Πέτρινα χρόνια;

Τι κι αν υπόσχομαι γρήγορη επάνοδο...εγω χάνομαι και βγαίνω σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή!
Να τωρα βρέχει.
Μιλάμε για πολύ παλιόκαιρο...μαλάτσα σκέτη

Αλλά εμένα ολίγον με νοιάζει, εκτός απο τα κοκκαλάκια μου που τρίζουν σαν τα πλευράκια της Μισέλ του Λαζόπουλου, αλλά είναι ευκαιρία για μέσα και για δημιουργίες!

Ευκαιρία να θυμηθείς εικόνες απο το παρελθόν σου να εμπνευστείς και να συνθέσεις
Μπορεί το υλικό νάναι δύσκολο,αλλά οταν υπάρχει καλή διάθεση και τόννοι  αναμνήσεων που σ ε ωθούν να εκφρασθούν, όλα μπορούν να γίνουν!
Να ανασύρεις απο τα βάθη της μνήμης και των πολλών επαναλήψεων του περιστατικού, την εποχή που σε πήγαιναν με το καροτσάκι σ ένα πανηγύρι

κι επειδή έτριζε η ρόδα εκνευριστικά, ο θείος προσφέρθηκε να την κάνει να σωπάσει...κατουρώντας την (αλήθεια σας το λέω)

Να ξαναθυμηθείς πόσο ζήλευες πού δεν είχες γειτονιά και παιδιά της ηλικίας σου να παίζεις παιδικά παιχνίδια

και τα παιχνίδια σου ήταν πάντα μοναχικά.
Μ'  αποτέλεσμα να κάνεις διαολιές κι όλο και περισσότερες μπούκλες απο το σγουρό κεφαλάκι σου να μένουν στα χέρια της μανούλας ;)

Μπορεί να αναπολήσεις που απο την Τετάρτη Δημοτικού μια σταλιά κοριτσάκι,με την ποδιά και μαζεμένα τα μαλλιά κάτω απο την κορδέλα,πήγαινες με το ποδήλατο σχολείο

μέχρι που παντρεύτηκες!
Κάθε μέρα 2-4 φορές πάνω κάτω και τα πετάλια τρελαίνονταν απο την ορθοπεταλιά.

Και πόσες βόλτες με φίλους όσο μακρυά δε μπορείς να φτάσεις σήμερα...τι κρίμα.

Σίγουρα θα θυμηθείς τη φωνή του Καραγκιόζη απο το μπερντέ, που οταν  τον έφερναν οι πλανόδιοι κινηματογραφιστές έτρεχες στις αυλές που τον στήνανε και ξεκαρδιζόσουν στα γέλια.

Αυτά τα γέλια σουχουν μείνει απο τότε,να ξεκαρδίζεσαι στην πρώτη ευκαιρία μέχρι δακρύων!
Ακόμα και ν' ακούσεις τις φωνές των πλανόδιων πουλητάδων!

Ο κυρ Κοσμάς με το γαϊδουράκι του ο μανάβης, ο κυρ Σάββας με το άλογο που αντάλασσε ζευγάρια αυγών με υλικά ,κλωστές,μαλλιά πλεξίματος,υλικά για την καθαριότητα του σπιτιού...
Η φωνή του ψαρά,να πουλάει την ψαριά του!

και ο,τι αλλο χρειαζόταν μια νοικοκυρά που δεν είχε την πολυτέλεια και την ελευθερία της μετακίνησης απο το χωριό της.

Ν ακούσει το μηχανάκι του κυρ Μίμη, σούρουπο καλογεναμένο,να σου σφυρίζει να βγείς να πάρεις με το κατσαρολάκι  το γάλα αχνιστό ο,τι το είχε αρμέξει απο τη γελάδα!

Το πρώτο φευγιό στην ΑΘήνα

Ενα φευγιό που σε στοιχιωσε απο τότε και δεν τ αποφεύγεις,αλλοτε με χαρά κι άλλοτε φορτωμένη έγνοιες...

Για πρώτη φορά στη μεγαλούπολη, άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες αλλες  οι εικόνες που αντίκρυσες

Πόσο νέα  και πόσο ασυνήθιστη στις ουρές των στάσεων  για τη δουλειά κάθε πρωί...και ν αναπολώ πάντα την γλυκειά πατρίδα, ειδικά τέτοια εποχή με τους όχτους γεμάτους κοπελούλες

Γέμιζαν τα ρουθούνια μου μοσχοβολιά και μόνο στη θύμησή τους
Πώς να ξεχάσεις ολ αυτά και πώς η μνήμη να μη συνεργαστεί με τα χέρια και την καρδιά και να βγουν αυτά τα μικρά πετροδημιουργήματα που σου δίνουν διάθεση για ζωή;;; ΠΩΣ;;;