Στη ρωγμή του χρόνου

 Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου

κρύβομαι για να γλυτώσω

απ' του Ηρώδη το μαχαίρι.

Τι ωραίοι στίχοι και πόσο επίκαιροι!

Και να που βρισκόμαστε στη ρωγμή του χρόνου!

Μια ανάσα ν' αποτινάξουμε από πάνω μας αυτό το άτυχο 2020 και να φορτώσουμε τόσα και περισσότερα στο '21! Λες και θα κάνουμε την επανάσταση του '21 ένα πράμα, το λάβαρο μας λείπει και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να ηχήσει η σάλπιγγα του ξεσηκωμού! Αλλά τι Π.Π.Γ λέω εδώ έχουμε κοτζαμάν Γιάννα, στ' άρματα στ΄ άρματα εμπρός στον αγώνα παιδία, ούτε πουλί πετούμενο να μη βρεθεί μπροστά μας!

Τώρα να πω την αμαρτία μου, επειδή τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα, κρατώ και μικρό καλάθι ως προς τι περιμένω από το νέο έτος, αλλά η ελπίδα δεν παύει να σπιθίζει ανάμεσα στις στάχτες, που αφήνει πίσω του το, πιο ελπιδοφόρο κατ εμέ σημειολογικά, 2020. 

Εν πάση περιπτώσει ας ευχηθούμε ν' ανακάμψουμε, να επανέλθουμε έστω και με περισσότερη προσοχή από πριν, να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και ν αναζωπυρωθούν οι ελπίδες μας΄, οτι κι αυτό θα περάσει!

Κι αφού ζήσαμε σε virtual χριστουγεννιάτικους ρυθμούς μέσα σε Χριστουγεννιάτικες αγορές, με βόλτες στα καταστήματα και αγορές  πρόσωπο με πρόσωπο, οχι click away(πόσοι νέοι όροι μπήκαν στη ζωή μας αλήθεια από το πουθενά!) ανεμβολίαστοι αλλά καθαροί, ας κλείσουμε με κάτι ακόμα στο πνεύμα της εποχής και του επερχόμενου χειμώνα.

Ένας ΑγιοΒασίλης στρουμπουλός και ροδομάγουλος, που προέκυψε από τα φεισμπουκικά πειράγματα με μια φίλη, που αυτηνής ήταν ψηλολαίμης και εντελώς αντιπαραδοσιακός, από όπως τους ξέρουμε. Και φυσικά να μην παραλείψω να πω οτι μιλάμε για κολοκυθένιο Αη Βασίλη, που επειδή λόγω καραντίνας τα υλικά όλο και έλειπαν, ο εν λόγω δεν έγινε εξ ολοκλήρου χρωματιστός, αλλά αντί λευκού ακρυλικού, απέκτησε μαλλιά και γενειάδα από γουνάκι και στα γαντοφορεμένα του χεράκια κρατάει "πραγματικό" δώρο!

 Στη συνέχεια θα σας δείξω κάποια κομμάτια από mdf, που είχα παραγγείλει πέρσυ τελειώνοντας η εορταστική περίοδος, πως θα τα έφτιαχνα για το δέντρο μου, που έχω βάλει στόχο και σχεδόν τόχω κατορθώσει, ναναι όλο με χειροποίητα από μένα στολίδια. Ετσι εκτός από τις διαφόρων τεχνικών μπάλες και υφασμάτινα κρεμαστά θα έμπαιναν κι αυτά. Έλα όμως που άλλα μου λεν τα μάτια σου κι άλλα ακούν τ αυτιά μου! Τα "στολιδάκια" βγήκαν μεγαλόσωμα και επειδή χώρος πια, ουτε για μένα να κρεμαστώ, δεν υπάρχει, αποφάσισα να τα δωρήσω στους δικούς μου, στο οικογενειακό τραπέζι που κάνω κάθε Πρωτοχρονιά.

