Έρημοι δρόμοι γερμένοι ώμοι και σπίτια ξένα σαν φυλακές...

Βρέχει από το χάραμα.
Μόλις αποφάσισα να πάω για ύπνο άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες του Φθινοπώρου πια
Τόσο αργά,τόσο μελαγχολικά και μετά με μεγαλύτερη συχνότητα και περισσότερη δύναμη, σαν νάθελαν να επικυρώσουν το τέλος του Καλοκαιριού, που πολλοί επιμένουμε να πιστεύουμε οτι δε τέλειωσε.
Η γη φρυγμένη από την καλοκαιρινή ζέστη, διψασμένη τραβά στα σπλάχνα της το θείο δώρο,και μάλλον είναι η μόνη που χαίρεται μαζί με τους αγρότες, που ήλπιζαν σ' αυτή τη βροχή να μπάσουν λάδι οι ελιές!
Οι πρώτες κοπελούλες έχουν κάνει ήδη δειλά δειλά την εμφάνισή τους, πιστές στο ετήσιο ραντεβού τους και τώρα με τη βροχή θα ξεθαρρέψουν και θα εξαπλωθούν στους όχτους των χωραφιών.
Αυτές θα μας πείσουν πια, οτι το Καλοκαίρι με την τουριστική του αναρχία πέρασε και καιρός ν' απολαύσουμε τη γαλήνη της φύσης που αναπλάθεται.
Έμεινα να "δουλεύω" μέχρι αργά.
 Όταν πια κόντευε να χαράξει πήγα στο κρεββάτι με γεμάτη την καρδιά μια μικρή ικανοποίηση, γιατί πέτυχα το σκοπό μου, αλλά και θλίψη, γιατί αυτό που ώρες προσπαθούσα ν' αποτυπώσω είναι απόρροια πολλών διαδρομών και σκέψεων.
Όταν περπατάω σε διάφορα μέρη, αλλά πολύ περισσότερο όταν ταξιδεύω, που είναι μια ευκαιρία ανακεφαλαίωσης και απολογισμού,παρατηρώ (γιατί τώρα πια παρατηρώ, δεν βλέπω απλά) ανάμεσα στα μεγαθήρια που έχει σηκώσει η ανάγκη ή η ματαιοδοξία μας,μικρά εγκαταλελειμμένα  σπιτάκια.
Σπίτια μιας περασμένη δεκαετίας,τότε που οι άνθρωποι στριμώχνονταν σε δυο καμαρούλες κι ήταν κι ευτυχισμένοι!
Σπίτια που σφάλισαν πια ή γιατί έφυγαν για πάντα οι ιδιοκτήτες τους ή μετακόμισαν σ' άλλα μεγαλύτερα και πολυτελέστερα.

ΚΕΡΑΜΙΔΙ Βυζαντινού τύπου με μακετόχαρτο by Hara

Σπίτια που κάποτε είχαν ΖΩΗ!
Μεγάλωσαν παιδιά εκεί μέσα, έτρεξαν ,έπαιξαν,φώναξαν ,μάλωσαν,φίλιωσαν ,είδαν χαρές γάμους,πένθη!
Από τους τοίχους τους μαζί με την υγρασία και την κλεισούρα "αναβλύζουν" φωνές! Μπας και μόνο εγώ τις ακούω;;;
Τώρα, άλλα μισοερειπωμένα άλλα σε καλλίτερη κατάσταση χάσκουν γυμνά ζωής,σφαλίζοντας μέσα τους τη ζωή που έφυγε.
Αν ανοίξεις σε κάποιο την πόρτα περιπατητή,ίσως μέσα στη σκόνη που σκεπάζει τα πάντα, σαν να θέλει να τα προστατεύσει, ίσως δεις να σου χαμογελούν οικογενειακές στιγμές από κιτρινισμένες φωτογραφίες. Οι άνθρωποι έφυγαν κι έμειναν πίσω τους χάρτινα ομοιώματα να σηματοδοτούν το πέρασμά τους. Σκόνη και αράχνες πια οι κάτοικοι και μνήμες...πολλές μνήμες

Τα εργαλεία στην αποθήκη, όσα έχουν απομείνει από πιθανόν και τον "δανεισμό" άλλων  που πέρασαν πριν από σένα,προσμένουν μάταια το χέρι που κάποτε τα δούλευε.
Το παγκάκι ορφανό και η αυλή χορταριασμένη, οι γλάστρες ξερές από λουλούδια πεταμένες σε μια γωνιά.

