...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Επίκαιρο

                                                          Πρόσφυγες στην Άμμο



“Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε”.

                                                                                               Νίκος-Λέξης Ασλάνογλου
                                                                 Από την ποιητική συλλογή : “Ο θάνατος του Μύρωνα “(1960)


Υ.Γ. Οταν ξεκίνησα αυτή τη ζωγραφιά το πρόβλημα δεν υπήρχε καν. 
Λυπάμαι που ένα τέτοιο πρόσωπο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ν αναμετρηθώ μαζί του, έγινε προσωπικό μου  σύμβολο στον αγώνα επιβίωσης ανθρώπων  πέρα απο τη γενέθλια γη τους

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

...Δροσιά να μπει του Μάη





Ναι καλέ, μην τρίβετε τα μάτια σας, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!!!
Φτου μου να μη με ματιάσω (το λέω εγω για μένα μη χάνετε και το σάλιο σας) ή θα απέχω για βδομάδες ή θα κάνω αναρτήσεις ανά δύο μέρες, που λέει ο λόγος.
Αλλά ξέρετε εκείνη την παροιμία που λέει για μία εκδιδόμενη γυναίκα, που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δε την αφήνει;;; Αυτό ακριβώς μου συμβαίνει και θέλω να το μοιραστώ πρωτίστως μαζί σας!
Οχι, δε συμβαίνει τίποτα κοσμοϊστορικό, όλα βαίνουν κατά τα συνήθη,απλά...οι οροί...κάτι είχαν οι οροί δε μου το βγάζεις απο το μυαλό.
Ετσι μουρχεται να πάρω ένα μπουκάλι να το πάω στο Γενικό Χημείο του Κράτους...τόση αδρεναλίνη πιά, πού τη βρήκα;; Σε καλό μου!
Λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Έχω μία μανία με τα παλιά πράγματα, τα παλιοπράματα σαν να λέμε. Γνωστό τοις πάσι, θα πείτε, ευχαριστώ που με βοηθάτε.
Είχα ένα απωθημένο (μετά τη μανία το απωθημένο αιντάάά) ν'  αποκτήσω ένα παντζούρι απο τα παλιά σπίτια που  κατεδαφίζονται για να φτιαχτούν κουτιά να κλειστούν άνθρωποι ζωντανοί.
Οχι όμως ό,τι κι ό,τι παντζούρι!
Αλλά παντζούρι με προδιαγραφές...πως λέμε  size 0;;;; Κάτι τέτοιο.
Τι size 0 μπορεί να έχει ένα παντζούρι;;;
Μπορεί και παραμπορεί.
Το ήθελα λεπτό, όσο πιο λεπτό γινόταν, ψηλό και γραμμωμένο! Και επειδή η τύχη βοηθάει  τους υπομονετικούς ανθρώπους μια μέρα το έφερε στο δρόμο μου!!!
Δε φαντάζεστε τη χαρά μου όταν σ ένα  όγκο σκουπιδιών (αυτά κάνει ο Δήμος μας και τον λατρεύω! Όταν μένουν βδομάδες τα σκουπίδια αμάζευτα έχεις το χρόνο της αναζήτησης,της επιλογής και του μαζέματος)  πάνω πάνω ένα ζεύγος σφιχταγκαλιασμένο .
Η κατάστασή του δε περιγράφεται με λόγια, μόνο με εικόνα κι αυτή ως συνήθως δε προέβλεψα να την τραβήξω.
Δε με πτόησε όμως ούτε η κακή τους κατάσταση, ούτε η βρωμιά που είχαν από κάτω ,ούτε η προέλευσή τους αφού θάπρεπε νάναι από πολύ παλιό σπίτι.
Τα ζαλώθηκα παραμάσχαλα και μια και δυο για τ αυτοκίνητο.
Όταν με είδαν στο πάρκινγκ παραξενεύτηκαν,αλλά δε μ είχαν γνωρίσει ακόμα  σ όλη μου τη μεγαλοπρέπεια και τους δικαιολόγησα. Ανταλλάξαμε απόψεις περί του σκουπιδομαζέματος και περιχαρής με το θησαυρό μου, έφυγα.
Δεν ήξερα ακόμα που θα  χρησίμευε, αρκεί που το είχα αποκτήσει πια
Παρ όλα αυτά ένα χρόνο έμεινε  στο κρύο και τ'  αγιάζι να τα χρησιμοποιεί σα  σκάλα ο γάτος μας να ανεβοκατεβαίνει στο ρετιρέ του να φάει.
Έπιασε βρύα από τις βροχές, άνοιξαν περισσότερο οι πάτοι των χρωμάτων που το είχαν  βάψει (μιλάμε για αλλεπάλληλα χρώματα!!!) είχε κάνει ένα κρακελέ που θα το ζήλευε και η Stamperia, εγω το χαλβιάδαζα αλλά δε το άγγιζα.
Ώσπου έμαθα οτι είχε ανοίξει ένα εργαστήριο αμμοβολής που καθάριζε από χρώματα οποιοδήποτε υλικό.
Τι θέλατε να πρωτοσκεφτώ;;;Φυσικά τα παντζούρια μου!!!
Έτσι μία μέρα μπήκαν στο αυτοκίνητο και μεταφέρθηκαν στον πρωτομάστορα.
Όταν τα είδα γυμνά,τα αγάπησα περισσότερο.
Η δε μυρωδιά του ξύλου απίστευτη!!!Κι εμείς (κι εγω φυσικά) πάμε και βάζουμε αλουμίνια,άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Τέλος πάντων...
Δεν τους κάλυψα τις γραμμές του ξύλου, μ'  άρεσαν οι ρόζοι, οι αυλακιές, μ'  άρεσαν όλα του. Δεν είχε κανένα άλλο σημάδι, ούτε πρόκες, ούτε σαράκι.
Κι άρχισε η μεταμόρφωση.
Τα πέρασα με σπρέυ λευκό (είπαμε δεν είμαι της ταλαιπώριας) γιατί δεν ήθελα να τα κάνω του κουτιού,αλλά να κρατήσουν την παλαιότητά τους. Ετσι η τελική όψη είχε ένα φαιολευκοξύλινο (τρέμε Μοιραράκη !) αποτέλεσμα.
Μια παιδική μπομπονιέρα χρόόόνων (το κορίτσι δίνει Πανελλαδικές) θήκη για τη γόμα και την ξύστρα
 Στα ταμπλαδάκια  του πήγαν χαρτοπετσέτες vintage με παιδάκια που ταίριασαν απίστευτα με το χρώμα, σα να βγαίνουν από τα σωθικά του. κατά διαστήματα  κομμάτια από άλλες χαρτοπετσέτες φυσικά με τριαντάφυλλα (οχι θ'  αφήναμε το λουλουδικό απόξω, για ποιά με περάσατε;) και στα κενά  στένσιλ με πάστα.
Σ αυτό το σημείο να πω οτι ολίγον μετάνοιωσα που δε κάλυψα κάποιες αυλακιές του ξύλου, διότι ρούφηξε την πάστα και το ανάγλυφο εξαφανίστηκε, αυτό μ ανάγκασε να βάψω λίγο τα τριανταφυλλάκια να τονισθούν.Και άσπρα να έμεναν δε θάταν άσχημα,αλλά ο.κ.

