Ενα Χωριό σε γυάλα

Οι μέρες περνούν κι όλο και πλησιάζουμε στη μαγεία των Χριστουγέννων
Αυτή τη μαγεία που μας ακολουθεί απο τα παιδικάτα μας και την αναζητούμε ακόμα και σήμερα, προκειμένου να ξεφύγουμε απο τα κίβδηλα των καιρών που μας περιτριγυρίζουν.
Δυστυχώς ούτε αυτά που πιστεύαμε πολύτιμα,  είναι πάντα.
Ισως γιατί εμείς έχουμε ανάγκη να βλέπουμε μία λάμψη που δεν έχουν, ίσως γιατί έτσι μας  βολεύει, ίσως γιατί έτσι κατευνάζονται οι αντιρρήσεις μας.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά ν'  αποδομείς οτι υπερεκτίμησες και ας δεις και το βασιλιά χωρίς ρούχα, κι αυτό απο μόνο του είναι ένα ξεκαθάρισμα,απ οτι σε θάμπωνε να δεις καθαρά
Προχωράς λοιπόν αποτινάζοντας οτι σε πλήγωσε, οτι σ'  έφερε σε δύσκολη θέση, οτι ενδεχομένως σε ταπείνωσε προκειμένου να εξιψωθεί το ίδιο και ακολουθείς το δικό σου μοναχικό δρόμο, αυτόν που δε λοξοδρόμησες ποτέ γιατί τον πίστεψες, του δόθηκες με ειλικρίνεια και ανυστεροβουλία και ίσως κάπου νάχει φυλαγμένη την αστερόσκονη των παιδικών σου ονείρων.
Αυτές οι σκέψεις, μπορεί να προκλήθηκαν απο μια αναπάντεχη αποκάλυψη, ασύλληπτης λογικής που μ έκανε για άλλη μια φορά να αναλογιστώ πόσο εύκολα πείθομαι απο "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" που κάποιοι έχουν την ανάγκη να πιστέψουν για τους εαυτούς τους,αλλά όταν έχεις όμως καθαρή συνείδηση και ενσυναίσθηση του τι έδωσες και γιατί και δευτεροτρίτες σκέψεις δεν υπάρχουν στο μυαλό σου, τότε δεν υπάρχει λόγος να μένεις σ' ότι χωρίς να το προκαλέσεις σε στοχοποίησε , τ΄ αφήνεις στη μιζέρια που περιχαρακώθηκε και συνεχίζεις να φτιάχνεις όνειρα.
Κάποια πράγματα αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, κάποια άλλα την καταστρέφουν απο μόνα τους.
Ετσι οταν μου έσπασε το ένα απο τα δύο photophores  που είχα πάνω σ'  ένα οικογενειακό μου έπιπλο λυπήθηκα πολύ και δε θέλησα να το πετάξω παρά το βαρύ τραυματισμό του.
Μου είχε δώσει μέρες όμορφες, ζεστές , φωτεινές κι ακόμα διατηρούσε αναλλοίωτο στο σχήμα του
Ετσι παραγκωνισμένο πλέον έπαθε κι άλλες ζημιές, ένα  ράγισμα, ενα σπασιμο επι πλέον στο μακρύ του πόδι....
Και πάλι δεν πετάχτηκε.
Περίμενε με καρτερία να του δώσω την πρέπουσα σημασία
Εγω ήξερα απο την πρώτη στιγμή τι  θα το έκανα,ομως το πρόβλημά μου ήταν πως να κόψω το γυαλί
Μέχρι που φέτος αποφάσισα οτι ήρθε η ώρα να φτιάξω το μαγικό μου κήπο!
Εστειλα το ογκώδες στον τζαμά να το ακρωτηριάσει και να γίνει μια μεγάλη "καμπάνα"
Ηθελα μία σταθερή βάση και τη βρήκα στο κατάλοιπο ενός καρουλιού κορδέλας και ενός γυάλινου πιάτου φρούτου.
Για τα δέντρα, που ήταν κι αυτά απωθημένο χρόνων, έγινε μετά μυρίων βασάνων παραγγελία στο ΠΛΑΙΣΙΟ στα είδη μακέτας, αφού όσα μ'  άρεσαν έπρεπε να έρθουν εξ Αμερικής, σπιτάκια μας είχαν περισσέψει απο τη μπότα (είν αυτό που λένε "Οποιος έχει πολύ πιπέρι βάζει και στα λάχανα"!)κάποτε είχα πάρει και κάτι μικρά "ξωτικά" και ήρθαν κι αυτά κι έδεσαν στο γενικό ονειρικό σύνολο.
Χιόνι φυσικά εσωτερικά κι εξωτερικά,ενα βελουτέ αυτοκόλλητο περιμετρικά να καλύψει τα τραύματα.

Ενα άλλο "ξωτικό" έκατσε στην κορυφή του και χαλβαδιάζει στα γόνατα  ο,τι μαζεύεται γύρω του κι έτσι το τσακισμένο fotofor μπορεί νά παψε να διαχέει το φως του κεριού απο τα σωθικά του, ξεχύνει όμως λάμψεις παιδικότητας και ονείρου, που όλοι έχουμε ανάγκη τούτες τις γκρίζες μέρες και διώχνει τις σκιές  που στοιχειώνουν.






Θα μπορούσε νάναι μία μεταμόρφωση σ' ένα επόμενο "ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ" της Αριστέας, όμως δε μπορούσα να περιμένω τέτοια πρόκληση, ήθελα ανυπόμονα να το δω να παίρνει τη θέση που του άξιζε και να το θαυμάζω.

Before - Το αρχικό

Ετσι το ένα καμαρώνει στο ύψος του, με χριστουγεννιάτικο κι αυτό περιεχόμενο σε  στυλ βάζου, το άλλο ανάποδα, σκεπάζει  ενα χριστουγεννιάτικο χωριό στολίζοντας  τη λευκή γωνιά του σπιτιού.

Το καμαρώνω  σαν μικρό παιδί, που περιμένει τον Αη Βασίλη να φανεί, κάπου ανάμεσα στα δέντρα με το έλκηθρο!

After

Ελπίζω να το σεβαστεί κι ο σεισμός και  να μην το σωριάσει γι άλλη μια φορά κάτω,τώρα που η βάση του είναι δανεική.