Να με παίρνανε τα σύννεφα...

Όταν δημοσίευσα την τελευταία βουβή ανάρτηση, ούτως ή άλλως είχα αποφασίσει να μην την κρατήσω πολύ και να σας μαυρίσω την ψυχή.
Αρκετά έχει ο καθένας μας. Άλλωστε σ' Εκείνον είχα πει εγκαίρως ο,τι ήθελα ,ό,τι έπρεπε να ξέρει το ήξερε, αυτή έγινε για σας .  Επειδή πάντα πιστεύω οτι η ζωή είναι απρόοπτη και ποτέ δε ξέρεις πότε θα την "κάνεις" απο εδώ,  πάντα λέω αυτά που θέλω να ξέρουν οι άνθρωποι από μένα, να μην αφήσω κενά κι ανείπωτα, κι εκείνοι ας τα αξιολογήσουν όπως θέλουν,όπως τους βολεύει. Ετσι λοιπόν αυτοί που αγαπώ , το ξέρουν, τόχω αποδείξει με χίλιους δυο τρόπους, συγχωρώ και δεν βάζω τον εγωισμό μου και το πείσμα μου πάνω από τον άνθρωπο, που λέω οτι αγαπώ,αλλιώς είναι απλά λόγια, αυτό ακριβώς  ήθελα να σας πως κι εσάς... αυτά που ένοιωθα!
 Και δεν πίστεψα στιγμή οτι δε θα βρίσκατε τρόπο να μου δείξετε την συμπαράσταση, την αγάπη, την αγκαλιά σας . Τρυπώσατε απο κάθε ανοιχτή χαραμάδα,όπως καιρό τώρα είχατε τρυπώσει στην καρδιά μου.
Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά
Κι επειδή  είπαμε τα δύσκολα τα αντιμετωπίζουμε με αντίσταση, παρά του οτι το σώμα πονά και αντιδρά, η ψυχή ζητά ανάταση.
Κάποιοι δε  που αγαπώ πολύ, ζήτησαν ξανά το χαμόγελό μου. Μπορώ να χαλάσω χατήρι;
Οχι βέβαια, Νάτο λοιπόν!

Έτσι, μια  που ο καιρός είναι μεταξύ κλάματος και γέλιου, ο ήλιος κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του ανάμεσα στα σύννεφα και πάλι κρύβεται για να ξαναπροβάλει ύστερα απο λίγο,

η αγάπη όμως,  πανταχού παρούσα,έτσι για να κοροϊδέψει τα γκρίζα σύννεφα  θέλοντας ν απασχολήσω το μυαλό άρχισα να παίζω με τα χέρια και με χαρτόνια.
Ξεκίνησα χωρίς συγκεκριμένο πλάνο, όπως γίνεται πάντα (τώρα ακόμα περισσότερο, αφού το μυαλό αργούσε...)
Με υπομονή έκοψα τα σχέδια από τα σπιτάκια με το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κάτω Χωρών. Στη συνέχεια, για να μην τ' αφήσω στο λευκό χρώμα του χαρτονιού, με τις ατέλειες απο τα κοψίματα, προτίμησα να τα ντεκουπάρω με χαρτοπετσέτες που παραπέμπουν χρωματικά στα πραγματικά τους χρώματα.

σπιτάκια απο χαρτόνι με decoupage χαρτοπετσέτας και περιγράμματα

Κι αφού έγινε κι αυτό, σκέφτηκα να φωτίζονται,αφού ήταν σχεδόν τρισδιάστατα (έχουν και πίσω πλευρά,εσωτερικά καλυμένη με φύλλο εφημερίδας), έτσι προέκυψε  η λύση του καμβά.
Και η σύνθεση  σιγά σιγά  αναπτυσσόταν, χωρίς δυσεύρετα υλικά,μόνο αποκόμματα εφημερίδων αρκούσαν.

Έτσι, βγήκε τούτο εδώ το γλυκό καδράκι, που δείχνει την Αγάπη που ωριμάζει και συσσωρεύεται σαν φρούτο προς συγκομιδή.

Και μια που το φαντάστηκα να φωτίζεται, δείτε και μια τέτοια λήψη (λαμπάκια που πέρασαν πίσω από τον καμβά).

Για το τέλος , ακούστε ΚΑΙ διαβάστε (για διευκόλυνση), αυτό το τραγουδάκι...κάτι ακόμα θα εισπράξετε, μαζί με τον χαρούμενο ρυθμό και τη βραχνή φωνούλα της ΖΑΖ