Και για να σας προλάβω, οσο λυπηρό και νάναι, ναι, φέτος είμαστε απόλυτα νομοταγείς, ακριβώς 9 αφού λείπει το κοριτσάκι μου😢

Κάθε χρόνο λοιπόν, για το καλό, τους φτιάχνω και κάτι διαφορετικό με το γούρι της χρονιάς. Φέτος λοιπόν θα πάρουν από ένα επιλογής τους, η κάθε οικογένεια (μαμά, αδελφός), μαζί με ένα δεντράκι από κουμπιά και το '21 αστραποβολόν  ως άστρο της κορυφής! Σημειωτέον,το κουτί της φωτογράφισης ήταν ενα κουτί συσκευασίας προσανάματος τζακιού,που λόγω των ιδιαίτερων εγκοπών του το έντυσα όπως βλέπετε με χαρτοπετσέτα κι εκεί αποθηκεύω τα σύρματα καλλιτεχνίας.

Τούτη η τελευταία ανάρτηση της χρονιάς συμμετέχει στην πρόκληση της Μίας με θέμα "Χειμώνας" και ελπίζω να είμαι στο πνεύμα 😉

Κι αφού με τους στίχους του τραγουδιού του Μανώλη Ρασούλη ξεκινήσαμε μ' αυτούς και να τελειώσουμε:

Στον όγδοο μήνα της

είναι η ελπίδα μου

σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά

καθώς εσύ κουρνιάζεις...

Χαίρομαι που τελειώνει τούτος ο δίσεκτος χρόνος και είμαστε όλοι παρόντες και υγιείς και εύχομαι έτσι να παραμείνουμε και στη συνέχεια. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με συντροφέψατε κι εφέτος με πολύ αγάπη, νοιάξιμο και φροντίδα ακόμα κι αν δεν ήμουν το τέλειο παιδί! Και σας χρωστώ ευγνωμοσύνη γι αυτό.

Φιλάκια πολλά και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ... ΑΜΑΣΚΑΡΕΥΤΟΙ!

Παραμον (εύοντας) τις αναμνήσεις

Και μετά το χριστουγεννιάτικο χωριό τι;;;

Έλα μου ντε!

Διάφορα μικροπραγματάκια όλο φτιάχνονταν, έτσι για να μην παραλογίσει το μυαλό, αλλά όλο και κάτι μ'  έτρωγε, κάτι μου έλειπε...και ήξερα τι, αλλά δεν είχα έμπνευση

Και όταν δεν έχεις έμπνευση ο,τι και ν' αρχίσεις στη μέση θα μείνει κι αν δε μείνει ,δε θα σ ικανοποιήσει ποτέ.

Έτσι κάποια στιγμή ανταμείφθηκε η υπομονή!

Την παρακίνηση την έδωσε ένα δώρο που ήλθε από την άλλη πλευρά του Αιγαίου. 

Με σκέψη και φροντίδα. 

Κι εκεί που τα έπαιζα με τα χέρια μου ένα ένα, κοιτάζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές τους με τα καθ' ημάς, έλαμψε η ιδέα, σαν το Γλόμπο του Κύρου💡!

Χριστουγεννιάτικες  πετροεικόνες!

Pebble art on background napkin's  decoupage

Έτσι όπως είμαι φορτισμένη την περίοδο αυτή, κάθε χρόνο, αλλά φέτος αρκετά περισσότερο για πολλούς λόγους, οι αναμνήσεις ,η νοσταλγία, οι απουσίες, η κλεισούρα, συνέτειναν να μαζευτούν πολλές εικόνες στο μυαλό και να θέλουν ν' αποδράσουν. 

Αυτό ακριβώς που δε μπορούμε να κάνουμε εμείς!

Και επειδή τα ωραιότερα ταξίδια τα κάνεις με το μυαλό, άρχισα να σεργιανάω πετρούλα πετρούλα τσι ρούγες των αναμνήσεων μου!

Pebble art on background napkin's  decoupage

Ξαναπερπάτησα στους φωτισμένους και στολισμένους δρόμους, στα κατάφωτα μαγαζιά, στις βιτρίνες που έκθεταν τα αντικείμενα των παιδικών ονείρων, διάλεγα δώρα με τα μάτια, κρατούσα το χέρι του πατέρα μου σφιχτά, άκουγα τις ιστορίες του που δεν έπαψε ποτέ να μου εξιστορεί, συναντούσαμε κόσμο, χαιρετιόμαστε, ευχόμαστε, αγοράσαμε μπαλόνι το πιο σίγουρο δώρο κάθε Χριστούγεννα  και κάπως έτσι βγήκαν τρείς νοσταλγικές εικόνες, πολύ αντίθετες και παράταιρες από τις συνθήκες εγκλεισμού που βιώνουμε.