Αφού ολοκληρώθηκε σειρά είχαν τα κουβαδάκια που θα κρεμιόντουσαν για να δεχτούν τα μολύβια της ζωγραφικής μου, αφού γι αυτήν γινόταν όλη η επιχείρηση ΑΠΟΛΛΩΝ.
Κι αφού τέλειωσαν κι αυτά (οχι τα μολύβια, άλλα 150 περιμένουν στο κουτί τους αναπαυτικά) κρεμάστηκαν, γέμισαν και τα καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι! Την ανακάλυψη του αιώνα νάχα κάνει δε θα αισθανόμουν τόσο όμορφα.
Λαδώθηκαν  οι μεντεσέδες ν΄ ανοιγοκλείνουν  που είχαν πάθει αγκύλωση κι έτσι βιδώθηκε στον τοίχο (ο.κ. με 9 τρύπες λάθος κατ αρχήν ,δικό μου το φταίξιμο), με το σκεπτικό όποτε ενοχλεί να μπορεί να "κλείνει" ( εχει και δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί και η άλλη πλευρά).
Αυτό ήταν το ένα κομμάτι,το άλλο που έχει και το μηχανισμό κλεισίματος αλλά όχι μεντεσέδες εχει  μεν παρεμφερή διακόσμηση αλλά δεν έχει βρει ακόμα τη θέση και τη χρήση του.


