Ακόμα να το πιστέψω!

Βάσκανος μοίρα μας  μάτιασε, γιατί δεν ήθελε προφανώς να μάθετε εσείς  οι αρνητές του  Zuckerberg τα μετά την έκθεση! 
Ετσι μείνατε για καιρό στο περίμενε,  αλλά ιδού, που η υπομονή σας ανταμείβεται!
Μην ακούτε το "ο καλός καλό δεν έχει" αυτά είναι για τους ανυπόμονους, εμείς και καλοί είμαστε και υπομονετικοί και ανεκτικοί και στο τέλος περνάει το δικό μας...καλιώρα όπως τώρα!
Ξέρετε τι πέρασα μέχρι να φτάσω μέχρι εδώ σήμερα;;;ουυυυυυυ άστε τα καλλίτερα.
Και επανέρχομαι στα μεθεόρτια,αν και φοβάμαι οτι τάχω εξαντλήσει όλα,θα προσπαθήσω να σας κάνω μια περιγραφή κι εσάς χωρίς να θεωρηθεί ούτε οτι περιαυτολογώ, ουτε οτι επαίρομαι,παρότι προσπάθησαν πάρα πολύ και για τα δύο!
Να πω οτι έφτασα στην μεγάλη μέρα χωρίς καθόλου άγχος.
Αυτό κι αν ήταν παράξενο για μένα που πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Εδώ ολόκληρος "ωκεανός" και δε με τρόμαξε!
Ίσως οτι δεν είχαν μείνει εκκρεμότητες από
νωρίς;; ίσως οτι είχα κοντά μου ανθρώπους έμπειρους που δε θα μ' άφηναν να εκτεθώ; ισως η πίστη οτι αφού τίποτα απ όσα φοβόμουν δε το χάλασε μέχρι εκείνη τη στιγμή δε θα γίνει και τώρα; ίσως οτι δεν είχα ν'  αποδείξω τίποτα και σε κανέναν; πάντως τέτοια νηφαλιότητα ανεξήγητη και μνημειώδης!
Μόνο ο καιρός με προβλημάτιζε για το τι θα φορούσα, μια που είχε λυθεί επιτυχώς και το αίνιγμα αν θα χωρούσαν τα έργα;
Όλα ήταν στη θέση τους από το Σάββατο, αφου θυσιάσαμε πρώτα για το καλοστέριωτο (ως άλλο γεφύρι της Αρτας)  τη "γυναίκα του πρωτομάστορα"!

Ναι μη γελάτε καθόλου,είχαμε ένα συνταρακτικό ποδαρικό,που δυστυχώς στοίχισε ένα πόδι
Καίτη μου,σου χρωστάω την επιτυχία της έκθεσης.
Ηταν μεγάλο το σοκ,τόσο που την Κυριακή δεν είχα καθόλου κέφι, μέχρι που άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι και να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα και τότε...άλλαξαν όλα μαγικά!
Το σπασμένο πόδι της Καίτης έκανε το θαύμα του.

Τόσος ενθουσιασμός,τόση έκπληξη,τόση συγκίνηση (οχι εγώ... θα μου χάλαγε το μακιγιάζ, δε κάνουμε τέτοια στυλιστικά λάθη!) ήταν μη αναμενόμενα.

Φυσικά τα πετρωτά έκλεψαν την παράσταση,ως ήτο αναμενόμενο και όχι αδίκως, γιατί ήταν η πρώτη φορά που τα έβλεπαν όλα μαζί ζωντανά και εκστασιάστηκαν.
Οσοι τα περίμεναν μινιατούρες και καρτούλες είδαν οτι επρόκειτο για κανονικούς πίνακες.
Απόλαυσαν τις διαστάσεις (το τρισδιάστατο), τα χρώματα , τη ζωντάνια τους,την "κίνησή " τους και τα εκθείασαν όσο τίποτ άλλο, μη παύοντας να  φωτογραφίζουν.

Μάλλον εγω ήμουν η πιο απορημένη όλων, που δεν περίμενα τις αντιδράσεις τους.

