Ναι καλέ, μην τρίβετε τα μάτια σας, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!!!
Φτου μου να μη με ματιάσω (το λέω εγω για μένα μη χάνετε και το σάλιο σας) ή θα απέχω για βδομάδες ή θα κάνω αναρτήσεις ανά δύο μέρες, που λέει ο λόγος.
Αλλά ξέρετε εκείνη την παροιμία που λέει για μία εκδιδόμενη γυναίκα, που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δε την αφήνει;;; Αυτό ακριβώς μου συμβαίνει και θέλω να το μοιραστώ πρωτίστως μαζί σας!
Οχι, δε συμβαίνει τίποτα κοσμοϊστορικό, όλα βαίνουν κατά τα συνήθη,απλά...οι οροί...κάτι είχαν οι οροί δε μου το βγάζεις απο το μυαλό.
Ετσι μουρχεται να πάρω ένα μπουκάλι να το πάω στο Γενικό Χημείο του Κράτους...τόση αδρεναλίνη πιά, πού τη βρήκα;; Σε καλό μου!
Λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Έχω μία μανία με τα παλιά πράγματα, τα παλιοπράματα σαν να λέμε. Γνωστό τοις πάσι, θα πείτε, ευχαριστώ που με βοηθάτε.
Είχα ένα απωθημένο (μετά τη μανία το απωθημένο αιντάάά) ν' αποκτήσω ένα παντζούρι απο τα παλιά σπίτια που κατεδαφίζονται για να φτιαχτούν κουτιά να κλειστούν άνθρωποι ζωντανοί.
Οχι όμως ό,τι κι ό,τι παντζούρι!
Αλλά παντζούρι με προδιαγραφές...πως λέμε size 0;;;; Κάτι τέτοιο.
Τι size 0 μπορεί να έχει ένα παντζούρι;;;
Μπορεί και παραμπορεί.
Το ήθελα λεπτό, όσο πιο λεπτό γινόταν, ψηλό και γραμμωμένο! Και επειδή η τύχη βοηθάει τους υπομονετικούς ανθρώπους μια μέρα το έφερε στο δρόμο μου!!!
Δε φαντάζεστε τη χαρά μου όταν σ ένα όγκο σκουπιδιών (αυτά κάνει ο Δήμος μας και τον λατρεύω! Όταν μένουν βδομάδες τα σκουπίδια αμάζευτα έχεις το χρόνο της αναζήτησης,της επιλογής και του μαζέματος) πάνω πάνω ένα ζεύγος σφιχταγκαλιασμένο .
Η κατάστασή του δε περιγράφεται με λόγια, μόνο με εικόνα κι αυτή ως συνήθως δε προέβλεψα να την τραβήξω.
Δε με πτόησε όμως ούτε η κακή τους κατάσταση, ούτε η βρωμιά που είχαν από κάτω ,ούτε η προέλευσή τους αφού θάπρεπε νάναι από πολύ παλιό σπίτι.
Τα ζαλώθηκα παραμάσχαλα και μια και δυο για τ αυτοκίνητο.
Όταν με είδαν στο πάρκινγκ παραξενεύτηκαν,αλλά δε μ είχαν γνωρίσει ακόμα σ όλη μου τη μεγαλοπρέπεια και τους δικαιολόγησα. Ανταλλάξαμε απόψεις περί του σκουπιδομαζέματος και περιχαρής με το θησαυρό μου, έφυγα.
Δεν ήξερα ακόμα που θα χρησίμευε, αρκεί που το είχα αποκτήσει πια
Παρ όλα αυτά ένα χρόνο έμεινε στο κρύο και τ' αγιάζι να τα χρησιμοποιεί σα σκάλα ο γάτος μας να ανεβοκατεβαίνει στο ρετιρέ του να φάει.
Έπιασε βρύα από τις βροχές, άνοιξαν περισσότερο οι πάτοι των χρωμάτων που το είχαν βάψει (μιλάμε για αλλεπάλληλα χρώματα!!!) είχε κάνει ένα κρακελέ που θα το ζήλευε και η Stamperia, εγω το χαλβιάδαζα αλλά δε το άγγιζα.