Pebble art on background napkin's  decoupage

Απόδρασα έστω και λίγο απο την καθημερινότητα, ξανασυνάντησα  και ξανασυναντήθηκα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, θυμήθηκα τα παιδικά χρόνια των παιδιών μου, που μπορεί να στερούμαστε τη Ζάκυνθο και τα έθιμά της, τα τηρούσαμε όμως στην Αθήνα και τα πήγαινα πάντα στα μεγάλα Πολυκαταστήματα της Εποχής να αισθανθούν την αλλαγή των εορτών

Και για το τέλος, έφτιαξα μία άλλη αφαιρετική αυτή τη φορά εικόνα, που απεικονίζει το έθιμο της ζακυθινής παραμονής των Χριστουγέννων, που τόχω γράψει παλαιότερα, ομως το επαναλαμβάνω για τους νέους φίλους

«Που αλλού σε κόβουν με χαρές και σμπάρα
και με ούρα, Χριστοπαραμονιάτικη 

του Τόπου μου Κουλούρα..."
Ιωάν. Τσακασιάνος

Η Κουλούρα σ ολη τη Ζάκυνθο κόβεται παραμονή Χριστουγέννων. 

Είναι ένα έθιμο που τηρείται απαράβατα μέχρι τις μέρες μας και ελπίζω και στο μέλλον, παρά την εισβολή της Βασιλόπιτας ,που εμείς ουδέποτε κόβαμε! 

Τα υλικά της αλεύρι(κάποτε ντόπιο),λάδι,κρασί,γλυκάνισο , σπιτσοπίπερα (κανελλογαρύφαλα) και διαολίνια ή μικρά ζαχαρόκουκα για την διακόσμηση. 

Βράδυα πριν η γιαγιά μου με τη μαμά μου κι εμένα παραστάτη,κι αργότερα βοηθό, έκοβαν με προσοχή τις πορτοκαλόφλουδες μπαστουνάκια (ζουλιέν τα λένε τωρα) και μετά κυβάκια, που θα έμπαιναν μέσα στην κουλούρα σαν τα σημερινά κόντιτα.

Καθάριζαν το γλυκάνισο μη βρεθεί καμιά πετρούλα, ψιλόκοβαν τα καρύδια κ.ο.ε.

Ανάλογα με τα άτομα του σπιτιού η Κουλούρα απάνω της έχει ανά τακτά διαστήματα τόσα καρύδια βυθισμένα στη ζύμη, ωστε να κοπούν ισάριθμα κομμάτια, για καθ ένα από τα μέλη της οικογένειας παρόντα ή εν θαλάσση μακρά, ενώ το πρώτο κόβεται "του Χριστού" και δίνοταν στον πρώτο διακονιάρη που χτυπούσε την πόρτα. 

Μέσα στη ζύμη κρύβεται το "ηύρεμα", ένα νόμισμα τυλιγμένο προσεκτικά σε αλουμινόχαρτο.

Σ’ ένα ποτήρι βάζανε λάδι και κρασί και το έριχναν πάνω στη κουλούρα, την οποία ο νοικοκύρης την κράταγε πάνω από την φωτιά, που πριν είχαν κάψει ξύλο από σκίνο, ελιά και κυπαρίσσι, και την σταύρωνε. Όσο μεγαλύτερη είναι η φλόγα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τύχη. 

Αυτό κάποτε που υπήρχαν πιροστιές στα μαγειρεία των σπιτιών, στις μέρες μας η νοικοκυρά του σπιτιού που στέκεται στο πλάι  του συζύγου της, όρθιοι μπροστά στο τραπέζι, ραντίζει μ ένα ματζέτο μερτίες με λάδι και κρασί την κουλούρα  σταυρωτά, όπως κάνει και με το μαχαίρι ο νοικοκύρης. 
Όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι ψάλλουμε  τρις το τροπάρι 

«Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτει­λε τω κόσμω το φως το της γνώσεως, εν αυ­τή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό α­στέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης και σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν. 

Κύριε δόξα σοι»

Συγχρόνως ακούγονται σμπάρα σε όλη την Ζάκυνθο ανάλογα πότε την κόβει ο κάθε νοικοκύρης. 