Εβλεπα συγκίνηση στα μάτια και στα λόγια τους,ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ της έκθεσης μια που ο κόσμος ερχόταν αμείωτος, σαν νάχαμε κάθε μέρα εγκαίνια,και δε μπορούσα να πιστέψω, πώς κάτι που εγω έκανα απο χόμπυ, είχε τέτοια συναισθηματική κυρίως απήχηση!
Ηταν ο επαναπροσδιορισμός μου ως "ερασιτέχνης χειροτέχνης", όπως δηλώθηκα, που δεν περιμεναν αυτοί που ήδη με ήξεραν αλλά δ ε γνώριζαν την άλλη μου πλευρά; ήταν τα έργα καθ εαυτά; ήταν και τα δυο;
Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό ακόμα προσπαθώ να το διαχειριστώ.

Η διαφήμιση στόμα με στόμα (τύφλα νάχουν οι αφισέτες και οι δημοσιεύσεις) έφερε πολύ κόσμο, που ούτε καν γνώριζα και οι εντυπώσεις άριστες.
Ηταν δε μια ευκαιρία να βρεθούμε με παλιούς συμμαθητές, παλιούς φίλους, πρώην συναδέλφους, γνωστούς και αγνώστους  επισκέπτες, επαΐοντες ή μη και να εισπράξω τοοόσο υπερβάλοντα θαυμασμό και επαίνους, που έφτασα στο σημείο να ντρέπομαι.

Το βιβλίο των αναμνήσεων,
παραγγελμένο και χαρισμένο με περισσή αγάπη, απο τον καθ υλην υπεύθυνο της αρχής μου και της πορείας μου μέχρι την έκθεση (γνωρίζετε πολύ καλά ποιός είναι 😋)γέμιζε ενθουσιασμό  και όμορφα σχόλια κι εγώ συγκινημένη από όλο αυτό τον πακτωλό των συναισθη μάτων που  μεταδιδόταν αμφίδρομα,
ενα είχα στο νου μου:
"αραγε ΕΚΕΙΝΟΣ βλέπει;;;",
γιατί για τα παιδιά μου, τη μητέρα μου, που έβλεπα τα χαμόγελα και τα μάτια τους να λαμπυρίζουν απο χαρά και περηφάνεια ήμουν σίγουρη,

ΕΚΕΙΝΟΣ όμως;;;

Κι όμως ήταν εκεί...πάνω στη βέσπα του, που συγκινούσε τους παλιούς του φίλους και μας έκανε να νοιώθουμε την παρουσία του γελαστή και ντροπαλή από τα καλά λόγια για την κόρη του.
Ναι! τον φανταζόμουν και αυτό με συγκινούσε.
Ηταν το μόνο που πραγματικά και απόλυτα βαθειά με συγκινούσε.
Οτι θα έβλεπε και θα εισέπραττε την αγάπη και το θαυμασμό που εισέπραττα εγώ και θα ένοιωθε περήφανος, γιατί ήμουν δικό του δημιούργημα.

Γιατί δεν θα ήμουν το ίδιο χωρίς εκείνον.

Κι αν δε καταλάβατε ακόμα για ποιόν μιλάω,φυσικα αναφέρομαι στον πατέρα μου,που έφυγε πριν προλάβει να δει αυτή τη δημιουργική έκρηξη και να γίνει κι αυτός θεατής των έργων που εκτέθηκαν.  Σ'  αυτόν λοιπόν  ήταν αφιερωμένη η έκθεση

