Corona στο κεφάλι μας

Έτσι έπεσε και δεν είναι καθόλου βασιλική!
Δεν πίστευα ποτέ  όταν έγραφα σαρκαστικά,οτι η μάσκα του γιατρού της πανούκλας θα γινόταν ενα απαραίτητο αξεσουάρ ολοχρονίς οτι θα ερχόταν πράγματι η ζωή να το επιβεβαιώσει.
Δυστυχώς φτάσαμε με ιλλιγιώδη ταχύτητα, από την μία στιγμή στην άλλη,  μία επιδημία που αρχικά εμφανίστηκε στην μακρινή Κίνα, να κατακλύσει ολόκληρο τον Κόσμο.
Δεν είχα καμιά διάθεση, όχι μόνο να γράψω, ούτε και να μπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν είχα τι να γράψω,δεν ήθελα να πω τίποτα.
Από την αισιοδοξία, οτι "κι αυτό θα περάσει" και τις παροτρύνσεις να μην μας καταβάλει ο φόβος κι ο πανικός,βρέθηκα κι εγώ η ίδια στην θέση που απευχόμουν και συμβούλευα τους άλλους.
Όταν άρχισαν τα πρώτα μέτρα, που κάποιοι τα θεώρησαν υπερβολικά και ως συνήθως βρήκαν ώρα να κάνουν την επανάστασή τους και σηκώθηκαν από τους καναπέδες και ξεχύθηκαν σε θάλασσες και βουνά,σαν νάταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου,εγώ προέτρεπα να μείνουμε σπίτια μας βρίσκοντας διάφορες δημιουργικές ασχολίες ν' απασχολήσουμε το μυαλό και ν' αποφύγουμε τα χειρότερα.
Κι όμως, κι εγώ η ίδια που τα έλεγα και τα έγραφα, λιποψύχησα,παραδόθηκα για μέρες πολλές.
Σ' αυτό δεν έφταιξε μόνο ο κορανοϊός,αλλά κι η δική μου εύθραυστη υγεία που βρήκε ώρες να μου κάνει παιχνιδάκια.
Ευτυχώς, μετά από μέρες πλήρους απαξίωσης και παραίτησης, άρχισα σιγά σιγά ν' ανακτώ τις δυνάμεις μου να ανασυντάσσομαι και να δημιουργώ.
Φοβάμαι,φοβάμαι πολύ,δεν το κρύβω.
Φοβάμαι για μένα κι ας μη θεωρηθεί εγωιστικό.Αν δεν υπήρχαν τα χρόνια προβλήματα θάμουν πολύ διαφορετική.
Φοβάμαι για το παιδί μου, που εξακολουθεί να ζει στο Λονδίνο,που άργησε πολύ να παραδεχθεί οτι ο ιός δεν θέλει μαγκιές, αλλά προσοχή και αντιμετώπιση, ανησυχώ γι αυτό που είναι εδώ ,για τον άντρα μου που αποκλείστηκε στο χωριό του.
Γενικά ανησυχώ και φοβάμαι,όσο και να μη θέλω, όσο νηφάλια κι αν προσπαθούν να μας μεταφερθούν οι  καθημερινές ανακοινώσεις της πορείας του ιού στη Χώρα μας, παρακολουθώντας με δέος τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών που ανακοινώνουν τα γειτονικά Κράτη,όσο κι αν αποφεύγεις συστηματικά τις ειδήσεις,δεν μπορούν να σ' αφήσουν ασυγκίνητο.
Δεν ασχολούμαι ούτε με υποθέσεις συνωμοσίας,ούτε με ποσοστά θνησιμότητας με την μία ή την άλλη αρρώστια,ούτε με αντιδικίες πολιτικές ή ακόμα και ιατρικές αμφισβητήσεις, απλά βλέπω τον εφιάλτη ολοζώντανο μπροστά μου,στις εναγώνιες εκκλήσεις των γιατρών,στα σημαδεμένα και μωλωπισμένα από τις μάσκες πρόσωπα του νοσηλευτικού προσωπικού, κι αυτό μου αρκεί να μην εφησυχάζω και να φοβάμαι.
Πόσες φορές στους χρόνους της ευμάρειας, άκουγα τους παππούδες  μου να μιλάνε για Κατοχή
_Εσείς δε ζήσατε Κατοχή...έλεγαν κουνώντας το κεφάλι τους υπονοώντας τα χειρότερα
Κι όμως! τη ζούμε τώρα στη χειρότερη μορφή της.
Μπορεί όχι σιτιστικά,αλλά ο φόβος που διασπείρει αυτός ο αόρατος εχθρός είναι χειρότερος από τον πραγματικό πόλεμο, που μπορείς να προφυλαχθείς κάπως.
Σήμερα ζούμε στα "καταφύγια" χωρίς  να γίνονται βομβαρδισμοί,αντίθετα προσπαθούμε να φυλαχτούμε από επίθεση φονικών σταγονιδίων. Αλήθεια πόσο πιο θανατηφόρα κατάντησαν μπροστά στα βομβαρδιστικά του πολέμου!
Απαγόρευση κυκλοφορίας,ούτε πουλιού λαλιά δεν ακούγεται που λέει ο λόγος,την απόκοσμη σιωπή βιάζουν μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων.Η μόνη ελεύθερη "έξοδος" στα μπαλκόνια να χειροκροτάμε τους καθημερινούς ήρωες που αντιπαλεύουν τη νόσο,μάλλον θα΄πρεπε να τραγουδάμε το Κλέφτικο του ΄21 "ακόμα τούτη η Ανοιξη ραγιάδες ,ραγιάδες,τούτο το καλοκαίρι..."
Κι εκεί που τώρα θα ετοιμάζαμε περιχαρείς  δημιουργίες για το Πάσχα, έχουμε χάσει κάθε κέφι για οτιδήποτε και έχουμε επιδοθεί σαν τις γυναίκες Ηπειρώτισσες στον πόλεμο του '40, αντί  να πλέκουμε τις κάλτσες του φαντάρου ,να φτιάχνουμε μάσκες προφύλαξης, μια που κατάντησαν να είναι είδος εξαφανισμένο και όσες υπάρχουν, πωλούνται στη μαύρη αγορά

Και επειδή αυτή η Άνοιξη παραείναι αγέλαστη (αλλιώς την περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθε) αλλά ο κύκλος της ζωής στη φύση συνεχίζεται αμείωτος όπως πάντα, άσχετα από τους κινδύνους που μας περικυκλώνουν,φουσκώνουν και ανθίζουν τα κλαδιά και δεν μπορούμε να τ' απολαύσουμε εκ του φυσικού,όσο ανακτώ τις δυνάμεις μου,επιδίδομαι μετά μανίας στην ακουαρέλα,και φτιάχνω τη δική μου Άνοιξη,με χρώμα και φως

σαν αντίσταση και σαν θεραπευτική αγωγή

Γιατί όπως είπε κι ο Morihei Ueshiba (1883-1969, Γιαπωνέζος ιδρυτής του Aikido)

"Αν ο αντίπαλος σου επιτίθεται με φωτιά, αντιμετώπισέ τον με νερό, με το να γίνεις εντελώς ρευστός και ευκίνητος. Το νερό, από τη φύση του, ποτέ δεν συγκρούεται και δεν συντρίβεται σε κάτι. Αντίθετα, καταπίνει κάθε πλήγμα, χωρίς να πάθει τίποτα."

Ας ευχηθούμε να ξυπνήσουμε γρήγορα από αυτό τον κοινό εφιάλτη και νάμαστε όλoi και πάλι μαζί ,με άλλη διάθεση και με διαφορετική ψυχολογία και άποψη ζωής πλέον.
Ας βγει κάτι καλό απ όλο αυτό το τρομακτικό που ζούμε!
Και μην ξεχνάτε όταν βγαίνετε να βγαίνετε με ντοκουμέντα 😉 ειδικά αν κινείσθε στην Ιόνιο Πολιτεία 😊