Το δε μενού της βραδυάς είναι μπρόκολα βραστά, που απο παιδιά ανυπομονούσαμε να ρίξουμε το λεμόνι για να ροζίσει το μπροκολόζουμο!τυρί ντόπιο και κρασί επίσης παραγωγής. 

 Το δε Χριστουγεννιάτικο γεύμα είναι οπωσδήποτε το αυγολέμονο, από τριών ειδών κρέατα (κριάτα, που τα έλεγε η γιαγιά μου) χοίριο, μοσχάρι και κότα ντόπια, με ντόπια αυγά όσα και τ' ατομα των συνδαιτημόνων, κίτρινο κίτρινο  και παστελωμένο, να καρφώνεται ορθό το κουτάλι,όπως έλεγαν κι όπως προσπαθούμε και σήμερα να το πετύχουμε οι νοικοκυρές.

Υπάρχουν πολλές επι μέρους ιδιαιτερότητες  ανα περιοχή πεδινή ή ορεινή και δοξασίες για τούτη τη χριστοπαραμονιάτικη βραδύα, εγώ απλά σας αφηγήθηκα τι συμβαίνει στο δικό μας σπιτικό. 

Και  για να κατανοήσετε και την πετροεικόνα ;)

Αυτά με πολύ αγάπη και ευχές για κάθε καλό  προσωπικό και οικογενειακό μέρες πούναι! 

Pebble art on canvas

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ένα Χωριό με νόημα εν μέσω πανδημίας

Οι μέρες φυλλοροούν όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, που έφευγαν αστραπιαία τα φύλλα του

ημερολογίου καταδεικνύοντας το πέρασμα του χρόνου.

Οι γιορτινές μέρες πλησιάζουν και κανένας δεν μπορεί να αισθανθεί πραγματικά αυτό το γιορτινό,

που κάποτε μας ξεσήκωνε φυσικά και ψυχολογικά και δεν μας έφταναν οι ώρες της μέρας για τις

ετοιμασίες υποδοχής.

'Ολοι κουβαλάμε μία αναβλητικότητα, μία δυσθυμία, μία ευσυγκινησία, μια αδιαφορία θα έλεγα εν τέλει.

Γιατί απλά κανείς μας δεν περιμένει τίποτα διαφορετικό από τους μήνες και τις μέρες που πέρασαν

ήδη. Θα είναι μια επανάληψη των ίδιων ημερών, της ίδιας απομόνωσης, της ίδια μοναχικότητας, θα

βιώσουμε πράγματα που ούτε είχαμε ποτέ φαντασθεί, τίποτα δε θάναι ίδιο με τις προηγούμενες χρονιές.

Σαν τις χελώνες κλεισμένοι στο καβουκι μας, χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους, χωρίς προσμονές,

χωρίς  αγκαλιές κι ακόμα και μ αυτούς που θα βρεθούμε, θα κοιταζόμαστε αβέβαιοι στα μάτια αν πρέπει

ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλον ή καλλίτερα να μην...για να μην έχουμε μετά ενοχές, αν κάτι συμβεί.

Αυτή η αβεβαιότητα και η αποστείρωση θάναι τα μόνα που θάναι ίδια εδώ και καιρό και επαναλαμ

βανόμενα.

Περισσότερο καλά μάθαμε να πλένουμε τα χέρια μας, ν' αποστειρώνουμε ο,τι μπαίνει στο σπίτι μας,

σαν  ποτέ πριν να μην διατρέχαμε κινδύνους.

Τώρα όμως ο κίνδυνος είναι εδώ, ορατός και αδιαμφισβήτητος. Θερίζει ανθρώπους.

Ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας, που μέχρι χθες συνέχιζαν τη ζωή τους κανονικά, χωρίς να κακοβάζουν.

Αλλά να που κάποιος άλλος τους έβαλε στόχο και απλά, μοιρολατρικά επαναλαμβάνουμε “μέχρι εκεί

ήταν το καντηλάκι του”! Ενα φυτίλι δηλαδή η ζωή μας, που κάποιος, με το έτσι θέλω, το φύσηξε δυνατά

και το έσβησε χωρίς να νοιαστεί ποιούς παίρνει και ποιούς αφήνει με άδειες αγκαλιές!

Είναι τα πιο λυπηρά Χριστούγεννα για όλους, τα πιο κενά, τα πιο ψυχρά, που δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί

οτι θα ζούσαμε.

Είτε έχουμε τους ανθρώπους μας είτε οχι, πάλι μοναξιά και παγωμάρα κυριαρχούν. 

Γιατί οι σκέψεις και οι φόβοι  μηδενίζουν τις κινήσεις, τα χέρια μένουν μετέωρα, άβουλα και τα μάτια

γεμάτα ερωτηματικά.

Ενα “ΓΙΑΤΙ;” πλανάται παντού ,αναπάντητο, φοβισμένο, βουρκωμένο και μία ανασφάλεια για την

επόμενη ημέρα με ή χωρίς εμβόλιο.

Δεν ξέρω αν ολο αυτό θα ξεχαστεί σα να μην υπήρξε ποτέ, σα νάταν ένα κακό όνειρο που μόλις

ξυπνήσαμε το ξεχάσαμε, εγω διατηρώ επιφυλάξεις, τουλάχιστον για μένα.

Ο φόβος θα ελλοχεύει πάντα, του τι μπορεί να μας επιφυλάσσει η επόμενη μέρα και αν κάποια πράγματα,

που τόσο τραγικά βιώσαμε, μας έγιναν μαθήματα και θ’ αλλάξουμε φιλοσοφία ζωής, διαπιστώνοντας

πόσο εύκολο είναι να σβήσει αυτό το “φυτίλι”, χωρίς προειδοποίηση χωρίς “γιατί και “διότι”.

Ετσι απλά, γιατί κάποιος αποφάσισε για μας χωρίς εμάς.

Στολίσαμε τα σπίτια μας πριν καν τα στρώσουμε, προσδοκώντας οτι η επίπλαστη αυτή χαρά θα θερμάνει

το μέσα ας, οτι θ ακούσουμε τα κουδουνάκια των Ταράνδων του ΑΗ Βασίλη να έρχονται, οτι η ζεστασιά

απο τα χνώτα των ζώων στη φάτνη θα διαχυθεί στην ατμόσφαιρα και θα ζεστάνει τις παγωμένες μας

καρδιές.

Δε ξέρω αν τα καταφέραμε, στιγμιαία ίσως ναι.

Το αναβόσβημα απο τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο ειναι σαν μια αναζωπύρωση των ελπίδων

μας, οτι ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ κι οταν περάσει θάμαστε ακόμα όρθιοι κι αφου μείνουμε όρθιοι κάποια

στιγμή θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που δεν είχαμε εκτιμήσει όσο έπρεπε.

Εγω θα ευχηθώ, επειδή εκτός από τη δική μας προσωρινή ελπίζω μοναξιά, υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί

έξω,να γίνουμε εμείς φάτνες για όσους έχουν ανάγκη. 

Ν' απλώσουμε το χέρι ακόμα κι αν μας λείπει κι εμάς το κουράγιο, γιατί κάποιος εκεί έξω έχει περισ

σότερη ανάγκη να το πιάσει, για να κρατηθεί όρθιος.

ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΜΑ.

Και επειδή θέλω να κλείσω γλυκά θα σας παραθέσω το χριστουγεννιάτικο χωριό μου.

Είναι μια νότα ελπίδας ,εκτός από την όποια ομορφιά του, γιατί όλα αυτά που το συνέθεσαν, καταδικασμένα

ήταν κι αυτά, αφου ήταν “σκουπίδια”, πεθαμένα πράγματα, που ολοκλήρωσαν τον προορισμό τους και θα

κατέληγαν στον δικό τους τάφο.

Να όμως που τους δόθηκε ένας άλλος ρόλος, μια άλλη αποστολή, να δώσουν χαρά και ζεστασιά παρά το

χιονισμένο τοπίο.

Ας πάρουμε λοιπόν έτσι αυτό που ζούμε, ζοφερό το σήμερα, ελπιδοφόρο το αύριο κι ας χαμογελάσουμε

και μερικές φωτογραφίες πρωινές και βραδυνές λήψεις:

a Christmas village of boxes and recyclable materials

a Christmas village of boxes and recyclable materials