Κάποια παραμονή πολλά χρόνια πίσω

Φίλη αγαπημένη,  στέλνοντάς μου αυτό το link, δε φανταζόταν οτι θ' ανοιγε τους κρουνούς της μνήμης ,της αξέχαστης μνήμης και θα ξεπηδούσαν απο μέσα μου οι ίδιες περίπου εικόνες...και οχι άβρεχες!

Πριν 50 χρόνια… μα πάνω κάτω τόσα θάναι και οι δικές μου αναμνήσεις της ίδια εποχής.

Δεν είχα πάει ποτέ στην Πρωτεύουσα μέχρι την τρίτη Δημοτικού.

Τότε τα ταξίδια δεν γίνονταν για ψύλλου πήδημα και τα μέσα ήταν αρχαία  και το ταξίδι κουραστικότερο.

Τι να θυμηθείς το ταξίδι με το φέρυ παντόφλα που νόμιζες οτι ταξίδευες γι Αμερική απο την ώρα την ατέλειωτη που έκανε;;; ή το πήγαινε με τα απηρχαιωμένα λεωφορεία του ΚΤΕΛ που περνούσαν απο όλα τα χωριά του δρόμου, με στάσεις και σακκούλες σε κάθε κάθισμα για το ανακάτεμα;;;Ενα ταξίδι ξυνίλα!

Εγω όμως ήμουν προσκεκλημένη για παρανυφάκι σε γάμο στην ΑΘήνα και τέτοιο γεγονός δεν ήταν δυνατόν να το χάσω!

Ακόμα θυμάμαι τις νύχτες ανυπομονησίας και αγωνίας που έζησα μέχρι να ξεκινήσουμε με τη μαμά μου και πόσο ατέλειωτο, αλλά και περίεργα μου φαίνονταν όλα σ αυτό το πρώτο ταξίδι εκτός Νησιού!

Κι έφθασα στην Αθήνα παραμονές Χριστουγέννων!!!!

Η απόλυτη ανατροπή!!! Τόσο παράξενα όλα...τα σπίτια,οι δρόμοι...ο κόσμος!

Εμείς εκτός Πόλης, δεν είχαμε ακόμα ηλεκτρικό και εδώ ήταν τα πάντα ηλεκτροφωτισμένα, με φώτα που αναβόσβηναν και σχημάτιζαν ονόματα ,με φωτεινές διαφημιστικές πινακίδες,με αυτοκίνητα που κόρναραν διαολεμένα, με τροχονόμους στη μέση του δρομου μέσα σ ένα “βαρέλι” (ετσι τόβλεπα μικρό παιδί) να ρυθμίζουν την κυκλοφορία με κάτι χειρονομίες που δε καταλάβαινα κι εμείς να περιμένουμε ν ανάψουν κάτι περίεργα ανθρωπάκια στο απέναντι πεζοδρόμιο για να περάσουμε το δρομο!

Η πιο έντονη ανάμνησή μου ,αυτή που δε ξεθώριασε ποτέ απο το μυαλό μου ήταν η φωτεινή βιτρίνα των καταστημάτων Αφοι ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΙ.  Τόσο φωτεινή,τόσο γιορτινή,τόσο χαρούμενη με μικροσκοπικά ανθρωπάκια να κουνάνε μηχανικά ,άγνωστο πως,τα χέρια τους και να ετοιμάζουν τα δώρα του Αη Βασίλη και δώρα,πολλά δώρα,όλη η βιτρίνα δώρα!!!Και γω ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΜΟΝΟ!!!

Δυο μάτια που κοιτούσαν αχόρταγα τον κόσμο της βιτρίνας που προσπαθούσα ν ανακαλύψω τα μυστήρια των κινούμενων μελών και το περιεχόμενο των δώρων.

Κι ενας Αγιος Βασίλης στην είσοδο που μοίραζε ψευτοδώρα στα παιδιά. Ψευτοδώρα που τα σημερινά μπροστά τους δεν πιάνουν χαρτωσιά!

Υπαίθριοι πωλητές σε πρόχειρα στημένους πάγκους διαλαλούσαν την πραμάτεια τους κι ακόμα κι αυτά τα ψευτοστολίδια φάνταζαν μαγικά στα  μάτια ενός παιδιού που δεν είχε ξαναβγεί απο το σπίτι του!

Και μετά θυμάμαι το κομφούζιο στην στρογγυλή πλατεία Ομονοίας.

Άνθρωποι φορτωμένοι κουτιά,που έστω κι άγνωστοι χαιρετούσαν και ευχόντουσαν ο ένας στον άλλον κι εγω σφιχτά κρατημένη απο το χέρι της μαμάς μου να προσπαθούμε τραβώντας με να περάσουμε το δρόμο να πάμε να πάρουμε το λεωφορείο. Δε θυμάμαι να κάναμε χρήση ταξί.

Αυτό θυμάμαι απο το δρόμο,στριμωξίδι,πακέτα,χαμόγελα και ευχές ανθρώπων, οχι όπως τώρα που σκοντάφτεις κι αντί για βοήθεια ακούς “στραβωμάρα”!

Ακόμα και το μοίρασμα του γάλακτος απο πόρτα σ ε πόρτα που γινόταν τότε σε γυάλινα μπουκάλια απο την ΕΒΓΑ μ εντυπωσίασε!

Το θεώρησα μέρος του γιορτινού σκηνικού κι αυτό!

Και το πιο αστείο,αμάθητη η καημένη απο το ηλεκτρικό,ίσως επειδή φοβόμουν μήπως απο την υπερκατανάλωση χαθεί, πήγαινα και γύριζα το διακόπτη απο κάθε δωμάτιο που οι άνθρωποι τόχαν γιατί είχαν χαρές στο σπίτι στους,με τον επικείμενο γάμο, μέχρι που μου εξήγησαν οτι δε πρόκειται να μείνουμε χωρίς φως κι άφησα τα φώτα στην ησυχία τους.

Το γάμο καθ εαυτό, δε θα τον θυμόμουν, αν δεν υπήρχε φωτογραφία,αλλά για μένα η κυρίαρχη ανάμνηση,εξ αιτίας αυτού του γάμου, ήταν κάποια παραμονή Χριστουγέννων στην ΑΘήνα!!!




Μιας λοιπόν κι αυτή προβλέπεται νάναι η τελευταία ανάρτηση του '16, θα ευχηθώ ολόψυχα να μην χάσουμε το παιδί που υπάρχει μέσα μας, ν αφήσουμε την καρδιά μας να γλυκάνει απο τις αναμνήσεις που κουβαλάμε,να συναισθανθούμε τα προβλήματα των δίπλα μας και να γίνουμε πιο ...ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Το συναίσθημα αυτό θα ζεστάνει όχι μονάχα τους δίπλα αλλά κι εμάς τους ίδιους ;)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ...ολα τ άλλα είναι δευτερεύοντα.