 και σ'  ΕΚΕΙΝΟΝ, που πέρσι όταν δοκιμάστηκα τόσο πολύ κι έφτασα στο παρά 5, δεν δέχτηκε να μου κόψει εισιτήριο αναχώρησης.
Σαν να ήθελε να μου δείξει, οτι έχω ακόμα να δώσω πράγματα , όπως κι έγινε!
Τα περισσότερα πετρωτά δημιουργήθηκαν μετά τη μεγάλη μου περιπέτεια, κι ομως δεν έβγαλαν πόνο, ο,τι βίωσα έγινε αισιοδοξία,νοσταλγία, αναφορά στις μνήμες και αυτά ήταν που συνεπήραν και το κοινό της έκθεσης.
Δε θα συνεχίσω να γράφω,γιατί νομίζω οτι ο,τι κι αν γράψω θα φανεί υπερβολικό, κι ας μην είναι, γιατί κι εγω που το έζησα, ακόμα δε τολμώ να το πιστέψω
Ξέρω μόνο οτι όταν δε προσπαθήσεις για κάτι, δεν το επιδιώξεις, έρχεται και  σε βρίσκει αυτό, σαν έρθει η ώρα του.
Και στο ερώτημα που μου έθεσαν πάρα πολλοί "ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΕΣ ΤΟΣΟ;" έχω να πω οτι όλα γίνονται, αν & όταν γίνονται, για κάποιο λόγο κι ίσως ο δικός μου ήταν αυτός, οτι έπρεπε να περάσω όσα πέρασα και να μετουσιώσω τις εμπειρίες σε συναίσθημα και εικόνα, άλλωστε και το καλό κρασί (άσχετα αν δεν το δοκιμάζω) θέλει το χρόνο του για να θεωρηθεί καλόπιοτο.
Αξιώθηκα αυτή τη μεγάλη χαρά και Τιμή που μου επεφύλαξαν γνωστοί και άγνωστοι, έζησα μία φορτισμένη Πανσέληνο  (εκτός και εντός) σ' ενα χώρο μαγικό, μ΄ ανθρώπους που έδωσαν απλόχερα από το περίσσευμα της ψυχής τους, είδα τα έργα μου να αγκαλιάζονται και να φεύγουν σε νέα σπίτια που θα τ'  αγαπήσουν το ίδιο όπως εγω και δώσαμε ένα νέο ραντεβού.
Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;
Ελπίζω ο καλός Θεός να μας ευνοήσει  να βρεθούμε και στην Πρωτεύουσα

Η μαγική Πανσέληνος που στεφάνωσε την έκθεση

ΈΔΩ το δημοσίευμα της Τοπικής μας εφημερίδας 

Θέλω μέσα απο την καρδιά μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα, αυτούς που ήρθαν εκτός Ζακύνθου ειδικά για την έκθεση (μεγάλη έκπληξη ο φίλος Χρήστος...δεν έχω λόγια)  ξέροντας τις δυσκολίες τους, αυτούς που έμειναν παραπάνω ειδικά να παρευρεθούν, αυτούς που θάθελαν αλλά δε μπόρεσαν, ήταν όμως εκεί με τον τρόπο που εκείνοι ξέρουν... κι αυτούς που με στήριξαν με κάθε μέσον όλες τις μέρες, πριν και μετά.

Μ'  αυτά σας αφήνω και σας εύχομαι νάχουμε όλοι ενα ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟ, πλούσιο σε εμπειρίες και συναισθήματα! 

Αυτά άλλωστε είναι ο πραγματικός μας πλούτος.

Υ.Γ. Συγχωρείστε με για τις φωτογραφίες,αλλά χρησιμοποιώ ενα νέο πρόγραμμα, που ακόμα το μαθαίνω

Υ.Γ. 2 Τα φυλλάδια της έκθεσης

* Το "Δελτίο Τύπου":

Φίλοι μου Αφήνοντας πίσω ο,τι γνωρίζατε μέχρι προχθές, επανασυστήνομαι ως ερασιτέχνης χειροτέχνης​, δηλ εραστής της πάσης φύσεως τέχνης των χεριών και υπ’ αυτήν την ιδιότητα, Σας προσκαλώ στο Art studio ΙΡΙΔΑ (Διον. Ρώμα & Αρχ. Κοκκίνη 1, μετά το ΞΕΝΙΑ), που θα παρουσιασθεί ένα μέρος των δημιουργιών μου. 

Ζωγραφιές και παραστάσεις από φυσικά υλικά, όπως οι μικρές πέτρες απο τις παραλίες μας, θάναι ένα μέρος αυτών που διοχετεύω το μεράκι και την αγάπη μου. 

Σας στέλνω την αφισσέτα της εκδήλωσης και θα χαρώ πολύ να αισθανθώ την ζεστή παρουσία σας, όπως τόσα χρόνια και ν’ ακούσω την ειλικρινή γνώμη σας. Θα σας περιμένω κάθε απόγευμα απο 3 - 9/9 απο τις 19,30-22,30 μ.μ 

Με εκτίμηση πάντα 

Χαρά Θεοδωρίτση

& * Λίγα λόγια για τα έργα

​​ΠΕΤΡΩΤΑ 

“Πέτρες! 

Τί εἶναι οἱ πέτρες; Πέτρες! Δηλαδή, τίποτα! Ποιὸς δίνει σημασία σ᾿ αὐτές; Ποιὸς χάνει τὸν καιρό του μὲ τὶς πέτρες; Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο μηδὲ νὰ μιλήσει κανένας γι᾿ αὐτές. Εἶναι τὰ πιὸ καταφρονεμένα πράγματα τῆς πλάσης …” ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ - Οἱ ΠΕΤΡΕΣ 

Εδώ λοιπόν δεν έχω να σας καταγράψω ακριβά υλικά, αφού αυτό το υλικό δεν αγοράζεται, σου προσφέρεται,αλλά “φτηνό” δεν είναι. Αυτά τα τιποτένια και καταφρονεμένα πράγματα της Φύσης εμένα με προκαλούσαν πάντα. Πέτρες, που μαζεύτηκαν με πολύ κόπο μία προς μία, από παραλίες ανά την Ελλάδα, με κυρίαρχη την παραλία της Μουρτερής στην Εύβοια (Πατρίδα εξ αγχιστείας) με τις υπέροχες χρωματιστές της, φυσικά Ζάκυνθο , Χαλκιδική,Πόρο,Λακωνία (δωρεές φίλων) και γενικά όπου εύρισκα παραλία μάζευα και κουβαλούσα. Αλλά από το κοπιώδες σημείο της συλλογής μέχρι την επιλογή και την ολοκλήρωση του έργου, η διαδικασία είναι ακόμα πιο επίπονη και χρονοβόρα. 

Οι πέτρες δεν συνεργάζονται όπως θες εσυ,αλλά όπως εκείνες θέλουν,όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Ολα τα έργα λοιπόν ή το 99% αυτών, έχουν ξεκινήσει από μία συγκεκριμένη πέτρα, που έδωσε την έμπνευση, και γι αυτό είναι το καθένα μοναδικό,γιατί ουδέποτε θα φτιαχτεί ένα ίδιο. 

Παρόμοιο ναι,ίδιο όχι! 

Π.χ. το καύκαλο του αχινέου μου έδωσε την ιδέα των Μάγων με τα δώρα 

Η κόκκινη πετρούλα με το λευκό τελείωμα, το σκουφί του Αη Βασίλη 

Τα μικρά κοχυλάκια απο τα Λιχαδονήσια, τα παγωτάκια του παγωτατζή 

Η μεγάλη πέτρα με τα καφέ αποτυπώματα, τη φουφού του καστανά 

Οι πέτρες παιδικά καροτσάκια τ΄ αντίστοιχα πετρωτά 

Οι κόκκινες μικρές ωοειδείς, σαν κόκκινα αυγά του Πάσχα, έδωσαν το “Χριστός Ανέστη” 

Θα μπορούσα να τα απαριθμήσω ένα προς ένα, αλλά έτσι θα χανόταν η μαγεία του καθενός,που κατ εμέ τα έργα δίνουν στον κάθε έναν από μας το έναυσμα για το δικό του ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας. 

Απλά θάθελα να δώσω μια εικόνα, οτι όσο εύκολα βρίσκεται το υλικό και θεωρείται μηδαμινό οτι και κόστος έχει και παιδεμό μεγάλο και μοναδικότητα. 

Γιατί δεν αρκεί να φαντασθείς και να υλοποιήσεις μια εικόνα, αλλά αφ ενός να μην επαναπαυθείς στην αντιγραφή κάποιου άλλου και το επίσης σημαντικό, οι πέτρες νάχουν ισορροπία και αρμονία στο τελικό αποτέλεσμα. 

Εμένα μου έδωσαν το ωραίο ταξίδι της δημιουργίας, εύχομαι να μιλήσουν κι εσάς,όλο και κάτι θάχουν να σας πουν και κλείνω πάλι με τον Κόντογλου: 

“Πολλὲς φορὲς κάθουμαι καὶ κοιτάζω τὶς πέτρες ποὺ τυχαίνει νὰ βρίσκουνται μπροστά μου, καὶ μοῦ φαίνεται πὼς μὲ κοιτάζουνε καὶ κεῖνες μὲ κάποια μυστηριώδη μάτια ποὺ δὲν φαίνονται, καὶ πὼς κρυφοκουβεντιάζουνε μεταξύ τους καὶ πὼς κρυφογελοῦνε… ”