Ώσπου έμαθα οτι είχε ανοίξει ένα εργαστήριο αμμοβολής που καθάριζε από χρώματα οποιοδήποτε υλικό.
Τι θέλατε να πρωτοσκεφτώ;;;Φυσικά τα παντζούρια μου!!!
Έτσι μία μέρα μπήκαν στο αυτοκίνητο και μεταφέρθηκαν στον πρωτομάστορα.
Όταν τα είδα γυμνά,τα αγάπησα περισσότερο.
Η δε μυρωδιά του ξύλου απίστευτη!!!Κι εμείς (κι εγω φυσικά) πάμε και βάζουμε αλουμίνια,άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Τέλος πάντων...
Δεν τους κάλυψα τις γραμμές του ξύλου, μ' άρεσαν οι ρόζοι, οι αυλακιές, μ' άρεσαν όλα του. Δεν είχε κανένα άλλο σημάδι, ούτε πρόκες, ούτε σαράκι.
Κι άρχισε η μεταμόρφωση.
Τα πέρασα με σπρέυ λευκό (είπαμε δεν είμαι της ταλαιπώριας) γιατί δεν ήθελα να τα κάνω του κουτιού,αλλά να κρατήσουν την παλαιότητά τους. Ετσι η τελική όψη είχε ένα φαιολευκοξύλινο (τρέμε Μοιραράκη !) αποτέλεσμα.
 |
| Μια παιδική μπομπονιέρα χρόόόνων (το κορίτσι δίνει Πανελλαδικές) θήκη για τη γόμα και την ξύστρα |
Στα ταμπλαδάκια του πήγαν χαρτοπετσέτες vintage με παιδάκια που ταίριασαν απίστευτα με το χρώμα, σα να βγαίνουν από τα σωθικά του. κατά διαστήματα κομμάτια από άλλες χαρτοπετσέτες φυσικά με τριαντάφυλλα (οχι θ' αφήναμε το λουλουδικό απόξω, για ποιά με περάσατε;) και στα κενά στένσιλ με πάστα.
Σ αυτό το σημείο να πω οτι ολίγον μετάνοιωσα που δε κάλυψα κάποιες αυλακιές του ξύλου, διότι ρούφηξε την πάστα και το ανάγλυφο εξαφανίστηκε, αυτό μ ανάγκασε να βάψω λίγο τα τριανταφυλλάκια να τονισθούν.Και άσπρα να έμεναν δε θάταν άσχημα,αλλά ο.κ.
Αφού ολοκληρώθηκε σειρά είχαν τα κουβαδάκια που θα κρεμιόντουσαν για να δεχτούν τα μολύβια της ζωγραφικής μου, αφού γι αυτήν γινόταν όλη η επιχείρηση ΑΠΟΛΛΩΝ.
Κι αφού τέλειωσαν κι αυτά (οχι τα μολύβια, άλλα 150 περιμένουν στο κουτί τους αναπαυτικά) κρεμάστηκαν, γέμισαν και τα καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι! Την ανακάλυψη του αιώνα νάχα κάνει δε θα αισθανόμουν τόσο όμορφα.
Λαδώθηκαν οι μεντεσέδες ν΄ ανοιγοκλείνουν που είχαν πάθει αγκύλωση κι έτσι βιδώθηκε στον τοίχο (ο.κ. με 9 τρύπες λάθος κατ αρχήν ,δικό μου το φταίξιμο), με το σκεπτικό όποτε ενοχλεί να μπορεί να "κλείνει" ( εχει και δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί και η άλλη πλευρά).
Αυτό ήταν το ένα κομμάτι,το άλλο που έχει και το μηχανισμό κλεισίματος αλλά όχι μεντεσέδες εχει μεν παρεμφερή διακόσμηση αλλά δεν έχει βρει ακόμα τη θέση και τη χρήση του.
Εσείς τι λέτε, άξιζε ο κόπος;;;; Όχι οτι θα με πείραζε αν διαφωνούσατε ,γιατί είμαι τόσο χαρούμενη που τίποτα δε μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση ;)
Και μη ξεχνάμε το Παζάρι της Αλληλεγγύης ;)