 Δεν υπάρχει πια το  χέρι που τις γέμιζε κάθε αλλαγή της εποχής και φύτευε τα λουλούδια της κάθε εποχής , που τα περιποιόταν,τα ξεβλάστιζε,τα πότιζε,τα φρόντιζε. Η φροντίδα έπαψε να υπάρχει σε τούτα τα σπίτια.
Κι όσα δεν έχουν τα πορτοπαράθυρά τους σφαλιστά,υπομένουν να τα χτυποβροντά ο άνεμος για ν' ακούγεται κάποιος θόρυβος  να ξυπνούν από τη νάρκωση.









Τα σύρματα στο τηλεγραφόξυλο κρέμωνται αδύναμα να μεταφέρουν το οποιοδήποτε μήνυμα, αφού κανείς δεν προσμένει ν' ακούσει κανέναν. Είναι απλά εκεί για το ξαπόσταμα των πουλιών στο μεγάλο ταξίδι τους προς το Νότο και μετά...ξανά μόνοι!

Ένας ξεχαρβαλωμένος παλιός ανεμοδείκτης δεν έχει πια σημασία να δείχνει τη φορά του ανέμου, ούτε το κανάλι πια έχει νόημα να μαζεύει το βρόχινο νερό στη στέρνα.

Οι λάτρες τέλειωσαν,κανένας δε πλένει και δε πλένεται πια εδώ. Ούτε η καπνοδόχος καπνίζει για το τζάκι ή για το μαγερειό και απο κάποια σπασμένα κεραμίδια που τα σύντριψε ο αέρας κάποιου χειμώνα στάζει το νερό,σα δάκρυα λυτρωτικά.

Φαντάσματα των εαυτών τους, στέκουν μέχρι κάποιος απόγονος να βάλει μία μπουλντόζα και να τα ξεπαστρέψει και στο οικόπεδο πια,που δε θα το βαραίνει ο όγκος καμιάς ανάμνησης, να στηθεί ένα ακόμα  room to let.
Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά,που βλέπω την εγκατάλειψη και τη μούχλα νάναι η μόνη που δίνει χρώμα στους ξεφτισμένους τοίχους των έρημων σπιτιών.

Ριγώ στην σκέψη οτι κάποτε και το πατρικό μου σπίτι θα μείνει ένα κουφάρι αναμνήσεων. Κανένας δε θα με προσμένει από μέσα να μπω.
Κι όμως πάνω στη σκόνη των επίπλων θα θελα να γράψω ΕΔΩ ΕΖΗΣΑ και δε θα υπάρχει ούτε η μάνα μου να με βασανίζει με το "ξεσκόνισες καλά τα πόδια του λιονταριού; ξανακάντα έχουν ακόμα σκόνη στις εγκοπές. Μη βαριέσαι".
Οι μόνες εγκοπές και μάλιστα βαθειές θάναι στην καρδιά κι εκεί δε χωρά ξεσκόνισμα.


Aυτά ήθελα ν' αποτυπώσω σε τούτο το κεραμίδι,δε ξέρω αν τα κατάφερα, εσείς θα το πείτε αυτό και συνεχίζει να βρέχει,αργά,ρυθμικά,λυτρωτικά

Προσθήκη λεζάντας

https://www.youtube.com/watch?v=peEReg5UEjE

Υ.Γ Το κεραμίδι βυζαντινού τύπου είναι φτιαγμένο από μακετόχαρτο για να ελαττωσω το βάρος της όλης κατασκευής, φελιζολ, πάστα διαμόρφωσης, ξύλινα και μεταλλικά αξεσουάρ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑΧΟΥΜΕ!