδάκια μου και οδεύω σ άλλες παραλίες ...

Απόψε το τσούζουμε!

Μιας και βρισκόμαστε στην Πλάκα, γειτονιά ανέκαθεν του κουτουκιού, της ρετσίνας, της παρέας,  και της καντάδας και μιας που μετά απο  πολύ καιρό ανασαίνω βαθειά και μ'  ανακούφιση, τι θα λέγατε να μοιραστούμε τη χαρά μου και να το γιορτάσουμε;

Ας ανοίξουμε λοιπόν μπουκάλια, ας ρέει άφθονος ο οίνος (κι ας μην τον πίνω εγω) οινοχόε μην τον τσιγκουνευτείς

Μπουκάλια κρασιού decoupage craquele one step με συνδυασμό χαρτοπετσέτας & ριζόχαρτου

Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα

και την κοινωνία τώρα

τηνε παίζω ένα παρά

βίβα, τα φαρμάκια που `ταν στίβα

ποτηράκι ποτηράκι

λες και κάνανε φτερά

βάνε, όσα έρθουν κι όσα πάνε

που θα βρούμε τέτοιο βράδυ

στη ζωή μας τη ρηχή

δώσε, το τραπέζι ξαναστρώσε

φέρε καθαρά ποτήρια

κι άντε φτου κι απ’ την αρχή

μπουκάλια μικρού μεγέθους, νερού, με την ίδια τεχνική

Ρώτα, το κορίτσι πρώτα πρώτα

τι γουστάρει να του παίξεις

μπουζουξή μου σεβνταλή

βάρα, την κρυφή σου την λαχτάρα

που ίσως να `ναι η αγάπη

το πιοτό ή το φιλί

ώπα, η καρδιά μου η σορόπα

σάμπως και θα σπάσει απόψε

και στα δέκα θα κοπεί

φτου σου, οι πενιές του μπουζουκιού σου

μου επήρανε τα ρέστα

και μ’ αφήσανε ταπί

απο άλλη πλευρά

Άλα, έχω στρώσει μια κεφάλα

και τα βλέπω όλα σαν μπέης

και τα νιώθω σαν πασσάς

άιντε, στα ποτήρια ξαναβάλτε

κι άιντε βίβα μου κι εμένα

κι άιντε βίβα σας κι εσάς

σβήνω, πω πω Θεέ μου τι θα γίνω

αγκαλιά μου το κορίτσι

και τριγύρω τα βιολιά

σπάστα, κι όλα ας γίνουνε ανάστα

και μπαρντόν αν μπουμπουνίσει

και καμία τουφεκιά

...ομοίως

Να παίζουν τα όργανα:

σε πλήρη διάταξη!

 ...στην Υγειά μας, ρε παιδιά!

Σας προετοιμάζω για ο,τι ήθελε ακολουθήσει...

Υπο τον Ιερό Βράχο

Τα πόδια  κολλούν στην άσφαλτο, βαραίνουν τα βήματα και η Αθήνα σε απωθεί.

Γυρνάς το βλέμμα κι αλλάζεις εικόνες.

Πίσω σου ο Ιερός Βράχος, κι απο κάτω ένα αναλλοίωτο κομμάτι ευαισθησίας και ανθρώπινης συνύπαρξης!

Τα βήματα αποκτούν φτερωτά πέλματα!

Ο ανήφορος γίνεται ροδοπερπατημένος και ακούραστα ανεβαίνεις.

Η ψυχή γαληνεύει, η ανάσα γίνεται ανάλαφρη, τα μάτια χορταίνουν ομορφιά, χρώμα, ζυγιάζουν τις διαστάσεις των σπιτιών , ανοίγουν τις ξύλινες ξώπορτες, χτυπώντας τα μεταλλικά ρόπτρα.
Απο πίσω ανοίγουν κόσμοι μαγικοί, που κλείνουν απέξω την κακογουστιά και την ασχήμια της Πόλης, που απάνθρωπα μεταμορφώσαμε.

Η Πλάκα δεν είναι Αθήνα.

Είναι ένα ξεχωριστό βασίλειο, το βασίλειο της καρδιάς μας!

Αλαφροΐσκιωτη κάτω από το ιερό βάρος, απλή , πλουμιστή κι ανθρώπινη.

Την πατάς κι ανασαίνεις, σαν να μην σε πνίγει το καυσαέριο της πόλης δίπλα.

Μια γειτονιά όχι πια των Θεών, απλά θεϊκή, γιατί κάποιος την προστάτεψε στην κατρακύλα της, εμπόδισε την πλήρη αλλοτρίωση της  και μας την παρέδωσε πίσω ως ανάσα ζωής. 

Δώρο, που χρειάζεται προστασία.

Ανεβήκαμε με το Μαράκι.

Κάθε φορά που έρχομαι ΑΘήνα, είναι ο απαραίτητος περίπατος-προσκύνημα σ'  άγιο τόπο. 

Περπατώ ξανά τους ίδιους δρόμους και τους αντιλαμβάνομαι μ' άλλη οπτική, σταματώ στα ίδια στέκια,απολαμβάνω τα ίδια πράγματα κι αντλώ νέα συναισθήματα!

Η πόλη χρωματίζεται από το συναίσθημα που εσύ της δίνεις, ανάλογα τη στιγμή και τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου.

Μυρίζω το λεπτό  άρωμα  του γιασεμιού, σαν πρωτομύριστο.

Ακουμπώ το σοβά των σπιτιών και αγγίζω τα χέρια των ανθρώπων που πέρασαν .

Κοιτώ τα χρώματα που βάφονται πιο έντονα στο φως του  δειλινού και βουτώ στην απεραντοσύνη της φαντασίας

"ΠΛΑΚΑ"
Ακουαρέλλα και σκιές με μαρκαδοράκι (by me)

Πίνεις ένα ποτήρι νερό και ξεδιψάς απλά τη δίψα του πόθου.
Του πόθου να μην πάψεις να ψηλαφάς τη ζωή που σου δίνεται, με τις απλές, ανθρώπινες, καθημερινές χαρές της...
Αυτή είναι η Πλάκα όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και δε τη χορταίνω ποτέ, απλά περιμένω την επόμενη φορά...

Απο 'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος...

Μ' ένα τίποτα έζησα
Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε
Σ' ενός περάσματος αέρα

λεπτομέρεια...

Ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ' αυτιά μου
φχιά
φχιού φχιού
εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα

Τί γυαλόπετρες φούχτες

Πέτρες θαλάσσης (sea's stones) ζωγραφισμένες με μαρκαδοράκι (πουαντιλισμός ή κάτι τέτοιο...)

τί καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου
άκουγες βββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας.

χειροποίητο σακκουλάκι απο λινάτσα για  μανταλάκια να κρεμάσετε τις Καλοκαιρινές σας αναμνήσεις!

Κάτι

Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο σχήμα του Αρχαγγέλου

Παραλαλούσα κι έτρεχα

Εφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ' τη γλώσσα

"ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ" Θαλασσόπετρα ζωγραφιστή

- Ε καβάκια μαύρα, φώναζα, κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε απο μένα;
- Θόη θόη θμός
- Ε; Τι;
-Αρίηω ηθύμως θμός
- Δεν άκουσα τι πράγμα;
- Θμός θμος άδυσος

Ωσπου τέλος ένιωσα
κι ας πα να μ΄ 'ελεγαν τρελό 

πως απο  'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά 

(Οδυσσέα Ελύτη)

                                                             Καλό Μήνα!!!!