Σαν τη νύφη στολισμένο

"Στη γωνιά μας κόκκινο τ αναμένο τζάκι

τούφες χιόνια πέφτουνε στο παραθυράκι..."

λαλαλαλαραλαλλααααα

Τιιιιιιι θα πει δε χιονίζει και δεεεν έχουμε αναμμένο τζάκι;;;
Χειμώνιασε (ημερολογιακά,τουλάχιστον);;; Ναι
Βάλαμε ρότα για Χριστούγεννα, άρχισαν όλοι να στολίζουν (σχεδον όλοι ο.κ.);; Ναι
Μα τι άνθρωποι είστε και σεις; μην αφήσετε άνθρωπο να γλυκοσαλίσει που λένε και στον Τόπο μου, αμέσως να του κόψετε τη χαρά !
Εδω αρχίσαμε να μετράμε ανάποδα,εγω είμαι η ανάποδη;;;
Οοοοχιιι δα!
Είπαμε χαίρομαι τα Χριστούγεννα, τα τιμώ με κάθε τρόπο και συμμετέχω σε βεγκέρες της γειτονιάς.
Να λοιπόν η πρώτη πρόσκληση ήρθε κιόλας. Πως να πω οχι;;;
Η φίλη συνblogger Δεσποινα για 3 χρονιά μας βάζει στο  mood της αντίστροφης μέτρησης. Συμμετείχα στις αλλες δύο στην τρίτη θα τα χαλάσουμε; Μη με πει κι ακατάδεχτη ...
Ετσι λοιπόν μια που κι εγω ακόμα βρίσκομαι μετέωρη μεταξύ δύο εποχών, κι αφού κι εσείς επιμένετε οτι τζάκια δεν...χιόνι ούτε με άσπρο μάτι... κάνω ποδαρικό με το δεντράκι μου το στολισμένο, αλλά με καλούδια της θάλασσας

Η θάλασσα φέτος  έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις δημιουργίες  μου και με ξεχώρισε με πολλά τιμητικά σχόλια. Mου έδωσε  τη χαρά της ανακάλυψης και των δημιουργιών  & τη χαρά της επιβράβευσης ακόμα και των πιο δύσκολων, κι ας μην ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου,αλλά όπως και να το κάνεις οταν έρχεται το απολαμβάνεις
Δικαιούται λοιπόν νάχει τα πρωτεία  και στην υποδοχή των εορταστικών αναρτήσεων.
Καλή εορταστική περίοδος για όλες  μας!

Πέτρινα χρόνια;

Τι κι αν υπόσχομαι γρήγορη επάνοδο...εγω χάνομαι και βγαίνω σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή!
Να τωρα βρέχει.
Μιλάμε για πολύ παλιόκαιρο...μαλάτσα σκέτη

Αλλά εμένα ολίγον με νοιάζει, εκτός απο τα κοκκαλάκια μου που τρίζουν σαν τα πλευράκια της Μισέλ του Λαζόπουλου, αλλά είναι ευκαιρία για μέσα και για δημιουργίες!

Ευκαιρία να θυμηθείς εικόνες απο το παρελθόν σου να εμπνευστείς και να συνθέσεις
Μπορεί το υλικό νάναι δύσκολο,αλλά οταν υπάρχει καλή διάθεση και τόννοι  αναμνήσεων που σ ε ωθούν να εκφρασθούν, όλα μπορούν να γίνουν!
Να ανασύρεις απο τα βάθη της μνήμης και των πολλών επαναλήψεων του περιστατικού, την εποχή που σε πήγαιναν με το καροτσάκι σ ένα πανηγύρι

κι επειδή έτριζε η ρόδα εκνευριστικά, ο θείος προσφέρθηκε να την κάνει να σωπάσει...κατουρώντας την (αλήθεια σας το λέω)

Να ξαναθυμηθείς πόσο ζήλευες πού δεν είχες γειτονιά και παιδιά της ηλικίας σου να παίζεις παιδικά παιχνίδια

και τα παιχνίδια σου ήταν πάντα μοναχικά.
Μ'  αποτέλεσμα να κάνεις διαολιές κι όλο και περισσότερες μπούκλες απο το σγουρό κεφαλάκι σου να μένουν στα χέρια της μανούλας ;)

Μπορεί να αναπολήσεις που απο την Τετάρτη Δημοτικού μια σταλιά κοριτσάκι,με την ποδιά και μαζεμένα τα μαλλιά κάτω απο την κορδέλα,πήγαινες με το ποδήλατο σχολείο

μέχρι που παντρεύτηκες!
Κάθε μέρα 2-4 φορές πάνω κάτω και τα πετάλια τρελαίνονταν απο την ορθοπεταλιά.

Και πόσες βόλτες με φίλους όσο μακρυά δε μπορείς να φτάσεις σήμερα...τι κρίμα.

Σίγουρα θα θυμηθείς τη φωνή του Καραγκιόζη απο το μπερντέ, που οταν  τον έφερναν οι πλανόδιοι κινηματογραφιστές έτρεχες στις αυλές που τον στήνανε και ξεκαρδιζόσουν στα γέλια.

Αυτά τα γέλια σουχουν μείνει απο τότε,να ξεκαρδίζεσαι στην πρώτη ευκαιρία μέχρι δακρύων!
Ακόμα και ν' ακούσεις τις φωνές των πλανόδιων πουλητάδων!

Ο κυρ Κοσμάς με το γαϊδουράκι του ο μανάβης, ο κυρ Σάββας με το άλογο που αντάλασσε ζευγάρια αυγών με υλικά ,κλωστές,μαλλιά πλεξίματος,υλικά για την καθαριότητα του σπιτιού...
Η φωνή του ψαρά,να πουλάει την ψαριά του!

και ο,τι αλλο χρειαζόταν μια νοικοκυρά που δεν είχε την πολυτέλεια και την ελευθερία της μετακίνησης απο το χωριό της.

Ν ακούσει το μηχανάκι του κυρ Μίμη, σούρουπο καλογεναμένο,να σου σφυρίζει να βγείς να πάρεις με το κατσαρολάκι  το γάλα αχνιστό ο,τι το είχε αρμέξει απο τη γελάδα!

Το πρώτο φευγιό στην ΑΘήνα

Ενα φευγιό που σε στοιχιωσε απο τότε και δεν τ αποφεύγεις,αλλοτε με χαρά κι άλλοτε φορτωμένη έγνοιες...

Για πρώτη φορά στη μεγαλούπολη, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες αλλες  οι εικόνες που αντίκρυσες

Πόσο νέα  και πόσο ασυνήθιστη στις ουρές των στάσεων  για τη δουλειά κάθε πρωί...και ν αναπολώ πάντα την γλυκειά πατρίδα, ειδικά τέτοια εποχή με τους όχτους γεμάτους κοπελούλες

Γέμιζαν τα ρουθούνια μου μοσχοβολιά και μόνο στη θύμησή τους
Πώς να ξεχάσεις ολ αυτά και πώς η μνήμη να μη συνεργαστεί με τα χέρια και την καρδιά και να βγουν αυτά τα μικρά πετροδημιουργήματα που σου δίνουν διάθεση για ζωή;;; ΠΩΣ;;;