Εσείς τι λέτε, άξιζε ο κόπος;;;;  Όχι οτι θα με πείραζε αν διαφωνούσατε ,γιατί είμαι τόσο χαρούμενη που τίποτα δε μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση ;)
Και μη ξεχνάμε το Παζάρι της Αλληλεγγύης ;)

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Δεν παζαρεύουμε ... συμμετέχουμε

Πέρασε και το Πάσχα και βαίνουμε ολοταχώς προς το θέρος!!!
Ο καιρός έχει αλλάξει κατά πολύ, μας προετοιμάζει για τις μέρες έρως-θέρος-θάλασσα!!!χαχαχαα σας την έσκασα.
Χάρηκα  πάρα πολύ με την ανταπόκριση που βρήκαν οι αναρτήσεις μου σχετικά με τα ήθη,τα έθιμα  του Πάσχα και τις παιδικές μου αναμνήσεις.
Αυγοσυσκευασίες που μεταμορφώθηκαν για μικροπραγματάκια

Ήταν πολύ σημαντική για μένα αυτή η αναδρομή και προσωπικά βίωσα ένα πολύ όμορφο Μεγαλοβδόμαδο, εκεί που τόχα αποκλείσει στο μυαλό μου οτι θα συνέβαινε.
Κι αφού το χάρηκα εγώ, ήθελα να το χαρείτε κι εσείς μαζί μου, που τόσο χρόνια μοιραζόμαστε  μεγάλο μέρος του χρόνου μας και της καθημερινότητάς μας, ανταλλάσσοντας ιδέες, σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμούς, γλυκές  προσωπικές στιγμές,αλλά και πιο δυσάρεστες.
Αυτή είναι η χαρά του blogging, που όσο κι αν αμφισβητείται η διάρκεια  ή η εμβέλειά του,για μας που το ξεκινήσαμε,το ζήσαμε,το ζούμε, σημαίνει πολλά και πάντα θα γυρίζουμε εδώ, όσο κι αν οι σειρήνες, των νέων τεχνολογιών και μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μας παρασύρουν  σ΄ άλλα νερά.
Μία μικρή παιδική κορνιζούλα

Εδώ είναι η δική μας Ιθάκη!
Που ανταλλάσσουμε επισκέψεις επειδή μας γοητεύει κάτι και θέλουμε να το επιβραβεύσουμε όχι μ ένα ξερό like,αλλά με όλη μας την καρδιά.
Εδώ που αφήνουμε να ξεχύνεται το συναίσθημα χωρίς περιορισμούς και κοινωνικές ανταλλαγές αβροφροσύνης.
Εξ αρχής ήταν πάγια η τακτική μου να μπαίνω και να σχολιάζω όπου μ αρέσει, χωρίς να περιμένω ανταπόδοση,ακόμα και σε μπλογκς που ουδέποτε ήρθαν σε μένα να σχολιάσουν. Σχολίαζα και εξακολουθώ πάντα, απο καρδιάς, χωρίς ψεύτικες κολακείες για να γίνω αρεστή. Ακόμα κι αν κάτι δεν ήταν του δικού μου γούστου εύρισκα τρόπο χωρίς να υποτιμώ ή να μαυρίζω τη χαρά του δημιουργού του να σχολιάζω θετικά.
Κρεμάστρες πάντα χρειάζονται

Κινήθηκα και κινούμαι πάντα, στα πλαίσια που το κάνω και στην προσωπική μου ζωή, οταν αγαπάω αγαπάω, οταν εκτιμάω εκτιμάω, οταν ξεχωρίζω ξεχωρίζω, οταν φεύγω έφυγα!
Τίποτα δε γίνεται για το κοινωνικό φαίνεσθαι , ποτέ δεν έχω πρόθεση να προσβάλω κάποιον και δέχομαι την οποιαδήποτε κριτική καλοπροαίρετα. Η αλήθεια είναι οτι έχω σταθεί και τυχερη γιατί δεν έχω κακοπέσει ;) σ ενέργειες ή σε σχόλια...
Εχω ευλογηθεί νάχω γνωρίσει μοναδικούς ανθρώπους και νάχω αποκτήσει μία δεύτερη οικογένεια μέσα απο εδώ και με στεναχωρεί η σκέψη οτι αυτό μπορεί  κάποτε να τελειώσει .
Οχι,όσο περνάει απο το χέρι μου θάμαι πάντα εδώ, με διακοπές, με απουσίες,αλλά ΕΔΩ με όλη μου την αγάπη για ο,τι κάνω και για όσους γνώρισα μέσα απο αυτό.
Του το χρωστάω και εγω τις υποχρεώσεις μου δε τις παραβλέπω
Καμβάδες διαφορετικών μεγεθών και τεχνοτροπιών, με ριζόχαρτα ,ή χαρτοπετσέτες  και ξύλινα μοτίβα

Αυτά μου ήρθαν διαβάζοντας τον τελευταίο καιρό  (και εδώ)αν το blogging  πέθανε ή πνέει τα λοίσθια.
Οσο υπάρχουμε εμείς που τ΄ αγαπήσαμε και του δίνουμε φιλιά ζωής, δε πρόκειται να πεθάνει.
Απλά εχει κάνει κι  την "κοιλίτσα" του (θέτε η ηλικία, θέτε τα νέα παιχνιδάκια...όπως κάθε πράγμα που πρωτοαποκτούμε πέφτουμε με τα μούτρα μέχρι που έρχετε ο κορεσμός και ανοίγουμε πανιά για νέες κατακτήσεις). Πουθενά όπως εδώ μέσα.
Εχουμε δημιουργήσει προσωπικές σχέσεις, έχουμε  δώσει το παρόν σ ε κοινωνικούς αγώνες, έχουμε δώσει τα χέρια σε δράσεις.
Μια τέτοια δράση τρέχει τώρα και ζητά από εμάς να είμαστε και σ'  αυτή παρούσες
Με πολύ χαρά μου επανέρχομαι , μια που οι σοβαροί  λόγοι υγείας δε μου επέτρεψαν να συμμετέχω σ΄ άλλες που προηγήθηκαν
Ας ανταποκριθούμε λοιπόν σ αυτή που μας καλεί η Αλεξάνδρα για την στήριξη του " ο Αλλος Άνθρωπος"!


Ο άλλος άνθρωπος, είμαστε όλοι εμείς που παρά τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε σε προσωπικό αλλά και σε πανελλήνιο επίπεδο, πάντα υπάρχει κάτι μικρό που μπορούμε να μοιραστούμε για το κοινό καλό
Ας δείξουμε λοιπόν οτι οχι μόνο το blogging δε πέθανε, αλλά μπορεί νάναι παρόν και δυναμικό όπου το χρειάζονται.

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Για την Ημέρα.

Στεφάνι απο σύρμα πλεγμένο με χάντρες


Όσο περνούν οι μέρες 
και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας,
 αισθάνομαι 
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
 από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: 
δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια 
φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα 
λόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες
 - μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου
 όταν γυρνώ αργά το βράδυ 
και τη βρίσκω μ' ένα βιβλίο στο χέρι 
να προσμένει βουβή ξενυχτισμένη και χλομή 



Ντίνος Χριστιανόπουλος: Τύψεις

Η ΜΑΝΑ πάντα θάναι η φωλιά μας!

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Πρωτομαγιά

crown of spools


Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:
Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη
ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας
οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά
και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα
ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα
τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες
λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες

Θα ‘λεγες, έτοιμα όλα τους να παν
στο χορό των μεταμφιεσμένων του Άδη.”
(Ο. Ελύτης «ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1 Μ» 
Ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη)