Αυτό το Καλοκαίρι το περίμενα...

 με δίχως ένα σύννεφο

με δίχως στεναχώρια

Αλλ' όμως δε με ζέστανε ο ήλιος του...

και λοιπά, γνωστά πλέον σ όλους μας 😞Φίλοι μου αγαπημένοι, Καλό Φθινόπωρο!

Πέρασε, τουλάχιστον ημερολογιακά αυτό το Καλοκαίρι, τόόόσο διαφορετικό από τ άλλα και μπήκαμε ξανά σ ένα τουνελ που δε ξέρουμε πού και πότε θα μας βγάλει.

Μακάρι νάναι το πιο ανώδυνο, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις. Μπορεί να μην δραστηριοποιήθηκα όπως άλλες χρονιές αλλά τουλάχιστον δεν έμεινα άπραγη. Και την δραστηριότητα μου την συνειδητοποίησα όταν έκανα παραγγελία κορνίζες για να προφυλάξω τα έργα μου και τότε εξεπλάγην, ευχάριστα. Υπο την πίεση των φίλων και θαυμαστών των πετρωτών προετοίμαζα μία 3ήμερη παρουσίαση, στις μέρες του Δεκαπενταύγουστου, αλλά δυστυχώς μας πρόλαβαν τα γεγονότα και την ακύρωσα για καλλίτερες συγκυρίες.

Η παραγωγικότητα βέβαια ουδεμίαν σχέση είχε με την έκθεση, εγω δημιουργώ ούτως ή άλλως γιατί είναι αυτό που με εκφράζει, με χαλαρώνει ,με κάνει να σκοτώνω την πλήξη και την ανία και μου δίνει διεξόδους για το μυαλό που μόνο αυτή ξέρει!

Ετσι λοιπόν θα σας παρουσιάσω τα τελευταία έργα του Καλοκαιριού, γιατί τώρα όπως κάθε χρόνο μετά το πέρας της εποχής αυτής με πιάνει ο οίστρος ο χριστουγεννιάτικος! Αυτό κι αν μου δίνει φτερά κι έμπνευση, αλλά τα εργα  αυτά θα τα δείτε εν καιρώ, μια που ούτε ο καιρός  συνηγορεί υπερ αυτού ;) .

Το πρώτο από τα έργα που δεν έχετε δει και είναι σήμα κατατεθέν του Καλοκαιριού, είναι ο Παγωτατζής! Μία πολύ γνώριμη φιγούρα των παιδικών μας χρονων, όχι μόνο στην Επαρχία αλλά και στις γειτονιές της Αθήνας! 

Αυτός με το ιδιότυπο τρίτροχο ποδήλατο, με το μεγάλο “κιβώτιο” μπροστά, που όταν κόρναρε έτρεχαν σαν μελισσολόι τα παιδιά μ απλωμένα χέρια γύρω από το κιβώτιο πάγου, μέχρι να πάρουν το πολυπόθητο έδεσμα!

Μετά καθόντουσαν στη σειρά και το έγλυφαν ηδονικά, κι εγω κατέρρεα κρεμασμένη από τα κάγκελα της αυλής μας, γιατί ήταν απαγορευμένος καρπός η αγορά του, μια που η μητέρα μου δε μ άφηνε να ψωνίζω απο πλανόδιους.

Κι αφού βρισκόμαστε στο χώρο των παιδικών αναμνήσεων ,δε θα μπορούσαν να λείπουν τα παιδικά παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν και φτιάχναμε με τα χεράκια μας ή με τη βοήθεια των μεγαλυτέρων

“Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί

είχαμε και ξύλινα τουφέκια

ήτανε ο πόλεμος γιορτή

στα παλιά μας στέκια

Είναι μία στροφή τραγουδιού που μου έρχεται συχνά πυκνά στην επιφάνεια της μνήμης και σκαλίζει θύμησες.

Ο Λ.Παπαδόπουλος καλλίτερα από τον καθένα, με τα τραγούδια του ζωγράφισε και αποτύπωσε μια εποχή, αυτή την εποχή που νοσταλγούμε! Οταν τα παιχνίδια ήταν ομαδικά στις γειτονιές και προπάντων, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑ!

Δεν υπήρχε η πολυτέλεια σ' όλους νάχουν αγοραστά παιχνίδια που κι αυτά δεν ήταν τίποτα σπουδαία ,μη φανταστείτε. Κάτι κοκκάλινες κούκλες,κάτι ρόδες που οδηγώντας τις με το μπαστούνι τους έκαναν έκα κροταλιστό θόρυβο, κάποιες μεταλλικές σβουρες που τις τρόμπαρες μ ενα χειρισμό που είχαν στο κέντρο της κορυφής τους και οταν τις άφηνες στη γη έκαναν τρελούς κύκλους, φυσικά τόπια και ποδηλατάκια ακόμα για τους πιο λίγους.

Ούτε αυτά μπορώ να πω οτι τα στερήθηκα.

Ομως πόση περισσότερη χάρη είχαν τα χειροποίητα! Αυτά που δουλευε το μυαλό και έφτιαχναν τα χέρια! Αυτά που καλλιεργούσαν τη φαντασία,δοκιμάζονταν οι ικανότητες και έπλαθες μόνος σου το όνειρό σου! Πόση χαρά έπαιρνες με την ολοκλήρωση!!!Και μη φανταστείτε οτι μιλάω για κατασκευή διαστημοπλοίου, οχι, για απλούς μύλους, χαρταετούς, σφυρίχτρες και μπάλες.

Πόσο απλοϊκά φαντάζουν αυτά μπροστά στ άλλα που σας έγραψα παραπάνω!!ε,ναι, αλλά ήταν απο τα χέρια μας κι αυτό είχε άλλη αξία

Είχαμε ανακαλύψει την αιολική ενέργεια πριν καν πάμε δημοτικό

Κόβαμε τα καλάμια, φυσικά με τη βοήθεια μεγαλύτερων ,τα χωρίζαμε στα δύο, τους κάναμε σταυρό και διαπερνούσαμε το κέντρο τους μ ενα άλλο κομμάτι καλάμι που το είχαμε ξύσει με το μαχαίρι μέχρι να γίνει σαν ξυλάκι απο σουβλάκι σημερινό. Σ ένα κάθετο καλάμι που είχαμε τρυπήσει λίγο πιο κάτω απο την κορυφή και είχαμε περάσει οριζόντια ενα κομμάτι καλαμιού ανοιχτό κι απο τις δύο πλευρές, περνούσαμε μέσα το καλαμάκι με την σταυροειδή απόληξη.. Στις 4 άκρες του σταυροειδούς χαράζαμε λοξά με το μαχαίρι και στερεώναμε τετράγωνα κομμάτια χαρτονάκια, όπως και στην κατάληξη του ξύλου (τύπου σουβλακίου). Αυτά ήταν η κινητήρια δύναμη που ανάλογα με τον άνεμο που φυσούσε ο μύλος γύριζε προς όλες τις κατευθύνσεις που τον έσπρωχνε .Αλλες φορές πιο αργά κι άλλες γύριζε σαν τρελό.

Με τι καμάρι το κάρφωνα στη γλάστρα στο πορτόνι να το φυσάει ο αέρας και να το θαυμάζω!!!

Κατι που παραπέμπει σ αυτο που σας περιγράφω και δεν εχω εικόνα, ειναι η φτερωτή των παλιών ανεμόμυλων (των κτισμάτων) και οι σημερινές ανεμογεννήτριες

Φτιάχναμε και μ απλό χαρτί που το έσκιζες διαγώνια με το ψαλίδι κι ένωνες τις ακμές του εναλλάξ στο κέντρο και με μια καρφίτσα το κάρφωνες σ ενα ξύλο και ή το φυσούσες και γύριζε ή έτρεχες και το κρατούσες προτεταμένο να το φυσάει ο αέρας και να γυρίζει.

Αυτή ηταν η απλοϊκή μορφή ανεμόμυλου.

Από τα φρέσκα καλάμια πάλι φτιάχναμε σφυρίχτρες. Τραβούσαμε με προσοχή την κορφή του, βγάζαμε 1-2 στρώσεις από τα φύλλα κι αυτό που έμενε ξανατυλιγόταν και φυσώντας το σφύριζε.

Απο εκεί και πέρα το χαρτί, που ήταν πάντα το εύκολα να βρεις υλικό, δημιουργούσε άλλες κατασκευές.

Χαρταετούς με καλάμι που ήθελαν δεξιοτεχνία να τους πετύχεις για να πετάξουν, χαρταετούς που απλά δίπλωνες ένα μακρόστενα κομμένο χαρτί με τις δύο αντικρυνές άκρες της στενότερης πλευράς, περνούσες σπάγγο και από την άκρη της ουράς κρεμούσες μακρυές λωρίδες χαρτιού τόσες όσες να μπορεί να πετάξει ,τρέχοντας και τραβώντας τον από το σπάγγο ώστε να σηκωθεί.

Τ αγόρια εκτός από τη μπάλα, τους γυαλινώρους κ.λ.π. ήταν πιο επιρρεπή σε πολεμικά παιχνίδια, μια που η ομαδικότητα στους Κλέφτες κι αστυνόμους ,επέβαλε νάχουν οπλισμό

Από εκεί και πέρα τα ομαδικά ήταν πάμπολα, κάτι που στα σημερινά παιδιά, τα κολλημένα στις οθόνες των συσκευών νέας τεχνολογίας φαντάζουν χαζά όλα τούτα, όμως έμεινα στα σημερινά επειδή έχουν σχέση με το θέμα του πετρωτού μου.

Pebble art με θησαυρούς που μου χαρίζει η θάλασσα. Μόνο το καπέλο επέλεξα νάναι από χαρτί για να κυριολεκτήσω

Αυτά λοιπόν για σήμερα, πρώτη μέρα επιστροφής και νάστε σίγουροι οτι θα επιστρέψω με νέες δημιουργίες που θα σας χαρίσουν τουλάχιστον ένα μικρό χαμόγελο, που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας!